ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 29

ฉินจุนเพิ่งเดินเข้าห้องได้ไม่นาน น้าเฝิงที่อยู่ด้านนอกพลันวิ่งเข้ามา

“คุณชาย! ไม่ดีแล้ว ด้านนอกมีคนมาไม่น้อย!”

…

“ไอ้ชั่ว กล้าทำร้ายลูกชายผม เขาหาเรื่องตายจริงๆ!”

ในเวลานี้อู๋เฟิงเหนียนโมโหอย่างที่สุด เดิมทีตระกูลอู๋ของเขาก็มีลูกหลายไม่มาก คนในนั้นที่มีอนาคตมากที่สุดก็คืออู๋เฉียง

บุ๋นบู๊ทั้งสองด้าน มีความกล้ามีแผนการ เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในการสืบทอดกิจการใหญ่ของตระกูลอู๋ของพวกเขามาแต่ไหนแต่ไร

ตลอดมา อู๋เฟิงเหนียนเองก็เลี้ยงเขามาโดยคิดว่าเขาเป็นผู้สืบทอด

แต่ตอนนี้ แขนขาสี่ข้างของอู๋เฉียงถูกทำให้ใช้งานไม่ได้ กลายเป็นคนพิการ!

เมื่อสักครู่ตอนที่พาอู๋เฉียงไปส่งโรงพยาบาล หมอหมดหนทาง ขาข้างนั้นที่ถูกบัตรธนาคารทำให้ใช้ไม่ได้ก็ยังดีอยู่ เป็นเพียงแค่กระดูกแตกธรรมดาทั่วๆไป

แต่สามข้างที่เหลือ ถูกเข็มเงินทิ่มเข้าไป พวกเขาไม่มีวิธีรักษาเลยแม้แต่น้อย

หลังจากกำจัดเข็มเงินทิ้งไป เส้นลมปราณของไหล่สองข้างหัวเข่าข้างหนึ่งของอู๋เฉียงก็ไม่สามารถใช้งานได้ทันที ไม่มีสิ่งใดหลงเหลือให้เอากลับมาได้

ผู้เชี่ยวชาญเก่งกาจทุกคนล้วนมองอย่างโง่งม เพียงแค่เคยได้ยินมาว่าเข็มเงินรักษาชีวิต แต่ไม่เคยได้ยินมาว่าเข็มเงินทำร้ายคน เข็มเงินเข็มเล็กๆ กลับสามารถเกิดผลลัพธ์ขนาดใหญ่ได้!

ครั้งนี้อู๋เฟิงเหนียนก็พายอดฝีมือมาด้วยสองคน

ฝีมือของอู๋เฉียงเป็นยังไงเขาก็รู้ดี เพราะยังไงก็เป็นถึงแชมป์ศิลปะการต่อสู้ของทั้งมณฑล

คนที่สามารถทำให้อู๋เฉียงพ่ายแพ้ได้ แน่นอนว่าก็ต้องเป็นคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้

ดังนั้นอู๋เฟิงเหนียนจึงจ่ายเงินหนักๆตามหาอาจารย์สองคนเข้ามาช่วยเหลือ

“อาจารย์หง อาจารย์หลิน ลูกของผมถูกคนทำร้ายจนพิการ วันนี้ผมต้องการให้เขาร้องขออย่างอยู่ก็ไม่ได้ตายก็ไม่ได้ ทั้งสองท่านไม่ต้องยั้งมือ เกิดผลลัพธ์อะไรบ้างผมจะรับผิดชอบเอง! เงินที่นอกเหนือจากนี้ผมไม่ให้น้อยๆแน่นอน!”

