ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 63

เซิ่งอันหรานแข็งทื่ออยู่กับที่ทันที พักใหญ่ก็ยังไม่ได้สติกลับมา

"ฉัน ฉันไปดูซิงซิงน้อย"

ในสายตาอวี้หนานเฉิงสะท้อนภาพด้านหลังเธอที่รีบร้อนขึ้นชั้นบน นิ้วมือเรียวยาวลูบหยกแกะสลักปี่เซียะ สีหน้าที่เย็นชาแต่เดิมค่อยๆ ประกายความพึงพอใจหลังจากการหยอกเย้าเล็กน้อย

ไม่สนใจเหรอ? ดูแล้วไม่เห็นเหมือน

ท่าอากาศยานนานาชาติเซี่ยงไฮ้

"เครื่องฉันแลนดิ้งแล้ว รอสัมภาระอยู่"ถานซูจิ้งกอดอกจามไปหนึ่งที "ฮัดชิ่ว......"

หลังขยี้จมูก แชตตอบกลับวีแชตต่อ

"พอแล้วฉันไม่คุยกับเธอแล้ว ฉันเห็นกระเป๋าเดินทางแล้ว"

บนสายพานสัมภาระมีกระเป๋าเดินทางสีแดงใบหนึ่งค่อยๆ ส่งออกมา ถานซูจิ้งเก็บมือถือ กำลังจะไปหยิบ มือข้างหนึ่งข้ามไหล่เธอ เอากระเป๋าเดินทางใบนั้นออกมาอย่างง่ายดาย

"ไม่ต้องเกรงใจ"

ไม่รอให้เธอกล่าวขอบคุณ ข้างหูก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยและเกลียดหนึ่งขึ้น

‘ขอบคุณ’ที่ติดอยู่ที่ปากของถานซูจิ้ง ก็ถูกกลืนลงไป พ่นลมหายใจออกมา เงยหน้าจ้องผู้ชายตรงหน้า พูดอย่างไม่สบอารมณ์

"ฉันให้คุณช่วยเหรอ? ทำไมคุณตามติดไม่เลิก?"

เกาจ้านไม่สะทกสะท้าน เหมือนชินกับนิสัยที่ปากเสียโมโหร้ายแล้ว "ข้างนอกฝนกำลังตก มีคนมารับคุณไหม? หากไม่มีล่ะก็ นั่งรถผมได้"

"ไม่จำเป็น"

ถานซูจิ้งเหล่มองเขา ดึงหูกระเป๋าเดินทางขึ้น หมุนตัวจากไปอย่างเก๋ๆ

เกาจ้านกลับยอมรับคำพูดเธอที่ว่าตามติดไม่เลิกนั้น ปรากฏว่าตามหลังไป

"คุณถาน ถ้าหากคุณเข้าใจอะไรผมผิดล่ะก็ ผมรู้สึกว่าต้องอธิบายให้ชัดเจน คุณรู้ไหม เพราะเรื่องที่สนามบินก่อนหน้านี้ ผมเจอเรื่องยุ่งยากมากแค่ไหน?"

ถานซูจิ้งทำหูทวนลม ตลอดทางโทรศัพท์ไปพลาง ลากกระเป๋าเดินทางไปลานจอดรถไปพลาง

"นี่ คุณได้ยินผมพูดไหม?"

เกาจ้านก้าวเท้ายาวขวางหน้าเธอ ยื่นมือถือไปตรงหน้าเธอ

"คุณดู"

"คุณเซ็งไม่เซ็ง?"

ถานซูจิ้งโบกมือ มือถือทั้งสองคนเหมือนร่วงพื้นพร้อมกัน

"เรื่องของคุณฉันไม่มีความสนใจเลย เรื่องก่อนหน้านี้ไม่สนว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือไม่ มันก็จบไปแล้ว เห็นแก่หน้า

อวี้หนานเฉิงกับอันหราน ฉันไม่เถียงกับคุณแล้ว แต่ตอนนี้ รบกวนคุณอย่าขวางทางฉัน"

พูดจบ ถานซูจิ้งเก็บมือถือ รีบเดินไปหาคนโบกมือเรียกที่มารับที่สนามบินที่อยู่ไกลๆ

เกาจ้านมองด้านหลังเธอ ขมวดคิ้วอย่างหมดคำพูด

คนอะไรกันเนี่ย

เก็บมือถือที่ร่วงพื้นอย่างหดหู่ กดลายนิ้วมือปลดล็อก มือถือสั่นสองครั้ง แสดงว่ารหัสผิดพลาดให้กรอกใหม่

"เอ๊ะ?"เกาจ้านอุทานออกมา จ้องมือถือหน้าจอที่มีกระบองเพชรสีเขียวขนาดใหญ่ หน้าก็เปลี่ยนสีไป

นี่ไม่ใช่มือถือของเขา

อีกด้านหนึ่ง ถานซูจิ้งกำลังอยู่หน้าฟร้อนทำเรื่องเช็กอิน มือถือในกระเป๋าสั่นขึ้น

เธอไม่มองจอ กดรับสายตามความเคยชิน

"ในที่สุดคุณก็รับสายฉันแล้ว!"

เสียงแหลมของผู้หญิงทะลุเข้ามาในหู ถานซูจิ้งตกใจรีบเอามือถือห่างจากหูออกไปไกลเล็กน้อย

"ฉันจะพูดกับคุณอีกหนึ่งครั้ง ครั้งสุดท้าย หากคุณไม่แต่งงานกับฉัน ไม่เพียงแค่คดีความในศาล ฉันยังจะเอาวิดีโอโพสต์อินเทอร์เน็ต ให้ทุกคนต่างคิดว่าคุณเป็นคนข่มขืน ไร้ยางอาย ถึงเวลานั้นชื่อเสียงของคุณเน่าเหม็นหมดอย่ามาร้องไห้ขอร้องฉัน"

"คุณเป็นใคร? โทรผิดแล้วมั้ง?"ถานซูจิ้งขมวดคิ้ว

"ฉันเป็นใคร? เธอเป็นใคร? เกาจ้านล่ะ? เธอคือนังแรดนั่น? ให้เกาจ้านมารับสาย"

เกาจ้าน？

ถานซูจิ้งขมวดคิ้วมองหน้าจอแวบหนึ่ง——อยากจะหนี