ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 94

วันถัดไป เซิ่งอันหรานถือของบำรุงพาเซิ่งเสี่ยวซิงกลับบ้านตระกูลเซิ่ง

คนที่มาเปิดประตูคืออาสะใภ้กู้ ได้ยินเซิ่งชิงซานบอกเรื่องที่เธอจะกลับมานานแล้ว จัดเตรียมกับข้าวเต็มโต๊ะ แสดงสีหน้าดีอกดีใจ

"คุณหนูรองกลับมาแล้ว เมื่อกี้คุณผู้ชายยังถามว่าจะโทรหาหรือเปล่า คุณก็มาถึงแล้ว" พูดอยู่ สายตาก็มองไปที่เซิ่งเสี่ยวซิง ยิ่งดีใจ

"นี่คือซิงซิงใช่ไหม?"

"คนนี้คืออาสะใภ้กู้ ซิงซิงน้อยทักทายคุณยายกู้"

"สวัสดีค่ะคุณยายกู้"

ซิงซิงน้อยหน้าตาน่ารัก ยังปากหวาน คำเดียวก็ทำให้ใจละลายได้ อาสะใภ้กู้ ปลื้มสุดๆ เสียงสูงขึ้นหลายขึ้น ตะโกนเรียกคนในบ้าน

"คุณผู้ชาย คุณหนูรองพาซิงซิงกลับมาแล้ว"

มีเสียงเปิดประตูจากทางห้องหนังสือชั้น 2 เสียงฝีเท้าเบาแต่กลับดูรีบร้อนเล็กน้อย ไม่นานชั้นบนมีเสียงเซิ่งชิงซานดังขึ้น เสียงกร้านโลก แต่มีปีติยินดีเช่นกัน

"อันหราน"

เซิ่งชิงซานลงมาชั้นล่าง เห็นเซิ่งอันหรานจูงมือเด็กน้อยน่ารัก ค่อนข้างตัวเล็ก

"พ่อ"เซิ่งอันหรานพาเซิ่งเสี่ยวซิงก้าวไปข้างหน้า สีหน้าปกติ

"ซิงซิง คนนี้คือคุณตา"

เซิ่งเสี่ยวซิงมองเซิ่งชิงซานครู่หนึ่ง เสียงดังเหมือนระฆังเงินก้องอยู่ในห้องรับแขก

"คุณตาไม่เหมือนกับที่หนูคิดไว้เลย"

"ยังไง ไม่เหมือนยังไง?" น้ำเสียงเซิ่งชิงซานกลับประหม่าเล็กน้อย

เซิ่งเสี่ยวซิงเอียงหน้า "เส้นผมของคุณตาต้องสีขาวไม่ใช่เหรอ ต้องแก่มากๆ สิ"

อาสะใภ้กู้กับคนใช้รอบข้างต่างหัวเราะขึ้นมา

เซิ่งชิงซานถอนหายใจโล่งอก ยิ้มออกมาอย่างจนใจ ก้มตัวดึงมือเล็กเซิ่งเสี่ยวซิงข้างหนึ่งอยากเอ็นดู "คุณตาแก่มากๆ แล้วจริงๆ แต่ไม่ได้แก่ถึงกลับเส้นผมสีขาวขนาดนั้น วันข้างหน้าคงมี"

"ไม่มีดีกว่า"เซิ่งเสี่ยวซิงส่ายหน้า "หม่าม้าบอกแล้วคนผมขาวก็แก่มากๆ แล้ว แก่แล้วร่างกายจะไม่แข็งแรง ยังกินของมากมายไม่ได้"

"หนูชอบกินอะไรล่ะ?"

"เยอะแยะเลย แต่ที่หนูชอบที่สุดก็คือของหวาน"

"ให้อาสะใภ้กู้พาหนูไปซื้อ"

"จริงเหรอ?"

"จริง"

"……"

ฟังเสียงพ่อที่ตั้งใจใช้เสียงเด็กๆ พูดกับเซิ่งเสี่ยวซิงอย่างไม่รู้ตัว จู่ๆ เซิ่งอันหรานตกตะลึงเล็กน้อย ตอนนั้นตัวเองมาตระกูลเซิ่งอายุครบ5ขวบแล้ว จำเรื่องราวได้มากมาย อายุเท่าเซิ่งเสี่ยวซิงตอนนี้ พ่อเรียนเสียงเธอ พูดกับเธอเหมือนกัน

เริ่มแรกอยู่ร่วมกันได้เป็นอย่างดี แต่ต่อมาคำพูดของเธอตอนอยู่บ้านนับวันยิ่งน้อยลง สาเหตุเพราะอวี๋ซู่ซินสองแม่ลูก ไม่กล้าใกล้ชิดพ่อมากนัก เป็นการปกป้องตัวเองแท้ๆ กลับถูกคนอื่นพูดว่า นิสัยไม่ดี เลี้ยงไม่เชื่อง

"นั่งเถอะ กินข้าว กินไปคุยไป"

อาสะใภ้กู้ เรียกพวกเขามานั่งที่กินข้าว ตอนมองทางเซิ่งเสี่ยวซิงเหมือนนัยน์ตาสั่นไหว

เซิ่งอันหรานลังเลเล็กน้อย "แค่พวกเราเหรอ?"

วันนี้กลับมาถึงตอนนี้ก็ไม่เห็นอวี๋ซู่ซินกับเซิ่งอันเหยา

"เหยาเหยากับแม่เธอกลับบ้านแม่ไปแล้ว"