ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 238

ระหว่างทาง พนักงานเสิร์ฟหลายคนเกือบจะคุกเข่าลงที่หวังตงเสวี่ย

“พี่สาว มันเป็นความผิดของเรา นายน้อยติงขู่ฉัน ฉันขอโทษ ผู้ใหญ่อย่าคิดมากกับผู้น้อยเลย โปรดยกโทษให้เราด้วยนะคะ!”

“พี่สาว ได้โปรดตีหรือดุเราก็ได้ เราไม่กล้าทำอีกแล้ว”

“ความจริงพวกเราช่วยคุณไม่ได้ พวกเราจบตบตัวเองเอง!”

หลังจากเข้าไปในห้องแต่งตัว พนักงานเสิร์ฟหลายคนคุกเข่าต่อหน้าหวังตงเสวี่ย และตบตัวเองอย่างแรง มือของพวกเธอแข็งมาก และใบหน้าของพวกเธอก็บวมขึ้นทันที

แม้ว่าหวังตงเสวี่ยจะโกรธมากในใจของเธอ แต่เธอก็ทนไม่ได้ที่จะมองดูพวกเธอทำแบบนี้ อย่างไรก็ตาม คนเหล่านี้ได้รับคำสั่งจากคนอื่น แม้ว่าพวกเธอจะปฏิเสธ ติงหางก็จะหาคนอื่น

หวังตงเสวี่ยมีความกลัวขีดสุด โชคดีที่เธอได้พบกับเซี๋ยต้าหลินในตอนนั้น ไม่เช่นนั้น ผลที่ตามมาจะเป็นไปไม่ได้ ถ้าเธอถูกติงหางลากเข้าไปในห้องส่วนตัว เธอจะต้องตายอย่างแน่นอน

เซี๋ยต้าหลินพูดก่อนจะไปซื้อเสื้อผ้าให้หวังตงเสวี่ย เรื่องของพี่สะใภ้นั้นใส่ใจโดยธรรมชาติ พนักงานเสิร์ฟหยิบของขวัญออกมา หวังตงเสวี่ยรู้สึกประหลาดใจทันทีที่เห็นมัน นี่ไม่ใช่เสื้อผ้าระดับไฮเอนด์ของแบรนด์ลิซ่าเหรอ เสื้อผ้าที่เป็นแบรนด์อันดับหนึ่ง

ทั้งหมดนี้เป็นชุดระดับไฮเอนด์ที่คนดังสวมใส่บนพรมแดง ชุดที่มีราคาไม่น้อยกว่าสองแสนหรือสามแสนต่อชุด และแม้แต่เสื้อผ้าหลายร้อยชุดก็ถือว่าหรูหรามาก

หวังตงเสวี่ยเลือกชุดใดชุดหนึ่ง สวมเสื้อผ้า และลงบันไดในรูปแบบต่าง ๆ

ฉินจุนรอที่ชั้นล่างเป็นเวลานาน แต่ไม่เห็นหวังตงเสวี่ยออกมา เขากำลังจะหาใครสักคนที่จะเข้าไปถามสักหน่อย ทันใดนั้นเขาได้ยินคนรอบตัวเขาอุทาน

“ว้าว นี่ลูกสาวใครมาจากตระกูลไหนกัน?”

ฉินจุนมองย้อนกลับไป และเห็นหวังตงเสวี่ยมาจากชั้นบน สวมชุดราตรีสีดำกับรองเท้าส้นสูงสีแดง เพื่อขับผิวขาวของเธอ

หวังตงเสวี่ยเป็นเหมือนหงส์ดำที่หยิ่งผยอง มีรูปร่างสูงโปร่งและสง่างาม ขาที่ขาวและเรียวของเธอนั้นสะดุดตายิ่งกว่า

จี้ทับทิมที่คอช่วยเสริมให้รองเท้าคริสทัลสีแดงสวยงาม กำลังจะเข้าคู่กัน

แก้มของหวังตงเสวี่ยกำลังแดง เธออยากจะพูดเบา ๆ แล้วให้พี่ฉินดู

ส่งผลให้สายตาของทุกคนที่ชั้นล่างจับจ้องมาที่เธอ

“พี่ฉิน”

ฉินจุนเดินไปด้านหน้า ยื่นมือไปหาหวังตงเสวี่ย แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“ตงเสวี่ย คุณสวยมาก”

หวังตงเสวี่ยคิดเรื่องนี้อยู่สองวัน เพื่อที่จะได้ยินฉินจุนพูดชมเชย แม้ว่าชุดที่เธอซื้อจะถูกปล้น แต่เธอก็ได้ชุดที่ดีกว่ามา

เมื่อเห็นรอยฟกช้ำที่แขน ใบหน้าของฉินจุนก็ขรึมลงทันที

“เกิดอะไรขึ้น?”

