ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 101

ใช้เวลาไม่นานในการยกขาหมูสองขากับซอสขึ้น ฉินจุนไม่กินอะไรมาก ซูเหวินฉีกินมันกัดทีละคำซึ่งเรียกว่ามีกลิ่นหอม

คนอื่น ๆ มองอย่างงงงวย คนที่กินเก่งพวกเขาเคยเห็นมาก่อน แต่หญิงสาวแสนสวยที่เก่งขนาดนี้เห็นได้น้อยนัก

ซูเหวินฉีผอมเพรียว และดูเหมือนแมวมากกว่าเก้าสิบตัว

ขาหมูนี้ถูกกินจนแทบหยุดไม่อยู่ ซึ่งทำให้ทุกคนประหลาดใจจริง ๆ

ฉินจุนรู้สึกเกินจริงเล็กน้อย ดูเหมือนว่าซูเหวินฉีไม่ได้โม้ เป็นความจริงที่เธอเกิดมาเป็นราชินีท้องโต ความอยากอาหารนี้ดีกว่าคนทั่วไปจริง ๆ

นอกจากนี้ ซูเหวินฉียังสวย เธอสวยและกินอร่อย และเธอมีรสชาติพิเศษเมื่อเธอกิน

หนิงเฉียงก็เย้ยหยัน “ฉันว่านะพี่ฉิน ปกติพี่จะไม่ชวนแฟนไปกินข้าวเย็นใช่มั้ยล่ะ … นี่ทำไมมันเหมือนกับผีที่หิวโหยเลยอ่ะ?”

ซ่งซวงเอ๋อเยาะเย้ย “เกรงว่ากินข้าว ก็คงไปร้านแผงลอยนั่นแหละ ปกติคงได้กินแบบนี้น้อย ฉินจุนคงจ่ายไม่ไหว”

ทุกคนต่างขมวดคิ้ว ผู้ชายคนนี้โชคดีจริง ๆ ได้เจอแฟนที่สวยขนาดนี้ก็เพียงพอแล้ว แต่แฟนสาวของเธออดตายแบบนี้ เธอกินเนื้อไม่ได้ด้วยซ้ำในวันธรรมดา

ในความเป็นจริง ซูเหวินฉีเป็นคนโลภเล็กน้อย

เพื่อรักษารูปร่าง เจ้าหน้าที่ทุกคนจ้องที่เธอในวันธรรมดา และปฏิเสธที่จะดื่มชานม ดังนั้นทุกครั้งที่เธอวิ่งออกไป ซูเหวินฉีจะกินเธอและไม่สนใจ

ในท้ายที่สุด ไม่ได้คาดหวังว่าฉินจุนจะเข้าใจผิด เพราะวิธีการกินของเธอ ราวกับว่าเขาทำร้ายเธอ

ในเวลานี้ ความรู้สึกเหนือกว่าของหนองเฉียงเกิดขึ้นใหม่

“เหอะ ๆ คุณอาซูไม่ต้องรีบหรอก วันนี้ผมมีของกิน กินเท่าไหร่ก็ได้ ทิ้งอาหารไป ปกติแล้วแฟนของคุณจะลังเลที่จะซื้อให้คุณ วันนี้คุณสามารถสั่งเพิ่มได้นะ”

ซ่งซวงเอ๋อก็ดูหยิ่งผยอง และกล่าวว่า

“ใช่ ผู้หญิงยังคงต้องการหาแฟนที่ไว้ใจได้ ถ้าเธอไม่มีแม้แต่อาหารและเสื้อผ้าที่เพียงพอ เธอจะพูดถึงชีวิตแบบไหนกัน?”

มีคนไม่กี่คนที่พูดคุยกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉินจุนขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจพวกเขา สนับสนุนซูเหวินฉีให้กิน และไม่พูดอะไร

และซูเหวินฉีก็กลายเป็นคนหูหนวก อร่อยและกิน

ด้วยการปรากฏตัวของสองคนนี้ หลินเยว่เหยาอับอายมาก และเธอรู้สึกเสียใจที่นำฉินจุนมาที่นี่ในวันนี้

หลังอาหาร หนิงเฉียงกล่าว

“ทุกคนมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก อย่าจากไปเร็วไป ไป KTV ร้องเพลงกันดีไหม ฉันจะดูแลทุกคนเอง”

“ดีเลยนายน้อยหนิงเลี้ยง พวกเราก็ต้องไว้หน้าสิ!”

ทุกคนเห็นด้วย และกระตือรือร้นที่จะไปสนุกกัน

หนิงเฉียงมองไปที่ฉินจุนและกล่าวว่า “พี่ฉิน คุณสองคนไปด้วยกันสิ ด้วยมาตรฐานการครองชีพของคุณ คุณไม่ค่อยไปสถานที่ดังกล่าวสำหรับการใช้ชีวิตในวันธรรมดา วันนี้เป็นโอกาสที่หายากนะ”

ซ่งซวงเอ๋อเยาะเย้ย “ใช่ แม้ว่าเราจะไป KTV บ่อย แต่ก็เป็นอาหารธรรมดา แต่สำหรับพวกคุณ มันคงเป็นสิ่งมหัศจรรย์ จะไม่เจ็บที่จะได้สัมผัสสักครั้ง ยังไงก็เถอะ คุณไม่ต้องใช้เงิน”

ฉินจุนส่ายหัว “เราไม่ไป”

แต่ซูเหวินฉีกล่าวว่า “ไปเถอะ ทำไมไม่ไป ฉันชอบร้องเพลงมากที่สุด!”

ฉินจุนกลายเป็นพูดไม่ออก

การแสดงออกบนใบหน้าของหนิงเฉียง ซ่งซวงเอ๋อ และคนอื่น ๆ ก็ยิ่งตลกมากขึ้น

“พี่ฉินก็ทำมากเกินไปก ถ้าแฟนของคุณชอบร้องเพลงมาก คุณไม่พาเธอไปที่นั่นสักครั้ง คุณจะเห็นว่าเธอมีความสุขแค่ไหน”

“ดังนั้นนะผู้ชายอ่า ยังคงต้องทำงานหนักถึงจะใช้ได้ ถ้าฉันจนเหมือนคุณ ฉันต้องทำงานหนัก ไม่ว่าจะอ่านหนังสือหรือทำงานหนัก และพยายามให้ก้าวหน้า ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้ และยังคงได้เวลาออกมากินแล้วดื่ม”

ซ่งซวงเอ๋อยิ้ม

“พี่หนิงพูดถูก เหตุที่คนจน ก็จนแบบไม่ได้ไร้เหตุผล คนจนเรียกว่าคนจนก็ต้องเกลียดกัน บางคนก็เกิดเป็นมังกร แม้ว่าพี่หนิงจะไม่มีอะไรตอนนี้ แต่ในอนาคตจะพึ่งพาอาศัยเขาได้แน่นอน ด้วยความพยายามของตัวเอง จึงประสบความสำเร็จ”

“ต่างกับบางคน ไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับความมั่งคั่งของพวกเขา และพวกเขาไม่ได้ทำงานหนัก พวกเขารู้วิธีกินและดื่ม เมื่อแก่แล้ว พวกเขาจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต”