ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 62

เสียงของอวี้หนานเฉิงมาจากปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์ ราวกับว่ามันเป็นเสียงกระซิบใกล้ๆ หูของเธอ

ทันใดนั้นเซิ่งอันหรานก็นึกถึงคืนนั้น ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำขึ้น

มันเป็นไปได้อย่างไร? ไม่มีความประทับใจอะไรเลย

“ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม？” เซิ่งอันหรานกัดฟันแล้วถามไป “ทำไมฉันจะขออะไรแบบนั้นไปได้อย่างไร？”

เมาได้ยังไงเนี่ย บ้าไปแล้ว?

“เธอสงสัยอะไร？” เสียงถามของอวี้หนานเฉิงดังขึ้นทางโทรศัพท์ “ฉันไม่เชื่อ ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันต้องขอคำขอแบบนี้ด้วย？”

เซิ่งอันหรานเป็นคนมึนงง ใช่แล้ว ถ้าเธอไม่ได้ทำการร้องขอเช่นนั้น ทำไมอวี้หนานเฉิงถึงขอคำขอแบบนี้? สิ่งนี้ไม่สมเหตุสมผลเลย

แม้ว่าเธอไม่ต้องการที่จะเชื่อว่าคำขอนี้ทำขึ้นเอง เมื่อเทียบกับหยุนหนานเฉิงที่โกหกตัวเองในเรื่องนี้ เธอยังคงเชื่อว่าเธอเมาและพูดพล่อยๆ ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนปากของเธอและสะดุด

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น วันนั้น ฉันน่าจะดื่มมากเกินไป ฉัน… ฉันจะไปเอาซิงซิงน้อย/คืนมา”

วางสาย คนขับรีบเร่งขับออกไป ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงอวี้ย่วนวิลล่า

มืดแล้ว อวี้หนานเฉิงและลูกทั้งสองคนของเขาอยู่ในห้องนั่งเล่น เมื่อเห็นเธอมา อวี้จิ่งซีก็รีบขึ้นไปกอดขาของเธอก่อน

อวี้จิ่งซีจับหัวของเขา "โอ๋จิ่งซี อย่าไปจับมันอีก ตอนนี้ยังรู้สึกเจ็บอยู่ไหม？"

อวี้จิ่งซีส่ายหัว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความผูกพันที่มีกับเซิ่งอันหราน

เด็กฟื้นตัวเร็วมาก พลาสเตอร์ถูกแกะออก หมอบอกให้ระวังมือ

แม่ครัวกำลังเตรียมจาน และเมื่อเธอเห็นเซิ่งอันหราน เธอก็ยิ้ม “คุณเซิ่งเพิ่งมาที่นี่ อาหารทั้งหมดอยู่ตรงนี้แล้ว กินกันได้แล้ว”

"อะไรนะ?"

เซิ่งอันหรานตกตะลึง อึดอัดเล็กน้อยและโต้กลับไปว่า "ไม่ ฉันมาที่นี่เพื่อรับซิงซิงน้อย"

“ยังไงก็มาแล้วกินข้าวด้วยกันก่อน”

บนโซฟา อวี้หนานเฉิงปิดหนังสือที่อยู่ในมือแล้วเดินไป

เซิ่งเสี่ยวซิงพยักหน้า "หม่าม้า หนูหิว"

ถ้าเขาปฏิเสธ ดูเหมือนว่าเขาจะเสแสร้ง และเซิ่งอันหรานก็ทำได้เพียงกัดฟันแล้วนั่งลงไป

“หม่าม้า ปลาเปรี้ยวหวาน ของโปรดของหม่าม้า คุณลุงให้ป้าเชฟทำมันเป็นพิเศษ!”

