ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 94

วันถัดไป เซิ่งอันหรานถือของบำรุงพาเซิ่งเสี่ยวซิงกลับบ้านตระกูลเซิ่ง

คนที่มาเปิดประตูคืออาสะใภ้กู้ ได้ยินเซิ่งชิงซานบอกเรื่องที่เธอจะกลับมานานแล้ว จัดเตรียมกับข้าวเต็มโต๊ะ แสดงสีหน้าดีอกดีใจ

"คุณหนูรองกลับมาแล้ว เมื่อกี้คุณผู้ชายยังถามว่าจะโทรหาหรือเปล่า คุณก็มาถึงแล้ว" พูดอยู่ สายตาก็มองไปที่เซิ่งเสี่ยวซิง ยิ่งดีใจ

"นี่คือซิงซิงใช่ไหม?"

"คนนี้คืออาสะใภ้กู้ ซิงซิงน้อยทักทายคุณยายกู้"

"สวัสดีค่ะคุณยายกู้"

ซิงซิงน้อยหน้าตาน่ารัก ยังปากหวาน คำเดียวก็ทำให้ใจละลายได้ อาสะใภ้กู้ ปลื้มสุดๆ เสียงสูงขึ้นหลายขึ้น ตะโกนเรียกคนในบ้าน

"คุณผู้ชาย คุณหนูรองพาซิงซิงกลับมาแล้ว"

มีเสียงเปิดประตูจากทางห้องหนังสือชั้น 2 เสียงฝีเท้าเบาแต่กลับดูรีบร้อนเล็กน้อย ไม่นานชั้นบนมีเสียงเซิ่งชิงซานดังขึ้น เสียงกร้านโลก แต่มีปีติยินดีเช่นกัน

"อันหราน"

เซิ่งชิงซานลงมาชั้นล่าง เห็นเซิ่งอันหรานจูงมือเด็กน้อยน่ารัก ค่อนข้างตัวเล็ก

"พ่อ"เซิ่งอันหรานพาเซิ่งเสี่ยวซิงก้าวไปข้างหน้า สีหน้าปกติ

"ซิงซิง คนนี้คือคุณตา"

เซิ่งเสี่ยวซิงมองเซิ่งชิงซานครู่หนึ่ง เสียงดังเหมือนระฆังเงินก้องอยู่ในห้องรับแขก

"คุณตาไม่เหมือนกับที่หนูคิดไว้เลย"

"ยังไง ไม่เหมือนยังไง?" น้ำเสียงเซิ่งชิงซานกลับประหม่าเล็กน้อย

เซิ่งเสี่ยวซิงเอียงหน้า "เส้นผมของคุณตาต้องสีขาวไม่ใช่เหรอ ต้องแก่มากๆ สิ"

อาสะใภ้กู้กับคนใช้รอบข้างต่างหัวเราะขึ้นมา

เซิ่งชิงซานถอนหายใจโล่งอก ยิ้มออกมาอย่างจนใจ ก้มตัวดึงมือเล็กเซิ่งเสี่ยวซิงข้างหนึ่งอยากเอ็นดู "คุณตาแก่มากๆ แล้วจริงๆ แต่ไม่ได้แก่ถึงกลับเส้นผมสีขาวขนาดนั้น วันข้างหน้าคงมี"

"ไม่มีดีกว่า"เซิ่งเสี่ยวซิงส่ายหน้า "หม่าม้าบอกแล้วคนผมขาวก็แก่มากๆ แล้ว แก่แล้วร่างกายจะไม่แข็งแรง ยังกินของมากมายไม่ได้"

"หนูชอบกินอะไรล่ะ?"

"เยอะแยะเลย แต่ที่หนูชอบที่สุดก็คือของหวาน"

"ให้อาสะใภ้กู้พาหนูไปซื้อ"

"จริงเหรอ?"