ตาของหวังตงเสวี่ยกะพริบ “ไม่มีอะไรพี่ฉิน อย่าถามเลย”

ในขณะนี้ เซี๋ยต้าหลินกดคนสองคนลงจากบันได

“พี่ใหญ่ ไอ้หมาที่มันไม่มีตาสองตัวนี้ ต้องการหลอกพี่สะใภ้”

เซี๋ยต้าหลินเตะติงหางและข่งหลิงหลิง และพวกเขาคุกเข่าต่อหน้าฉินจุน ตัวสั่นไม่กล้าพูดจา

แม้แต่เซี๋ยต้าหลินยังต้องเรียกว่าเป็นพี่ชายคนโต เขาต้องเป็นตัวละครแบบไหน!

เซี๋ยต้าหลินพูดสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เหมือนเดิม ภายใต้การกดดันของฉินจุน หวังตงเสวี่ยยังพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องแต่งตัว

ใบหน้าของฉินจุนจมลงราวกับน้ำ และร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

“แกกำลังมองหาความตายจริง ๆ ”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็ยื่นมือออกมา และบีบคอของติงหาง

ใบหน้าของติงหางเปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาพูดไม่ได้ ใบหน้าของเขากลายเป็นสีม่วง

“พ่อของฉันคือ …”

ข่งหลิงหลิงท้อแท้ แท้จริงแล้ว เหล่าคนรวยและหนุ่มสาวเหล่านี้ไม่เคยเล่นกับเธอ ท่าทีที่เหมือนเธอแบบนี้ ผู้คนแค่ดูถูกเธอ

ฉินจุนกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ฉันจะให้โอกาสเธอมีชีวิตรอด ฉันมีเงื่อนไข เธอจะสามารถอยู่รอดได้ตราบเท่าที่เธอตกลง”

“ฉันตกลง ฉันเห็นด้วย ฉันเห็นด้วยทุกประการ!”

ข่งหลิงหลิงตกใจมาก เมื่อครู่ติงหางถูกบีบคอจนตาย และเธอเห็นความน่าสะพรึงกลัวของฉินจุนด้วยตาของเธอเอง การฆ่าเธอนั้นง่ายพอ ๆ กับการจับมด

ตอนนี้แม้ว่าฉินจุนจะขอให้ข่งหลิงหลิงเปลื้องผ้าในทันที เธอก็จะไม่ลังเลใจ

ฉินจุนกล่าวว่า “หลังจากกลับพรุ่งนี้ ฉันอยากให้เธอคุกเข่าที่ประตูโรงเรียนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ เธอสามารถลุกขึ้นได้หลังจากที่เธอคุกเข่าเป็นเวลาเจ็ดวัน”

ข่งหลิงหลิงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ได้ ฉันจะคุกเข่าเมื่อฉันกลับไป!”

การคุกเข่าเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ดีกว่าต้องตาย!

เหตุผลที่ฉินจุนไม่ได้ฆ่าเธอ คือการปล่อยให้เธอมอบเกียรติศักดิ์ให้กับหวังตงเสวี่ยในโรงเรียน ข่งหลิงหลิงเป็นผู้ปกครองตัวน้อยของโรงเรียน เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนที่ยับยั้งชั่งใจอย่างมาก เมื่อเธอคุกเข่าที่ประตูโรงเรียน

เซี๋ยต้าหลินหัวเราะเยาะ “พี่ฉินไว้ชีวิตเธอแล้ว ออกไปจากที่นี่ซะ!”

ข่งหลิงหลิงวิ่งลงไป และคลานเข้าไปในห้องแต่งตัว ซึ่งเธอไม่กล้าที่จะอยู่อีกต่อไป

หลังจากที่ข่งหลิงหลิงจากไป ทุกคนก็กลับสู่สภาพเดิมทันที พวกเขาดื่ม และกิน

เป็นเพียงว่าหวังตงเสวี่ยมีความกลัวอยู่บ้าง แต่หลังจากคุยกับฉินจุนและเซี๋ยต้าหลินสักพัก เธอก็ลืมความไม่พอใจไปชั่วขณะ

“พี่สะใภ้ คุณอยากเต้นบนชั้น 3 มั้ย?”

“แต่งตัวสวยขนาดนี้ ไม่ได้เต้นน่าเสียดายแย่เลย”

หวังตงเสวี่ยหน้าแดง และมองไปที่ฉินจุน “ฉันไม่รู้ว่า …”

ฉินจุนยิ้ม “ไม่เป็นไร ฉันทำได้”