ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 92

เซิ่งอันหรานตรงไปโรงเรียนอนุบาล ใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนพอดี หน้าประตูมีรถหรูจอดอยู่ไม่น้อย พ่อบ้านคนใช้เป็นกลุ่มใหญ่ เธอเบียดเข้าประตูอย่างยากลำบาก นั่วหย่าคนดูแลอนุบาลหลานเป่ารออยู่นานแล้ว เห็นเธอมา รีบพาเธอเข้าไปในโรงเรียน

"ซิงซิงน้อยเป็นยังไงบ้าง?"

"ไม่เป็นอะไร หมอจู้จัดการเรียบร้อยแล้ว พบเจอเร็ว ยังไม่เกิดภาวะช็อก แต่อาการตอนนี้ไม่ค่อยดี ฉันถึงโทรหาคุณ กลัวคุณกังวล"

เร่งรีบไปห้องพยาบาลตลอดทาง ชั่วพริบตาที่เห็นเซิ่งเสี่ยวซิง นัยน์ตาเซิ่งอันหรานก็ชื้นแล้ว ยืนอยู่เตียงคนไข้อย่างทำอะไรไม่ถูก

"ซิงซิงน้อย หม่าม้ามาแล้ว "

เซิ่งเสี่ยวซิงนอนอยู่บนเตียง สีหน้าอ่อนเพลีย ไม่สดใสเหมือนที่ผ่านมา หน้าผากมีรอยเขียวรอยม่วงเป็นวงๆ กลับพยายามฝืนยิ้มออกมา

"หม่าม้า หนูไม่เป็นไรแล้ว"

เซิ่งอันหรานกุมมือเธออย่างระมัดระวัง ไม่กล้าพูดแรง กลับอดไม่ได้ที่จะตำหนิ"ก่อนลูกเข้าเรียนตกลงกับหม่าม้าไว้แล้ว จะไม่ก่อเรื่อง จะเรียบร้อย ลูกลืมหมดแล้วใช่ไหม? หม่าม้าจะโกรธแล้วนะ"

เซิ่งเสี่ยวซิงลำบากใจเล็กน้อย "แต่ว่าหม่าม้า พวกเขารังแกคน"

ระหว่างที่พูด หมอจู้ที่ดูแลเซิ่งเสี่ยวซิงก่อนหน้านี้เข้ามา "คุณแม่ของเซิ่งเสี่ยวซิงใช่ไหม?"

"ค่ะ ฉันเอง"เซิ่งอันหรานรีบหันกลับไป

หมอจู้เป็นหญิงชราเส้นผมสีขาวทั้งหัว สวมเสื้อคลุมสีขาว สวมแว่นกรอบทองอันกลมเล็ก ดูใจดีเป็นพิเศษ หลังส่งสายตาครู่หนึ่ง เซิ่งอันหรานรีบลุกตามออกไป

"คุณหมอ อาการป่วยของซิงซิงน้อยมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"

"ฉันดูประวัติการรักษาที่ส่งมาก่อนหน้านี้ เด็กคนนี้เป็นโรคหอบตั้งแต่กำเนิด ส่วนใหญ่พวกเราก็ใช้ยาควบคุม แต่ใช้ยาเป็นเวลานาน พึ่งพาได้ง่าย แต่ไม่ดีกับสุขภาพของเด็ก ดังนั้นฉันแนะนำ พวกคุณจะพิจารณาฝังเข็มของแพทย์แผนจีนดูไหม?"

"สามารถรักษาให้หายไหมคะ? ถ้าหากทำได้ล่ะก็ พวกเรายินยอมอยู่แล้ว"

"อย่ารีบร้อน การรักษานี้ ใช้เวลานาน เมื่อเริ่มแล้วก็หยุดกลางคันไม่ได้ ส่วนเรื่องภาพรวม ฉันค่อยหาเวลาคุยกับคุณนะ เรื่องวันนี้ เกรงว่าคุณต้องจัดการให้ดี"

คำพูดของหมอจู้เตือนสติเซิ่งอันหราน ท่าทางวันนี้ของเซิ่งเสี่ยวซิง เห็นชัดว่าไม่เพียงแค่หอบ โรคหอบเธอไม่กำเริบมาระยะหนึ่งแล้ว เมื่อกี้เห็นแผลบนหน้าเธอลายเหมือนแมวเลย เห็นชัดว่าลงไม้ลงมือกับคนอื่น

นั่วหย่าให้เธอเจอลูกก่อน หลังสบายใจแล้วก็ไปห้องทำงาน นึกถึงตรงนี้ เธอรีบขอบคุณหมอจู้ กลับไปห้องคนไข้ หลังจากถามความเป็นมาของเรื่องอย่างชัดเจนแล้ว ถึงได้ไปห้องทำงาน

ในห้องทำงานของนั่วหย่า มีคุณแม่ยังสาวจูงเด็กผู้ชายที่จมูกบวมเขียวอยู่คนหนึ่ง สีหน้าแย่มาก

ทันทีที่เข้าประตู เซิ่งอันหรานได้ยินกล่าวโทษหยิ่งๆ ด้านใน

"โรงเรียนของพวกคุณมันยังไงกัน? เด็กแบบไหนก็รับเข้ามาหมด? หากตีจนเล่อเล่อของเราเป็นอะไรไป

พวกคุณชดใช้ไว้เหรอ? "

นั่วหย่ายิ้มแหยๆ "เรื่องนี้มีที่มาอยู่ คุณแม่เล่อเล่อใจเย็นๆ ก่อน "

"ที่มาอะไร……"

เซิ่งอันหรานเคาะประตูทันเวลา หยุดเสียงทะเลาะลง

นั่วหย่าเห็นเธอมา รีบลุกขึ้น พูดแนะนำก่อน"ท่านนี้คือคุณแม่เล่อเล่อ กับเล่อเล่อ ท่านนี้เป็นคุณแม่ของซิงซิงน้อย"

คุณแม่เล่อเล่อกวาดมองเซิ่งอันหรานแวบหนึ่ง "คุณก็คือคุณแม่ของเซิ่งเสี่ยวซิงเหรอ? ทำไมฉันไม่เคยเห็นคุณมาก่อน? คุณใช่คนจินหลิงไหม?"

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว เด็กทะเลาะกัน กลับซักไซ้ก่อนว่าเป็นคนพื้นที่หรือเปล่า นี่มันตรรกะอะไร?

ถึงจะสงสัย แต่เธอก็พยักหน้า "ค่ะ ฉันเป็น"