"จริง"

"……"

ฟังเสียงพ่อที่ตั้งใจใช้เสียงเด็กๆ พูดกับเซิ่งเสี่ยวซิงอย่างไม่รู้ตัว จู่ๆ เซิ่งอันหรานตกตะลึงเล็กน้อย ตอนนั้นตัวเองมาตระกูลเซิ่งอายุครบ5ขวบแล้ว จำเรื่องราวได้มากมาย อายุเท่าเซิ่งเสี่ยวซิงตอนนี้ พ่อเรียนเสียงเธอ พูดกับเธอเหมือนกัน

เริ่มแรกอยู่ร่วมกันได้เป็นอย่างดี แต่ต่อมาคำพูดของเธอตอนอยู่บ้านนับวันยิ่งน้อยลง สาเหตุเพราะอวี๋ซู่ซินสองแม่ลูก ไม่กล้าใกล้ชิดพ่อมากนัก เป็นการปกป้องตัวเองแท้ๆ กลับถูกคนอื่นพูดว่า นิสัยไม่ดี เลี้ยงไม่เชื่อง

"นั่งเถอะ กินข้าว กินไปคุยไป"

อาสะใภ้กู้ เรียกพวกเขามานั่งที่กินข้าว ตอนมองทางเซิ่งเสี่ยวซิงเหมือนนัยน์ตาสั่นไหว

เซิ่งอันหรานลังเลเล็กน้อย "แค่พวกเราเหรอ?"

วันนี้กลับมาถึงตอนนี้ก็ไม่เห็นอวี๋ซู่ซินกับเซิ่งอันเหยา

"เหยาเหยากับแม่เธอกลับบ้านแม่ไปแล้ว"

เซิ่งชิงซานอธิบายเบาๆ ตอนพูดถึงสองคนนี้ใบหน้าดูอ่อนล้าเล็กน้อย

"เป็นอะไร? พ่อ พ่อไม่สบายเหรอ?"

"ไม่เป็นอะไร ลูกกินกับข้าว"

เซิ่งชิงซานคีบกับข้าววางไว้ในจากตรงหน้าเธอ

"อย่างนี้ กุญแจบ้านที่จินสุ่ยย่วนหาเจอหรือยัง? ต้องการให้พ่อจัดคนไปช่วยลูกย้ายไหม? หรือว่าให้คนไปเก็บกวาดก่อน ซื้อมาจนถึงวันนี้ยังไม่มีใครไปพัก สมควรซื้อของเพิ่มเติม"

"ไม่ต้องค่ะ ฉันเก็บกวาดเองก็พอ"

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว ลังเลเล็กน้อย

เดิมเธอคิดจะบอกพ่อ เรื่องจินสุ่ยย่วน แต่ดูจากวันนี้ ร่างกายพ่อไม่ค่อยดีจริงๆ หากบอกว่าบ้านหลังนั้นตอนนี้ถูกเซิ่งอันเหยาเลี้ยงหนุ่มหน้าตาดีไว้ล่ะก็ ไม่รู้ว่าจะวุ่นวายขนาดไหน ไม่มีความจำเป็น ยังไงกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินอยู่ภายใต้ชื่อตัวเอง ตัวเองไปแก้ปัญหาก็พอ

"ฉันกลับมาครั้งนี้ เพื่อพาซิงซิงน้อยมาเจอพ่อ ไม่มีจุดประสงค์อื่น"

เซิ่งชิงซานมีสีหน้าดีใจ แต่กลับเศร้านิดๆ ถอนหายใจออกมา

"พ่อกลับหวังให้ลูกกลับมาขออะไรจากพ่อบ้านก็ดี หลายปีนี้ พ่อรู้ว่าลูกลำบาก"

เซิ่งอันหรานสีหน้าซับซ้อน

"ไม่เป็นไร พ่อ ฉันสบายดี"

เซิ่งชิงซานยกมือทำท่าห้าม "พอแล้ว ลูกอย่าปลอบผมเลย ปีนี้ซิงซิงน้อย5ขวบ 6ปีก่อนลูกไปต่างประเทศเพราะอะไร พ่อก็ไม่รู้ หากพ่อดูแลลูกดีจริงๆ ตอนนั้นเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ลูกก็คงยอมบอกพ่อ"