เซิ่งเสี่ยวซิงกระพริบตา ดูราวเหมือนกำลังเสนอสมบัติให้อย่างใดอย่างนั้น

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เซิ่งอันหรานก็ยิ่งอับอายและรีบเหลือบมองที่อวี้หนานเฉิง

“ขอบคุณนะ รบกวนแล้ว”

อวี้หนานเฉิงไม่มีคำพูดสุภาพใดๆเลย

"อืม"

เขาถือตะเกียบและกำลังจะหยิบผัก แขนเสื้อของเขาก็เกิดรัดแน่นขึ้นทันใด เขาก็ก้มศีรษะลงดูแต่อวี้จิ่งซีก็ดึงข้อมือของเขา ถือกระดานวาดภาพในมืออีกข้างหนึ่ง ไม่รู้เลยว่าได้เขียนไปเมื่อไร ประโยคเกี่ยวกับมัน

"ตักผัก"

อวี้หนานเฉิงหยิบผักลงในชามอย่างไม่เต็มใจ

อวี้จิ่งซีลุกขึ้นอย่างกังวล ดึงแขนเสื้อขึ้นครู่หนึ่งและมองไปทางเซิ่งอันหรานอย่างสิ้นหวัง ตอนนั้นเองที่อวี้หนานเฉิงตระหนักได้ว่าเขาไม่ต้องการให้เขาหยิบอาหารให้ตัวเอง

เด็กคนนี้!

เซิ่งอันหรานก้มศีรษะลงและกินอาหารอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นก็มีมือที่เรียวสะอาดยื่นออกมาตรงหน้าเธอ ตะเกียบถือชิ้นเนื้อจากท้องปลาตุ๋นแล้ววางลงบนจานต่อหน้าเธอ

ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอมองไปที่การจ้องมองที่สงบของ Yunancheng ใบหน้าของเธอก็ยกยอ

"ขอบคุณ ฉันทำเองได้"

“จิ่งซีขอให้ฉันหยิบมาให้ กินข้าวกันเถอะ” น้ำเสียงเย็นชาเป็นธรรมชาติมาก ฟังดูเหมือนละเลยความสัมพันธ์ระหว่างอาหารกับเธอ แต่จริงๆ แล้วฟังดูคลุมเครือมากกว่าสำหรับคนอื่น

ตอนแรกฉันได้ยินมาว่าใจดีและกตัญญู ครอบครัวก็มีความสุข

ไม่ใช่ว่าไม่เคยกินข้าวด้วยกันมาก่อน แต่เพราะว่าจิ่งซีชอบกินอาหารที่เธอทำ มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน คงจะดีถ้าให้เธอไปทานอาหารเย็นกับอวี้หนานเฉิง แต่ความเป็นจริงมันไม่มีทางเป็นไปได้

เธอไม่รู้ว่าอวี้หนานเฉิง จงใจ

วันที่เธอถูกส่งกลับไปที่รถ เธอพูดว่า "ทุกคนโตแล้ว อย่าไปสนใจเลย" เธอบอกว่าเธอไม่สนใจ ฟังดูอึดอัด ในมือของอวี้หนานเฉิงยิ่งคิดเกี่ยวกับมัน เธอยิ่งรู้สึกเหมือนถูกครอบครองอย่างไงอย่างงั้น

ไม่ใช่เธอจะไม่สนใจ? ดูแล้วกันว่าเธอจะไม่สนใจมันไปถึงเมื่อไหร่

มื้ออาหารนี้ เด็กน้อยทั้งสองคนดูเหมือนจะตั้งใจ กินช้าๆ เริ่มจากเซิ่งอันหราน ในสองชั่วโมงพวกเขาก็ยังกินกันไม่หมด

สุดท้ายนี้มันไม่ง่ายเลยที่จะให้เซิ่งอันหรานรีบกิน เซิ่งเสี่ยวซิงกินเหลือคำสุดท้าย ตอนนี้ข้างนอกดึกมากแล้ว เมื่อมองดูเวลาก็เป็นเวลากว่า4ทุ่มแล้ว

“ซิงซิงน้อย กระเป๋าอยู่ที่ไหน？ เก็บของแล้วไปกันเถอะ”

เซิ่งเสี่ยวซิงกระพริบตา “หม่าม้า วันนี้ไม่อยู่ที่นี่เหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเซิ่งอันหรานก็แดงก่ำ "ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ถ้าอยากกลับบ้าน ก็รีบไปเอากระเป๋านักเรียนของเธอมา"

"ไม่ ตอนนี้ไม่มีรถอยู่ข้างนอก"

เสียงของอวี้หนานเฉิงดังออกมาจากห้องนั่งเล่น

"เก็บห้องรับแขกเรียบร้อยแล้ว"

