ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 95

เซิ่งอันเหยานิ่งไป

"พ่อ ฉันไม่ได้เอะอะโวยวาย ฉันรู้สึกเซิ่งอันหรานกลับมา ไม่ได้หวังดีแน่ๆ พ่ออย่าถูกเธอหลอก"

"เธอเป็นน้องสาวลูก" เซิ่งชิงซานขมวดคิ้ว "ไม่กลับมาหลายปี กลับมาลูกก็ท่าทีอย่างนี้ ลูกคิดจะทำอะไร?"

"ฉันไม่มีน้องสาวหน้าไม่อายอย่างนี้"

เซิ่งอันเหยากอดแขน ทำหน้าได้ใจ

"พ่อ พ่อยังไม่รู้ล่ะสิ เธออยู่ข้างนอกทำเรื่องขายหน้ามากมาย เริ่มแรกหลอกพวกเราว่าไปเรียนต่างประเทศ ที่แท้คือคลอดลูกทั้งที่ไม่ได้แต่งงาน ปิดบังพวกเราทั้งหมดหนีไปต่างประเทศคลอดเด็กเหลือขอ แม้แต่พ่อเป็นใครก็ไม่รู้"

เซิ่งอันเหยาแม่ลูกมั่นใจเรื่องนี้เมื่อบอกให้พ่อรู้ ต้องโมโหแน่ๆ อวี๋ซู่ซินถึงขนาดแสร้งทำพูดห้ามออกมา

"ชิงซานคุณอย่าโมโหให้มาก ฉันว่าอันหรานตอนแรกก็แค่เหลวไหลไปชั่วครู่ อายุยังน้อย"

เซิ่งอันหรานไม่แม้แต่จะอธิบายสักคำ นัยน์ตากลับยิ้มเย็นและดูถูกเหยียบหยาม

"คุณตา"

เสียงของเด็กดังขึ้น ทำลายบรรยากาศที่ตึงเครียด และทำลายความคาดหวังในใจของเซิ่งอันเหยาแม่ลูก

เซิ่งเสี่ยวซิงวิ่งออกมาจากห้องหนังสือ ในมือจับไปป์จีนโบราณสุดรักของเซิ่งชิงซาน ขยี้ตาใบหน้าสะลึมสะลือ"คุณตา หนูอยากกินคัพเค้ก"

ใบหน้าเย็นชาของเซิ่งชิงซานอ่อนลงทันที ก้มตัวอุ้มเซิ่งเสี่ยวซิงลงมาข้างล่าง "ได้ พวกเราไปกินคัพเค้กกัน"

ไม่มีการกลับคำพูดฟ้องร้องเมื่อกี้ของเซิ่งอันเหยา แต่การกระทำนี้เป็นการตบหน้าเซิ่งอันเหยาแม่ลูกอย่างแรง

การตบที่ไร้เสียง

เซิ่งอันเหยาหน้าเขียว เหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น จนถึงสุดท้ายออกมาส่งเซิ่งอันหรานที่หน้าประตู ก็ยังกัดฟันอยู่

"เธอใช้ เล่ห์กลอะไรให้พ่อยอมรับเด็กเหลือขอนั่นของเธออย่างง่ายดาย"

"เซิ่งอันเหยา เธอพูดให้ดีๆ หน่อย"

เซิ่งอันหรานจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา พูดเสียงเบา"หนุ่มหน้าหล่อที่เธอเลี้ยงยังอยู่บ้านของฉัน เรื่องนี้หากบอกพ่อล่ะก็ เธอรู้สึกว่าพ่อจะคิดยังไง?"

เหมือนชั่วพริบตา เห็นเซิ่งอันเหยาหน้าเปลี่ยนเป็นซีดขาว

เซิ่งอันหรานขี้เกียจพูดมาก เปิดประตูรถ

"คุณลุง ออกรถเถอะ"

รถเก๋งพุ่งออกไป เซิ่งอันเหยายืนอยู่หน้าประตู มือทั้งสองกำหนัดแน่น เหมือนเล็บฝั่งเข้าไป ใบหน้าบูดบึ้ง

และอีกด้านหนึ่ง อวี๋ซู่ซินยกชาขึ้นชั้นบน ได้ยินเซิ่งชิงซานกำลังคุยโทรศัพท์จากอีกด้านนอกประตู

