ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 56

เหล่าสาวใช้ต้มน้ำร้อน สวี่ชีอันจำต้องอาบน้ำภายใต้การดูแลด้วยมือเล็กๆ ของพวกนาง ตอนถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น สิ่งที่เผยขึ้นในดวงตาของสาวใช้สองคนคือรูปร่างที่สูงยาว แข็งแรงและสมชายชาตรี

กล้ามเนื้อราบเรียบและเต็มอิ่มไปด้วยพลังงานที่กักเก็บไว้ข้างใน เผยเสน่ห์ของชายหนุ่มผู้แข็งแกร่ง

พวกนางดูแลคุณชายอาบน้ำมามากมาย มีทั้งลงพุง เอวบางร่างน้อย และกล้ามเนื้อเป็นมัด…ร่างกายที่ได้สัดส่วนและแข็งแรงเหมือนกับคุณชายหยาง อีกทั้งยังไม่ขาดการระเบิดร่างกายอีก พวกนางพบเจอน้อยมาก

นี่คือความอัศจรรย์ที่ระดับหลอมจิตขั้นสูงสุดมอบให้ ร่างกายจะอยู่ในสภาพที่เหมาะแก่การต่อสู้มากที่สุด ไม่มีไขมันส่วนเกิน และจะไม่ปล่อยให้กล้ามเนื้อขยายมากเกินไปซึ่งส่งผลต่อความยืดหยุ่น

เมื่อสวี่ชีอันสวมกางเกง และเปลือยช่วงบนเดินมาข้างเตียง นางคณิกาที่สวมชุดผ้าไหมบางนั่งอยู่บนโซฟา ดวงตาพร่าเลือนทันที นางมองกล้ามอกกับกล้ามท้องของสวี่ชีอันอย่างเหม่อลอย

เหล่าสาวใช้ถอยออกมาจากห้องนอนใหญ่อย่างรู้ตัว สวี่ชีอันยกผ้าห่มที่ปักลายเป็ดแมนดารินขึ้นมา เขาเพิ่งจะมุดเข้าไป ฝูเซียงก็แนบตัวเข้ามา มือทั้งสองข้างเกี่ยวคอของเขาไว้ เรือนร่างที่อวบอิ่มและอ่อนนุ่มเกาะเกี่ยวอยู่บนตัวของเขา นางหายใจรดข้างหูของสวี่ชีอัน และพูดด้วยเสียงอันนุ่มนวล “คุณชาย”

กลิ่นหอมละมุนพุ่งเข้ามาในโพรงจมูก สวี่ชีอันผู้ซื่อตรงที่ไม่เคยไปหอคณิกามีสีหน้าเคร่งขรึม และเกร็งร่างกาย

นางคณิกาแปลกใจ และหัวเราะอย่างไร้เดียงสา “คุณชายไม่มีประสบการณ์ด้านนี้หรือเจ้าคะ”

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ร่างกายของนางก็อ่อนลง

ไม่ ชาติก่อนข้าก็เคยมีประสบการณ์กับผู้หญิงเช่นกัน…เพียงแค่ไม่เคยนอนกับสาวงามเช่นเจ้า…สวี่ชีอันบ่นพึมพำกับตัวเอง และพูดว่า “แม่นางฝูเซียง เจ้าเคยได้ยินเรื่องมายากลหรือไม่”

“มายากลอะไรหรือเจ้าคะ”

“สัมผัสหมอนสามวินาที ก็หลับสนิทได้”

“…คิกๆ ข้าไม่เชื่อหรอกเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นเจ้าห่างข้าสักหน่อย ข้าจะแสดงให้เจ้าดู”

นางคณิกาถอยออกไปด้วยรอยยิ้ม เพียงแค่คิดว่าเขาจะเล่นสนุกเท่านั้น

สามวินาทีต่อมา…

“ครอก…ฟี้”

ฝูเซียงผลักเขา “คุณชายหยาง…”

“ครอกฟี้ๆ…”

ฝูเซียง “???”

