ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 707

บทที่ 707 ช่วยด้วย

ที่ใต้ต้นโพธิ์ นอกอุโบสถที่กว้างใหญ่ไพศาลและสูงตระหง่าน

พระโพธิสัตว์กว่างเสียนในภาพลักษณ์ของภิกษุหนุ่มหยิบบาตรทองคำออกมาจากแขนเสื้อ วางไว้ด้านหน้าตัวเอง

ตรงข้ามเขา คือพระโพธิสัตว์หลิวหลี สวมชุดขาว เท้าเปล่าขาวดุจหิมะ ผมดำพลิ้วไสว

ยกเว้นริมฝีปากขาดสีเลือดแล้ว พระโพธิสัตว์หลิวหลีก็ไม่มีส่วนไหนผิดปกติ

ดวงตาของนางเปล่งประกายราวกระจกสีที่มันวาว มองไปที่กว่างเสียนโดยปราศจากความรู้สึกใดๆ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“กำลังของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเป็นอย่างไร”

ภิกษุหนุ่มกล่าวอย่างสงบว่า

“ยังห่างจากขั้นหนึ่งพอสมควร”

พระโพธิสัตว์หลิวหลีพยักหน้า

“หากไม่ตื่นตัวในอภินิหารนั้น นางก็ไม่สามารถใช้หลิงอวิ๋นของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางได้ทั้งหมด การคุกคามไม่นับว่ามาก”

ในขณะที่พูด บาตรทองคำก็ส่องลำแสงสีทอง ที่เหนือศีรษะของคนทั้งสองก็ปรากฏร่างที่สูงใหญ่ของพระโพธิสัตว์เจียหลัวซู่ขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์

พระโพธิสัตว์กว่างเสียนพนมมือ น้ำเสียงสงบ

“ปีศาจทักษิณได้ฟื้นฟูอาณาจักรแล้ว”

…

เจิ้นหมัวเจี้ยนอยู่ทางตอนใต้ของอรัญตา เป็นหุบเขาหนาวเย็นแห่งหนึ่ง สำนักพุทธเจาะถนน ห้องขังไว้บนหน้าผา เอาไว้คุมขังภิกษุที่ผิดศีล มารร้ายที่จู่โจมแดนประจิม และศัตรูต่างชนเผ่าส่วนหนึ่ง

สองหรือสามร้อยปีก่อนหน้านี้ เจิ้นหมัวเจี้ยนคุมขังแต่เผ่าพันธุ์ปีศาจ

ต่อมา เผ่าพันธุ์ปีศาจเหล่านั้นบางส่วนมีอายุยืนยาว ตายตามธรรมชาติ บางส่วนทนความหนาวเย็นและความเหงาไม่ไหว อุปสมบทเข้าสู่สำนักพุทธ เจิ้นหมัวเจี้ยนจึงค่อยๆ เงียบเหงาลง

ยิ่งลงต่ำ แสงก็ยิ่งมืดมัว

‘ตุบ!..’

อาซูหลัวร่อนลงในหุบเขา และมองไปทางทิศตะวันตก

บนหน้าผาที่มืดมิดมีทางเข้าถ้ำสูงสองจั้ง ด้านบนปากทางเข้ามีอักษรแกะสลักไว้สามตัว

เจิ้นหมัวเจี้ยน!

หลังจากที่เข้าไปในถ้ำแล้ว ก็สามารถตรงเข้าไปยังดินแดนของอรัญตา

ตามตำนาน พระพุทธเจ้าทรงปราบปรามราชันอสูรที่เชิงเขา ซึ่งก็คือเจิ้นหมัวเจี้ยนแห่งนี้นี่เอง

ด้านล่างของหุบเขาเป็นสถานที่ต้องห้ามของอรัญตา ภิกษุธรรมดาห้ามเข้าใกล้ สำหรับพระอรหันต์และเทพอารักษ์ หากไม่ได้รับอนุญาตจากพระโพธิสัตว์ก็เข้าไปไม่ได้เช่นกัน

ตามปกติจะมีพระโพธิสัตว์กว่างเสียนคอยป้องกันอรัญตาไว้ โดยคอยจับจ้องมาจากที่สูง ไม่ว่าก่อนจะร่อนลง หรือหลังจากกลับสู่ตำแหน่งแล้ว อาซูหลัวก็ไม่เคยมาที่นี่มาก่อน

อาซูหลัวยื่นมือออกไป ยื่นไปทางถ้ำด้วยความระมัดระวัง ดูเหมือนที่นั่นจะมีประตูที่มองไม่เห็นบานหนึ่ง

มือของเขายื่นเข้าไปในถ้ำได้อย่างง่ายดาย คลำพบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีการยับยั้ง…

สายตาที่แหลมคมเป็นประกายภายใต้สันคิ้วที่ยื่นออกมาของอาซูหลัว เขาก้าวเท้าเข้าไปในถ้ำโดยไม่ลังเล

