ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 24

จินซานหลงหัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง “ยุ่งยาก หมายความว่ายังไง หรือว่าของขวัญยังจำเป็นต้องทำอาหารให้เสร็จก่อน? คุณคงไม่ได้ให้พวกอาหารอันโอชะอะไรพวกนั้นใช่ไหม?!”

“ฮ่าๆๆ…”

คำพูดของจินซานหลงทำให้ทุกคนหัวเราะเสียงดังออกมาพร้อมกัน

อาหารอันโอชะ ถ้าหากอยู่ในบ้านของคนธรรมดาทั่วๆไป ก็เป็นของขวัญที่ดีมากๆ

แต่อยู่ในครอบครัวชนชั้นสูงอย่างพวกเขานี้ ให้อาหารที่ธรรมดาที่สุดเหล่านั้น แม้ว่าจะเป็นอาหารอันโอชะที่มีราคาแพง แต่ก็เป็นของที่อยู่ในระดับล่างมากๆอย่างเห็นได้ชัด

จู้ซานเตาขมวดคิ้ว ไม่อยากให้ฉินจุนอึดอัดใจ

“เสี่ยวจุนเป็นลูกชายของเพื่อนเก่าของผม ไม่ว่าจะให้อะไร ล้วนถือเป็นน้ำใจ”

แม้ว่าจู้ซานเตาจะพูดอย่างนี้แล้ว ทุกคนก็ยังคงมองไปยังฉินจุนด้วยใบหน้าที่รู้สึกสนุกอยู่เช่นเคย

อยากรู้ว่าคนบ้านนอกอย่างนี้ จะสามารถให้ของขวัญอะไรได้ ทำให้ทุกคนหัวเราะเสียงดังกันออกมาอีกครั้ง

ฉินจุนในสายตาของทุกคน เหมือนกับตัวตลกอย่างไรอย่างนั้น

คนทั่วไปในครอบครัวธรรมดา อยู่ท่ามกลางคนที่มีชื่อเสียงร่ำรวยจำนวนมากขนาดนี้ เดิมทีก็เหมือนของแปลกอยู่แล้ว

ใกล้ชิดกับจู้หลินหลินขนาดนี้ ยิ่งทำให้ทุกคนไม่พอใจ

ฉินจุนหยิบโทรศัพท์ออกมา เดิมทีของเขาชิ้นนี้ เตรียมเอาไว้ให้จู้ซานเตาในตอนที่ไม่มีใครอยู่ด้วย แต่ว่าในเมื่อพูดถึงของขวัญชิ้นนี้แล้ว เขาก็จะไม่เอาออกมาไม่ได้แล้ว

“หัวหน้าหลิว ตอนนี้เข้ามาได้แล้ว”

ได้ยินว่าฉินจุนโทรศัพท์ จินซานหลงก็พูดกลั้วหัวเราะเย็นชาว่า

“หัวหน้าหลิว? นี่คือหัวหน้าคนไหน? ทำไมมาส่งของขวัญ ยังจำเป็นต้องให้เขาเข้ามา? คุณฉินให้ของขวัญอะไรกันแน่ คุณพูดออกมาตรงๆก็พอแล้ว”

ฉินจุนทำลับลมคมในเช่นนี้ ก็ทำให้ทุกคนเกิดความไม่พอใจ คุณก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ดูคุณแต่งตัวก็ไม่ใช่ลูกคนรวยอะไร จะสามารถให้ของขวัญที่มีค่าอะไรได้?

