ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 95

เซิ่งอันเหยานิ่งไป

"พ่อ ฉันไม่ได้เอะอะโวยวาย ฉันรู้สึกเซิ่งอันหรานกลับมา ไม่ได้หวังดีแน่ๆ พ่ออย่าถูกเธอหลอก"

"เธอเป็นน้องสาวลูก" เซิ่งชิงซานขมวดคิ้ว "ไม่กลับมาหลายปี กลับมาลูกก็ท่าทีอย่างนี้ ลูกคิดจะทำอะไร?"

"ฉันไม่มีน้องสาวหน้าไม่อายอย่างนี้"

เซิ่งอันเหยากอดแขน ทำหน้าได้ใจ

"พ่อ พ่อยังไม่รู้ล่ะสิ เธออยู่ข้างนอกทำเรื่องขายหน้ามากมาย เริ่มแรกหลอกพวกเราว่าไปเรียนต่างประเทศ ที่แท้คือคลอดลูกทั้งที่ไม่ได้แต่งงาน ปิดบังพวกเราทั้งหมดหนีไปต่างประเทศคลอดเด็กเหลือขอ แม้แต่พ่อเป็นใครก็ไม่รู้"

เซิ่งอันเหยาแม่ลูกมั่นใจเรื่องนี้เมื่อบอกให้พ่อรู้ ต้องโมโหแน่ๆ อวี๋ซู่ซินถึงขนาดแสร้งทำพูดห้ามออกมา

"ชิงซานคุณอย่าโมโหให้มาก ฉันว่าอันหรานตอนแรกก็แค่เหลวไหลไปชั่วครู่ อายุยังน้อย"

เซิ่งอันหรานไม่แม้แต่จะอธิบายสักคำ นัยน์ตากลับยิ้มเย็นและดูถูกเหยียบหยาม

"คุณตา"

เสียงของเด็กดังขึ้น ทำลายบรรยากาศที่ตึงเครียด และทำลายความคาดหวังในใจของเซิ่งอันเหยาแม่ลูก

เซิ่งเสี่ยวซิงวิ่งออกมาจากห้องหนังสือ ในมือจับไปป์จีนโบราณสุดรักของเซิ่งชิงซาน ขยี้ตาใบหน้าสะลึมสะลือ"คุณตา หนูอยากกินคัพเค้ก"

ใบหน้าเย็นชาของเซิ่งชิงซานอ่อนลงทันที ก้มตัวอุ้มเซิ่งเสี่ยวซิงลงมาข้างล่าง "ได้ พวกเราไปกินคัพเค้กกัน"

ไม่มีการกลับคำพูดฟ้องร้องเมื่อกี้ของเซิ่งอันเหยา แต่การกระทำนี้เป็นการตบหน้าเซิ่งอันเหยาแม่ลูกอย่างแรง

การตบที่ไร้เสียง

เซิ่งอันเหยาหน้าเขียว เหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น จนถึงสุดท้ายออกมาส่งเซิ่งอันหรานที่หน้าประตู ก็ยังกัดฟันอยู่

"เธอใช้ เล่ห์กลอะไรให้พ่อยอมรับเด็กเหลือขอนั่นของเธออย่างง่ายดาย"

"เซิ่งอันเหยา เธอพูดให้ดีๆ หน่อย"

เซิ่งอันหรานจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา พูดเสียงเบา"หนุ่มหน้าหล่อที่เธอเลี้ยงยังอยู่บ้านของฉัน เรื่องนี้หากบอกพ่อล่ะก็ เธอรู้สึกว่าพ่อจะคิดยังไง?"

เหมือนชั่วพริบตา เห็นเซิ่งอันเหยาหน้าเปลี่ยนเป็นซีดขาว

เซิ่งอันหรานขี้เกียจพูดมาก เปิดประตูรถ

"คุณลุง ออกรถเถอะ"

รถเก๋งพุ่งออกไป เซิ่งอันเหยายืนอยู่หน้าประตู มือทั้งสองกำหนัดแน่น เหมือนเล็บฝั่งเข้าไป ใบหน้าบูดบึ้ง

และอีกด้านหนึ่ง อวี๋ซู่ซินยกชาขึ้นชั้นบน ได้ยินเซิ่งชิงซานกำลังคุยโทรศัพท์จากอีกด้านนอกประตู

"ทนายอู๋ งั้นเรื่องนี้ก็วานคุณเป็นธุระให้แล้ว โอนสิทธิ์ของผู้ถือหุ้นต้องประกาศ แต่อย่างอื่นไม่เปลี่ยนรีบทำได้"

"ใช่ ยืนยันย้ายไปอยู่ภายใต้ชื่อหลานสาวผม หากให้อันหราน เธอคงไม่ยินดีจะรับ"

"……"

น้ำเสียงแก่ๆ ทะลุผ่านช่องประตู มืออวี๋ซู่ซินที่ยกถาดน้ำชามาสั่นเล็กน้อย หลังลังเลอยู่หลายวินาที เอายาหนึ่งเม็ดทิ้งลงไป มองเม็ดยาสลายไปในน้ำชา สายตาเธอประกายตาโหดเหี้ยมและเด็ดขาด

เซิ่งชิงซาน ทั้งหมดนี้คุณเป็นคนบังคับฉันเอง

——

กลางคืน เซิ่งอันหรานพาเซิ่งเสี่ยวซิงกลับบ้านถานซูจิ้ง

ตอนเที่ยงคืนได้ยินเสียงชายหญิงคุยกัน เซิ่งอันหรานมองผ่านช่องประตู ฉากสูบฉีดเลือดมันรุนแรงเกินไปจริงๆ รีบปิดตาปิดประตูใหม่อีกครั้ง

ตลอดทั้งคืนก็รู้สึกไม่สงบสุข

เช้าวันถัดไป เซิ่งอันหรานอยู่หน้าโต๊ะอาหารวุ่นกับอาหารเช้า ชั่วพริบตาที่ได้บินเสียงเปิดห้องถานซูจิ้ง สูดหายใจเข้าลึกๆ

"ว้าว ขนมจีบ ฉันชอบ"