ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 76

“ไม่มีนะ ลองเข้าป๋ายตู้（）หาเว็บไซต์นี้ดู ”เซิ่งอันหรานมองดูใบหน้าที่ศัลยกรรมเหมือนคนดัง“คุณเห่าคิดว่าพวกเราลืมเรื่องอะไรไปเหรอคะ ?”

“พวกคุณถีบหัวส่งเหรอ ?”ใบหน้าที่ศัลยกรรมเหมือนคนดังฟื้นคืนสติทันที เธอชี้ไปที่เซิ่งอันหรานพลางด่าว่า “ไร้ยางอายเกินไปแล้ว เรื่องเมื่อวาน พวกคุณจะทำแบบนี้นะเหรอ ?”

กลุ่มคนค่อยๆรวมตัวกันที่ห้องโถง

เซิ่งอันหรานไม่รอช้า และพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “เมื่อคืนมีแมลงสาบอยู่ในห้องของคุณเห่า พวกเรารีบจัดการโดยทันที แล้วเปลี่ยนห้องให้ เราสัญญาว่าถ้ามันเป็นเรื่องจริงเราจะจะชดใช้ให้คุณอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ พวกเรารู้สึกว่าแมลงสาบพวกนั้นไม่เกี่ยวข้องกับพวกเรา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าบนใบหน้าที่ศัลยกรรมเหมือนคนดังก็ซีดลงทันที

“เคยเจอคนไร้ยางอาย แต่ไม่เคยเจอคนไร้ยางอายแบบโรงแรมเซิ่งถังของพวกคุณแบบนี้มาก่อน นี่เป็นโรงแรมใหญ่ที่รังแกลูกค้าเหรอ ? ฉันจะแจ้งสำนักอุตสาหกรรมและการพาณิชย์กับกรมอนามัยเดี๋ยวนี้”

“คุณสามารถโทรได้เลยค่ะ”เซิ่งอันหรานพูดด้วยสีหน้าสงบ และไม่รีบร้อน

“แมลงสาบในห้องของคุณเมื่อคืนนี้ได้ส่งไปตรวจที่มหาวิทยาลัยการแพทย์แล้ว และผลออกมาว่า แมลงสาบนี้ตายมาห้าวันแล้ว ร่างกายของมันแห้งไปหมดแล้ว แต่คุณกลับบอกว่าคุณตีมันตายหลังจากเข้าเช็คอินโรงแรมของพวกเราครึ่งชั่วโมง แปลกจริงๆ”

ทันทีที่พูดออกมา รอบๆก็เกิดความโกลาหล

ซึ่งเหมือนกับการจงใจโยนแมลงลงจานอาหารหลังจากทานเสร็จเพื่อทำลายร้านอาหาร

เห็นได้ชัดว่ามาเพื่อแบล็กเมล์

เมื่อใบหน้าที่ศัลยกรรมเหมือนคนดังเห็นว่ารอบข้างกำลังว่าตัวเองฝ่ายเดียว ในตอนนั้นตัวเธอก็ไม่สามารถพูดโต้แย้งได้สักคำ จึงรีบก้มศีรษะวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากจัดการกับเรื่องนี้ ทุกคนในโรงแรมก็ต่างชื่นชมเซิ่งอันหรานมากยิ่งขึ้น

โดยเฉพาะผู้ช่วยเสี่ยวจัง เพราะว่าแมลงสาบสองตัว ทำให้เซิ่งอันหรานกลายเป็นคนที่น่าชื่นชม

“ผู้จัดการเซิ่ง ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ คุณจะกล้าเอาของน่ากลัวแบบนั้นไปห้องแล็บ วันนั้นฉันเอามันใส่ไว้ในกระเป๋า ฉันใช้ชีวิตของตัวเองไปครึ่งหนึ่งเลยนะ”

“ดังนั้นคุณยังต้องมีประสบการณ์ ตอนนี้ไปคิดหาวิธีแก้ไขเรื่องรีวิวแย่ๆก่อนเถอะ”

เซิ่งอันหรานตบไหล่ของเสี่ยวจังเบาๆ จากนั้นก็เดินเชิดกลับไปที่ห้องทำงาน หลังจากปิดประตู เธอก็เอนตัวพิงประตูแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก

อันที่จริงสำหรับแมลงสาบสองตัวที่ตายไป ตั้งแต่เมื่อคืน ตัวเธอก็รู้สึกคลื่นไส้ ดื่มน้ำไม่ได้ ยังดีไม่เท่าเสี่ยวจังเลย ทั้งหมดนี้ล้วนแสดงผ่านสีหน้าหมดแล้ว

หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น เรื่องรีวิวแย่ๆของโรงแรมก็ยังไม่ได้รับการแก้ไข

เซิ่งอันหรานตรวจสอบห้องพักทุกห้องในโรงแรมด้วยตัวเอง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีปัญหาอะไร เธอก็เดินกลับห้องทำงานมาด้วยความมึนงง ดูจากสถานการณ์ในปัจจุบันยังคงห่างไกลกับสัญญาการพนัน และเห็นว่ามันยังจะมีแนวโน้มลดลงไปจนสุด เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างเศร้าๆ

เจอปัญหาเข้าแล้ว หรือว่าในช่วงนี้มีคนมาประณามโรงแรมเซิ่งถัง ? และคนที่อยู่เบื้องหลังจงใจทำ ?

ก่อนเลิกงานไม่กี่นาที เซิ่งอันหรานรับโทรศัพท์จากพ่อของตัวเอง และนัดเจอกันที่ร้านกาแฟใกล้ๆบริษัท

เมื่อเธอมาถึง พ่อเซิ่งก็มาถึงแล้ว เห็นได้ชัดว่ารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

“สั่งนมร้อนให้คุณไปแก้วหนึ่ง ดื่มกาแฟเยอะเกินไปตอนดึกจะนอนไม่หลับ แต่ถ้าหากว่าไม่ชอบ คุณก็สั่งอย่างอื่น”

เซิ่งอันหรานส่ายศีรษะ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันดื่มอะไรก็ได้”

พ่อเซิ่งถอนหายใจแล้วยิ้มออกมา

“อันหราน คุณโทรศัพท์หาฉัน ฉันรู้สึกแปลกใจและดีใจมาก”

เซิ่งอันหรานก้มศีรษะลง ใช้ช้อนคนนมในแก้ว โดยไม่มองหน้าพ่อ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาว่า “พ่อ ที่ฉันมาหาคุณ อันที่จริงมีเรื่องหนึ่งอยากให้คุณช่วย”

“เรื่องอะไร คุณว่ามา”

เซิ่งอันหรานพูดขอให้เขาช่วยน้อยมาก เมื่อได้ยินเช่นนี้ เขากลับรู้สึกพอใจ

“หกปีที่แล้วในวันเกิดอายุสิบแปดปีของฉัน คุณให้ห้องฉันไว้ห้องหนึ่งใช่ไหม ? คุณคิดว่า เรื่องนี้ยังนับอยู่ไหม ?”