ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 86

ฟ้าสางแล้ว

อวี้หนานเฉิงเดิมยังหลับสนิท แต่ถูกเสียงกรีดร้องของเธอทำให้ได้ตื่นขึ้น ขมวดคิ้วหลายวินาทีลุกขึ้นนั่ง ท่าทางกลับเป็นปกติแล้ว พูดอย่างไม่สบอารมณ์

"เรียกอะไร? คุณดูให้ดี สวมเสื้อผ้าอยู่นะ"

เซิ่งอันหรานจ้องอวี้หนานเฉิงนิ่งอยู่สักพัก ดูชุดนอนบนตัวเขา แล้วมองชุดนอนบนตัวเองอีกครั้ง หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

อวี้หนานเฉิงมองเธอครู่หนึ่ง พูดจาเย็นชา

"เสื้อผ้าของคุณพนักงานโรงแรมเปลี่ยนให้ อีกอย่าง ทำไมผมนอนข้างคุณ นี่ควรถามคุณเอง คุณลากผมพูดเพ้อทั้งคืน ผมคงนั่งไปตลอดได้หรอกนะ?"

เซิ่งอันหรานหน้าแดงกว่าเดิม แทบอยากมุดลงหลุม

คนนี้ราวกับมีร้อยจิตใจ แค่มองก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

"งั้น ทำไมฉันมาอยู่นี่?" เธอฝืนถาม

โครงสร้างห้องนี้กับที่พักเธอนั้นไม่ต่างกันเท่าไหร่ แต่ไม่มีกล้อง ดังนั้นแค่มองก็มองออก ไม่ใช่ที่ห้องที่เธอพัก

อวี้หนานเฉิงลงเตียงเทน้ำชายื่นไป ถามกลับว่า

"รู้ว่าตัวเองเมาเรือยังจะฝืนออกทะเลมาด้วยกัน คุณแค่ทำเพื่อจิ่งซีจริงๆ หรือว่าตั้งใจ……"

"ตั้งใจอะไร?"เซิ่งอันหรานทำหน้างง

สายตาอวี้หนานเฉิงจ้องลึกไปที่เธอ "ตั้งใจทำให้เกิดสถานการณ์อย่างตอนนี้"

เซิ่งอันหรานเปลี่ยนสีหน้า คิ้วยกขึ้นในชั่วพริบตา "ใครตั้งใจสร้างสถานการณ์อย่างตอนนี้? ฉันหน้าด้านเหรอ? คุณนึกว่าฉันตั้งใจเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดคุณ? คุณรู้สึกว่าผู้หญิงทั้งโลกต้องชอบคุณใช่ไหม?"

น้ำเสียงที่เธอถามกลับเต็มไปด้วยความรุนแรง เหมือนโดนดูถูกอย่างแรง

"ถ้าหากผมบอกว่าหวังอยากให้คุณตั้งใจล่ะ?"

คำพูดหนึ่งของอวี้หนานเฉิง ฉับพลันทำอารมณ์โกรธเธอหายปลิดทิ้ง มึนงงไปทันที

"คุณ คุณล้อฉันเล่นเหรอ นี่มัน นี่มันไม่ตลกสักนิด"เซิ่งอันหรานหน้าแข็งทื่อ หลีกเลี่ยงสายตาของอวี้หนานเฉิง ก้มหน้าพึมพำดื่มน้ำแก้วใหญ่ลงไปพรวดเดียว

"คุณรู้สึกว่าผมเป็นคนที่ล้อเล่นเหรอ?"

