ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 93

คำนี้ของอวี้หนานเฉิง บรรยากาศในห้องทำงานนี้ลงสู่จุดเยือกแข็ง

คุณแม่เล่อเล่อหน้าซีดขาว "อะไร? คำพูดนี้ของคุณ ฉัน……ฉันไม่เข้าใจ"

นั่วหย่าที่นิ่งเงียบอยู่นานข้างๆ อดไม่ได้จริงๆ จำใจพูดว่า

"คุณแม่เล่อเล่อ วันนี้เซิ่งเสี่ยวซิงลงมือกับเล่อเล่อ สาเหตุทั้งหมดเกิดจากเล่อเล่อผลักอวี้จิ่งซี ยังพูดว่าจิ่งซีเป็นเด็กเหลือขอไม่มีแม่ เหล่านี้กล้องบันทึกภาพไว้ทั้งหมด ฉันหาจังหวะให้คุณได้มาดูอยู่ตลอด"

"ทำไมคุณไม่รีบบอก?"

หน้าคุณแม่เล่อเล่อเหมือนละเอียดเป็นผง เหมือนเจอทางรอดสุดท้าย ถลึงตาให้นั่วหย่า พูดว่า"เธอตั้งใจล่ะสิ มาถึงไม่พูดปัญหาของเล่อเล่อ คุณพูดแค่ว่าเด็กสองคนทะเลาะกัน คุณพูดถึงคุณชายน้อยของประธานอวี้ที่ไหน?"

นั่วหย่าหมดคำพูดสุดขีด พูดอย่างลำบากใจ "คุณก็ไม่ปล่อยโอกาสให้ฉันได้พูด"

ความจริงกระจ่างออกมา คุณแม่เล่อเล่อมองอวี้หนานเฉิงอย่างกังวล "ประธานอวี้ เรื่องวันนี้เป็นความผิดฉันล้วนๆ แต่เด็กไม่รู้ความ เล่อเล่อกลับไปฉันจะสอนเขาให้ดี วันหลังให้พ่อเขาพาเขาไปเอาของขวัญไปขอโทษจิ่งซีถึงบ้าน คุณว่าแบบนี้ได้ไหม?"

"ไม่จำเป็น"

อวี้หนานเฉิงเหล่มองเธอแวบหนึ่ง เย็นชาสุดๆ "คุณไม่มีอะไรที่ต้องขอโทษผม แต่กลับคุณแม่เซิ่งเสี่ยวซิง คำพูดเมื่อกี้ คุณควรขอโทษหน่อยนะ?"

คุณแม่เล่อเล่อได้ยินสีหน้าก็แย่สุดๆ จ้องเซิ่งอันหรานสักครู่ เหมือนเค้นเสียงสองคำออกมาจากไรฟัน

"ขอโทษ"

เซิ่งอันหรานไม่อยากจะพูดอะไรมากจริงๆ หันหน้าหนีไม่สนใจเธอ เพียงแค่ก้มหน้าดูอวี้จิ่งซีว่าบาดเจ็บหรือเปล่า

อวี้หนานเฉิงมีอำนาจยิ่งใหญ่ในจินหลิงจริงๆ แค่เขามา ไม่ว่าจะถูกหรือผิด สุดท้ายเขาก็เป็นคนถูก

ผู้หญิงเมื่อกี้ที่ทำตัวสูงส่งกับตัวเอง เขาพูดแค่สองสามคำก็หายยโสทันที

หลังจากจัดการเรื่องแล้ว เซิ่งอันหรานปล่อยมืออวี้จิ่งซี บอกลาเขา "เธอกลับบ้านไปกลับคุณพ่อเธอ ป้าต้องไปรับซิงซิงน้อย บ๊ายบาย"

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว "ซิงซิงน้อยไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ได้ยินว่าโรคหอบกำเริบ?"

"ไม่เป็นไร"

อวี้หนานเฉิงเดินใกล้เข้าไป "งานเลี้ยงบริษัทคืนนี้ ผมพาคุณไป"

"ไม่ต้องหรอก"

เซิ่งอันหรานถอยหลังไปหนึ่งก้าว ลากระยะให้ห่างมานิดหนึ่ง

"อาการของซิงซิงน้อยไม่ค่อยดีนัก ฉันต้องไป ประธานอวี้ เรื่องวันนี้รบกวนคุณแล้ว งานเลี้ยงคืนนี้ฉันก็ไม่ไปแล้ว ขอคุณให้อภัย"

แม้เวลาปกติเซิ่งอันหรานก็เรียกเขาว่า ‘ประธานอวี้ ’ แต่คำเรียกในวันนี้กลับระคายหูเป็นพิเศษ

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วแน่นขึ้น นัยน์ตาแฝงไปด้วยความเย็นชา ตอนอวี้จิ่งซีอยากจะตามไป ถูกเขาดึงขึ้นมากอดในอ้อมกอด เตือนเสียงต่ำ

"ห้ามไป"

ถ้าหากช่วงก่อนเป็นแค่การคาดเดาล่ะก็ งั้นวันนี้เขามั่นใจ100% เห็นชัดว่าเซิ่งอันหรานเว้นระยะห่างกับตัวเอง

อวี้จิ่งซีดิ้นขัดขืนอยู่ในอ้อมกอดเขา มือเล็กคู่หนึ่งถึงขั้นตีไปบนหน้าเขา สุดท้ายถูกเขาจับไว้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย "เธอมีลูกสาวของตัวเอง"

หลังจากพูดจบ เขาไม่สนเสียงสะอึกสะอื้นของอวี้จิ่งซี กอดเขาแน่นเดินออกประตูโรงเรียนไป

อีกด้านหนึ่ง หลังเซิ่งอันหรานคุยกับคุณหมอเรื่องข้อควรระวังเกี่ยวกับโรคหอบ ก็พาเซิ่งเสี่ยวซิงออกมา หลังออกจากโรงเรียน มีร่างสีเทาหนึ่งกำลังโบกมือเรียกเธอจากถนนอีกฝั่ง

"ตรงนี้ อันหราน "

เส้าซือติดอาวุธครบมือ สวมแว่นกันแดด หมวก อากาศร้อน เสื้อคลุมสีเทาปิดอย่างมิดชิด การโบกมือเรียกยิ่งดึงดูดสายตาคนอื่นมากกว่าเดิม

เซิ่งอันหรานรีบขึ้นรถ พูดอย่างอารมณ์เสีย