ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 78

จินสุ่ยย่วนตั้งอยู่บนถนนกูซีจินสุ่ยย่วน สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เมื่อรวมกับราคาบ้านที่พุ่งสูงขึ้นในสองสามปีนี้ วิลล่าสองชั้นพร้อมลานในชื่อของเซิ่งอันหรานมีมูลค่าสูงถึงเก้าสิบล้านหยวน

เซิ่งอันหรานปิดประตูรถ หันมามองวิลล่าที่อยู่ตรงหน้า และตรงเข้าไปกดกริ่ง

ในไม่ช้า ป้าอายุห้าสิบกว่าปีที่ดูเหมือนคนรับใช้ก็มาเปิดประตู เธอมองเซิ่งอันหรานด้วยสีหน้าที่มึนงง “มาหาใครคะ ?”

สีหน้าของเซิ่งอันหรานดูสงบ เธอกลอกตาแล้วถามไปว่า

“สวัสดีค่ะคุณป้า อยากทราบว่าบ้านของคุณนี่ขายไหมคะ ?”

“ขายบ้าน ? ตัวแทนอสังหาริมทรัพย์ ?”คนใช้ส่ายศีรษะ “คุณชายของฉันจะขายบ้านได้อย่างไร คุณไปถามที่อื่นเถอะ”

“คุณชายของคุณ ? บ้านหลังนี้ไม่ใช่ของคุณป้าเหรอคะ ?”เซิ่งอันหรานถามต่อ “ฉันคิดว่าเป็นของคุณ ฉันเห็นว่าตอนนี้คนชราล้วนอยากจะขายบ้านในเมือง เพื่อไปใช้ชีวิตที่ชนบท”

“ฮ่าฮ่า ถ้าฉันสามารถมีบ้านแบบนี้ได้ แล้วฉันจะมาเป็นคนรับใช้ให้คนอื่นทำไมล่ะ ?”คุณป้าไม่สงสัยแล้วยิ้ม “คุณคิดผิดแล้ว”

“งั้นคุณชายของคุณ นามสกุลอะไรเหรอคะ ? บางทีถ้าเขาอยากขายบ้านล่ะ ? คุณสามารถให้ข้อมูลติดต่อเขาได้ไหมคะ ฉันมีของขวัญเล็กๆน้อยๆให้คุณค่ะ”

เซิ่งอันหรานหาของในกระเป๋าของเธอ และหยิบขวดลูกกวาดหลากสีที่ยังไม่ได้เปิดออกมา “นี่ค่ะ นี่คือของขวัญ”

คุณป้าดีใจมาก “หลานสาวของฉันก็ชอบกินลูกกวาดแบบนี้”

จากนั้นเธอก็ถอนหายใจอีกครั้ง “แต่ว่าคุณคะ ฉันไม่สามารถบอกช่องทางติดต่อของคุณชายฉันให้กับคุณได้ จริงๆแล้วก็ไม่ได้กลัวที่จะบอกคุณ คุณชายของฉันเป็นนักแสดงในวงการ และต่อให้มีเงินก็ซื้อบ้านหลังนี้ไม่ได้หรอก”

คุณป้าลดเสียงลง “อันที่จริงบ้านหลังนี้เป็นชื่อของคุณหนูใหญ่ของเซิ่งซื่อกรุป เธอมอบมันให้กับนายน้อยของฉัน ดังนั้นจะขายให้คุณได้อย่างไรกันล่ะ ?”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เซิ่งอันหรานก็ตกใจอย่างเงียบๆ

ตอนนี้เซิ่งอันเหยากล้าหาญมาก ยังกล้าแอบเลี้ยงดูหนุ่มข้างนอกอีก ?

แต่เรื่องเลี้ยงดูช่างมันเถอะ แต่เอาบ้านของเธอให้คนอื่นมันหมายความว่ายังไงกัน ?

