ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 911

บทที่ 911 วิถีแห่งฟ้า

……….

ท่านโหราจารย์รึ!

ฮวงกับเทพกู่เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาสะท้อนร่างโหราจารย์ที่กำลังลงมาจากประตูสวรรค์ ดวงตาทั้งสีทองอำพันและสีดำทมิฬสองคู่ฉายแววตกตะลึง

ประตูสวรรค์เปิด โหราจารย์เดิมทีต้องหวนสู่วิถีแห่งฟ้ากำลังกลับมาเยือนโลกมนุษย์…ความเปลี่ยนแปลงดังกล่าวเกินความคาดหมายของระดับสุดยอดทั้งสอง

ชั่วพริบตา ทั้งเทพกู่และฮวงเกิดสติแตก พวกเขารีบวิ่งเข้าหาลำแสงสว่างด้วยความบ้าคลั่ง พายุหมุนหกแฉกเหนือหัวฮวงกำลังตื่นตัว ควบรวมกันกลายเป็นหลุมดำ

ไอควันสีแดงเลือดนกพวยพุ่งออกมาจากหลังเทพกู่ ก่อตัวเป็นเมฆสีแดงหนาทึบบนท้องฟ้า

หลุมดำพุ่งเข้าหาลำแสงอย่างอุกอาจ พยายามดูดกลืนสวี่ชีอันที่สิ้นใจและโหราจารย์ที่ลงมายังโลกอีกครั้ง

แต่ทว่าลมพายุที่โหมกระหน่ำ กลับไม่สามารถสั่นคลอนลำแสงที่ส่องลงมาจากประตูสวรรค์ได้

แม้นมันจะดูดกลืนและบดขยี้ทุกสิ่งจนราบคาบ

เทพกู่บรรพกาลไร้เทียมทานผู้นี้ ผู้มีพรสวรรค์ที่ทำให้ศัตรูในระดับเดียวกันหวาดกลัว เมื่ออยู่ต่อหน้าลำแสงนี้กลับไร้ความหมาย

เมื่อเห็นเช่นนี้ เทพกู่จึงเลิกโจมตีเสาลำแสง เพราะเขารู้ว่า ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่อาจเอาชนะฮวงได้

หากทำลายลำแสงได้ เช่นนั้นต้องรีบข้ามผ่านประตูสวรรค์แทน

ด้วยเหตุนี้เทพกู่จึงทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ยิ่งบินสูงความเร็วยิ่งเพิ่มขึ้น ชั้นเนื้อค่อยๆ สว่างด้วยสีสันเจ็ดสี พวกมันเติมเต็มกันและกันได้อย่างกลมกลืน จนกลายเป็นสีเดียวกันในท้ายที่สุด

เทพกู่เจาะทะลุประตูสวรรค์ได้อย่างง่ายดาย ใช่แล้ว เขาทะลวงผ่านประตูสวรรค์ได้แล้ว

ดูเหมือนว่าประตูสวรรค์จะอยู่ในอีกโลกหนึ่ง ซึ่งไม่แสดงสิ่งใดนอกจากภาพลวงตา

บุปผาในมายา จันทราในวารี

“โฮก…”

เทพกู่ร้องคำรามด้วยความเดือดดาลไม่พอใจ

เขาข้ามผ่านประตูสวรรค์ไม่ได้ นี่ไม่ใช่สมัยบรรพกาล เทพมารไม่ได้รับการยอมรับจากสวรรค์อีกต่อไป ประตูสวรรค์จึงไม่ยินยอมให้เทพมารผ่าน

หลังจากนานแสนนานจวบจนบัดนี้ คิดจะผ่านประตูสวรรค์ ต้องครองชะตาจิ่วโจว

“ตื่นได้แล้ว!”

