ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 86

ฟ้าสางแล้ว

อวี้หนานเฉิงเดิมยังหลับสนิท แต่ถูกเสียงกรีดร้องของเธอทำให้ได้ตื่นขึ้น ขมวดคิ้วหลายวินาทีลุกขึ้นนั่ง ท่าทางกลับเป็นปกติแล้ว พูดอย่างไม่สบอารมณ์

"เรียกอะไร? คุณดูให้ดี สวมเสื้อผ้าอยู่นะ"

เซิ่งอันหรานจ้องอวี้หนานเฉิงนิ่งอยู่สักพัก ดูชุดนอนบนตัวเขา แล้วมองชุดนอนบนตัวเองอีกครั้ง หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

อวี้หนานเฉิงมองเธอครู่หนึ่ง พูดจาเย็นชา

"เสื้อผ้าของคุณพนักงานโรงแรมเปลี่ยนให้ อีกอย่าง ทำไมผมนอนข้างคุณ นี่ควรถามคุณเอง คุณลากผมพูดเพ้อทั้งคืน ผมคงนั่งไปตลอดได้หรอกนะ?"

เซิ่งอันหรานหน้าแดงกว่าเดิม แทบอยากมุดลงหลุม

คนนี้ราวกับมีร้อยจิตใจ แค่มองก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

"งั้น ทำไมฉันมาอยู่นี่?" เธอฝืนถาม

โครงสร้างห้องนี้กับที่พักเธอนั้นไม่ต่างกันเท่าไหร่ แต่ไม่มีกล้อง ดังนั้นแค่มองก็มองออก ไม่ใช่ที่ห้องที่เธอพัก

อวี้หนานเฉิงลงเตียงเทน้ำชายื่นไป ถามกลับว่า

"รู้ว่าตัวเองเมาเรือยังจะฝืนออกทะเลมาด้วยกัน คุณแค่ทำเพื่อจิ่งซีจริงๆ หรือว่าตั้งใจ……"

"ตั้งใจอะไร?"เซิ่งอันหรานทำหน้างง

สายตาอวี้หนานเฉิงจ้องลึกไปที่เธอ "ตั้งใจทำให้เกิดสถานการณ์อย่างตอนนี้"

เซิ่งอันหรานเปลี่ยนสีหน้า คิ้วยกขึ้นในชั่วพริบตา "ใครตั้งใจสร้างสถานการณ์อย่างตอนนี้? ฉันหน้าด้านเหรอ? คุณนึกว่าฉันตั้งใจเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดคุณ? คุณรู้สึกว่าผู้หญิงทั้งโลกต้องชอบคุณใช่ไหม?"

น้ำเสียงที่เธอถามกลับเต็มไปด้วยความรุนแรง เหมือนโดนดูถูกอย่างแรง

"ถ้าหากผมบอกว่าหวังอยากให้คุณตั้งใจล่ะ?"

คำพูดหนึ่งของอวี้หนานเฉิง ฉับพลันทำอารมณ์โกรธเธอหายปลิดทิ้ง มึนงงไปทันที

"คุณ คุณล้อฉันเล่นเหรอ นี่มัน นี่มันไม่ตลกสักนิด"เซิ่งอันหรานหน้าแข็งทื่อ หลีกเลี่ยงสายตาของอวี้หนานเฉิง ก้มหน้าพึมพำดื่มน้ำแก้วใหญ่ลงไปพรวดเดียว

"คุณรู้สึกว่าผมเป็นคนที่ล้อเล่นเหรอ?"

"แค่ก……"

น้ำอึกหนึ่งเกือบจะสำลักที่หลอดลม เซิ่งอันหรานอดทนจนหน้าแดง ถึงได้ห้ามการไอได้

"ฉันไม่เข้าใจความหมายของคุณ"

ทำเป็นโง่ต่อไปถึงจะดี หลีกเลี่ยงการพูดมาก เขาไม่ใช่ความหมายอย่างนี้ เดี๋ยวตัวเองก็คิดไปเองอีก

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว "คุณเงยหน้า"

"หา?" เซิ่งอันหรานนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้น

ชั่วพริบตาที่เงยหน้านั้น เงาเข้ามาตรงหน้า ริมฝีปากชื้นถูกของอุ่นๆ ปิดไว้ ริมฝีปากค่อยๆ ถูกแทะเบาๆ ชั่วพริบตาที่เธออุทาน ไหลตามเข้าไป

หัวเธอระเบิดออกในทันที ราวกับฟ้าผ่าลงมาในหัวเธอเป็นพันเป็นร้อยระเบิดกลายเป็นเศษซาก

จูบนี้ดำเนินไปนานมาก ตอนอวี้หนานเฉิงปล่อยเธอออก เธออยู่ในสภาวะขาดอากาศหายใจรุนแรงแล้ว ยันเตียงสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ แรงที่จะกล่าวโทษยังไม่มี

"ตอนนี้เข้าใจหรือยัง?"

อวี้หนานเฉิงยืนตัวตรง เงามองลงจากที่สูงเหมือนปิดคลุมให้เซิ่งอันหรานหายใจไม่ออก น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงความต้องการที่แหบพร่าอยู่เล็กน้อย ทำให้หัวใจของเซิ่งอันหรานเต้นตึกๆ ไม่หยุด

เซิ่งอันหรานก้มหน้าตลอด สักพักถึงกัดฟันถามว่า "หากฉันบอกว่าฉันไม่เข้าใจละก็ คุณจะรู้สึกว่าฉันเลอะเลือนไหม?"