"ทนายอู๋ งั้นเรื่องนี้ก็วานคุณเป็นธุระให้แล้ว โอนสิทธิ์ของผู้ถือหุ้นต้องประกาศ แต่อย่างอื่นไม่เปลี่ยนรีบทำได้"

"ใช่ ยืนยันย้ายไปอยู่ภายใต้ชื่อหลานสาวผม หากให้อันหราน เธอคงไม่ยินดีจะรับ"

"……"

น้ำเสียงแก่ๆ ทะลุผ่านช่องประตู มืออวี๋ซู่ซินที่ยกถาดน้ำชามาสั่นเล็กน้อย หลังลังเลอยู่หลายวินาที เอายาหนึ่งเม็ดทิ้งลงไป มองเม็ดยาสลายไปในน้ำชา สายตาเธอประกายตาโหดเหี้ยมและเด็ดขาด

เซิ่งชิงซาน ทั้งหมดนี้คุณเป็นคนบังคับฉันเอง

——

กลางคืน เซิ่งอันหรานพาเซิ่งเสี่ยวซิงกลับบ้านถานซูจิ้ง

ตอนเที่ยงคืนได้ยินเสียงชายหญิงคุยกัน เซิ่งอันหรานมองผ่านช่องประตู ฉากสูบฉีดเลือดมันรุนแรงเกินไปจริงๆ รีบปิดตาปิดประตูใหม่อีกครั้ง

ตลอดทั้งคืนก็รู้สึกไม่สงบสุข

เช้าวันถัดไป เซิ่งอันหรานอยู่หน้าโต๊ะอาหารวุ่นกับอาหารเช้า ชั่วพริบตาที่ได้บินเสียงเปิดห้องถานซูจิ้ง สูดหายใจเข้าลึกๆ

"ว้าว ขนมจีบ ฉันชอบ"

ใบหน้าถานซูจิ้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สวมรองเท้าแตะออกมา หย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ พร้อมหยิบขนมจีบเข้าไปในปาก

เซิ่งอันหรานกอดอก "เรื่องเมื่อคืนเธอไม่มีอะไรอยากพูดกับฉันเหรอ? เมื่อกี้ตอนเกาจ้านออกไปท่าทางเขินอย่างนั้น ฉันเคยเห็นเป็นครั้งแรก"

เกาจ้านเป็นที่ชื่นชอบของคนในเซิ่งถังกรุป ก่อนหน้านี้คือมีหน้าตายิ้มแย้ม เมื่อกี้ที่เพิ่งออกจากห้องถานซูจิ้งมา ชั่วพริบตาที่เห็นตัวเองกลับหน้าแดง พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแล้ว？

ถานซูจิ้งหน้านิ่ง เห็นชัดว่าเคี้ยวช้าลงมาหน่อย

"ก็คือเมื่อคืนก่อนดื่มหนักไป มีอะไรต้องพูด?"

"ไม่ได้จริงจัง?"

น้ำเสียงเซิ่งอันหรานเหมือนลองเชิง

"เธอไม่จริงจังก็ดี ยังไงฉันก็ไม่รู้จักเกาจ้าน ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง หากจะพูดตามที่ได้ยินก็คงไม่ดี ทั่วจินหลิงมีแฟนสาวเขาทั่วทุกแห่ง ฉันกลัวเธอตกหลุมรักเขาจริงๆ จะรับไม่ไหว"

“ทั่วจินหลิง？”

ถานซูจิ้งขมวดคิ้ว หน้าเสียเล็กน้อย

เซิ่งอันหรานแอบขำ บนใบหน้ากลับเรียบเฉย "ใช่สิ ผู้หญิงในบริษัท10คนมี9คนที่เขาเคยหยอกล้อ นามเกาจ้านเอวทองแห่งไนต์คลับไม่ได้พูดขำๆ ร้านไนต์คลับทั่วจินหลิงร้านไหนไม่เห็นเขาเป็นป๋า?"

