ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 254

BMW สะบัดหาง และจอดตรงบริเวณที่จอดรถข้าง ๆ กัน ชายหญิงคู่หนึ่งเดินลงจากรถ สวมเสื้อผ้าสวยหรู สวมแว่นกันแดดและอัญมณี

“เป็นอะไรไป น้ำกระเด็นใส่นิดเดียว ใครใช้ให้พวกเธอไม่มีรถกันล่ะ”

ผู้หญิงแต่งกายด้วยรสนิยมสูง แต่ไร้คุณสมบัติมากเมื่อพูด และพวกเขารู้สึกเหนือกว่าเมื่อมีรถ

ชายผู้นั้นเดินเข้ามา กำลังจะพูด เมื่อเขาเห็นเป็นหวังตงเสวี่ย ทันใดนั้นเขาก็ตกตะลึง “ตงเสวี่ย ทำไมถึงเป็นคุณ?”

หวังตงเสวี่ยก็ผงะด้วยท่าทางแปลก ๆ ขมวดคิ้ว “คุณหยาน?”

หลิงหลิงขมวดคิ้ว และดูระมัดระวัง เธอยังรู้จักหยานเผิงมาก่อน หลิงหลิงและหวังตงเสวี่ยทำงานในร้านขายเครื่องสำอาง หยานเผิงคนนี้เป็นเจ้าของร้านนั้น

พวกเขาเป็นอดีตหัวหน้าของทั้งสองคน

หยานเผิงแต่งงานแล้ว แต่เงินเหม็น ๆ คิดว่าเขาเก่ง ดังนั้นเมื่อเขาเห็นนักเรียนสาว เขาก็เคลื่อนไหว และมักรังควานหวังตงเสวี่ย

ต่อมา ภรรยาของหยานเผิงได้รู้ และมาที่ร้านเพื่อโวยวาย หวังตงเสวี่ยไม่สามารถทนกับคนประเภทนี้ได้ เธอจึงลาออกและจากไป ดังนั้นหลิงหลิงจึงลาออกโดยธรรมชาติ

ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ หยานเผิงขมวดคิ้ว ถอดแว่นกันแดดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ยกขึ้น แม้ว่าเธอจะทาแป้งหนา ๆ ไว้ แต่เธอก็ยังบอกได้ว่าเธอไม่ใช่เด็ก

“นี่เธอเองเหรอ? ทำไมเธอถึงมาเจอคุณอีกครั้งโดยบังเอิญ เธอไม่ได้มาหลอกล่อสามีของฉันอีกใช่มั้ย!”

ผู้หญิงคนนั้นดูเย่อหยิ่งด้วยท่าทางหยิ่งยโส มองลงไปที่หลิงหลิงอย่างดูถูก ด้วยท่าทางโกรธจัดบนใบหน้าของเธอ

หลิงหลิงรีบดึงหวังตงเสวี่ยอย่างรวดเร็วและขมวดคิ้ว

“พูดบ้าอะไร ใครมาจีบสามีคุณ”

ผู้หญิงคนนั้นเยาะเย้ย “ทำไม กล้าทำไม่กล้ารับเหรอ? เธอกล้าพูดมั้ยล่ะว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้อ่อนสามีของฉัน? คำพูดคำจาหวาน ๆ ในวีแชทฉันเห็นมันหมดแล้วล่ะ ตอนนี้ยังจะไม่ยอมรับอีกเหรอ?”

หลิงหลิงรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น ขมวดคิ้วและพูด

“คุณควรคิดให้ชัดเจนแล้วค่อยพูดนะ สามีของคุณเป็นคนริเริ่มมาหม้อตงเสวี่ย ตงเสวี่ยปฏิเสธ เพราะคุณไม่ได้ดูแลผู้ชายของคุณ คุณพูดจาไร้สาระอะไร?”

ผู้หญิงคนนั้นแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “ถ้าปกติเธอไม่ใส่เสื้อผ้าน้อย ๆ และเกลี้ยกล่อมสามีฉัน เขาจะเปิดใจได้ยังไงกัน เธอรู้มั้ยว่าตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก?”

คำพูดของผู้หญิงดูน่าเกลียดมาก เธอมองหาหวังตงเสวี่ยทำเพื่อเกลี้ยกล่อมหยานเผิง โดยจงใจแสร้งทำเป็นว่าบริสุทธิ์ ทำให้ดูเหมือนไม่อยากปฏิเสธและยินดี ดังนั้นสามีของเธอจึงยอมเป็นเหยื่อล่อ

การแสดงออกของหวังตงเสวี่ยค่อนข้างน่าเกลียด เธอไม่คิดว่าจะได้พบกับหยานเผิงและภรรยาของเขาในสถานที่เช่นนี้ “หลิงหลิง ไปกันเถอะ”

เธอไม่ต้องการเข้าไปพัวพันกับคนแบบนี้ ไปซะก่อนดีกว่า

ผู้หญิงคนนั้นคว้าหวังตงเสวี่ย และตะโกน

“ความรู้สึกผิดของเธอคืออะไร เธอจะหนีไปก่อนจะพูดจบ?”

“มานี่สิ มาดูซิ มีคนไร้ยางอายเป็นมือที่สาม!”

เมื่อผู้หญิงตะโกน เธอก็ดึงดูดความสนใจจากผู้คนนับไม่ถ้วนในทันที นี่คือถนนคนเดิน สถานที่ที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดรายล้อมไปด้วยห้างสรรพสินค้า ผู้คนมากมายรวมตัวกันดูรอบ ๆ ทำให้หวังตงเสวี่ยอับอายมาก

ฉินจุนขมวดคิ้ว ดึงมือผู้หญิงคนนั้นออกไป แล้วพูดอย่างเย็นชา

“พูดก็พูด อย่าลงไม้ลงมือ”

ผู้หญิงคนนั้นถูกฉินจุนสะบัดออก จู่ ๆ เธอก็โกรธ

“ไอ้กระจอกนี่กล้าแตะต้องตัวฉัน เชื่อมั้ยว่าฉันจะตบนาย!”