ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 69

ไม่เชื่อแน่นอน!

เส้าซือจ้องไปที่แผ่นหลังของอวี้หนานเฉิง ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่พอใจ

เขาเป็นถึงประธานของเซิ่งถังกรุป มีอะไรที่เขาต้องการแล้วไม่ได้บ้าง ？ดันอยากจะมาลองใช้ชีวิตในอพาร์ตเมนต์เล็กๆแบบนี้เนี่ยนะ? ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่าเขามีแผนการอื่นซ่อนอยู่ เส้าซือไม่เชื่อคำพูดของเขาอย่างเด็ดขาด

เซิ่งอันหรานทำความสะอาดห้องและเปลี่ยนผ้าปูเตียงอย่างรวดเร็ว ตอนที่เธอเดินออกมาจากห้อง เธอได้หยิบผ้าเช็ดตัวและเครื่องใช้ในห้องน้ำชิ้นใหม่ส่งให้กับอวี้หนานเฉิง

ในตอนค่ำ ขณะที่เซิ่งเสี่ยวซิงและอวี้หนานเฉิงกำลังแปรงฟันอยู่ในห้องน้ำ เซิ่งเสี่ยวซิงเหยียบอยู่บนม้านั่งตัวเล็ก ๆ แปรงฟันฟองเต็มปากไปหมด ใบหน้าของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความสุข

“หนูยิ้มอะไร” อวี้หนานเฉิงถาม

เซิ่งเสี่ยวซิงบ้วนปาก จากนั้นก็ยื่นมือออกไปคล้องแขนของอวี้หนานเฉิง

อวี้หนานเฉิงเข้าใจได้และค่อยๆตัวก้มตัวลงมา

เสี่ยวซิงซิงตบเบาๆไปที่ไหล่อวี้หนานเฉิง "หนูจะบอกอะไรคุณลุงนะคะหม่าม้าของหนูเป็นคนที่เก่งมาก และคนที่ไล่ตามจีบเธอต้องยืนต่อแถวรอคิวยาวไปถึงไปอเมริกานูน"

เมื่อนึกถึงเส้าซือ อวี้หนานเฉิงก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาในทันที เขาจึงถามขึ้นว่า

“แล้วคิดว่าฉันควรทำยังไงล่ะ？”

“ก็จะต้องพยายามค่ะ คุณลุงก็พยายามเข้าหาหม่าม้าหน่อยสิคะ” เซิ่งเสี่ยวซิงยืดหลังขึ้น พร้อมกับยักคิ้วให้กับอวี้หนานเฉิง

“ถ้าตอนนี้คุณลุงพยายาม มันยังทันนะคะ คุณลุงยังจะได้ลูกสาวที่น่ารักอย่างหนูด้วย แต่ถ้าหากว่าคุณลุงไม่พยายามล่ะก็ ต่อไปคุณลุงก็จะได้แต่งงานกับคุณป้าเกา ซึ่งพี่จิ่งซีไม่ชอบเธอเอามากๆ อีกอย่างต่อให้พวกคุณได้ลูกสาวคนใหม่กัน ก็คงจะไม่น่ารักเท่ากับหนูแน่นอน”

คำพูดเหล่านี้ทำให้อวี้หนานเฉิงยิ้มอย่างปฏิเสธไม่ได้ เขาหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาเช็ดปากให้กับเซิ่งเสี่ยวซิง แล้วลูบไปที่ศีรษะของเธอ "เอาล่ะ ลุงเข้าใจแล้ว เราไปนอนกันเถอะ"

“โอเคค่ะ คุณลุงจะต้องพยายามเข้านะคะ หนูจะเป็นกำลังใจให้”

เซิ่งเสี่ยวซิงหอมแก้มเขา จากนั้นก็กระโดดลงมาจากม้านั่งและมุ่งหน้าไปที่ห้องนอนของเธอ

“เด็กคนนี้จริงๆเลย ？เมื่อกี้เธอพูดอะไรกับคุณคะ ？”

เซิ่งอันหรานเดินเข้ามาในห้องน้ำหลังจากที่เธอตากผ้าเสร็จ เธอยื่นมือออกไปหยิบแก้วน้ำบ้วนปากและถามขึ้นอย่างเป็นกันเอง

