ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 899

บทที่ 899 ด่วนจี๋

……….

แม่ย่าเทียนกู่จมลงสู่เอกภพ ไม่นานนักความวุ่นวายเริ่มแยกจาก ทัศนียภาพปรากฏ ภาพอนาคตสับเปลี่ยนกันฉาย

ภาพเหล่านี้สลับซับซ้อน บางภาพเป็นอนาคตของหุบเขาบางลูก บางภาพเป็นอนาคตของคนที่ไม่รู้จัก อนาคตนี้น่าจะเป็นของวันพรุ่งนี้ หรืออาจจะเป็นหลังหนึ่งชั่วยามก็ได้

กระแสข้อมูลมหาศาลโจมตีจิตเดิมของแม่ย่าเทียนกู่ ทำให้เส้นเลือดบนหน้าผากปูดขึ้น จุดไท่หยางที่ขมับปวด ‘ตุบ ตุบ’

ในที่สุดหลังจากผ่านการคัดเลือกหลายครั้งหลายคราและยอมรับการโจมตีจากภาพในอนาคตครั้งแล้วครั้งเล่า นางก็มองเห็นคำตอบที่ตนต้องการ

แล้วภาพก็แตกสลาย

“อั้ก…”

แม่ย่าเทียนกู่เอนตัวล้มลงบนเตียงนุ่ม เลือดสดพุ่งออกมาจากในปาก

สีหน้าของนางซีดขาวราวกับกระดาษ เลือดเนื้อซึมออกมาจากดวงตาทั้งสอง ริมฝีปากที่สั่นระริกไม่หยุดส่งเสียงคร่ำครวญอย่างสิ้นหวัง

“สวรรค์จะทำลายจิ่วโจว…”

…

ห้องบรรทม

ฮว๋ายชิ่งสวมชุดคลุมผ้าแพรยาวและแช่อยู่ในน้ำเย็น

บัดนี้ตะวันลาลับ ไม่มีนางกำนัลจุดเทียน แสงไฟภายในห้องสลัว นางหลับตาด้วยความสบายใจ

แม้จะไม่มีคันฉ่องสำริด นางก็รู้ว่าส่วนอื่นเช่น ลำคอและทรวงอกอันขาวผ่องของนางเต็มไปด้วยรอยจูบและรอยขีดข่วน นี่เป็นร่องรอยที่เทพยุทธ์ครึ่งก้าวหลงเหลือไว้อย่างไม่เห็นใจกันแม้แต่น้อย

“เฮ้อ…”

นางถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ร่องรอยทั้งหมดบนผิวจางหาย ร่างบางยังคงขาวกระจ่างและเกลี้ยงเกลา

บำเพ็ญคู่หนึ่งครั้ง พลังชีพจรมังกรบนร่างของนางถูกถ่ายโอนไปยังร่างของสวี่ชีอันทั้งหมด รวมถึงโชคชะตาอันหนาแน่นที่มาพร้อมกับตำแหน่งประมุขประเทศของนาง

ฮว๋ายชิ่งไม่ใช่ปรมาจารย์ลิขิตฟ้า มิอาจมองเห็นชะตาบ้านเมือง ทว่าคาดเดาว่าชะตาบ้านเมืองของต้าฟ่งมากสุดเหลือเพียงหนึ่งหรือสองส่วน

ที่เหลือทั้งหมดรวมตัวกันอยู่ภายในร่างของสวี่ชีอัน

เหยียน คัง และจิ้งทั้งสามก๊กล่มสลายเพราะถูกเทพพ่อมดชิงโชคชะตาไปจนหมด แล้วถูกรวมเป็นอาณาเขตของที่ราบลุ่มภาคกลางกลายเป็นส่วนหนึ่งของต้าฟ่ง

ชะตาบ้านเมืองของต้าฟ่งในตอนนี้ลดลงอย่างรวดเร็ว แล้วก็เผชิญกับหายนะจากประเทศล่มสลายและล้างบางเผ่าพันธุ์

นี่ก็คือเวรกรรม

“คนที่อยู่ในสภาพอับจนจะถอยก็ถอยไม่ได้! ” ฮว๋ายชิ่งพิงขอบอ่างน้ำ พึมพำราวกับทอดถอนใจ

นางกำลังเดิมพัน ต้าฟ่งกำลังเดิมพัน ผู้แข็งแกร่งเหนือมนุษย์ทั้งหมดในที่ราบลุ่มภาคกลางต่างก็กำลังเดิมพัน เดิมพันว่าสวี่ชีอันจะกลายเป็นเทพยุทธ์ สังหารระดับสุดยอด และยุติภัยพิบัติครั้งใหญ่ได้

หากทำสำเร็จ ชะตาบ้านเมืองที่ลดลงเช่นนั้นก็จะกลับคืนสู่ต้าฟ่ง ประชาชนในจิ่วโจวและราชสำนักจะดิ้นรนหาทางเพื่อเอาชีวิตรอด

หากล้มเหลวก็ไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว

บัดนี้เสียงซอยเท้าเล็กดังมาจากด้านนอก เหล่านางกำนัลที่กลับมานั่นเอง

ยามที่ฮว๋ายชิ่งสั่งให้เหล่านางกำลังออกไปก็กำชับไว้ว่าไม่ให้เข้าใกล้ห้องบรรทมในหนึ่งชั่วยามนี้

ตอนนี้ถึงเวลาแล้ว เหล่านางกำนัลย่อมกลับมารับใช้ฝ่าบาท

ใบหูของฮว๋ายชิ่งขยับ แต่ไม่ได้ตอบสนอง นอนลงในอ่างน้ำเย็นอย่างไม่สนใจใคร หรี่ตาพิจารณาสถานการณ์

เมื่อเหล่านางกำนัลเข้าห้องบรรทมก็เห็นเสื้อผ้าประจำตัวของจักรพรรดินีกระจัดกระจายอยู่บนพื้นเป็นอย่างแรก แท่นบรรทมอันโอ่อ่าที่ทำจากไม้จันทน์แดงระเกะระกะ

สิ่งที่น่าพูดถึงมากที่สุดก็คือ จอมยุทธ์ที่ควบคุมการสลายแรงรู้วิธีปล่อยพลัง ดังนั้นไม่ว่าจะได้ใจบนเตียงอย่างไรก็จะไม่ให้เห็นสภาพบนเตียง

หากเป็นจงหลีก็ว่าไปอย่าง

นางกำนัลที่ไม่รู้ความจริงรู้สึกฉงนเล็กน้อย พวกนางรับใช้ฝ่าบาทมานานเช่นนี้ ตั้งแต่องค์หญิงกระทั่งเป็นจักรพรรดินีก็ไม่เคยไร้ระเบียบเช่นนี้มาก่อน

หัวหน้านางกำลังหันมองรอบด้าน สั่งให้นางกำนัลเก็บกวาดเสื้อผ้าและเตียงนอนพลางเรียกหาเสียงเบา

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทเพคะ”

บัดนี้นางได้ยินนางกำนัลที่เก็บกวาดเตียงส่งเสียง ‘อ๊ะ’ ปิดปากแสดงความตื่นตระหนกเล็กน้อย

นางกำนัลใหญ่ขมวดคิ้ว สายตาจ้องมองไป

นางกำนัลคนนั้นชี้ที่เตียง ไม่กล้าเอื้อนเอ่ย

นางกำนัลใหญ่รุดก้าวเข้าไปจับจ้อง หญิงสาวหน้าถอดสีในบัดดล

ไม่ว่าเตียงจะระเกะระกะหรือคราบน้ำเปียกเป็นจุดเต็มผ้าก็ช่าง แต่เลือดพรหมจรรย์เพียงเล็กน้อยเข้าตาอย่างเด่นชัด

แม้จะปะติดปะต่อสถานการณ์รอบข้างอย่างไร คนเขลาก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ข้ากำลังอาบน้ำ! ”

เสียงเย็นเยือกและเย้ายวนของฮว๋ายชิ่งดังมาจากห้องอาบน้ำด้านในด้วยความเนือยเล็กน้อย

นางกำนัลใหญ่ใช้สายตาบอกให้เหล่านางกำนัลทำงานของตนเสีย สองมือของตนวางซ้อนที่หน้าท้อง ก้มศีรษะและซอยเท้าเล็กก้าวไปห้องน้ำ

ระหว่างนั้นสมองของนางก็แล่นอย่างรวดเร็ว คาดเดาผู้โชคดีที่ฝ่าบาท ‘เสพสุข’ ด้วยเป็นใคร

การจะเป็นนางกำนัลใหญ่ข้างกายจักรพรรดินีได้ นอกเสียจากความภักดีที่เพียงพอ สติปัญญาก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