ทางเดินมืดสนิท ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีแสง โครงสร้างของลูกตาได้กำหนดไว้แล้วว่าแม้จะอยู่ในระดับเหนือมนุษย์ก็ไม่สามารถมองเห็นวัตถุได้

แต่ว่า ผู้แข็งแกร่งระดับเหนือมนุษย์ต้องการที่จะมองเห็นวัตถุ ก็ไม่ใช่จะต้องใช้ดวงตาเท่านั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาซูหลัวยังได้บำเพ็ญถึงขั้นดวงตาสวรรค์ แต่ไม่รู้ว่าเป็นด้วยเหตุใด ด้วยสัญชาตญาณผู้แข็งแกร่งระดับเหนือมนุษย์ เขาไม่ได้ใช้ทั้งดวงตาสวรรค์ และไม่ได้ใช้พลังของจิตเดิมในการสำรวจบริเวณโดยรอบ

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าลางสังหรณ์เกี่ยวกับวิกฤตการณ์ที่มีเฉพาะในชาวยุทธจักรเท่านั้นไม่มีการเตือนล่วงหน้า

เดินไปตามเส้นทางที่มืดมิดต่อไป อาซูหลัวไม่กลัวชนผนังแม้แต่น้อย เพราะแม้แต่อาวุธวิเศษยังยากที่จะทำลายร่างกายของเขา

หลังจากที่เดินแบบนี้เป็นเวลาหนึ่งเค่อ อาซูหลัวจึงหยุดเดิน

“เฮ้อ เฮ้อๆ…”

ข้างหน้า ลึกเข้าไปในทางเดิน มีเสียงหายใจเป็นจังหวะดังออกมา

อาซูหลัวมาตามหาโครงกระดูกของราชันอสูร แต่เขาคาดไม่ถึงว่าจะพบกับเหตุการณ์เช่นนี้

ตอนนั้นในเจิ้นหมัวเจี้ยนที่ปราบราชันอสูร มีคนกำลังนอนหลับสนิทอยู่?

สายลมที่หนาวเย็นพัดร่างกาย อาซูหลัวรู้สึกเย็นทั่วร่างกาย เป็นความหนาวเย็นจากวิญญาณ

แต่ว่า ลางสังหรณ์เกี่ยวกับวิกฤตการณ์ของชาวยุทธจักร ยังคงไม่มีการเตือนล่วงหน้า

…

พระโพธิสัตว์เจียหลัวซู่ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของพลัง นั่งขัดสมาธิพนมมือ ได้ยินว่าปีศาจทักษิณสร้างอาณาจักร ภิกษุนักรบจากแดนประจิมถอนตัวออกจากซินเจียงตอนใต้ ใบหน้าที่สุขุมและเคร่งขรึมของเขาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เพียงแต่พูดช้าๆ ว่า

“แม้แต่เจ้าก็ยังไม่ได้สกัดพวกเขา”

สำหรับเรื่องนี้ พระโพธิสัตว์กว่างเสียนตอบด้วยน้ำเสียงสงบว่า

“อาตมาไม่ใช่โหรระดับหนึ่ง”

พระโพธิสัตว์เจียหลัวซู่ยังคงอยู่ในท่าพนมมือ เปลี่ยนเป็นฝ่ายถามว่า

“สถานการณ์ของอาซูหลัวเป็นอย่างไรบ้าง หลังจากกลับสู่ตำแหน่งแล้ว พุทธจิตบริสุทธิ์หรือไม่”

เขาหมายถึงอาซูหลัวไม่สามารถป้องกันเศษแขนของเสินซูไว้ได้ ปล่อยให้เผ่าพันธุ์ปีศาจชิงกลับไป นี่เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ซินเจียงตอนใต้ถูกข้าศึกตีแตกในวันนี้

พระโพธิสัตว์หลิวหลีก็ละสายตา มองไปที่พระโพธิสัตว์กว่างเสียนเช่นกัน

ภิกษุหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเนิบนาบว่า

“พุทธจิตบริสุทธิ์!”

พระโพธิสัตว์เจียหลัวซู่ได้ยินดังนั้น ก็พยักหน้าเบาๆ

พระโพธิสัตว์หลิวหลีนั้นถอนสายตา

“หลิวหลี อาการบาดเจ็บของเจ้าต้องใช้เวลานานเท่าไหร่จึงจะสามารถฟื้นคืนสู่สภาพเดิม” เจียหลัวซู่หลุบตา มองไปที่พระโพธิสัตว์หญิงที่ผมดำสลวย

“โหราจารย์ทำร้ายรากฐานของข้า ในระยะเวลาสั้นๆ อาการบาดเจ็บยากที่จะหายได้ ใช้วิธีให้ร่างธรรมเชี่ยวชาญโอสถช่วยรักษาอาการบาดเจ็บให้ข้า” พระโพธิสัตว์หลิวหลีส่ายหน้าเล็กน้อย

เจียหลัวซู่สะเทือนใจเล็กน้อย