ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 282

ดังนั้นถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะผ่านไปแล้ว แต่ก็ยังมีผลกระทบที่ยังต้องจัดการหลังจากนั้นอีก

ถ้าหากคุณน้าหยางปิงยอมช่วย ก็คงไม่มีปัญหาอะไร

ซูเหวินฉีรู้จักน้าหยางปิงตั้งแต่สมัยที่เพิ่งเดบิวต์ใหม่ๆ เธอก็คงจะไว้หน้ากันอยู่บ้าง

ทั้งสองคนขับรถมาถึงชานเมือง ซึ่งเป็นสถานที่ที่ห่างไกลมาก ที่นี่เรียกได้ว่าเป็นชนบทของตงไห่ บริเวณรอบๆนั้นรายล้อมไปด้วยทุ่งนา

ด้านในมีคฤหาสน์อยู่หนึ่งหลัง ตกแต่งได้สวยมาก ถึงจะอยู่ในชนบทแต่มีสไตล์มาก ที่ลานประดับด้วยรั้วไม้ ด้านนอกมีดอกไม้และต้นไม้ ในสวนก็มีผักปลูกอยู่บ้าง เหมาะมากสำหรับผู้สูงอายุที่จะใช้ชีวิตเกษียณที่นี่

ขณะที่รถขับมาถึงที่ประตู ซูเหวินฉีก็ขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นรถแลนด์โรเวอร์จอดอยู่ที่นั่น

“นั่นมันรถของลู่ฟาน ”

ฉินจุนเอ่ยถาม “ลู่ฟานก็รู้จักผู้อาวุโสท่านนี้ด้วยหรอ ? ”

ซูเหวินฉีพยักหน้า “แม้ว่าลู่ฟานจะได้เดบิวต์ช้า แต่เขาก็มีคอนเนคชั่นที่ค่อนข้างดี แล้วเขาก็มีมิตรภาพที่ดีกับคุณน้าหยางปิงเหมือนกัน ตอนนี้เริ่มไม่ง่ายซะแล้วหละ ”

ตอนนี้จุดประสงค์ของลู่ฟานชัดเจนมาก ก็คือต้องการจะจัดการซูเหวินฉี กดดันให้เธอจนตรอก จนถึงกับต้องผิดสัญญา ให้ดีที่สุดคือต้องไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดในวงการ ในเวลานี้ไม่มีวิธีไหนแล้วนอกจากต้องมาขอร้องเขาเท่านั้น

เพียงแค่ซูเหวินฉีขอร้องเขา ไม่ว่าลู่ฟานคิดจะทำอะไรทีนี้ก็จะสามารถขู่เขาได้แล้ว

ซูเหวินฉีขมวดคิ้วและเดินเข้าไปในคฤหาสน์อย่างเคร่งขรึม

หลังจากที่เข้าไปในคฤหาสน์แล้ว ก็มองเห็นหญิงชราผมขาวคนหนึ่งกำลังนั่งดื่มชาอยู่บนเก้าอี้ และมีผู้ดูแลยืนอยู่ข้างเธอกำลังรินน้ำชาให้ ลู่ฟานนั่งอยู่ด้านข้างกับผู้จัดการของเขา

เมื่อลู่ฟานเห็นซูเหวินฉี ใบหน้าของเธอก็ดูสนุกขึ้นเล็กน้อย เธอรู้ว่าซูเหวินฉีจะต้องมาหาหยางปิง ดังนั้นลู่ฟานจึงได้ชิงมาที่นี่ก่อน

“อาจารย์หยางปิง ! ”

“ซูเหวินฉีมาแล้วหรอ ดีเลย มานั่งเร็วสิ ”

หญิงชรามีท่าทางที่ค่อนข้างใจดี แม้ว่าเธอจะอายุเจ็ดสิบแล้วแต่เธอก็ยังมีแรงมาก

ทุกคนทักทายกันและถามถึงสถานการณ์ในวงการบันเทิงช่วงนี้ ซูเหวินฉีและลู่ฟานพูดคุยกันอย่างสุภาพมาก แม้ว่าเรื่องระหว่างพวกเขาสองคนจะไม่ได้ถูกพูดออกมาตรงๆ แต่หญิงชราก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างนิดหน่อย

แต่ดูเหมือนว่าหยางปิงไม่พร้อมที่จะเข้าข้างใครเลย และไม่พร้อมที่จะเป็นสื่อกลางช่วยปรับความเข้าใจกันระหว่างทั้งสองคนอีกด้วย

คุยกันแบบสบายๆ เหมือนกับคนถามสารทุกข์สุขดิบ

จู่ๆลู่ฟานก็พูดออกมา “อาจารย์หยางปิง ฉันรู้ว่าคุณชอบไม้กฤษณา ก็เลยฝากคนไปซื้อไม้กฤษณาป๋ายฉีสองร้อยปีมา2อัน คุณอยากลองดูไหมคะ ? ”

หยางปิงเลิกคิ้วขึ้นและเริ่มสนใจขึ้นมาทันที

“หืม ? ไม้กฤษณาป๋ายฉีสองร้อยปีหรอ ? มันหาซื้อยากจะตายไป ฉันหามาตั้งนานแล้วก็ยังหาซื้อไม่ได้ ลำบากเธอแล้วหละ เสี่ยวลู่ ”

ลู่ฟานยิ้ม ” ลำบากอะไรกันคะ อาจารย์หยางปิงช่วยฉันมาตั้งมากมายก็ควรจะทำอะไรตอบแทนคุณบ้าง เราไปลองดูกันไหมคะ ? ”

“ดี ไปในห้องกันเถอะ ! ”

หยางปิงชอบไม่กฤษณามาก เมื่อเธอได้ยินว่ามีไม้กฤษณาป๋ายฉีสองร้อยปีที่ของดีและเป็นของหายากมากๆ เธอก็ต้องอยากเห็นเป็นธรรมดา

หลังจากเข้าไปในห้อง หยางปิงเอ่ย

“เสี่ยวลู่ ฉันได้ข่าวว่าช่วงนี้เธอมีเรื่องนิดหน่อย ถ้ามีอะไรอยากให้ฉันช่วยก็บอกมา ฉันแก่ขนาดนี้แล้วอายุก็ไม่น้อยแต่ก็ยังไว้หน้ากันได้อยู่ ”

เมื่อได้ยินหยางปิงพูดออกมาแบบนั้น ลู่ฟานก็ยิ้มออกมาทันที

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณอาจารย์หยางปิงมากๆค่ะ ! ”

พูดจบ เธอก็เหลือบมองซูเหวินฉีด้วยสายตาประชดประชัน

ซูเหวินฉีเริ่มมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนิดหน่อย ถ้าหากหยางปิงเลือกที่จะช่วยเขาขึ้นมาจริงๆ ต่อไปอาชีพนักแสดงของเธอก็จะยากขึ้นมากๆ

ฉินจุนที่ด้านข้างกลับขมวดคิ้ว