ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 17

เมื่อได้ยิน ฉินจุนยืนขึ้น หันกลับมา มองดูผู้คนตระกูลถัง ใบหน้าเผยให้เห็นถึงความนึกสนุก

“สัญลักษณ์ของสถานะ? ตระกูลถังของพวกคุณ ชอบเป็นสุนัขจริงๆ ด้วย!”

คนตระกูลถังช่างน่าขันจริงๆ มีบางคน ชินกับการเป็นสุนัขแล้ว จนไม่รู้จะทำตัวเป็นคนอย่างไร

ในขณะนี้คุกเข่าอยู่ที่นี้ ยังคิดว่าตัวเองมีสถานะอยู่อีก น่าตลกจริงๆ

ถังหลงหมิ่นไม่ได้ยืนขึ้น อย่างไรเสียก็ไม่รู้ว่าผู้บริหารซุนจะกลับมาเมื่อไหร่ เขาไม่อยากให้ผู้บริหารซุนเห็นว่าเขายืนขึ้น

แต่ว่า ฉินจุนไอ้หมอนี่ ไม่สั่งสอนคงไม่ได้

“ไอ้คนแซ่ฉิน! เห็นผู้อาวุโส ก็ไม่รู้จักมาทำความเคารพ แกยังมีตาคนรองในสายตารึเปล่า!”

ฉินจุนหัวเราะเย้ยหยัน เดินเข้าไปตรงหน้าถังหลงหมิ่นทีละก้าว ยืนอยู่มองเขาจากมุมสูง

“ตารอง? คุณเหมาะสมไหม?”

รูม่านตาถังหลงหมิ่นหดตัว สีหน้าโกรธมาก

“แกบังอาจ! แกคุยกับผู้อาวุโสแบบนี้เหรอ!”

ฉินจุนหัวเราะอย่างเย็นชา “ผู้อาวุโส?”

“ตอนที่ตระกูลฉินของผมเป็นที่เชิดชูในตอนนั้น พวกคุณสามารถมาเยี่ยมตระกูลฉินของผมได้วันละสามเวลา เห็นคุณปู่ของผมแล้ว แทบอยากจะก้มลงไปทำความเคารพ

“ตอนนี้ตระกูลฉินของผมตกต่ำ พวกคุณเปลี่ยนไปทันที ซ้ำเติม กำจัดให้สิ้นซาก แม้แต่พี่เลี้ยงคนหนึ่งของตระกูลฉินของเราก็ไม่ปล่อย”

“และสิ่งที่พวกคุณทำทั้งหมดนี้ ก็เพื่อเอาใจสามตระกูลใหญ่”

“ถังหลงหมิ่น เป็นสุนัขรับใช้ให้คนอื่น รู้สึกดีมากรึไง?”

ทันใจนั้นคำพูดของฉินจุน ก็ทำทุกคนในตระกูลถังหน้าแดง

ถังหลงหมิ่นโกรธมาก “แกบังอาจ!”

ถังหลงหมิ่นทนไม่ไหวแล้ว ยืนขึ้นมา เป็นหลานคนหนึ่ง ก็กล้าที่จะดูถูกตระกูลถังของพวกเขา ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ รนหาที่ตายจริงๆ

ทำเหมือนเขาถังหลงหมิ่นไม่ได้อยู่รึไง?

“ไอ้เด็กเปรต ฉันไม่ได้ชำระบัญชีกับแกสำหรับสิ่งที่แกทำกับเทียนห้าว วันนี้แกยังกล้าอวดดี! ถ้าไม่สั่งสอนแก แกก็คงคิดว่าตัวเองเป็นคุณชายอยู่!”

“คอยดูสิว่าฉันไม่จัดการแก!”

เมื่อพูดจบ ถังหลงหมิ่นยกฝ่ามือขึ้น ตบตรงเข้าไปที่หน้าของฉินจุน!

ผู้อาวุโสสั่งสอนผู้น้อย เป็นเรื่องสมเหตุสมผล แม้ว่าถังหลงหมิ่นจะไม่มีความรักต่อฉินจุนเลยสักนิด แต่ผู้อาวุโสก็คือผู้อาวุโส คนดูเยอะขนาดนี้ g-kวิพากษ์วิจารณ์อย่างเต็มที่ขนาดนี้ถ้าไม่สั่งสอนสักหน่อย ต่อไปก็คงจะเป็นที่ติฉินนินทาของผู้คน

อย่างไรก็ตาม ความเร็วของถังหลงหมื่น จะเร็วกว่าของฉินจุนได้ไง?

ฉินจุนไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย หลังมือก็ตบเข้าที่หนังหน้าแก่ๆ ของถังหลงหมิ่น

เพี๊ยะไปหนึ่งที ลายนิ้วมือห้านิ้วที่ชัดเจนปรากฏขึ้นโดยตรงบนใบหน้าของถังหลงหมิ่น

ในเมื่อเขาไร้ยางอาย ทำไมฉินจุนต้องให้เกียรติเข้าด้วย?

ตบไปหนึ่งที ทำให้ถังหลงหมิ่นล้มลงคุกเข่าอีกครั้ง

ปวดแสบปวดร้อนบนใบหน้า ทำให้ถังหลงหมิ่นเวียนหัว อีกนิดเขาเกือบหมดสติ

ต่อมาไม่กี่วินาที ทุกคนก็ตอบสนองกลับมา

“บังอาจ! แกบังอาจมากจริงๆ แกรนหาที่ตาย!”

ทุกคนในตระกูลถังยืนขึ้น รวมถึงคนตระกูลจู้ ไอ้เด็กเปรตแซ่ฉินนี่บังอาจมากจริงๆ เดิมทีวันนี้คนที่อยู่ที่นี่ไม่มีใครอยากสนใจเขาแต่เขามองข้ามความหวังดีของผู้อื่นแบบนี้ ตบข้าที่เบ้าหน้าติดกันถึงสองครั้ง รนหาที่ตายจริงๆ !

จากนั้น เมื่อตระกูลจู้กับตระกูลถังคนอื่นๆ กำลังจะเคลื่อนไหว ทหารติดอาวุธข้างนอกรีบพุ่งเข้ามา

ทหารติดอาวุธหลายสิบนายล้อมรอบทั้งสองครอบตระกูล ปากกระบอกปืนสีดำชี้ไปที่หัวของพวกเขา ถ้าใครกล้าขยับ กระสุนจะฆ่าพวกเขาทันที

ถังหลงหมิ่นและคนอื่นๆ ตกใจกลัวมาก ทันใดนั้นใบหน้าก็ซีดมาก ก็ไม่มีใครกล้าขยับ

“พวก……พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว!”

ถังหลงหมิ่นรีบอธิบาย

“เขาไม่ใช่ญาติของผู้บริหารซุน! เขาเป็นเศษสวะที่น่าผิดหวังของตระกูลถังของฉัน พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว!”