อาจารย์ทั้งสองท่านเองก็พยักหน้า

“ท่านผู้นำตระกูลอู๋ไม่ต้องเกรงใจ เสี่ยวเฉียงเองก็เป็นลูกศิษย์ของพวกเราสองคน แก้แค้นให้เขาก็เป็นเรื่องที่สมควรทำ”

อาจารย์สองท่านนี้ เป็นผู้อาวุโสฝีมือสูงส่งไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก ได้ยินว่าเป็นลูกศิษย์ของวัดเส้าหลิน เป็นคนที่ชำนาญกังฟูอย่างแท้จริง

ปัจจุบันในสังคมเหล่าแชมป์ศิลปะการต่อสู้พวกนั้น ต่อสู้กับทุกคน ฝึกฝนจนเป็นนักกังฟูภายนอก ถึงจะเก่งกาจมากขึ้นไปอีก แต่ก็เก่งกาจเพียงภายนอกเท่านั้น

แต่อาจารย์หงและอาจารย์หลินทั้งสอง ฝึกฝนจนเป็นนักกังฟูที่ยอดเยี่ยมจากภายในที่แท้จริง

เดิมทีมีดดาบธรรมดาก็ทำร้ายพวกเขาไม่ได้ อาวุธเย็นก็แทบไม่มีผลอะไรเลย

ยอดฝีมือเช่นนี้ แน่นอนว่าคนที่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลกไม่สามารถต่อกรได้

ทั้งสามคนมาถึงหน้าประตูบ้านตระกูลฉิน ประตูใหญ่เปิดกว้าง

อู๋เฟิงเหนียนส่งเสียงเฮอะเย็นชาทีหนึ่ง เดินเข้าไปอย่าโกรธจัด แทบจะทนไม่ไหวอยากจับตัวฉินจุนให้ได้ แล้วก็สับเขาให้เป็นชิ้นๆ!

เข้าไปข้างใน เห็นฉินจุนนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายตัวหนึ่ง ถือแก้วชาไว้ ดื่มอย่างสบายอารมณ์

และด้านข้าง มีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งยืนรับใช้อยู่

ภาพๆนี้ เหมือนกับภาพเมื่อสิบกว่าปีก่อนของทุกคนในตระกูลเหล่านั้นกำลังพักผ่อนอยู่ในบ้านหลังอาหารเที่ยงอย่างไรอย่างนั้น

“คุณคือแซ่ฉินเหรอ?”

อู๋เฟิงเหนียนกำหมัดแน่น ดวงตาปรากฏความโหดเหี้ยม

ฉินจุนเงยหน้า มองอู๋เฟิงเหนียนทีหนึ่ง แล้วถามว่า

“คุณเองก็คือหมาของตระกูลซู?”

“บังอาจ!”

อู๋เฟิงเหนียนโกรธจัด “เด็กเวร ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ วันนี้ผมจะต้องทำให้คุณร้องขอชีวิตอยู่ก็ไม่ได้ตายก็ไม่ได้! อาจารย์ทั้งสองท่าน!”

อาจารย์หงและอาจารย์หลินพยักหน้า เดินขึ้นหน้าไป

มองแล้วก็เป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง ทันใดนั้นความสนใจก็พลันหายไป

สามารถทำให้อู๋เฉียงพ่ายแพ้ได้ จะต้องมีความสามารถอยู่บ้างจริงๆ

แต่นั่นก็สำหรับคนธรรมดาเพียงเท่านั้น สำหรับพวกเขาที่เป็นยอดฝีมือภายในแล้ว เดิมทีความสามารถของอู๋เฉียงก็ไม่พอให้มองดู ดังนั้นสำหรับฉินจุนพวกเขาเองก็ไม่ได้วางไว้ในสายตาเลย

“ไอ้หนุ่ม ชาติหน้า ก่อนลงมือก็ดูตัวเองหน่อยนะว่ามีความสามารถไหม!”

อาจารย์หงคำรามเสียงต่ำทีหนึ่ง หนึ่งหมัดกระแทกไปทางฉินจุน

หมัดดุดัน เสียงดังเกิดลม แต่ฉินจุนกลับไม่มีรอยเคลื่อนไหว กระทั่งว่าแก้วชายังอยู่ข้างปาก จิบน้ำชาเบาๆ

หว่างนิ้วที่มือขวามีใบชาใบหนึ่งประดับอยู่ นิ้วดีดเบาๆ

ตุบ!