ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 70

ทางด้านนอกประตูทุกคนล้วนแล้วแต่ถือกล้อง พวกเขาเป็นนักข่าวบันเทิง ได้ยินข่าวแต่เช้าว่า เส้าซืออดีตเจ้าชายนักไวโอลินได้กลับมาถึงประเทศจีนและอาศัยอยู่ที่นี่ ซึ่งก่อนหน้านี้เขาอยู่ที่กรุงเวียนนา หนังสือพิมพ์บันเทิงเพิ่งลงข่าวใหญ่ว่า นางเอกชื่อเสียงโด่งดังนามว่า ซูหรานราน ได้ไปฟังการแสดงพิเศษของเขาและหลังจากที่จบการแสดงทั้งคู่ก็หายไปด้วยกัน

นักข่าววงการบันเทิงให้ความสนใจในเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของซูหรานหรานมาเป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้ว และเมื่อเร็วๆนี้ซูหรานหรานก็ได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย จนในที่สุดก็ได้รับข่าวเกี่ยวกับตัวของเส้าซือ ฉะนั้นทุกคนเลยต้องการรีบรายงานข่าวนี้เป็นคนแรก

“นักข่าวพวกนี้มันบ้าไปแล้วหรือยังไง! ฉันไม่ได้มีความเกี่ยวอะไรกับซูหรานหรานอะไรนั่นเลย ไม่รู้จักเธอเลยด้วยซ้ำ”

เส้าซือปิดตาแมวลงด้วยความโมโห

“หาใครไม่หา แล้วมาหาได้ยังไง”

“ตอนนั้นนอกจากซูหรานหรานก็มีแค่คุณ ก็ไม่แปลกใจเลยที่นักข่าวจะมาหาคุณ” อวี้หนานเฉิงชำเลืองมองเส้าซือ “ซูหรานหรานเป็นศิลปินหญิงที่โด่งดังในตอนนี้ ซึ่งตัวผมเองก็รู้จัก แล้วคุณจะไม่รู้ได้ยังไง?”

“นี่คุณ…”เส้าซือกลัวว่าเซิ่งอันหรานจะเข้าใจผิด เขาจึงจ้องเขม่นไปที่อวี้หนานเฉิง “คุณหมายความว่าอย่างไร？”

“ก็ไม่ได้หมายความว่ายังไง แค่ถามเฉยๆ แต่ไม่คิดว่าคุณจะกระตือรือร้นอธิบายเรื่องความสัมพันธ์ของคุณทั้งสองอย่างรีบร้อนขนาดนี้ เพราะที่นี่ก็ไม่ได้มีใครสนใจว่าคุณจะมีความสัมพันธ์กับเธออย่างไร ”

หลังจากที่อวี้หนานเฉิงพูดจบ ใบหน้าของเส้าซือก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

“อวี้หนานเฉิง คุณอย่ามาพูดเรื่องไร้สาระที่นี่นะ”

“อย่าทะเลาะกันเลยเส้าซือ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดถึงเรื่องนี้” เซิ่งอันหรานรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที “เรื่องเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้ก็คือต้องคิดหาวิธีแก้ปัญหาเรื่องนี้ก่อน จะให้พวกเขามายืนอยู่ที่ประตูปิดทางเข้าออกแบบนี้ไม่ได้ "

“ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ ”เส้าซือหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

“ไม่มีประโยชน์หรอก” อวี้หนานเฉิงพูดขึ้นอย่างมีชั้นเชิง “ไม่มีอาชญากรรม อย่างมากที่สุดก็แค่การมารบกวนผู้อื่น หลังจากที่ตำรวจขับไล่พวกเขาลงไปที่ชั้นล่างแล้ว ก็หมดหน้าที่ของตำรวจ ไม่นานหลังจากนั้นพวกเขาก็จะหาวิธีขึ้นมาใหม่ ”

เมื่อเห็นว่าอวี้หนานเฉิงพูดจาด้วยความไม่เกรงใจ เส้าซือจึงโต้กลับเขาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำว่า

“แล้วคุณมีวิธีอะไร ？คุณฉลาดและมีความสามารถมากนิ คุณลองพูดมาสิ”

ทันทีที่คำพูดประโยคสิ้นสุดลง เซิ่งอันหรานก็มองไปยังอวี้หนานเฉิงด้วย

เรื่องมันเป็นเพราะเส้าซือที่ทำให้พวกเขาต้องมาติดกันอยู่ในห้องนี้ ยังรวมถึงอวี้หนานเฉิง และลูกชายของเขาก็ต้องมาได้รับผลกระทบไปด้วย

“จริงด้วย ท่านประธานอวี้ คุณมีความคิดอะไรดีๆบ้างไหม?”

เซิ่งอันหรานถามขึ้น อวี้หนานเฉิงไม่อยากเสียเวลากับเส้าซือไปมากกว่านี้ เขาจึงพูดขึ้นอย่างใจเย็นว่า "โทรไปที่ฝ่ายบุคคลของอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ก่อน และขอให้พวกเขาพายามรักษาความปลอดภัยมานำคนกลุ่มนี้ลงไป"

“แล้วมันต่างอะไรกับที่ฉันจะโทรเรียกตำรวจล่ะ ？ยามมีประโยชน์มากกว่าตำรวจหรือไง?”เส้าซือเหลือบมองเขาอย่างดูถูก

ใบหน้าของอวี้หนานเฉิงยังสงบนิ่ง ไม่นานจากนั้นเขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“อย่างน้อยยามรักษาความปลอดภัยก็อยู่ที่นี่ตลอด แถมยังมาที่นี่ได้เร็วกว่าตำรวจเสียอีก ”

“เฮ้ ？คุณเถียงผมเหรอ!”

“เส้าซือ ปล่อยให้ประธานอวี้พูดให้จบก่อน” เซิ่งอันหรานมองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าอวี้หนานเฉิงคงไม่ได้มีวิธีแค่นี้หรอก เขาจะต้องมีวิธีอื่นอีกแน่

“ไม่ต้องรีบ” อวี้หนานเฉิงเหลือบมองไปที่นาฬิกาข้อมือของเขา “ยามน่าจะมาถึงแล้วล่ะ”

ไม่นานหลังจากอวี้หนานเฉิงพูดจบ ยามรักษาความปลอดภัยก็ได้ทำการแยกย้าย นักข่าวที่อยู่ข้างนอกออกไป พร้อมกับมาเคาะประตูเพื่อขอโทษ แล้วบรรยากาศทางด้านนอกก็ค่อยๆสงบลง

“ทุกคนแยกย้ายกันไปหมดแล้ว” เซิ่งอันหรานถอนหายใจด้วยความโล่ง

เซิ่งอันหรานพูดยังไม่ทันจบประโยคดี เสียงกริ่งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น "ติงต๊อง"

“คงไม่ได้กลับมาอีกรอบหรอกนะ?” เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วอีกครั้งด้วยความลำบากใจ

การแข่งขันของวงการบันเทิงในตอนนี้ มันรุนแรงมากขนาดนี้เชียวหรือ?

อวี้หนานเฉิงเดินไปเปิดประตู

“ท่านประธาน ตอนนี้ทุกคนรออยู่ที่ชั้นล่างเป็นเวลาชั่วคราว ไม่ต้องเป็นห่วง”