ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 872

บทที่ 872 นิกายมหายาน

……….

“…ตั้งแต่สำนักพุธทำพิธีต้าฮวด ฆ้องเงินสวี่เริ่มก่อตั้งนิกายมหายาน แนวความคิดของเขาได้เลื่องลือไปทั่วดินแดนประจิมทิศ กระตุ้นประชาชนให้รู้ซึ้งถึงธรรมอย่างโดดเด่นและมีประสิทธิภาพสูง ผู้ที่ศรัทธานิกายมหายานในดินแดนประจิมทิศมีนับล้าน น่าปลื้มปิติยินดีเป็นอย่างยิ่ง

“นิกายมหายานมีต้นกำเนิดจากที่ราบกลาง จะละทิ้งที่ราบกลางได้อย่างไร ข้าต้องการต้อนรับนิกายมหายานกลับมาสั่งสอนกล่อมเกลาเหล่าอาณาประชาราษฎร์ พระอรหันต์ตู้เอ้อร์คือพุทธะที่ฆ้องเงินสวี่กระตุ้นให้รู้ซึ้งถึงธรรม วิชาพุทธะเชี่ยวชาญและลึกซึ้ง นับว่าเป็นความโชคดีของอาณาประชาราษฎร์ที่เขายอมรับการดูแลจากราชสำนัก ข้าตั้งใจแต่งตั้งให้พระอรหันต์ตู้เอ้อร์เป็นราชครู ให้นิกายมหายานเป็นศาสนาประจำชาติ…จบราชโองการ!”

ภายในตำหนักกระดิ่งทองเงียบลงฉับพลัน

ขันทีวัยกลางคนมองไปนอกตำหนักและกล่าวเสียงสูง

“พระอรหันต์ตู้เอ้อร์ รีบรับราชโองการ”

นอกตำหนัก พระอรหันต์ตู้เอ้อร์ที่สวมจีวรสีเหลืองสลับแดงค่อยๆ เหยียบพรมสีแดงเข้มเดินผ่านบรรดาองค์ชายทั้งหลายเข้าไปในตำหนัก

องค์ชายทั้งหลายมองหน้ากันอย่างไร้สุ้มเสียง บ้างก็งงงัน บ้างก็เลื่อนลอย บ้างก็ขมวดคิ้ว แต่ไม่มีใครออกมาคัดค้าน

สิ่งแรกที่พวกเขาสังเกตเห็นคือ ฝ่าบาทต้องการดึงพระอรหันต์ตู้เอ้อร์เข้าเป็นพวก

แต่งตั้งนิกายมหายาน แต่งตั้งราชครู ปฏิบัติต่อด้วยความเมตตากรุณาเช่นนี้ เท่ากับว่าช่วยให้พระอรหันต์ตู้เอ้อร์หลุดพ้นจากสำนักพุทธดินแดนประจิมทิศ ก่อตั้งสำนักด้วยตัวเอง กลายเป็น ‘พระพุทธเจ้า’ ของพุทธศาสนาในที่ราบกลาง

จากนั้นบรรดาองค์ชายก็เริ่มพิจารณาถึงผลที่อาจตามมาภายหลัง และการเปลี่ยนแปลงรูปแบบราชสำนักหลังจากแต่งตั้งนิกายมหายานเป็นศาสนาประจำชาติ

แต่ยังคงไม่มีใครออกมาคัดค้าน

ประการแรกคือพระภิกษุสำนักพุทธไม่มีอำนาจแทรกแซงการเมือง จึงหมดปัญหาสำคัญเรื่องการปะทะกันเพราะผลประโยชน์

ประการที่สอง การบากหน้ามาขออาศัยของพระอรหันต์ขั้นสอง เพียงพอที่จะลดทอนพลังต่อสู้ของสำนักพุทธได้ สำหรับต้าฟ่งในตอนนี้ไม่มีผลเสียเลยแม้แต่น้อย

ดึงคนเข้ามาเป็นพวกก่อนแล้วค่อยว่ากัน จะโจมตีกดดันอย่างไรนั้นเป็นเรื่องในภายหลัง

ตู้เอ้อร์มาถึงใต้บัลลังก์และพนมมือกล่าว

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!”

เขารับราชโองการอย่างไม่สะทกสะท้าน

พริบตาที่เขารับราชโองการนั้น แสงพุทธะก็เปล่งประกายด้านหลังศีรษะอย่างหาที่สุดมิได้ เสียงภาษาสันสกฤตดังขึ้นกลางอากาศ ดังสะท้อนไปทั่วตำหนัก ดังก้องอยู่ริมหูบรรดาองค์ชาย

ร่างของตู้เอ้อร์ราวกับหล่อมาจากทองคำที่เหลืองอร่าม

และในสายตาของฮว๋ายชิ่ง โชคชะตายิ่งใหญ่น่าเกรงขามหมุนวนเป็นเกลียวอยู่ข้างกายตู้เอ้อร์ เกาะติดอยู่เหนือพลาแต่กลับไม่เคยเข้าไปในร่าง!

…

ดินแดนประจิมทิศ!

กระแสคลื่นทรงพลังไหลทะลักเป็นชั้นๆ ผลักดันไปข้างหน้าราวกับคลื่นทะเล บริเวณที่ถูกคลื่นซัดผ่าน แผ่นดินใหญ่ถูกมอบชีวิต แม่น้ำภูเขาถูกมอบชีวิต กำแพงเมืองถูกมอบชีวิต สิ่งมีชีวิตมลายหายไปหมดสิ้น ละลายเข้าไปในกฎเกณฑ์

ร่างของพระพุทธเจ้าได้กลายเป็นแม่น้ำ ภูเขาและแผ่นดินใหญ่ จิตรับรู้ของพระองค์ยื่นขยายออกไปตามร่าง และละลายเข้าไปในกฎเกณฑ์ฟ้าดิน กลายเป็นส่วนหนึ่งของกฎเกณฑ์ฟ้าดิน ทว่ากลับรักษาความทรงจำไว้

พูดในแง่มุมบางแห่งแล้ว พระองค์ขัดเกลาทั่วทั้งดินแดนประจิมทิศจริงๆ พระองค์นำโชคชะตาดินแดนประจิมทิศเข้าสู่เข้าสู่สำนักพุทธ ใช้สิ่งนี้เป็นรากฐานกลืนกินกฎเกณฑ์ฟ้าดินในดินแดนประจิมทิศ

หากไม่มีอะไรผิดพลาด พระองค์จะแผ่ขยายอำนาจไปเรื่อยๆ จนกระทั่งทั่วทั้งดินแดนประจิมทิศจะเป็นของพระองค์เองทั้งหมด

แต่ขณะนั้นเอง โชคชะตายิ่งใหญ่มหาศาลก็จากพระองค์ไป ค่อยๆ ดึงออกจากร่างของพระองค์ล่องลอยไปยังที่ราบกลางทางด้านตะวันออก

ความเร็วในการขยายตัวของพระพุทธเจ้าช้าลงทันที ต่อมาก็ค่อยๆ หยุดลง พระองค์ไม่อาจกลืนกลายฟ้าดินและเข้าแทนที่กฎเกณฑ์ฟ้าดินได้อีก

การขยายตัวของพระองค์หยุดลง ดูประหนึ่งสูญเสียซึ่งพลังกาย

แน่นอน ด้วยคุณสมบัติของพระองค์ แม้จะใช้อำนาจกลืนกินกฎเกณฑ์ฟ้าดินก็ไม่ใช่ปัญหา ยังคงสามารถทำต่อไปได้ แต่จะสูญเสียการคุ้มครองจากโชคชะตา กล่าวอีกนัยหนึ่งคือสูญเสียโชคชะตาที่เป็นพยานหลักฐาน หากยังคงดำเนินต่อไป จุดจบเดียวก็คือเดินตามรอยเท้าผู้อาวุโส

ถูกกฎเกณฑ์ฟ้าดินกลืนกลาย สูญเสียตนเอง

หลังจากเงียบหายไปชั่วเวลาสั้นๆ แผ่นดินใหญ่ดินแดนประจิมทิศสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ราวกับแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ที่ทอดยาวนับหมื่นลี้

พื้นดินหลายร้อยจั้งแตกแยก ฟันสีขาวหนาแน่นงอกขึ้นมา

แผ่นดินขนาดใหญ่มีปากงอกออกมา

ปากเหล่านี้ส่งเสียงคำรามออกมาเหมือนกัน

“นิกายมหายาน นิกายมหายาน…”

อรัญตา ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้แตกแยกเป็นรอยปากยักษ์ส่งเสียงคำรามสะเทือนเลือนลั่น

“นิกายมหายาน…”

พระภิกษุบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์คลานอยู่บนพื้นด้วยความหวาดกลัวและตัวสั่นเทา

นิกายมหายาน…พระโพธิสัตว์ทั้งสาม เจียหลัวซู่ กว่างเสียน และหลิวหลีรู้สึกหนาวสะท้าน ต่างก็หลับตาราวกับรับรู้อะไรบางอย่างได้ หรือสื่อสารกับใครอยู่

ชั่วเวลาอันสั้น ทั้งสามลืมตาขึ้น พวกเขาเข้าใจมูลเหตุแล้ว สีหน้าหม่นหมองลงในฉับพลัน และกัดฟันกล่าว

“ตู้เอ้อร์ก่อตั้งนิกายมหายานในที่ราบกลาง!”

นิกายมหายานได้เอาโชคชะตาส่วนหนึ่งของสำนักพุทธไป

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ นิกายมหายานกลายเป็นสิ่งขัดขวางพระพุทธเจ้า กลายเป็นตัวถ่วงของดินแดนประจิมทิศ

“ตอนนั้นข้าควรทำลายความคิดที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงของเขา หรือไม่ก็ให้กว่างเสียนส่งเขาเข้าสู่วัฏสงสาร”

เจียหลัวซู่ทำตาถมึงทึงแบบวชิระ และร่างธรรมวชิระก็ลอยขึ้นด้านหลัง

เขาไม่ค่อยเห็นตู้เอ้อร์อยู่ในสายตามากนัก แต่กลับไม่อยากถูกพระอรหันต์ขั้นสองเล็กๆ ผู้นี้มาตัดไฟแต่ต้นลม

กว่างเสียนถอนหายใจ เขาระงับความเดือดดาลที่พลุ่งพล่านไว้ในใจ และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจแยกแยะได้ว่าเป็นชายหรือหญิง

“สำหรับแผนในตอนนี้ ทำได้เพียงหยุดไว้ก่อน ใช้วิธีวิถีแห่งควันธูปปรับแต่งอาณาเขตที่เหลือของดินแดนประจิมทิศให้กลายเป็นผนึกภูผาธารา ควบคุมไว้ในมือ”

ทำเช่นนี้ พระพุทธเจ้าก็ไม่ต้องเสี่ยงอันตรายจากการถูกกฎเกณฑ์ฟ้าดินกลืนกลาย ทั้งยังสามารถยึดอาณาเขตที่เหลือไว้ในมือได้อย่างมั่นคง รอภายภาคหน้าช่วงชิงโชคชะตามาได้ ค่อยกลืนกินผนึกภูผาธารา

เดิมทีจะใช้วิธีการนี้รับมือกับที่ราบกลาง

…

เมืองจิ้งซาน

ซ่าหลุนอากู่ยืนอยู่บนยอดเขาจิ้งซานที่รกร้างว่างเปล่า และมองไปทางทิศตะวันตก

จู่ๆ เขาก็ขมวดคิ้ว ขยับนิ้วมือใช้วิชาพยากรณ์ทำนายอยู่ครู่หนึ่ง และหัวเราะออกมา

“เดินหมากยอดเยี่ยมมาก อาศัยนิกายมหายานแบ่งโชคชะตาของพระพุทธเจ้าออกไป ขัดขวางพระองค์ไม่ให้กลืนกลายดินแดนประจิมทิศ แม้ไม่อาจรักษาต้นเหตุได้ แต่ก็นับว่ายืดเวลาออกไปได้”

ร่างของเขาหายวับมาปรากฏตัวบนแท่นบูชา เขามองดูรูปปั้นที่สวมมงกุฎหนาม หลังจากเงี่ยหูฟังอยู่ครู่หนึ่งก็โค้งตัวกล่าว

“ข้าคิดว่าเป็นเช่นนี้”

ซ่าหลุนอากู่ดึงแส้ไล่แกะที่ผูกอยู่บนเอวออกมา และหวดลงบนพื้นเบาๆ

‘ป้าบ!’

ขณะที่เสียงแส้ดังขึ้นอย่างชัดเจน แสงสีดำพุ่งขึ้นสูง เงาร่างของอีเอ๋อร์ปู้ปรากฏบนแท่นบูชา

“พ่อมดผู้ยิ่งใหญ่…”

อีเอ๋อร์ปู้พูดในใจว่า ‘ข้าอีกแล้ว!’

ซ่าหลุนอากู่กล่าวเรียบๆ

“เอาตราราชลัญจกรของเหยียน คัง จิ้ง ทั้งสามก๊กออกมา”

อีเอ๋อร์ปู้โค้งตัวคารวะ ครั้นแล้วก็กลายเป็นแสงสีดำแฉลบไปทางเมืองจิ้งซานที่อยู่ไกลๆ

ครู่เดียวเขาก็ขี่แสงสีดำกลับมาอีกครั้ง มือทั้งสองประคองตราราชลัญจกรที่มีขนาดเท่าฝ่ามือสามอัน

ซ่าหลุนอากู่พินิจมองตราราชลัญจกรทั้งสาม และกล่าวอย่างช้าๆ ด้วยน้ำเสียงที่ดูแก่หง่อม

“ใบบรรดาทั้งสามก๊ก กองกำลังทหารม้าของจิ้งกั๋วทำสงครามอยู่ทางเหนือครึ่งปี บาดเจ็บล้มตายไปกว่าครึ่ง ความแข็งแกร่งของแคว้นลดลง คังกั๋วอยู่ติดทะเล ในระหว่างที่เว่ยเยวียนนำทัพไปยึดเมืองจิ้งซานนั้น ผ่านอาณาเขตของเหยียนกั๋ว คังกั๋วไม่ได้รับผลกระทบเลย ยังคงรักษาความแข็งแกร่งไว้ได้เป็นอย่างดี ทว่าเหยียนกั๋วกลับถูกทหารม้าที่เว่ยเยวียนนำทัพเหยียบย่ำ ศึกรุกรับที่ด่านอวี้หยางทำให้ความแข็งแกร่งของแคว้นลดลงไปมาก

“อันนี้แล้วกัน”

พ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ชี้ตราราชลัญจกรของเหยียนกั๋ว และสั่งด้วยสีหน้าเจ็บปวด

“ไป ไปมอบมันให้กับสำนักพุทธ”