นางนึกถึงเรื่องสืบราชบัลลังก์หมู่นี้ที่กวนใจฝ่าบาทมาโดยตลอดทันที ด้วยนิสัยของฝ่าบาทจะมอบบัลลังก์คืนให้กับทายาทของอดีตจักรพรรดิได้อย่างไร

ตอนนี้ท่านโหราจารย์ไม่อยู่แล้ว ไม่สิ ถูกผนึกแล้ว ฉู่ไฉ่เวยยกย่องการปกครองโดยไม่ก้าวก่าย ของสะสมของท่านโหราจารย์จึงกลายเป็นสิ่งที่สวี่ชีอันถลุงเป็นเบี้ยตามใจชอบ

ธนูนี้เขาให้เสินซูยืมใช้

เสินซูง้างธนูช้าๆ พลังปราณพุ่งออกมาจากนิ้ว แล้วเกาะตัวกันเป็นศรบนธนู ลูกศรทำให้เกิดพายุหมุนและอากาศที่บิดเบี้ยว

หน้ากระดาษแผ่นหนึ่งลุกไหม้ช้าๆ กลายเป็นแสงสว่างรวมตัวอยู่ในศร

พระพุทธรูปตั้งตระหง่านไม่ขยับ ร่างธรรมทั้งแปดปรากฏขึ้นอยู่ด้านหลังตามลำดับ ร่างธรรมมหากรุณาท่องพระไตรปิฎก แสงพุทธะบนนภาย่างกราย เสียงสวดประทับโลกา

‘ปัง!’

ศรกลายเป็นลำแสงแผดเสียงออกไป วินาทีต่อมาก็ยิงเข้าใส่พระโพธิสัตว์กว่างเสียน ท่อนบนของภิกษุหนุ่มระเบิดออกเป็นหมอกเลือดทันที

…

ฮว๋ายชิ่งที่นอนอยู่ในอ่างน้ำลืมตาขึ้น ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะเอ่ยอย่างแผ่วเบา

“อีกประเดี๋ยวเชิญพวกเขาไปที่ห้องทรงพระอักษร”

หลังจากสั่งให้นางกำนัลออกไป นางก็ตบที่มือของนางกำนัลใหญ่ที่อยู่บนไหล่ “ย่าเอ๋อร์ ช่วยข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อย”

ฮว๋ายชิ่งสวมชุดประจำอย่างรวดเร็ว เกล้าผมด้วยมงกุฎทอง นำย่าเอ๋อร์นางกำนัลใหญ่ออกจากห้องบรรทมและเดินไปที่ห้องทรงพระอักษร

แสงเทียนในห้องทรงพระอักษรสว่างไสว ฮว๋ายชิ่งออกมาจากด้านใน กวาดตามองภายในห้อง นอกเสียจากฉู่ไฉ่เวยสาวน้อยกระโปรงเหลือง ซ่งชิงไต้ซือผู้จัดการเวลา ยังมีแม่ย่าเทียนกู่สีหน้าหดหู่ด้วย

“เหตุใดแม่ย่าถึงมาเมืองหลวงเสียล่ะ”

ฮว๋ายชิ่งจ้องมองสีหน้าของแม่ย่าเทียนกู่ แล้วหันหน้าสั่งย่าเอ๋อร์

“ไปเอายาอายุวัฒนะบำรุงร่างมาส่วนหนึ่ง”

นางรับรู้ว่าอาจจะเกิดปัญหาขึ้น

แม่ย่าเทียนกู่โบกมือปัด แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าร้อนใจยิ่ง

“ไม่จำเป็นต้องลำบาก ฝ่าบาท ฆ้องเงินสวี่อยู่ที่ใดหรือ”

“เขาไปที่เหลยโจวแล้ว” ฮว๋ายชิ่งเอ่ย “แม่ย่ามีอะไรก็พูดกับข้าได้โดยตรง”

“บอกเจ้าแล้วจะมีประโยชน์อะไรเล่า!”

เมื่อได้ยินว่าสวี่ชีอันไปที่เหลยโจว น้ำเสียงของแม่ย่าเทียนกู่ก็ร้อนรนยิ่งขึ้น แทบไม่สนใจว่าอีกฝ่ายเป็นจักรพรรดินีของต้าฟ่ง แล้วเร่งรัดไม่ขาดตอน

“ส่งข้อความในหนังสือปฐพีเร็ว ให้เขากลับเมืองหลวงด่วน ข้ามีเรื่องด่วนจี๋ต้องบอกฆ้องเงินสวี่”

………………………………………