…

ตกกลางคืน สวี่ชีอันตื่นขึ้นมาด้วยอาการสั่นเทา หลังจากถอนหายใจเงียบๆ เขาก็ได้ยินเสียงหายใจยาวข้างกาย และสัมผัสได้ถึงสิ่งที่อยู่ถัดจากตนเอง ร่างกายที่เนียนนุ่มราวกับผ้าซาติน เขาบังคับให้ตัวเองหลับไปอีกครั้งด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า

วันต่อมา ยามเหม่า[1] นาฬิกาชีวิตของสวี่ชีอันตื่นขึ้นโดยธรรมชาติ เขาสัมผัสได้ว่ามีของหนักๆ ทับร่างของเขาอยู่ จึงลืมตาดู นางคณิกานอนอยู่ถัดจากเขา ขาเรียวยาวขาวแนบกับเอวของเขา แขนขาวราวหิมะวางอยู่บนหน้าอกของเขา

สวี่ชีอันยกแขนกับขาของนางออกอย่างระมัดระวัง ลุกจากเตียง และสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว ตอนที่เขาจัดแจงเสื้อผ้า ก็โกรธมากเมื่อพบว่าตั๋วเงินในกระเป๋าเงินของตัวเองหายไป

ในกระเป๋าเงินเหลือเพียงกระจกหยกสวยหรูที่เล็กกว่าฝ่ามือ

ปฏิกิริยาแรกของสวี่ชีอันคือสาวใช้ในหออิ่งเหมยใช้ประโยชน์ตอนเขาหลับ ขโมยตั๋วเงินของเขาไป ซึ่งไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้

หยางหลิงเป็นเพียงซิ่วไฉคนหนึ่ง แม้ว่าสถานะทางสังคมจะไม่ต่ำ แต่สำนักสังคีตเป็นสถานที่แบบไหน เป็นหอคณิกาของทางการ ด้านบนมีกรมพิธีการสนับสนุน

เพียงแค่ซิ่วไฉคนหนึ่ง ผู้อื่นขโมยเงินไป ทุบตีจนตายก็ไม่รู้ สวี่ชีอันจะทำอะไรได้

สำนักสังคีตไม่สนใจเรื่องชื่อเสียง แต่แม่นางฝูเซียงสนใจ หากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป แขกคนใดจะกล้ามาใช้จ่ายในที่ของนาง…สวี่ชีอันตัดสินว่า นางคณิกาไม่ควรจะรู้ สาวใช้เห็นเงินก็เกิดความคิดชั่วร้าย จึงต้านทางการชักจูงของตั๋วเงินไม่ได้

เขาหงุดหงิดกับความประมาทของตัวเองที่ไม่ได้เก็บตั๋วเงินให้ดีพลางเดินไปข้างๆ เตียง และตั้งใจจะปลุกฝูเซียง

แต่ในตอนนี้เอง สายตาก็เหลือบไปทางกระจก สีหน้าของสวี่ชีอันแข็งทื่อในทันที

บนพื้นผิวกระจกหยกที่เดิมสะอาดมีบางอย่างอยู่รางๆ เขาจึงเข้าไปดูใกล้ๆ อย่างตั้งใจ เป็นตั๋วเงินสองสามใบที่ปรากฏในนั้น

ลายเส้นจาง ราวกับภาพที่แกะสลักในกระจก

อะไรน่ะ เครื่องหมายคำถามปรากฏขึ้นในหัวของสวี่ชีอัน

ตั๋วเงินของข้าวิ่งเข้าไปในกระจกได้อย่างไร นี่เป็นเงินที่หามาอย่างยากลำบากของข้า…เจ้าจะพ่นออกมาให้ข้า หรือจะให้ข้าบดขยี้เจ้า…

เขาคว้ากระจกหินหยก และเขย่าอย่างแรง ทำท่าจะเทมันออกมา

“ว้าว…” สิ้นเสียงนั้น ตั๋วเงินปรากฏขึ้นกลางอากาศ และลอยอยู่ในอากาศชั่วขณะ ก่อนจะค่อยๆ ตกลงพื้น