ทำให้ทุกคนรอคอยอย่างสนใจเช่นนี้ มันทรมานมากจริงๆ

ฉินจุนพูดว่า “บังเอิญมาก ของที่ผมให้ ก็เป็นลูกวอลนัทคู่หนึ่งเหมือนกัน”

จู้ซานเตาชอบของสิ่งนี้ คนอื่นรู้ แน่นอนว่าฉินจุนเองก็รู้

ตอบสนองความต้องการ ดังนั้นฉินจุนเองก็เตรียมเอาไว้ชิ้นหนึ่ง

ฉับพลันนั้น สีหน้าท่าทางของทุกคนก็เปลี่ยนไปเป็นแปลกประหลาดขึ้นมา

ถ้าหากฉินจุนให้ของขวัญอย่างอื่น แม้ว่าจะให้อาหารทะเลชุดใหญ่ธรรมดาๆชุดหนึ่ง พวกเขาเองก็คงไม่พูดอะไร

ยังไงก็ไม่ใช่คนระดับเดียวกัน ต่างจิตต่างใจ

แต่ ตอนนี้ฉินจุนและคุณชายจินให้ของเหมือนกัน เช่นนั้นก็สนุกแล้ว

ของที่ไม่เหมือนกันวางอยู่ด้วยกันก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้ แต่ของเหมือนกัน พินิจพิเคราะห์สักหน่อยก็มองออกแล้ว

กระทั่งว่าเทียบราคากันก็รู้แล้ว

ลูกวอลนัทที่คุณชายจินเขาให้ ราคากว่าสิบล้าน ถ้าฉินจุนให้มาไม่กี่ร้อยหยวน งั้นก็ไม่ใช่ว่าขายหน้าอย่างที่สุดเหรอ?

และลูกวอลนัทของแบบนี้ วางไว้เล่นในมือ มีลูกวอลนัทชั้นดีที่คุณชายจินให้มาแล้ว ลูกวอลนัทกากๆที่ฉินจุนให้มาจะยังใช้ได้เหรอ?

คุณปู่จู้คงไม่สามารถใช้ทั้งสองมือมาคลึงลูกวอลนัทได้หรอกนะ?

หวังหยุนกรอกตามองบนอยู่อีกด้านมาโดยตลอด น่าขายหน้าจริงๆ เห็นอยู่ชัดๆว่าอนาถจนเทียบไม่ได้กับคนทั่วไปแล้ว แต่ก็ยังชอบทำตัวเด่น

ตอนนี้ก็จบแล้ว ความกระหายของทุกคนมีขึ้นมาแล้ว ไม่เอาออกมาก็ต้องเอาออกมาแล้ว ถึงตอนนั้นคนที่ขายหน้าก็ไม่ใช่ว่าเป็นเขาเองเหรอ?

สีหน้าท่าทางของจินซานหลงก็แปลกใจเป็นอย่างมาก กำลังคิดว่าจะทำยังไงให้ฉินจุนขายหน้าสักหน่อยต่อหน้าของจู้หลินหลิน ผลสุดท้ายก็เป็นเขาที่เสนอตัวเองมา?

“คุณชายฉิน การคลึงลูกวอลนัทนี้เป็นเรื่องละเอียดมาก ตอนนี้เทคโนโลยีพัฒนามาถึงขนาดนี้ ลูกวอลนัทจำนวนมากที่ดูแล้วผิวปั้นมันเงาไม่เลวนั้น ความจริงแล้วล้วนใช้เครื่องมือทำมันออกมา ลูกวอลนัทเช่นนี้หลอกพวกคุณคนที่ไม่ค่อยเข้าใจนักก็ยังได้อยู่ แต่สำหรับคนที่ชำนาญนั้นมองครั้งเดียวก็มองออกแล้ว”

“คุณอย่าคิดเอาพวกของเหลือของชำรุดพวกนั้นมาหลอกลวงคุณปู่จู้นะ”

จู้หลินหลินขมวดคิ้ว ไม่พอใจอยู่เล็กน้อย

“จินซานหลง คุณอย่าพูดซี้ซั้ว พี่เสี่ยวจุนให้ของขวัญต่างหาก หลอกลวงคุณปู่อะไรล่ะ?”

มุมปากของจินซานหลงบิดเบี้ยว สีหน้าไม่สบอารมณ์อยู่บ้าง