ท่ามกลางท่อนลำแสง โหราจารย์ตบขมับเรียกสติสวี่ชีอัน

เทพยุทธ์ครึ่งก้าวที่แต่เดิมสิ้นแรงจนวางวาย สะดุ้งตื่นลืมตาในทันใด ราวกับตกอยู่ในห้วงความฝันอันยาวนาน แต่จริงๆ แล้วเพียงเดี๋ยวเดียวเท่านั้น

“ท่านโหราจารย์?!”

ใช้เวลาไม่นาน เขาก็เห็นชายชราผมขาว เคราขาว ในชุดขาวได้อย่างชัดเจน

ความสุขอันยิ่งใหญ่ระเบิดอยู่กลางใจสวี่ชีอัน “ท่านยังไม่ตาย ไม่สิ ท่านไม่ได้กลับนิกายสวรรค์แล้วหรือ?”

ระหว่างพูด เขาก็กวาดตามองหลุมดำที่หมุนเคว้งอยู่ใกล้ๆ รวมถึงเทพกู่ที่กำลังคำรามอยู่บนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาอยู่ตรงหน้า แต่กลับเหมือนอยู่กันคนละโลก

ท่านโหราจารย์ระบายยิ้ม

“เทพสวรรค์เปลี่ยนวิถีแล้ว!”

เทพสวรรค์เปลี่ยนวิถี…สวี่ชีอันสลัดความปีติยินดีที่เอ่อล้นบนใบหน้าและดื่มด่ำกับประโยคนั้น

ท่านโหราจารย์ไม่รอช้า กล่าวอย่างตรงไปตรงมา

“วีถีแห่งฟ้านั้นไร้ความปรานี เป็นกฎเกณฑ์ของสวรรค์เท่านั้น เดิมทีเป็นสิ่งที่ไม่ควรเปิดเผย แต่หลายปีมานี้ มนุษย์มหัศจรรย์ผู้หนึ่งนำ ‘ความเป็นมนุษย์’ มาสู่วิถีแห่งฟ้า”

เมื่อความจริงกระจ่าง ความสับสนและสงสัยทั้งหมดได้รับการไขกระจ่าง สวี่ชีอันจึงเอ่ย

“เจ้าคือปรมาจารย์เต๋าที่ผสานวิถีแห่งฟ้าเข้าด้วยกัน จนตระหนักรู้ เช่นนั้นเจ้าเป็นเทพสวรรค์หรือปรมาจารย์เต๋ากันแน่?”

โหราจารย์ไม่ได้ตอบตามตรง แต่กล่าวต่อว่า

“การลบล้างความเป็นมนุษย์นั้นเบาบางมาก ไม่เพียงพอที่จะพัฒนาสู่การตระหนักรู้ เทพสวรรค์หลายต่อหลายรุ่นได้ผสมผสานวิถีแห่งฟ้า ขัดเกลาเป็นมนุษย์ให้แข็งแกร่งขึ้นทีละน้อย ในที่สุด เขาจะตรัสรู้เมื่อถึงจุดหนึ่ง

“เจตจำนงของวิถีแห่งฟ้า นั่นคือข้า!”

สวี่ชีอันเข้าใจในทันที

“เช่นนั้น หลังจากองค์เทพเปลี่ยนวิถี ไยจึงปลุกเจ้าขึ้นมาอีก?

“อนิจจา แม้แต่องค์เทพก็ยังปรับเข้าหาวิถีสวรรค์”

ท่านโหราจารย์พยักหน้าเล็กน้อย

“ทางเลือกขององค์เทพ คือการตัดอารมณ์ความรู้สึกอย่างแท้จริง!”

เขาพูดต่อ “ช่วงที่ข้าได้ตระหนักรู้จนนับว่าเป็น ‘มนุษย์’ ผู้หนึ่ง มันเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งพันหกร้อยกว่าปีที่แล้ว ในเวลานั้นราชวงศ์ต้าโจวเพิ่งได้ขึ้นสถาปนาได้ไม่นาน ทุกสิ่งทุกอย่างรอคอยการฟื้นฟู