เสียงเพิ่งจบไป

“ตกลง!” เซิ่งเสี่ยวซิงตะโกน กระโดดสูงสามฟุต โยนเซิ่งอันหรานทิ้งและวิ่งขึ้นไปชั้นบนกับอวี้จิ่งซี “พี่จิ่งซี ไปเล่นที่เตียงกัน”

“เฮ้…” เซิ่งอันหรานไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้ รีบหันกลับมามองที่อวี้หนานเฉิง

“ไม่ ฉันมาที่นี่เพื่อรับซิงซิงน้อย ฉันรู้ว่าคุณยุ่งมาก ดังนั้นฉันจะไม่รบกวนคุณ”

"ไม่มีปัญหา."

อวี้หนานเฉิงยืนอยู่หน้าตู้โบราณและใช้มอืหยิบหยกมาอย่างกล้าหาญด้วยน้ำเสียงที่ไม่เร่งรีบ “ช่วงนี้ผมไม่ค่อยยุ่งมาก คุณไม่ได้บอกว่าให้ผมใช้เวลากับจิ่งซีมากขึ้นหรอกเหรอ ผมมีเวลาที่จะไปรับไปส่งได้

"ไม่จำเป็นแล้ว"

“เรื่องที่ผมสัญญากับคนอื่นแล้วผมจะไม่กลับคำพูดเด็ดขาด”

อวี้หนานเฉิงหันกลับมาและมองตรงไปที่เซิ่งอันหรานและพูดว่า "ผมสัญญากับคุณไว้แล้ว ฉันจะทำมันเอง"

“ไม่ ตอนนั้นฉันดื่มมากเกินไป ไม่มีสติเลยชอบขออะไรไร้สาระ อย่าคิดจริงเลย อีกอย่างถ้าฉันกับซิงซิงน้อยอยู่ที่นี่ก็คงไม่เหมาะ”

เซิ่งอันหรานรู้สึกหดหู่ใจอย่างฉับพลัน อย่ารับผิดชอบกับการถูกเอารัดเอาเปรียบอย่างไร้ประโยชน์ ทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกผิด? เห็นได้ชัดว่าเธอทนทุกข์ทรมานมากยิ่งขึ้น!

“คุณบอกว่าคุณไม่สนใจเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเหรอ?”

อวี้หนานเฉิงถามขึ้นทันทีว่า “เกิดอะไรขึ้นกับการที่จะต้องอยู่ที่นี่สองสามวันหรือคุณกังวลเรื่องอะไร?”

เซิ่งอันหรานจุกกับคำถามนี้ และพูดอะไรไม่ออก

“ฉัน... ฉันไม่ได้กังวลอะไรเลย”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณกำลังจะแต่งงานไม่ใช่เหรอ？ ฉันอยู่ที่นี่จะทำให้เข้าใจผิด”

อันที่จริงเธอบอกเขาว่าอย่าไปสนใจคืนนั้นเพราะเหตุนี้ เรื่องที่อวี้หนานเฉิงกำลังจะแต่งงาน เรื่องนี้แพร่หลายไปทั่วบริษัท เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเป็นคนทำให้มันเกิดเรื่องขึ้นเพราะเธอ ไม่ต้องการรุกรานเกาหย่าเหวิน

“เพราะเรื่องนี้เหรอ?”

“นี่เป็นเหตุผลสำคัญไม่ใช่หรือ?” เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ไม่แยแสของเขา เซิ่งอันหรานก็งงงวยและถามว่า “มันไม่เหมาะสมจริงๆ สำหรับฉันและซิงซิงน้อยที่จะอยู่ที่นี่”

อวี้หนานเฉิงครุ่นคิดครู่หนึ่งและเดินเข้าไปใกล้เธอสองก้าว ที่มุมริมฝีปากของเขาและเสียงของเขาก็ต่ำราวกับกำลังกระซิบอยู่

“นี่คงไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหม?”

คำว่า 'เข้าใจผิด' นั้นรุนแรงมากขึ้น ราวกับจะเตือนเธอถึงบางสิ่งบางอย่างโดยจงใจ