ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 77

“จัดการเสร็จแล้วครับ เขาเซ็นสัญญากับEnlightโดยตรงเลย สัญญาห้าปี ถ้าผิดสัญญา ค่าผิดสัญญาสามารถทำให้เขาล้มละลายได้”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ โจวฟังก็อยากจะหัวเราะ

เส้าซือคนนี้หลอกง่ายเกินไปแล้ว อวี้หนานเฉิงเพียงแค่ตี ก็สามารถจับเหยื่อได้ทันที ที่แท้ก็ยังอายุน้อยอยู่นี่เอง ถึงไม่รู้อารมณ์เจ้านายของพวกเขาเลย

“ผมอยากให้เขาผิดสัญญาไปทำไม ”? อวี้หนานเฉิงโต้กลับอย่างเงียบๆ “เก็บเขาไว้ช่วยทำให้เงินผมดีกว่า”

เมื่อได้ยินแบบนี้ โจวฟังก็ผงะไปครู่หนึ่ง หลังจากได้สติกลับมาเขาก็ยิ่งรู้สึกเห็นใจเส้าซือมากขึ้น

เจ้านายต้องการให้ลิ้มลองการโกรธจนทนไม่ได้ ！

ลองคิดภาพคนที่คุณเกลียดมากคนหนึ่ง แต่คุณยังต้องทำงานใต้บังคับบัญชาของเขา ยังต้องหาเงินให้เขา ไม่สามารถหาเงินเลี้ยงตัวเองได้ และยังต้องเอาเงินที่หาได้มากกว่าครึ่งหนึ่งให้กับเขา แบบนี้มันจะเจ็บปวดขนาดไหนกันนะ?

——

วิลล่าตระกูลเซิ่ง

เซิ่งอันหรานจงใจเลือกตอนเที่ยงวันจันทร์กลับมาเอากุญแจ

เซิ่งอันหรานต้องไปทำงานที่บริษัท แม้ว่าอวี๋ซู่ซินแม่เลี้ยงของเธอจะเป็นคนไม่ดี แต่ภายนอกยังแสดงท่าทีสุภาพกับเธอได้ ไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจ มาเอากุญแจแล้วจากไป น่าจะเป็นไปอย่างราบรื่น

“คุณหนูรอง”

เมื่อป้ากู้คนรับใช้เก่าแก่ของตระกูลเห็นเซิ่งอันหราน น้ำตาเธอแทบจะไหล “คุณหนูรอง คุณกลับมาได้อย่างไร ? หลายปีมานี้ คุณไปอยู่ที่ไหนมา ?”

ป้ากู้เป็นคนรับใช้ที่ติดตามแม่ของเซิ่งอันหรานมาตั้งแต่ยังเด็ก ตั้งแต่แม่เสียเธอได้อยู่ดูแลข้างกายเซิ่งอันหรานมาตลอด จากนั้นก็ตามเธอมาที่ตระกูลเซิ่ง

ดวงตาของเซิ่งอันหรานมีน้ำตาเล็กน้อย จับมือของป้ากู้ และพูดอย่างตะกุกตะกักว่า “กลับมาได้ระยะหนึ่งแล้วค่ะ แต่ไม่ได้กลับมาที่นี่เลย ทำให้ป้ากู้เป็นห่วงซะแล้ว”

“ฉันเป็นห่วงอะไรได้ คุณอยู่ข้างนอกยังไม่รู้เหรอว่าลำบากขนาดไหน ถ้าหากแม่ของคุณรู้ เกรงว่าฉันจะโดนตำหนิได้ว่าดูแลคุณได้ไม่ดี”

“ฉันสบายดีค่ะ อาสะใภ้กู้”

“อันหราน ?”

ขณะที่พูด เสียงผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของทั้งสอง

อวี๋ซู่ซินยืนอยู่บนบันไดด้วยชุดกี่เพ้าสีเทาอมฟ้า ใบหน้าที่ได้รับการดูแลอย่างดี มองดูราวกับอายุสามสิบปี ที่ดูมีเสน่ห์ เมื่อเห็นเซิ่งอันหราน ใบหน้าของเธอตกตะลึง แต่ก็เปลี่ยนเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เธอเดินลงบันได พลางพูดอย่างกระตือรือร้น

“อันหราน เธอกลับมาได้ยังไง ? ไม่บอกล่วงหน้าเลย ฉันจะได้ให้ห้องครัวเตรียมอาหารที่คุณชอบ”

เซิ่งอันหรานปล่อยมือจากป้ากู้ ฉันแค่กลับมาเอาของนิดหน่อยค่ะ ได้แล้วก็จะไป ไม่รบกวนอะไรหรอกค่ะ คุณป้า

หลายปีมานี้ เธอเรียกอวี๋ซู่ซินว่าคุณป้ามาตลอดไม่เคยเปลี่ยน

หลายปีก่อนเธอแอบได้ยินอวี๋ซู่ซินบ่นกับพ่อเซิ่ง ด้วยท่าทางที่เศ้ราโศกและพูดว่า เธอปฏิบัติดีต่อลูกสาวคนนี้ แต่เธอไม่เห็นค่าเลย แม้แต่คำพูดยังไม่เปลี่ยนเลย

แต่กลับถูกพ่อเซิ่งพูดว่า เดิมทีคุณก็ไม่ใช่แม่ของเธอ เธอเรียกคุณว่าคุณป้าก็สุภาพพอแล้ว เธอถูกตอกกลับ

ในตอนนั้นต่อหน้าพ่อเซิ่ง อวี๋ซู่ซินไม่กล้าพูดอะไร แต่หลังจากที่พ่อเซิ่งจากไป เธอก็ปาของทิ้งไม่น้อย คนรับใช้ที่อยู่ในห้องนอนก็ถูกด่า เธอพูดออกมาว่า ‘เดิมทีเธอก็ไม่ใช้ลูกสาวของฉัน ทำไมไม่บอกว่าฉันไม่ต้องทำดีกับเธอล่ะ ?

ต่อหน้าและลับหลังคนมีสองหน้า ผู้หญิงแบบนี้ เซิ่งอันหรานเคยเห็นมาก่อนตอนยังเด็ก เธอไม่เข้าใจว่าทำไมหลายปีมานี้พ่อของเธอถึงมองไม่ออก ตาบอดไปแล้วเหรอ ?

หลังจากทักทายกันไม่กี่ประโยค อวี๋ซู่ซินไม่ได้ห้ามเซิ่งอันหรานขึ้นไปข้างบน

ห้องของเธอยังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรขยับ ตามความทรงจำแล้วเธอดึงลิ้นชักขวามือของโต๊ะหนังสือออก เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว กุญแจไม่ได้อยู่ที่นี่

หลังจากที่เธอได้รับของขวัญชิ้นนี้ในปีนั้น จำได้ว่าเธอวางกุญแจเอาไว้ตรงนี้ มีคนย้ายมันไป

“หาจอไหม ?”