ในห้องที่เงียบสนิท สวี่ชีอันจับกระจก และไม่ได้พูดอะไรนานมาก

เช่นนั้น กระจกนี่เป็นสมบัติจริงๆ หรือ มันเป็นโชคดีของข้า หรือนักบวชจงใจมอบกระจกนี้ให้กับข้า หากเป็นอย่างหลัง เป้าหมายของเขาคืออะไร เหตุใดเขาจึงมอบสมบัติให้กับข้า และล่วงรู้โชคที่อธิบายไม่ได้ของข้า เป็นไปได้อย่างไร ไฉ่เวยที่ชำนาญวิชามองปราณแห่งสำนักโหราจารย์ยังไม่อาจค้นพบความพิเศษของข้าเลย… นักพรต ข้าไม่คุ้นเคยกับระบบลัทธิเต๋าเอาเสียเลย

สักพักหนึ่ง เขาก็สูดลมหายใจเข้าราวกับเข็ดฟัน

…

โถงด้านหน้าบ้านสกุลสวี่ ตอนเหล่าจางคนเฝ้าประตูเดินผ่านแปลงดอกไม้ เขาพบคนรับใช้คนหนึ่งหมดสติอยู่ในแปลงดอกไม้ จึงเข้าไปตรวจดูอย่างตื่นตระหนก และพบว่าเพียงแค่หมดสติไปเท่านั้น

เหล่าจางปลุกอีกฝ่าย และถามว่า “เจ้ามาหมดสติอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร”

สีหน้าของคนรับใช้ว่างเปล่าไปครู่หนึ่ง ราวกับนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นใคร อยู่ที่ใด เมื่อเผชิญกับคำถามของเหล่าจางจึงเกาหัว

“เมื่อสักครู่นี้ข้ากำลังต้มน้ำให้ต้าหลาง เขากำลังอาบน้ำอยู่ในห้อง ข้าจำได้เพียงแค่ต้าหลางเรียกข้าเข้าไปในห้องกะทันหัน…จากนั้นก็จำไม่ได้แล้ว”

เหล่าจางคนเฝ้าประตูพินิจคนรับใช้ครู่หนึ่ง “เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง”

“ปวดหัวเล็กน้อย”

“ปวดก้นหรือไม่”

“…ไม่ปวด”

เหล่าจางกับคนรับใช้มองกันและกัน ราวกับยกภูเขาออกจากอก

…

สำนักโหราจารย์ ซ่งชิงที่รอยคล้ำใต้ตาเข้มขึ้นเรื่อยๆ นอนอยู่ข้างๆ โต๊ะ ด้านบนมีขวดวางระเกะระกะอยู่

วันนี้เขาไม่ได้ทำการทดลองเล่นแร่แปรธาตุ แต่กลับลุกขึ้นมาเขียนอะไรบางอย่างข้างๆ โต๊ะอย่างรวดเร็ว

“เหตุใดผลไม้หลังจากต่อกิ่งจึงดีกว่า เกี่ยวข้องกับกฎสวรรค์อันลึกลับอะไรนั่นหรือ หากของที่ต่อกิ่งออกมาเหนือชั้นกว่าจริงๆ เช่นนั้นข้าต่อกิ่งคนกับม้าเข้าด้วยกัน ต้าฟ่งก็จะไม่ต้องกังวลเรื่องการขาดแคลนม้าศึกอีก”

“ทหารทุกคนต่างเป็นม้า ทั้งโจมตีระยะไกลได้ด้วยตัวเอง ทั้งต่อสู้อย่างกล้าหาญได้ นี่จะเป็นการเพิ่มความสามารถในการสู้รบของกองทัพต้าฟ่ง…”

เขายิ่งเขียนก็ยิ่งตื่นเต้น ใบหน้าของเขาสดใสเปล่งปลั่ง

เวลานี้ มีคนชุดขาวเดินเข้ามา และตะโกนด้วยความตื่นเต้น “ศิษย์พี่ซ่ง สวี่ชีอันผู้วิเศษด้านการเล่นแร่แปรธาตุมา เขาอยากเจอท่าน”

ผู้วิเศษด้านการเล่นแร่แปรธาตุ เป็นชื่อเล่นของสวี่ชีอันที่เหล่าคนชุดขาวของสำนักโหราจารย์เรียก

…………………………………………………

[1] ยามเหม่า คือช่วงเวลา 05.00 น. ถึง 07.00 น.