ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 62

เสียงของอวี้หนานเฉิงมาจากปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์ ราวกับว่ามันเป็นเสียงกระซิบใกล้ๆ หูของเธอ

ทันใดนั้นเซิ่งอันหรานก็นึกถึงคืนนั้น ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำขึ้น

มันเป็นไปได้อย่างไร? ไม่มีความประทับใจอะไรเลย

“ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม？” เซิ่งอันหรานกัดฟันแล้วถามไป “ทำไมฉันจะขออะไรแบบนั้นไปได้อย่างไร？”

เมาได้ยังไงเนี่ย บ้าไปแล้ว?

“เธอสงสัยอะไร？” เสียงถามของอวี้หนานเฉิงดังขึ้นทางโทรศัพท์ “ฉันไม่เชื่อ ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันต้องขอคำขอแบบนี้ด้วย？”

เซิ่งอันหรานเป็นคนมึนงง ใช่แล้ว ถ้าเธอไม่ได้ทำการร้องขอเช่นนั้น ทำไมอวี้หนานเฉิงถึงขอคำขอแบบนี้? สิ่งนี้ไม่สมเหตุสมผลเลย

แม้ว่าเธอไม่ต้องการที่จะเชื่อว่าคำขอนี้ทำขึ้นเอง เมื่อเทียบกับหยุนหนานเฉิงที่โกหกตัวเองในเรื่องนี้ เธอยังคงเชื่อว่าเธอเมาและพูดพล่อยๆ ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนปากของเธอและสะดุด

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น วันนั้น ฉันน่าจะดื่มมากเกินไป ฉัน… ฉันจะไปเอาซิงซิงน้อย/คืนมา”

วางสาย คนขับรีบเร่งขับออกไป ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงอวี้ย่วนวิลล่า

มืดแล้ว อวี้หนานเฉิงและลูกทั้งสองคนของเขาอยู่ในห้องนั่งเล่น เมื่อเห็นเธอมา อวี้จิ่งซีก็รีบขึ้นไปกอดขาของเธอก่อน

อวี้จิ่งซีจับหัวของเขา "โอ๋จิ่งซี อย่าไปจับมันอีก ตอนนี้ยังรู้สึกเจ็บอยู่ไหม？"

อวี้จิ่งซีส่ายหัว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความผูกพันที่มีกับเซิ่งอันหราน

เด็กฟื้นตัวเร็วมาก พลาสเตอร์ถูกแกะออก หมอบอกให้ระวังมือ

แม่ครัวกำลังเตรียมจาน และเมื่อเธอเห็นเซิ่งอันหราน เธอก็ยิ้ม “คุณเซิ่งเพิ่งมาที่นี่ อาหารทั้งหมดอยู่ตรงนี้แล้ว กินกันได้แล้ว”

"อะไรนะ?"

เซิ่งอันหรานตกตะลึง อึดอัดเล็กน้อยและโต้กลับไปว่า "ไม่ ฉันมาที่นี่เพื่อรับซิงซิงน้อย"

“ยังไงก็มาแล้วกินข้าวด้วยกันก่อน”

บนโซฟา อวี้หนานเฉิงปิดหนังสือที่อยู่ในมือแล้วเดินไป

เซิ่งเสี่ยวซิงพยักหน้า "หม่าม้า หนูหิว"

ถ้าเขาปฏิเสธ ดูเหมือนว่าเขาจะเสแสร้ง และเซิ่งอันหรานก็ทำได้เพียงกัดฟันแล้วนั่งลงไป

“หม่าม้า ปลาเปรี้ยวหวาน ของโปรดของหม่าม้า คุณลุงให้ป้าเชฟทำมันเป็นพิเศษ!”

เซิ่งเสี่ยวซิงกระพริบตา ดูราวเหมือนกำลังเสนอสมบัติให้อย่างใดอย่างนั้น

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เซิ่งอันหรานก็ยิ่งอับอายและรีบเหลือบมองที่อวี้หนานเฉิง

“ขอบคุณนะ รบกวนแล้ว”

อวี้หนานเฉิงไม่มีคำพูดสุภาพใดๆเลย

"อืม"

เขาถือตะเกียบและกำลังจะหยิบผัก แขนเสื้อของเขาก็เกิดรัดแน่นขึ้นทันใด เขาก็ก้มศีรษะลงดูแต่อวี้จิ่งซีก็ดึงข้อมือของเขา ถือกระดานวาดภาพในมืออีกข้างหนึ่ง ไม่รู้เลยว่าได้เขียนไปเมื่อไร ประโยคเกี่ยวกับมัน

"ตักผัก"

อวี้หนานเฉิงหยิบผักลงในชามอย่างไม่เต็มใจ

อวี้จิ่งซีลุกขึ้นอย่างกังวล ดึงแขนเสื้อขึ้นครู่หนึ่งและมองไปทางเซิ่งอันหรานอย่างสิ้นหวัง ตอนนั้นเองที่อวี้หนานเฉิงตระหนักได้ว่าเขาไม่ต้องการให้เขาหยิบอาหารให้ตัวเอง

เด็กคนนี้!

เซิ่งอันหรานก้มศีรษะลงและกินอาหารอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นก็มีมือที่เรียวสะอาดยื่นออกมาตรงหน้าเธอ ตะเกียบถือชิ้นเนื้อจากท้องปลาตุ๋นแล้ววางลงบนจานต่อหน้าเธอ

ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอมองไปที่การจ้องมองที่สงบของ Yunancheng ใบหน้าของเธอก็ยกยอ

"ขอบคุณ ฉันทำเองได้"