ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 117

ทันทีที่เจิ้งซินกล่าว ทุกคนก็สูญเสียทันที

เป็นไปได้ไหมว่าสองคนนี้มาขอยืมห้องน้ำจริง ๆ?

ผู้จัดการทุกคนยอมให้คุณลงจากตำแหน่ง ให้คุณใช้ห้องน้ำ และคุณไม่ต้องกินอะไรอีกต่อไป ทำไมคุณไม่แค่ลงจากลาล่ะ? ต้องอายตัวเองไหม?

ผู้จัดการก็ขมวดคิ้ว “คุณครับ หมายเลขโทรศัพท์ของคุณคืออะไร ขอผมตรวจสอบหน่อย?”

เนื่องจากสุภาพบุรุษคนนี้ยืนยันว่าเขาจองไว้แล้ว โปรดตรวจสอบ และอย่าพลาด

หลังจากที่ฉินจุนรายงานหมายเลขโทรศัพท์แล้ว ผู้จัดการก็เข้าไปในคอมพิวเตอร์ ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็แข็งทื่อ และเขาพูดอย่างรวดเร็ว

“ขอโทษครับ คุณจองไว้จริง ๆ!”

พอผู้จัดการบอกทุกคนก็อึ้ง มีการจองไว้จริง ๆ ไม่คิดว่าจะผิด!

การแสดงออกของเจิ้งซินเปลี่ยนไป “เป็นไปไม่ได้ สามีของฉันจองโต๊ะที่ 3 เป็นไปได้มั้ยว่าเราจะทำผิดพลาดด้วย?”

ติงหมิงเลี่ยงก็ยืนขึ้นในเวลานี้

“ใช่ ผมจองโต๊ะที่ 3 ไว้ คุณตรวจสอบได้ มันคงเป็นความผิดพลาด คุณสามารถตรวจสอบหมายเลขโทรศัพท์มือถือของเขาอีกครั้ง บางทีเขาอาจจะพูดไร้สาระ”

ผู้จัดการไม่แสดงอารมณ์ และพูดว่า “เป็นโต๊ะที่ 3 จริง ๆ แต่แขกสองคนนี้เป็นที่นั่ง VIP สุดหรู ซึ่งแตกต่างจากของคุณ”

หลังจากพูดแล้ว เจิ้งซินและอีกสองคนก็ตกตะลึงในทันที

ที่นั่ง VIP สุดหรู!

ติงหมิงเลี่ยงรู้ดีว่าสถานที่นั้นอยู่ติดกับหน้าต่าง สูงจากพื้นจรดเพดานริมทะเล มีการบริโภคขั้นต่ำสองหมื่นหยวน กล่าวอีกนัยหนึ่งถ้าคุณไม่กินไม่ดื่มหรือสั่งอะไร คุณจะยังต้องจ่ายสองหมื่นหยวนหยวนสำหรับการนั่งที่นั่น

เย่หวันเอ๋อและฉินจุนเป็นเพียงหมอและพยาบาลในคลินิกการแพทย์ ดังนั้นพวกเขาสามารถซื้อสถานที่ระดับไฮเอนด์ได้หรือ?

เจิ้งซินได้ยินมาว่าสองคนนี้จริง ๆ แล้วอยู่ในตำแหน่งวีไอพี?

“ที่รัก ฉันอยากไปที่นั่นด้วย!”

เจิ้งซินต้องการนั่งที่นั่นมาก่อน แต่ติงหมิงเลี่ยงจองไว้แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่เปลี่ยน

แต่ตอนนี้ เย่หวันเอ๋อและคนอื่น ๆ สามารถนั่งตรงนั้นได้แล้ว หัวใจของฉันก็ไม่สมดุลในทันใด

ผู้จัดการกล่าวว่า “ยังมีที่นั่งหรูหราวีไอพี หากคุณต้องการอัพเกรดที่นั่ง คุณสามารถเปลี่ยนได้”

เจิ้งซินดีใจมาก “ที่รัก ฉันก็อยากไปด้วย!”

ติงหมิงเลี่ยงกระตุกมุมปากของเขา สองหมื่น … ค่าอาหารสองหมื่น นี่คือความตายอย่างแท้จริง!

“ที่รัก หรือว่า…”

ถ้ามันเป็นเรื่องปกติ เจิ้งซินก็คงไม่หัวแข็งนักหรอก การซื้อของด้วยเงินมากขนาดนั้นมันไม่ดีตรงไหน

แต่ตอนนี้ต่อหน้าเย่หวันเอ๋อ เธอไม่อยากแพ้

“ฉันไม่สนใจ ฉันจะไป!”

ติงหมิงเลี่ยงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากหัวแข็ง และพยักหน้า

“โอเค”

หลังจากนั้นทุกคนก็นั่งลง

ฉินจุนอยู่ที่โต๊ะ 3 และพวกเขาอยู่ที่โต๊ะ 4 ซึ่งอยู่ติดกัน

มันเป็นช่องวีไอพี โซฟาก็สูง ไม่มีใครมองเห็นใคร

“หวันเอ๋อ สั่งอาหารสิ”

เย่หวันเอ๋อรับเมนู และเริ่มสั่งโดยตรง แต่เธอก็รู้สึกว่าจานในนั้นก็แพงมากเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงสั่งเมนูที่ถูกกว่าสองสามอย่าง

เจิ้งซินที่อยู่ประตูถัดไป ก็เยาะเย้ยขึ้นมาทันที

“ถ้าไม่มีเงินก็อย่าฝืน อย่าสั่งเกินเลย ถ้าค่าอาหารไม่พอก็น่าอาย”

แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็น แต่เสียงที่น่าขยะแขยงของเจิ้งซินก็ดังขึ้น

ฉินจุนหยิบเมนูขึ้นมา แล้วพูดกับบริกร

“ฟัวกราส์ทอด เนื้อแกะ ล็อบสเตอร์ แซลมอน …”

ฉินจุนสั่งอาหารธรรมดา และอาหารทะเล เย่หวันเอ๋ออยากกิน แน่นอนฉินจุนไม่สนใจราคา

เจิ้งซินแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา เมื่อเธอได้ยินฉินจุนสั่งอาหารที่นั่น

“ขี้อวด! พนักงานเสิร์ฟ พวกเขาสั่งอะไรเราสั่งสองเท่า!”