ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 77

“จัดการเสร็จแล้วครับ เขาเซ็นสัญญากับEnlightโดยตรงเลย สัญญาห้าปี ถ้าผิดสัญญา ค่าผิดสัญญาสามารถทำให้เขาล้มละลายได้”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ โจวฟังก็อยากจะหัวเราะ

เส้าซือคนนี้หลอกง่ายเกินไปแล้ว อวี้หนานเฉิงเพียงแค่ตี ก็สามารถจับเหยื่อได้ทันที ที่แท้ก็ยังอายุน้อยอยู่นี่เอง ถึงไม่รู้อารมณ์เจ้านายของพวกเขาเลย

“ผมอยากให้เขาผิดสัญญาไปทำไม ”? อวี้หนานเฉิงโต้กลับอย่างเงียบๆ “เก็บเขาไว้ช่วยทำให้เงินผมดีกว่า”

เมื่อได้ยินแบบนี้ โจวฟังก็ผงะไปครู่หนึ่ง หลังจากได้สติกลับมาเขาก็ยิ่งรู้สึกเห็นใจเส้าซือมากขึ้น

เจ้านายต้องการให้ลิ้มลองการโกรธจนทนไม่ได้ ！

ลองคิดภาพคนที่คุณเกลียดมากคนหนึ่ง แต่คุณยังต้องทำงานใต้บังคับบัญชาของเขา ยังต้องหาเงินให้เขา ไม่สามารถหาเงินเลี้ยงตัวเองได้ และยังต้องเอาเงินที่หาได้มากกว่าครึ่งหนึ่งให้กับเขา แบบนี้มันจะเจ็บปวดขนาดไหนกันนะ?

——

วิลล่าตระกูลเซิ่ง

เซิ่งอันหรานจงใจเลือกตอนเที่ยงวันจันทร์กลับมาเอากุญแจ

เซิ่งอันหรานต้องไปทำงานที่บริษัท แม้ว่าอวี๋ซู่ซินแม่เลี้ยงของเธอจะเป็นคนไม่ดี แต่ภายนอกยังแสดงท่าทีสุภาพกับเธอได้ ไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจ มาเอากุญแจแล้วจากไป น่าจะเป็นไปอย่างราบรื่น

“คุณหนูรอง”

เมื่อป้ากู้คนรับใช้เก่าแก่ของตระกูลเห็นเซิ่งอันหราน น้ำตาเธอแทบจะไหล “คุณหนูรอง คุณกลับมาได้อย่างไร ? หลายปีมานี้ คุณไปอยู่ที่ไหนมา ?”

ป้ากู้เป็นคนรับใช้ที่ติดตามแม่ของเซิ่งอันหรานมาตั้งแต่ยังเด็ก ตั้งแต่แม่เสียเธอได้อยู่ดูแลข้างกายเซิ่งอันหรานมาตลอด จากนั้นก็ตามเธอมาที่ตระกูลเซิ่ง

ดวงตาของเซิ่งอันหรานมีน้ำตาเล็กน้อย จับมือของป้ากู้ และพูดอย่างตะกุกตะกักว่า “กลับมาได้ระยะหนึ่งแล้วค่ะ แต่ไม่ได้กลับมาที่นี่เลย ทำให้ป้ากู้เป็นห่วงซะแล้ว”

“ฉันเป็นห่วงอะไรได้ คุณอยู่ข้างนอกยังไม่รู้เหรอว่าลำบากขนาดไหน ถ้าหากแม่ของคุณรู้ เกรงว่าฉันจะโดนตำหนิได้ว่าดูแลคุณได้ไม่ดี”

“ฉันสบายดีค่ะ อาสะใภ้กู้”

“อันหราน ?”

ขณะที่พูด เสียงผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของทั้งสอง

อวี๋ซู่ซินยืนอยู่บนบันไดด้วยชุดกี่เพ้าสีเทาอมฟ้า ใบหน้าที่ได้รับการดูแลอย่างดี มองดูราวกับอายุสามสิบปี ที่ดูมีเสน่ห์ เมื่อเห็นเซิ่งอันหราน ใบหน้าของเธอตกตะลึง แต่ก็เปลี่ยนเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เธอเดินลงบันได พลางพูดอย่างกระตือรือร้น

“อันหราน เธอกลับมาได้ยังไง ? ไม่บอกล่วงหน้าเลย ฉันจะได้ให้ห้องครัวเตรียมอาหารที่คุณชอบ”

เซิ่งอันหรานปล่อยมือจากป้ากู้ ฉันแค่กลับมาเอาของนิดหน่อยค่ะ ได้แล้วก็จะไป ไม่รบกวนอะไรหรอกค่ะ คุณป้า

หลายปีมานี้ เธอเรียกอวี๋ซู่ซินว่าคุณป้ามาตลอดไม่เคยเปลี่ยน

หลายปีก่อนเธอแอบได้ยินอวี๋ซู่ซินบ่นกับพ่อเซิ่ง ด้วยท่าทางที่เศ้ราโศกและพูดว่า เธอปฏิบัติดีต่อลูกสาวคนนี้ แต่เธอไม่เห็นค่าเลย แม้แต่คำพูดยังไม่เปลี่ยนเลย

แต่กลับถูกพ่อเซิ่งพูดว่า เดิมทีคุณก็ไม่ใช่แม่ของเธอ เธอเรียกคุณว่าคุณป้าก็สุภาพพอแล้ว เธอถูกตอกกลับ

ในตอนนั้นต่อหน้าพ่อเซิ่ง อวี๋ซู่ซินไม่กล้าพูดอะไร แต่หลังจากที่พ่อเซิ่งจากไป เธอก็ปาของทิ้งไม่น้อย คนรับใช้ที่อยู่ในห้องนอนก็ถูกด่า เธอพูดออกมาว่า ‘เดิมทีเธอก็ไม่ใช้ลูกสาวของฉัน ทำไมไม่บอกว่าฉันไม่ต้องทำดีกับเธอล่ะ ?

ต่อหน้าและลับหลังคนมีสองหน้า ผู้หญิงแบบนี้ เซิ่งอันหรานเคยเห็นมาก่อนตอนยังเด็ก เธอไม่เข้าใจว่าทำไมหลายปีมานี้พ่อของเธอถึงมองไม่ออก ตาบอดไปแล้วเหรอ ?

หลังจากทักทายกันไม่กี่ประโยค อวี๋ซู่ซินไม่ได้ห้ามเซิ่งอันหรานขึ้นไปข้างบน

ห้องของเธอยังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรขยับ ตามความทรงจำแล้วเธอดึงลิ้นชักขวามือของโต๊ะหนังสือออก เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว กุญแจไม่ได้อยู่ที่นี่

หลังจากที่เธอได้รับของขวัญชิ้นนี้ในปีนั้น จำได้ว่าเธอวางกุญแจเอาไว้ตรงนี้ มีคนย้ายมันไป

“หาจอไหม ?”

เมื่อเห็นเซิ่งอันหรานลงมาชั้นล่าง อวี๋ซู่ซินก็ลุกขึ้นยืนจากโซฟา และถามด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน

“ไม่ค่ะ ”เซิ่งอันหรานพูดอย่างตรงไปตรงมา “คุณป้า กุญแจบ้านของฉันไม่ได้อยู่ในลิ้นชัก มีคนมาย้ายของฉันเหรอคะ ?”

สีหน้าของอวี๋ซู่ซินหยุดนิ่ง “กุญแจบ้าน ? กุญแจบ้านอะไร ?”

“วิลล่าที่พ่อของฉันให้เมื่อหกปีก่อน จินสุ่ยย่วน”

“ฉันไม่รู้จริงๆ ”อวี๋ซู่ซินปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ด้วยท่าทางที่ไร้เดียงสา “ฉันไม่เคยเข้าไปในห้องของคุณ ปกติแล้วป้ากู้จะเข้าไปทำความสะอาดให้คุณ และพ่อคุณเข้าไปนั่งบ้างบางครั้ง ทำไมไม่ลองไปถามพ่อคุณดูล่ะ”

“ค่ะ ฉันรู้แล้ว”

เซิ่งอันหรานก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธอมากมาย และทำทีว่าจะจากไป

“อันหราน อยู่ทานข้าวกลางวันเถอะ”

อวี๋ซู่ซินพูดต่อว่า “ฉันให้แม่ครัวเตรียมอาหารแล้ว ทำปลาผัดเปรี้ยวหวานที่คุณชอบ”

เซิ่งอันหรานหันหลัง ทันใดนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

“ถ้าหากว่าฉันอยู่ทานข้าว เกรงว่าคุณจะไม่มีโอกาสได้ทานอะไรเลย”