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอยิ้ม แต่ก็ยังเอาลูกกวาดในมือให้คนรับใช้ “คุณป้า ลูกกวาดอันนี้ให้คุณค่ะ แต่คุณสามารถบอกได้ไหมคะว่าเป็นนักแสดงชายคนไหน ? ฉันอยากรู้มากจริงๆ คุณวางใจได้ฉันไม่บอกคนอื่นหรอกค่ะ ก็แค่สนองความอยากรู้ก็เท่านั้น”

เมื่อคุณป้าได้รับลูกกวาด เธอก็พูดจาไม่รู้เรื่องเลย พูดอย่างลับๆว่า “ไม่เป็นไร อย่างไรซะก็ไม่ได้ดังมาก เป็นนักแสดงชายรอง ชื่อฮันโม่”

เซิ่งอันหรานไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน แต่ก็แอบจำไว้ แล้วพูดขอบคุณคุณป้า

ระหว่างทางกลับเธอคิดว่ามันเป็นเรื่องตลก หลังจากที่เซิ่งอันเหยาต้องการแต่งงานกับคนระดับไฮโซ เธอแอบใช้กลอุบายในการเลี้ยงดู ถ้าหากแฟนของเธอรู้เรื่องนี้ล่ะก็ สีหน้าของสองแม่ลูกนี้ต้องน่าดูมากแน่ๆ

แต่เรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อน เธอก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะย้ายมาอยู่ที่นี่

——

“ผู้จัดการเซิ่ง ผลสรุปการทำงานของสามเดือนนี้ออกมาแล้ว”

หลังจากกลับจากวิลล่ามาที่บริษัท เซิ่งอันหรานก็ขอผลสรุปการทำงานตั้งแต่เธอเข้ามาทำงาน โดยทั่วไปแล้วไม่น่าจะเป็นที่พอใจ และยังห่างไกลกับความต้องการของอวี้หนานเฉิงด้วย

เซิ่งอันหรานถอนหายใจ เธอกวาดสายตามองแผนงานการเฉลิมฉลองบนโต๊ะอย่างละเอียด แต่เมื่อเห็นการตั้งรางวัล เธอก็เกิดไอเดียใหม่ขึ้นมา

“เสี่ยวจัง ฉันขอดูงบประมาณของแผนงานเฉลิมฉลองหน่อย และอีกอย่าง ของรางวัลยังไม่ได้ซื้อใช่ไหม ?”

“ยังเลยค่ะ”

“โอเค นอกจากรางวัลที่สาม อย่าเพิ่งซื้ออะไรอีก รอคำสั่งจากฉัน”

เสี่ยวจังสับสน “ผู้จัดการ งานเลี้ยงเฉลิมฉลองอาทิตย์หน้า อีกไม่กี่วันแล้ว คุณต้องการจะแก้แผนเหรอ ? มันจะทันเหรอคะ ?”

“ถ้าเกิดเรื่องผิดพลาดฉันรับเอง”

เซิ่งอันหรานพูดอย่างบริสุทธิ์ใจ

ไม่ว่าจะอยู่หรือตายก็ขึ้นอยู่กับครั้งนี้แล้ว ถ้าตอนนี้ไม่พยายามอย่างหนัก หรือว่าจะต้องรอให้เขาไล่ออกก่อนถึงค่อยไปขอร้องอ้อนวอนเขา ?

ในคืนนั้น เซิ่งอันหรานค้นหารายชื่อ ‘ดาราชายยอดนิยม’ ในทันที

ในไม่ช้า ก็มีรายชื่อเป็นร้อยขึ้นมาบนอินเทอร์เน็ต

รายการจะจริงหรือไม่เธอไม่สนใจ เธอเลือกคนที่มีแฟนคลับซื้อของมากที่สุดออกมาสองสามชื่อ

เซิ่งอันหรานมองไปที่ ‘หนุ่มน้อยไฟแรง’ ที่ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆออกมาเลือกสี่คน ราวกับว่าเห็นประสิทธิภาพของตัวเอง ดวงตาของเธอเป็นประกาย

วันนี้ที่เธอไปดูที่วิลล่า และรู้เรื่องที่ว่าเซิ่งอันเหยาใช้เงินเลี้ยงดาราหนุ่ม เธอคิดไม่ถึงวิธีนี้เลยจริงๆ ทุกวันนี้ไม่มีอะไรดึงดูดใจแฟนคลับไปมากกว่าศิลปิน

