ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 225

บทที่ 225-1 การเสียสละของสวี่ชีอัน (2)

“แกว่งเท้าหาเสี้ยน” หลังจากตะลึงงันไปชั่วขณะ พ่อมดแห่งความฝันก็หัวเราะออกมา

‘ตึง ตึง!’ สวี่ชีอันกระโดดลงจากกำแพง ถือกระบี่ยาวสีดำทองที่ท่านโหราจารย์มอบให้ กัดฟันเอ่ย “ผู้ที่แกว่งเท้าหาเสี้ยนคือเจ้าต่างหาก เจ้าลูกหมา”

“สวี่หนิงเยี่ยน เจ้ามาทำไม” สีหน้าของเจียงลวี่จงเปลี่ยนไปอย่างมาก “มารดาของเจ้าส่งมาตายหรืออย่างไร เจ้าช่วยพวกเราไม่ได้หรอก ไป รีบหนีไปเสีย”

ข้ายังจะหนีพ้นอยู่หรือ…สวี่ชีอันคิดในใจ

ความจริงแล้วเขาหนีไปไม่ได้ เพราะพ่อมดแห่งความฝันพันธนาการเขาไว้แล้ว เขากำหมัดอย่างช้าๆ ควันดำเหนือศีรษะส่ายขยับเล็กน้อย ราวกับกำลังสะสมพลังอยู่

“หนิงเยี่ยน นี่เจ้า…” ผู้ตรวจการจางหลับตาลง “เจ้ากำลังทำอะไร”

สวี่ชีอันไม่กังวลเลยแม้แต่น้อย ใช้จิตสื่อสารหาไต้ซือเสินซู

“ไต้ซือ รีบช่วยข้าสังหารคนผู้นี้ที”

“ไต้ซือ”

“บัดซบ ไต้ซือ ท่านอยู่หรือเปล่า ท่านอย่าแกล้งข้าสิ”

“ไต้ซือ มารดาข้าเถอะ…”

กลุ่มหมัดถาโถมเข้าใส่ใบหน้า กระแสลมและเสียงคำรามพัดเข้ากกหู

ตอนนี้เอง พลันมีเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังไปทั่ว “สองมือไขว่คว้าเดือนดารา โลกนี้ยากจะหาใครเทียมเรา”

ใต้ฝ่าเท้าของสวี่ชีอัน มีลวดลายเป็นระลอกส่องสว่าง ยกสิ่งกีดขวางที่โปร่งแสงขึ้นมา

‘ตูม!’

พลังปราณกำลังระเบิดด้านนอกสิ่งกีดขวางออก เสียงของการระเบิดนั้นดังอื้ออึง อิฐสีเขียวที่วางอยู่บนพื้นถูกยกลอยขึ้นทันที ด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว

ห้องโถงใหญ่ของกองสมุหเทศาภิบาลทรุดตัวไปกว่าครึ่ง เกิดเสียงดังกึกก้อง

อาการหูอื้ออยู่เป็นเวลานานผ่านพ้นไป สวี่ชีอันได้ยินเสียงคำรามของเจียงลวี่จง “หยางเชียนฮ่วน เจ้าเองก็อยู่ที่อวิ๋นโจว เหตุใดถึงได้เฝ้านิ่งดูดาย เหตุใดเมื่อครู่เจ้าไม่ลงมือเล่า”

สวี่ชีอันหันกลับมาทันที พลางเห็นเงาร่างในชุดขาวหันหลังให้พวกเขาอยู่

การที่หยางเชียนฮ่วนปรากฏตัวเขาไม่แปลกใจเลย เพียงอยากเอ่ยว่า ‘ไอ้ผีทะเล ในที่สุดเจ้าก็มาเสียที’

สวี่ชีอันสงสัยมานานแล้วว่าโหรที่ลักพาตัวเหลียงโหย่วผิงซึ่งเป็นพี่ชายคนโตของใครสักคนในสำนักโหราจารย์ เป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นหยางเชียนฮ่วนมากที่สุด

เป็นอย่างที่คาดไว้จริงด้วย

‘ข้าน้อยแซ่หยางกระทำมาทั้งชีวิต แล้วจะอธิบายให้คนอื่นฟังด้วยเหตุใด’ ประโยคนี้ปรากฏในใจของหยางเชียนฮ่วนแต่ไม่ได้เอ่ยออกไป เขาถอนหายใจพลางเอ่ยอธิบาย

“ข้ามาอวิ๋นโจวเพราะคำสั่งของท่านอาจารย์ ไม่นานก็จะไม่อยู่ที่นี่แล้ว”

ท่านโหราจารย์ให้ภารกิจเขาคือเฝ้าดูสวี่ชีอันให้ดี

สวี่ชีอันอยู่ที่ไหน เขาก็อยู่ที่นั่น

ดังนั้นเขาจึงไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุเมื่อฆ้องเงินหลายคนถูกฆ่าตาย

“ข้าจะพาพวกเจ้าออกไป” ลวดลายภายใต้ฝ่าเท้าหยางเชียนฮ่วนขยายกว้างขึ้น ปกคลุมสวี่ชีอัน รวมถึงผู้ตรวจการจางและคนอื่นๆ

“ฮึ!”

ลวดลายแตกสลายด้วยเท้าพ่อมดแห่งความฝันด้วยฝ่าเท้าเดียว “หยางเชียนฮ่วน คิดจะช่วยคนที่อยู่ในกำมือของข้า เจ้าไม่มีคุณสมบัติมากพอหรอก”

คำตอบของหยางเชียนฮ่วนคือ “สองมือไขว่คว้าเดือนดารา โลกนี้ยากจะหาใครเทียมเรา”

“อวดดี!” หนวดเคราแพะของพ่อมดแห่งความฝันสั่น เหมือนกับจะโมโหแล้ว

“จะไปหรือไม่” หูของสวี่ชีอันมีเสียงหยางเชียนฮ่วนดังเข้ามา “ข้าสามารถพาเจ้าไปได้แค่คนเดียว ยิ่งคนมาก การเรียกใช้ลวดลายจะยิ่งถูกทำลาย”

มุมปากสวี่ชีอันกระตุก “เจ้ายังมีอีกหนึ่งวิธี พาคนผู้นี้ไป”

“แต่ข้างนอกยังมีพวกกบฏหลายร้อยคน” หยางเชียนฮ่วนตักเตือน

“ข้ารู้” สวี่ชีอันตอบ

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ หยางเชียนฮ่วนก็เอ่ยตอบ “ได้”

เขากระทืบเท้าอย่างแรง ลวดลายแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว คราวนี้ มีเพียงพ่อมดแห่งความฝันเท่านั้นที่ถูกห่อหุ้มไว้ กว่าเขาจะตอบสนองกลับมา ทั้งสองก็หายตัวไปจากที่เดิมแล้ว

“พาเขาออกไปต่อสู้กันเองที่นอกเมืองนะ” สวี่ชีอันเอ่ยตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้า

ไม่มีการตอบกลับ

สวี่ชีอันนำร่างฆ้องเงินทั้งสองเข้าไปในห้องโถง ค่อยๆ วางไว้ปลายเท้าเจียงลวี่จง “ขออภัยที่ข้ามาช้าไป”

“ท่านไม่ควรมา” เจียงลวี่จงพูดเสียงขรึม