"แค่ก……"

น้ำอึกหนึ่งเกือบจะสำลักที่หลอดลม เซิ่งอันหรานอดทนจนหน้าแดง ถึงได้ห้ามการไอได้

"ฉันไม่เข้าใจความหมายของคุณ"

ทำเป็นโง่ต่อไปถึงจะดี หลีกเลี่ยงการพูดมาก เขาไม่ใช่ความหมายอย่างนี้ เดี๋ยวตัวเองก็คิดไปเองอีก

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว "คุณเงยหน้า"

"หา?" เซิ่งอันหรานนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้น

ชั่วพริบตาที่เงยหน้านั้น เงาเข้ามาตรงหน้า ริมฝีปากชื้นถูกของอุ่นๆ ปิดไว้ ริมฝีปากค่อยๆ ถูกแทะเบาๆ ชั่วพริบตาที่เธออุทาน ไหลตามเข้าไป

หัวเธอระเบิดออกในทันที ราวกับฟ้าผ่าลงมาในหัวเธอเป็นพันเป็นร้อยระเบิดกลายเป็นเศษซาก

จูบนี้ดำเนินไปนานมาก ตอนอวี้หนานเฉิงปล่อยเธอออก เธออยู่ในสภาวะขาดอากาศหายใจรุนแรงแล้ว ยันเตียงสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ แรงที่จะกล่าวโทษยังไม่มี

"ตอนนี้เข้าใจหรือยัง?"

อวี้หนานเฉิงยืนตัวตรง เงามองลงจากที่สูงเหมือนปิดคลุมให้เซิ่งอันหรานหายใจไม่ออก น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงความต้องการที่แหบพร่าอยู่เล็กน้อย ทำให้หัวใจของเซิ่งอันหรานเต้นตึกๆ ไม่หยุด

เซิ่งอันหรานก้มหน้าตลอด สักพักถึงกัดฟันถามว่า "หากฉันบอกว่าฉันไม่เข้าใจละก็ คุณจะรู้สึกว่าฉันเลอะเลือนไหม?"

ตอนอวี้หนานเฉิงเห็นเซิ่งอันหรานเงยหน้าขึ้น ความชิงชังนัยน์ตาทำให้นิ่งไป

"ถ้าหากก่อนหน้านี้ฉันทำอะไรที่ไม่เหมาะสมทำให้คุณเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้นละก็ งั้นฉันขอโทษ ฉันหวังว่าหลังจากนี้เหตุการณ์อย่างนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก คำพูดแบบนี้ฉันไม่อยากพูดเป็นครั้งที่2อีก"

พูดอยู่ เซิ่งอันหรานลุกขึ้นเดินไปทางประตู

อวี้หนานเฉิงจับแขนเธอไว้จากทางด้านหลัง "บอกให้ชัดเจน คุณอะไร……"

"เพียะ" เสียงตบดังก้องภายในห้อง เซิ่งอันหรานสะบัดมืออวี้หนานเฉิงอย่างรุนแรง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความละอายใจ ยิ่งรู้สึกน้อยใจ ตะคอกว่า

"ฉันหน้าด้านไม่พอจะเป็นกิ๊กของใคร"

พูดคำนี้จบ เปิดประตูออกไป

‘ปัง’เสียงกระแทกประตูดังก้องอยู่ในห้องเนิ่นนาน เหมือนห้องทั้งห้องสั่นตามอย่างนั้น

อวี้หนานเฉิงลูบแก้มตัวเองที่โดนตบ นัยน์ตาที่ตกใจค่อยๆ หายไป ไม่มีความโกรธสักนิด กลับรู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

เช้าตรู่มีแสงริบหรี่หนึ่งโผล่ขึ้นมาจากขอบทะเล ส่องสว่างห้องที่มืดมิด

ในห้องหลังจากเสียงรอสายอยู่หลายครั้ง น้ำเสียงอวี้หนานเฉิงดังขึ้น

"โจวฟัง หยุดทำเรื่องงานแต่ง"

"……"

"อืม ไม่แต่งแล้ว ทางเกาหย่าเหวิน นายไปคุย"

"……"

วางสาย อวี้หนานเฉิงเดินไปข้างหน้าต่าง เปิดผ้าม่านทั้งหมดออก ลมทะเลพัดเข้ามา หลังจากพายุฝนทั้งคืน อากาศข้างนอกสดชื่นเป็นพิเศษ

