ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 238

ระหว่างทาง พนักงานเสิร์ฟหลายคนเกือบจะคุกเข่าลงที่หวังตงเสวี่ย

“พี่สาว มันเป็นความผิดของเรา นายน้อยติงขู่ฉัน ฉันขอโทษ ผู้ใหญ่อย่าคิดมากกับผู้น้อยเลย โปรดยกโทษให้เราด้วยนะคะ!”

“พี่สาว ได้โปรดตีหรือดุเราก็ได้ เราไม่กล้าทำอีกแล้ว”

“ความจริงพวกเราช่วยคุณไม่ได้ พวกเราจบตบตัวเองเอง!”

หลังจากเข้าไปในห้องแต่งตัว พนักงานเสิร์ฟหลายคนคุกเข่าต่อหน้าหวังตงเสวี่ย และตบตัวเองอย่างแรง มือของพวกเธอแข็งมาก และใบหน้าของพวกเธอก็บวมขึ้นทันที

แม้ว่าหวังตงเสวี่ยจะโกรธมากในใจของเธอ แต่เธอก็ทนไม่ได้ที่จะมองดูพวกเธอทำแบบนี้ อย่างไรก็ตาม คนเหล่านี้ได้รับคำสั่งจากคนอื่น แม้ว่าพวกเธอจะปฏิเสธ ติงหางก็จะหาคนอื่น

หวังตงเสวี่ยมีความกลัวขีดสุด โชคดีที่เธอได้พบกับเซี๋ยต้าหลินในตอนนั้น ไม่เช่นนั้น ผลที่ตามมาจะเป็นไปไม่ได้ ถ้าเธอถูกติงหางลากเข้าไปในห้องส่วนตัว เธอจะต้องตายอย่างแน่นอน

เซี๋ยต้าหลินพูดก่อนจะไปซื้อเสื้อผ้าให้หวังตงเสวี่ย เรื่องของพี่สะใภ้นั้นใส่ใจโดยธรรมชาติ พนักงานเสิร์ฟหยิบของขวัญออกมา หวังตงเสวี่ยรู้สึกประหลาดใจทันทีที่เห็นมัน นี่ไม่ใช่เสื้อผ้าระดับไฮเอนด์ของแบรนด์ลิซ่าเหรอ เสื้อผ้าที่เป็นแบรนด์อันดับหนึ่ง

ทั้งหมดนี้เป็นชุดระดับไฮเอนด์ที่คนดังสวมใส่บนพรมแดง ชุดที่มีราคาไม่น้อยกว่าสองแสนหรือสามแสนต่อชุด และแม้แต่เสื้อผ้าหลายร้อยชุดก็ถือว่าหรูหรามาก

หวังตงเสวี่ยเลือกชุดใดชุดหนึ่ง สวมเสื้อผ้า และลงบันไดในรูปแบบต่าง ๆ

ฉินจุนรอที่ชั้นล่างเป็นเวลานาน แต่ไม่เห็นหวังตงเสวี่ยออกมา เขากำลังจะหาใครสักคนที่จะเข้าไปถามสักหน่อย ทันใดนั้นเขาได้ยินคนรอบตัวเขาอุทาน

“ว้าว นี่ลูกสาวใครมาจากตระกูลไหนกัน?”

ฉินจุนมองย้อนกลับไป และเห็นหวังตงเสวี่ยมาจากชั้นบน สวมชุดราตรีสีดำกับรองเท้าส้นสูงสีแดง เพื่อขับผิวขาวของเธอ

หวังตงเสวี่ยเป็นเหมือนหงส์ดำที่หยิ่งผยอง มีรูปร่างสูงโปร่งและสง่างาม ขาที่ขาวและเรียวของเธอนั้นสะดุดตายิ่งกว่า

จี้ทับทิมที่คอช่วยเสริมให้รองเท้าคริสทัลสีแดงสวยงาม กำลังจะเข้าคู่กัน

แก้มของหวังตงเสวี่ยกำลังแดง เธออยากจะพูดเบา ๆ แล้วให้พี่ฉินดู

ส่งผลให้สายตาของทุกคนที่ชั้นล่างจับจ้องมาที่เธอ

“พี่ฉิน”

ฉินจุนเดินไปด้านหน้า ยื่นมือไปหาหวังตงเสวี่ย แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“ตงเสวี่ย คุณสวยมาก”

หวังตงเสวี่ยคิดเรื่องนี้อยู่สองวัน เพื่อที่จะได้ยินฉินจุนพูดชมเชย แม้ว่าชุดที่เธอซื้อจะถูกปล้น แต่เธอก็ได้ชุดที่ดีกว่ามา

เมื่อเห็นรอยฟกช้ำที่แขน ใบหน้าของฉินจุนก็ขรึมลงทันที

“เกิดอะไรขึ้น?”

ตาของหวังตงเสวี่ยกะพริบ “ไม่มีอะไรพี่ฉิน อย่าถามเลย”

ในขณะนี้ เซี๋ยต้าหลินกดคนสองคนลงจากบันได

“พี่ใหญ่ ไอ้หมาที่มันไม่มีตาสองตัวนี้ ต้องการหลอกพี่สะใภ้”

เซี๋ยต้าหลินเตะติงหางและข่งหลิงหลิง และพวกเขาคุกเข่าต่อหน้าฉินจุน ตัวสั่นไม่กล้าพูดจา

แม้แต่เซี๋ยต้าหลินยังต้องเรียกว่าเป็นพี่ชายคนโต เขาต้องเป็นตัวละครแบบไหน!

เซี๋ยต้าหลินพูดสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เหมือนเดิม ภายใต้การกดดันของฉินจุน หวังตงเสวี่ยยังพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องแต่งตัว

ใบหน้าของฉินจุนจมลงราวกับน้ำ และร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

“แกกำลังมองหาความตายจริง ๆ ”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็ยื่นมือออกมา และบีบคอของติงหาง

ใบหน้าของติงหางเปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาพูดไม่ได้ ใบหน้าของเขากลายเป็นสีม่วง

“พ่อของฉันคือ …”