พูดถึงเรื่องนี้ เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วแน่นขึ้นเล็กน้อย

เริ่มแรกแม้ว่าเธอถูกคนจับผิดตัวไปเป็นผู้หญิงอุ้มบุญ แต่เธอกลับรู้สึกว่าเบื้องหลังมีมือหนึ่งสร้างเหตุการณ์คืนนั้นกับเธอ พยายามให้เธอทำอะไร

แต่กลับมาวันนี้ไม่ใช่เป้าหมายนี้ พูดกับพ่อเรื่องนี้ไม่ได้ ก็เลยไม่พูดถึงอีก

หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ เซิ่งชิงซานพาเซิ่งเสี่ยวซิงไปเล่นห้องหนังสือ ตลอดมาเซิ่งเสี่ยวซิงมีแค่ตัวเองที่เป็นครอบครัว ดังนั้นให้เธออยู่ร่วมกับคุณตา เธอก็ยินดี

หลังอาสะใภ้กู้ให้คนใช้เก็บโต๊ะอาหารแล้ว ถูกเซิ่งอันหรานลากไปนั่งคุยเล่นที่โซฟาห้องรับแขก

"วิญญาณคุณนายที่อยู่สวรรค์ เห็นคุณหนูคลอดลูกสาวที่น่ารักขนาดนี้มา ต้องดีใจเหมือนกัน"

กำลังคุยกันอยู่ เสียงดังมาจากประตูบ้าน ไม่นาน มีเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยดังจากประตูบ้าน

หลังจากเสียงปิดประตูสนิท เสียงรองเท้าส้นสูงเหยียบบันไดอย่างทรงพลัง ไม่ต้องมองก็รู้ว่าใครกลับมา

"คนไปไหนกันหมด? รีบไปขนของบนรถฉันลงมา"

ด้านหลังมีอีกเสียงที่อ่อนโยนกว่าน้อย "เหยาเหยาลูกเบาเสียงหน่อย คุณพ่อลูกน่าจะนอนกลางวัน อย่ารบกวนจนเขาตื่น"

"นอนกลางวันอะ……"

เซิ่งอันเหยายังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นเซิ่งอันหรานนั่งบนโซฟา เปลี่ยนสีหน้าทันที"เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

เซิ่งอันหรานลุกยืน สีหน้าเรียบเฉย

"ที่นี่เป็นบ้านฉัน ฉันกลับมา ไม่ถึงขั้นต้องแปลกใจขนาดนั้นมั้ง"

ได้ยินคำนี้ เซิ่งอันเหยากำหมัดแน่น "เธอก็กล้าพูดว่าเห็นที่นี่เป็นบ้าน? กลับประเทศมานานขนาดนี้ เธอเคยกลับมาไหม? ทำไม? กลับมาตอนนี้ เพราะทนใช้ชีวิตข้างนอกไม่ไหว เลิกกับอวี้หนานเฉิง? อยากจะมาขอเงินเหรอ?"

"เธออย่าพูดจากน่าเกลียดอย่างนี้ เซิ่งอันเหยา ฉันกลับมาเยี่ยมพ่อ"

"เยี่ยมพ่อ?"

เซิ่งอันเหยาหัวเราะเสียงเหี้ยม มองด้านหลังเธอครู่หนึ่ง "ทำไมไม่เอาเด็กนั่นที่เธอพากลับประเทศมาเจอพ่อด้วยกัน เธอมาเยี่ยมพ่อหรืออยากให้พ่อโมโหตาย?"

เรื่องลูกของตัวเอง เซิ่งอันหรานไม่เคยบอกเซิ่งอันเหยา หากเธอต้องการสืบ ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ดังนั้นเธอรู้ เซิ่งอันหรานก็ไม่แปลกใจ

ระหว่างที่พูด มีเสียงเปิดประตูจากชั้นบน เซิ่งชิงซานเดินออกมาจากห้องหนังสือ ยืนอยู่บนบันไดพูดว่าไม่พอใจ"เหยาเหยา กลับมาก็เสียงเอะอะโวยวาย ทำไม?"