“อันหรานคุณกำลังพูดเรื่องอะไร ? ฉันจะ.........”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ?”เซิ่งอันหรานหันกลับมามองเธออย่างหนักแน่น “ที่นี่ไม่มีคนอื่น พ่อฉันก็ไม่อยู่บ้าน คุณไม่จำเป็นต้องเสแสร้งแล้ว พวกคุณแม่ลูกเป็นคนอย่างไร พ่อฉันมองไม่ออก แต่ฉันมองออกอย่างชัดเจน”

เมื่อพูดแบบนี้ เซิ่งอันหรานก็จากตระกูลเซิ่งไปโดยไม่หันกลับมามอง

อวี๋ซู่ซินเอนหลังพิงโซฟา สีหน้าเคร่งขรึมลง แววตาของเธอค่อยๆหันไปมองป้ากู้ที่ประตู

“ฉันถามหน่อย คุณพูดอะไรกับเธอไปบ้าง ?”

ป้ากู้แสดงท่าทีไม่แยแส ก้มศีรษะลง “ทั้งตอนเข้ามาและออกไปนับดูแล้วคุณหนูรองมาไม่ถึงสิบนาที ฉันจะไปพูดอะไรกับเธอได้คะ”

“ที่ฉันถามก็คือ เมื่อก่อน เมื่อก่อนคุณเคยพูดอะไรกับเธอไปบ้าง ?”

“เมื่อก่อน ?”

ป้ากู้เงยหน้าขึ้น สายตาของเธอเป็นประกาย อวี๋ซู่ซินตกใจจนตัวสั่น “เรื่องเมื่อก่อน คุณผู้หญิงคุณยังจำได้เหรอ ? ฉันคิดว่าคุณจะลืมไปแล้วซะอีก”

ทันทีที่พูดแบบนี้ มือของอวี๋ซู่ซินก็ไม่สามารถหยุดสั่นได้

ความหมายก็คือ เจ้าเด็กคนนั้น เธอรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว ไม่แปลก ไม่แปลกใจเลยที่หลายปีมานี้เธอไม่กลับมาเลย ！ไต่เต้าขึ้นไปหาอวี้หนานเฉิง และในวันนี้เธออยากจะทำอะไรอีก ?

อีกด้านหนึ่ง เซิ่งอันหรานเรียกแท็กซี่ออกจากวิลล่าตระกูลเซิ่ง ด้วยท่าทางที่ไม่สบายใจ

ในตอนนั้นแม่ของเธอคลอดก่อนกำหนด และเนื่องจากเลือดออกเยอะเกินไปไม่กี่วันเธอก็ตายไป จนกระทั่งเธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยการแพทย์จินหลิงในปีนั้น ป้ากู้ถึงบอกความจริงกับเธอ

ถ้าไม่ใช่เพราะอวี๋ซู่ซินจงใจมายั่วยุ เธอจะคลอดก่อนกำหนดได้อย่างไร ?

ดังนั้นการตายของแม่ ต้องเกี่ยวข้องกับผู้หญิงสองหน้าคนนี้แน่นอน

หลังจากเรียนมหาวิทยาลัยมาสองปี และแม้ว่าจะเรียนอยู่ที่เมืองเดิม เธอก็แทบไม่ได้กลับบ้าน

เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้ว จะไล่ตามก็ไม่มีประโยชน์ แต่ถ้าไม่ตาม เธอก็จะได้รับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดของแม่เธอ ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอเพียงแค่เลือกที่จะไม่เผชิญหน้ากับคนหน้าซื่อใจคดของตระกูลเซิ่งพวกนี้

หลังจากขจัดเรื่องวุ่นวายในใจไปแล้ว เซิ่งอันหรานก็หยิบโทรศัพท์ออกมาอยากจะโทรหาพ่อ แต่ไม่รู้ทำไม ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงท่าทางที่อวี๋ซู่ซินหลบสายตา และทันใดนั้นในหัวก็เหมือนจะคิดอะไรได้

“ลุงคะ ไม่ไปอวี้ย่วนแล้วค่ะ เปลี่ยนไปวิลล่าเขตจินสุ่ยย่วนแทนค่ะ”

ของเธอที่อยู่ห้องหนังสือไม่เปลี่ยน ราวกับมันเป็นคำสั่งของพ่อเธอ สองวันก่อนเพิ่งพูดกับพ่อเรื่องไปเอากุญแจ เขาไม่มีทางที่จะไปห้องของเธอและจงใจหยิบกุญแจไป ดังนั้นกุญแจหายไป มีเพียงแค่มันถูกย้ายไปเท่านั้น

บางครั้งเมื่อถึงตอนกลางคืนแล้วก็อยากแย่งเอาของคนอื่นไป