"กึก" ไข่ในมือถานซูจิ้งถูกบีบแตกทันที สีหน้ามืดมนไปครู่หนึ่ง

"แค่กๆ"

เซิ่งอันหรานหันหน้าหนี ทำเป็นมองไม่เห็น

"ซิงซิงน้อย รีบออกมาเร็ว กินข้าวเช้าหม่าม้าส่งลูกไปโรงเรียน"

ที่จริงถานซูจิ้งญาติดีกับเกาจ้าน ไม่ใช่เรื่องวันสองวัน ตั้งแต่ถานซูจิ้งกลับจากทำงานก็พูดถึงเกาจ้านตลอด จับสังเกตได้มานานแล้ว

ตามอารมณ์มันง่าย แต่ใช้เหตุผลมันไม่ง่ายเลย

เซิ่งอันหรานกำลังเตือนเธอ เกาจ้านมีหลายอย่างที่เธอรับไม่ได้ ต้องดึงความสนใจ หากทั้งสองผ่านจุดนี้ไปด้วยกันได้ นั่นถึงเป็นการคบกันอย่างแท้จริง

วันนี้เป็นวันสิ้นเดือน

หลังส่งเซิ่งเสี่ยวซิง เซิ่งอันหรานรีบไปเซิ่งถังกรุปเข้าร่วมประชุมฝ่ายผู้บริหาร

"ผู้จัดการเซิ่ง"

ห้องโถงของบริษัท มีเสียงผู้ชายเรียกเธอไว้ เซิ่งอันหรานหันกลับไป ตอนที่เห็นใครมาในหัวก็คิดอย่างรวดเร็ว จำได้ว่าเป็นโปรดิวเซอร์รายการท่องเที่ยวของเส้าซือก่อนหน้านี้

"บังเอิญจัง? เจอคุณที่นี่ คุณแม่ซิงซิงน้อย"

โปรดิวเซอร์อายุประมาณ30 ต้นๆ สวมชุดลำลอง ยิ้มและมองมาที่เธอ"ก่อนผมมาเพิ่งคุยกับทางบริษัท พูดว่าอยากไปพบคุณคุยธุระนิดหน่อย"

"เรื่องอะไรคะ?" เซิ่งอันหรานไม่เข้าใจ

"รายการท่องเที่ยวก่อนหน้านี้ของพวกเรา เพิ่งตัดมาทำเทรลเลอร์ก่อน กระแสตอบรับไม่เลว ดังนั้นผมจึงยื่นเรื่องขอข้างบนให้ทำต่อ คุณจะพิจารณาให้ซิงซิงน้อยเซ็นสัญญาระยะยาวกับพวกเราไหม?"

"หา? ระยะยาว?" เซิ่งอันหรานรีบส่ายหน้า "นี่ทำไม่ได้ ฉันยังต้องทำงาน เอาแต่ให้ซิงซิงน้อยออกไปคนเดียวไม่ได้"

"เรื่องนี้ไม่มีปัญหา" โปรดิวเซอร์ทำหน้าใจดี"ผมรู้คุณมีความสามารถในการทำงานสูง หากตกลงล่ะก็ พวกเราสามารถคุยกับประธานอวี้ ให้คุณลาออกจากโรงเรียน มาที่บริษัทสื่อมาเป็นผู้จัดการของลูกสาวคุณ อย่างนี้ก็มีเวลาแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"ขอบคุณ แต่ไม่ต้องค่ะ"

เซิ่งอันหรานเคยเป็นผู้จัดการที่ไหน ปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด

"คุณกังวลเรื่องความมั่นคงของงานหรือเปล่า วางใจ เงินเดือนที่เราให้ไม่น้อยกว่าผู้จัดการโรงแรม"

"ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่จริงๆ……"

เซิ่งอันหรานปฏิเสธอย่างสุภาพ โปรดิวเซอร์ทำหน้าเสียดาย ก่อนไปยังยัดนามบัตรให้เธอหนึ่งใบ

"หากคุณคิดได้แล้ว มาหาผมได้ตลอดเวลา ตอนนี้คุณแม่ดูแลลูกสาวที่เป็นดารามีไม่น้อย ผมมองซิงซิงน้อยไม่ว่าจะด้านไหน ก็มีคุณศักยภาพจะเป็นดาราเด็กมาก"

จับนามบัตรไว้ เซิ่งอันหรานรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนิดๆ กลับไม่ได้สังเกต ฉากยื้อกันไปมาตกอยู่ในสายตาของอวี้หนานเฉิง