ผู้หญิงคนนี้ถามไม่ถามว่าเขาคิดยังไงก็ลงมือ นึกว่าเขาเป็นคนกินในถ้วย แต่มองในกระทะจริงๆ เหรอ

อีกด้านหนึ่ง เซิ่งอันหรานกลับห้องเต็มไปด้วยความโกรธ นอนฟุบหน้าอยู่ครึ่งวันก็ไม่เงยหน้า

มีความรู้สึกทั้งเขินทั้งโกรธทำให้เธอไม่สบาย

เธอไม่เข้าใจอวี้หนานเฉิงอยากทำอะไรกันแน่ หรือว่าเขารู้สึกว่าเธอง่ายขนาดนั้นเหรอ? เกินไปแล้ว

ตอนเที่ยง เส้าซือพาเซิ่งเสี่ยวซิงกลับมาอย่างปลอดภัย

เซิ่งเสี่ยวซิงไม่รู้เรื่องรู้ราวและไม่กลัว หลังกลับห้องยังเต้นแร้งเต้นกาบอกฉากน่าตื่นเต้นเมื่อวานให้เซิ่งอันหราน"หม่าม้า ที่พักหนูกับพี่เส้าซือลมแรงมาก บ้านเกือบปลิวไป! ตอนฝนตกยังมีปลาตกลงมาจากฟ้า มหัศจรรย์จริงๆ "

เซิ่งอันหรานยังหวาดกลัวอยู่ กุมมือเซิ่งเสี่ยวซิงไว้แน่น "หม่าม้าไม่ดีเอง หม่าม้าควรอยู่เป็นเพื่อนลูก"

"โชคดีที่คุณไม่ไป อยู่บนเกาะกับซิงซิงน้อย ผมกลัวเธอเกิดเรื่องอะไรจะอธิบายกับคุณไม่ได้"เส้าซือทำหน้าหวาดกลัวไม่หาย สีหน้าซีดขาวเล็กน้อย

"หากคุณไปด้วยละก็ ผมต้องเป็นห่วงสองคน สถานการณ์อันตรายแบบนั้น ผมกังวลใจจริงๆ ว่าผมจะดูแลพวกคุณทั้งสองได้ดีไหม"

ดีที่เรื่องผ่านไปแล้ว เซิ่งอันหรานกอดเซิ่งเสี่ยวซิง เธอไม่มีความรู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย บอกว่าหิวแล้วอยากกินข้าว เซิ่งอันหรานทำได้แค่แต่งตัว และไม่สนว่าด้านหลังทั้งสองมี ช่างเก็บภาพวิดีโอกี่คนตามมา ลงชั้นล่างไปกินข้าวด้วยกัน

เพิ่งสั่งกับข้าว ดวงตาราวไข่มุกดำของเซิ่งเสี่ยวซิงหมุนไปรอบๆ บังเอิญเห็นร่างสองร่าง 1ใหญ่ 1เล็กที่คุ้นเคยเข้ามาในห้องอาหาร เดินไปทางพวกเขา เรียกออกมา

"ลุงอวี้ พี่จิ่งซี "

ได้ยินเสียงเรียก เซิ่งอันหรานหน้าแข็งทื่อแล้วเงยหน้าขึ้น เห็นอวี้หนานเฉิงกับอวี้จิ่งซีมาแล้วจริงๆ

"หม่าม้า เป็นลุงอวี้กับพี่จิ่งซี"

เซิ่งเสี่ยวซิงตื่นเต้นราวกับพบโลกใหม่ มือข้างหนึ่งคว้าแขนเซิ่งอันหราน มืออีกข้างโบกให้พวกอวี้หนานเฉิง "ตรงนี้ ตรงนี้ลุงอวี้ "

เส้าซือที่อยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วขึ้น พึมพำอย่างไม่พอใจว่า

"ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ด้วย? ตามรังควานไม่เลิก?"