ประสิทธิภาพของเธอ ขึ้นอยู่กับสิ่งนี้ทั้งหมด

โรงแรมเซี่ยงไฮ้อินเตอร์เนชั่นแนล อวี้หนานเฉิงกำลังจะนอน จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมปรากฏข้อความ

เขาเปิดดูข้อความ แล้วโทรกลับไปทันที

“คุณ คุณยังไม่นอนเหรอ” เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากอีกฝั่งหนึ่ง ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นที่ถูกกดไว้สุดขีด

“คุณส่งข้อความหาผม เพื่อจะทดสอบว่าผมหลับหรือยัง ?”

“ฉันอยากถามคุณเกี่ยวกับเรื่องงาน โทรศัพท์มาก็กลัวจะรบกวนคุณ ดังนั้นเลยส่งข้อความมา”

“คุณอยากแก้ไขแผนงานเลี้ยงเฉลิมฉลอง ?”

“อืม แก้ไม่เยอะ ก็แค่เปลี่ยนจับรางวัลตอนท้าย”

“เหลือเวลาไม่ถึงสัปดาห์ คุณแน่ใจเหรอว่าแบบแผนคุณจะเป็นรูปเป็นร่างได้ ?”

“ขอแค่คุณเห็นด้วย ฉันก็สามารถเริ่มทำได้ทันที ฉันรับรอง แผนการนี้จะสามารถกระตุ้นผู้บริโภคได้มากกว่าแผนเดิม”

“ถ้าทำไม่ได้ล่ะ ?”

“ถ้าทำไม่ได้ฉันจะลาออกเอง”

“เดิมทีคุณก็อยากลาออกอยู่แล้ว”อวี้หนานเฉิงจี้ใจเธอโดยตรง “คุณกำลังวางแผนที่จะใช้การเฉลิมฉลองของโรงแรมในครั้งนี้ พยายามทำให้ถึงที่สุดใช่ไหม ? เมื่อถึงตอนนั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นมา และเกิดความยุ่งเหยิง ยังไงซะคุณก็ออกไปได้อยู่ดี”

เซิ่งอันหรานกระแอม

“ฉันยอมรับ ว่าฉันมีความคิดนี้ ฉันอยากจะบอกว่าไม่มีคุณก็ไม่อยากจะเชื่อเลย และฉันเองก็ทำเพื่อ

ประสิทธิภาพของฉัน ประสิทธิภาพดี ฉันก็สามารถไม่ไปได้ โรงแรมก็ดีด้วย ดีต่อทั้งสอง”

ริมฝีปากของเซิ่งอันหรานนั้นลื่นมาก เพียงเคล็ดลับเล็กๆก็สามารถสร้างความสับสนให้กับอวี้หนานเฉิงได้

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ทางโรงแรมเป็นสิ่งเดียวที่จะเสี่ยงต่อการเปลี่ยนแบบแผน และมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอเลย

แต่เขาก็ยังตกลง แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ เขาแค่รู้สึกเฉยๆว่าต้องการให้เธอมีโอกาสและเหตุผลที่เพียงพอที่จะทำให้เธออยู่ต่อ

“ขอบคุณค่ะ ฉันจะต้องเตรียมให้ดีแน่นอนค่ะ”

“คำพูดขอบคุณ ไม่มีความหมายอะไรกับผม หลังจบงานเลี้ยงฉลองแล้ว คุณเชิญผมไปทานข้าวกันสองคนเป็นไง”

อีกฝ่ายตอบตกลงทันที

หลังจากวางสายแล้ว อวี้หนานเฉิงเปิดม่านออก แสงจันทร์นอกหน้าต่างหนาทึบ ทันใดนั้นเขาก็มีความรู้สึกอยากกลับจินหลิงทันที

ก่อนนอน อวี้หนานเฉิงโทรศัพท์หาโจวฟัง

“สำหรับงานเลี้ยงเฉลิมฉลองของโรงแรมเซิ่งซือ พรุ่งนี้โทรศัพท์หาผู้จัดการฝ่ายบัญชี บอกให้เขาเพิ่มเงินจากงบประมาณเดิมไปอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์”