อวี้หนานเฉิงมองเงาของทั้งสองคนยืนเคียงข้างกันสะท้อนในกระจก แปรงสีฟันแก้วน้ำสีชมพูและสีฟ้า ผู้หญิงที่ยืนอยู่ทางข้าง เธอถามเรื่องลูกของตัวเองด้วยท่าทางและน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ มันชั่งเป็นความรู้สึกที่ดีเกินจะบรรยายออกมาได้

เขารู้สึกใจสั่น และขาดสติไปสักพัก

เซิ่งอันหรานที่ยังไม่ได้รับคำตอบจากอวี้หนานเฉิง เธอมองอวี้หนานเฉิงผ่านทางกระจกโดยไม่ได้ตั้งใจ เป็นฉากที่ประจวบเหมาะ เพราะดูเหมือนว่าเขาก็กำลังมองเธอผ่านกระจกอยู่เช่นกัน เซิ่งอันหรานชะงักไปชั่วครู่ เธอกัดแปรงสีฟันและพูดขึ้นอย่างคลุมเครือ“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า？”

อวี้หนานเฉิงได้สติกลับมา "ไม่เป็นไร แปรงสีฟันมันแข็งเกินไป"

“จริงเหรอ?”เซิ่งอันหรานมองไปที่แปรงสีฟันในมืออย่างงุ่มง่าม “มีร้านสะดวกซื้ออยู่ชั้นล่าง คุณต้องการอันใหม่ไหม เดี๋ยวฉันจะลงไปซื้อให้？ ปกติแล้วฉันไม่ค่อยได้ให้ความสำคัญกับเรื่องแบบนี้สักเท่าไหร่ ฉะนั้นจึงมักจะซื้อแปรงสีฟันแบบถูกๆมา "

“ไม่ต้องหรอก มันก็พอใช้ได้”

สีหน้าของอวี้หนานเฉิงดูค่อนข้างเป็นกันเอง หลังจากที่แปรงฟันเสร็จอวี้หนานเฉิงก็กลับไปที่ห้องนอน

อวี้จิ่งซีขยับตัวพลิกไปมาบนเตียง ดูเหมือนว่ากำลังผวา

“จิ่งซี นอนเถอะ”

อวี้หนานเฉิงตบเบาๆที่ไหล่ของเขา จากนั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้กับจิ่งซี

อวี้จิ่งซีค่อยๆมุดเข้าไปในอ้อมแขนของอวี้หนานเฉิง หลังจากหาตำแหน่งที่นอนสบายได้แล้ว เขาก็สงบนิ่งไป

เมื่อนึกถึงความรู้สึกพิเศษของเขาที่มีต่อเซิ่งอันหราน อวี้หนานเฉิงก็ขมวดคิ้วเล็ก เขามองขึ้นไปบนเพดานพร้อมกับคิดทบทวนต่างๆนานา หรือว่าความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกนี้เป็นเพราะความรักและห่วงใยที่เขามีต่ออวี้จิ่งซี มันเป็นเรื่องยากที่จิ่งซีจะยอมรับและพร้อมที่จะอยู่ใกล้ชิดกับคนอื่นแบบนี้

หลังจากที่ได้รู้จักเซิ่งอันหราน อารมณ์ของจิ่งซีก็ดีขึ้นเรื่อยๆ เขาร่าเริงมากขึ้นด้วย

การตัดสินใจแต่งงานกับเกาหย่าเหวินก่อนหน้านี้ ก็เป็นเพราะว่าเขาคำนึงถึงความรู้สึกของจิ่งซี แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าอวี้จิ่งซีจะชอบเซิ่งอันหรานซะมากกว่า บางทีเขาอาจไม่ได้อยากจะมีแม่อย่างคนทั่วๆไป และไม่แน่ว่าตอนนี้ในใจของเขาอาจจะตัดสินใจเลือกให้เซิ่งอันหรานมาเป็นแม่จริงๆแล้วก็ได้ ?

เมื่อคิดได้อย่างนี้แล้ว คำถามที่เขามีอยู่ก่อนหน้านี้ก็สามารถหาคำตอบได้แล้ว