ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 301

ฉินจุนอยู่มาด้วยนานขนาดนี้ นี่เพิ่งจะเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นปรมาจารย์ฉินโกรธ!

เดิมที่ต้วนเป่าตงเรียนตัวเองว่าเจ้านาย คนทั่วไปก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

แต่สำหรับคุณฉินเป็นข้อยกเว้น

ก่อนหน้านี้ที่โรงงานต้าหลง ฉินจุนสับเลื่อยไฟฟ้าด้วยมือเปล่า จากนั้นเขาก็ถูกจินเสอจู่โจม ฉินจุนใช้ตะเกียบตอกกระสุนและช่วยชีวิตเขา ทักษะนี้ทำให้เขาตกใจมาก

ความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเขากับฉินจุนในตอนแรก เริ่มเปลี่ยนไปกลายเป็นความเคารพยำเกรง

ยังจำได้ว่าในตอนที่พบกับฉินจุนในครั้งแรก ต้วนเป่าตงยังมีท่าทางของความเป็นเจ้านาย คนใหญ่คนโต และคิดว่าฉินจุนเป็นเพียงแค่หมอธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น จึงไม่ได้อะไรมากและคิดว่าฉินจุนเป็นเพื่อนของเขาคนหนึ่ง

แต่ต่อมาเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ฉินจุนลงมือต้วนเป่าตงรู้สึกว่าตัวเองแลไม่มีค่า เมื่ออยู่ต่อหน้าฉินจุน เขาไม่มีค่าพอให้มองเห็น เป็นได้แค่มดตัวเล็กๆเท่านั้น

หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ของฉินจุน ต้วนเป่าตงก็รีบไปใส่เสื้อผ้าทันที และไปเรียกหลงอี้ฮุย ทั้งสองคนรีบออกไปเดินทางอย่างรวดเร็ว ในระหว่างทางเขาก็ได้โทรตามลูกน้องสิบกว่าคน พร้อมกับรถอีกหลายคันไปยังที่ทำงาน

ในระหว่างทางต้วนเป่าตงกังวลใจเป็นอย่างมาก คิ้วของเขาขมวดอยู่ตลอดเวลา

“เสี่ยวหลง คงไม่มีใครพุ่งเข้าหาคุณฉินใช่ไหม?”

หลงอี้ฮุยเองก็กังวลใจ “สถานที่นั้นไม่มีคนของพวกเรา แต่ขอบเขตของสถานที่อยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน และก็มีหัวหน้าสองสามคนที่ฉันได้ปกปิดเอาไว้ พวกเขาคงไม่ผลีผลามใส่คุณฉินหรอกมั้ง”

สีหน้าของต้วนเป่าตงแสดงให้เห็นถึงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเขาได้ยินคำพูดที่ดังขึ้นมาเมื่อสักครู่เขาก็พูดออกมาด้วยความโกรธ

“ส่วนตัวฉันไม่ได้เป็นห่วงคุณฉิน ด้วยฝีมือของเขาคนพวกนั้นคงทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ที่ฉันกลัวคือกลัวว่าคนพวกนั้นจะไปทำร้ายเพื่อนของคุณฉินต่างหาก!”

ทั้งสองคนนั่งในรถและถอนหายใจอยู่ครู่หนึ่ง กังวลแบบนี้ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ตอนนี้มีแต่ต้องรอให้ไปถึงที่หมายก่อนแล้วค่อยจัดการปัญหา

เมื่อไปถึงที่หมาย ต้วนเป่าตงกับหลงอี้ฮุยก็วิ่งลงมาจากรถอย่างรวดเร็ว และตรงไปหาฉินจุน

“คุณฉิน ต้องขอโทษด้วยที่ฉันมาช้า!”

หลังจากที่ต้วนเป่าตงรับโทรศัพท์ของฉินจุน เขาก็รีบเดินทางมาทันที ผ่าไฟแดงมาไม่รู้เท่าไหร่ ใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีในการเดินทางมาถึงที่นี่ แต่เมื่อมาถึงแล้วเขาก็กลับพูดออกไปแบบนั้น

หลงอี้ฮุยที่เห็นพวกของพี่เฉียนที่ยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

“พวกเวร พวกนายทำอะไรคุณฉินหรือเปล่า?”

พี่เฉียนไม่เข้าใจ ทำไมหลงอี้ฮุยถึงมาที่นี่?

ไม่ใช่แค่หลงอี้ฮุย ต้วนเป่าตงเองก็มา!

สองคนนี้ในสายตาของพวกเราเปรียบเสมือนพระเจ้า แต่พวกเรากลับมาทำท่าทางนอบน้อมเมื่ออยู่ต่อหน้าฉินจุน ราวกับว่าเป็นคนรับใช้

สีหน้าของฉินจุนยังเย็นชาไม่เปลี่ยนไป แต่คำพูดของเขาเย็นชามากกว่านั้น

“เมื่อกี้เขาบอกว่าเขาจะเอามีดปาดคอฉัน”

ริมฝีปากของต้วนเป่าตงขยับ พวกนายนี่มันจริงๆเลย!

เขาหันกลับมาและพูดกับลูกน้องของเขาว่า “ไม่ได้ยินหรือไง ทุกคนเอามีออดมา!”

หลงอี้ฮุยและคนอื่นๆก็หยิบมีดลงมาจากบนรถ พวกของพี่เฉียนไม่รอช้า ก้มหัวลงและไปหนีไปโดยไม่คิดอะไร

พวกของหลงอี้ฮุยไม่ได้ล้อเล่นแน่นอน คนพวกนี้โหดเหี้ยม สามารถฆ่าคนได้อย่างเหี้ยมโหด

พวกของพี่เฉียนก้มหน้าและวิ่งหนีไป พวกเขาไม่มีความลังเลอะไรทั้งนั้น ส่วนคนที่วิ่งช้าก็จะถูกจับไว้ที่นี่

หลงอี้ฮุยเป็นผู้นำของการไล่ล่าคนกลุ่มนี้ ไอพวกเวรนี่อีกนิดเดียวก็เกือบจะทำร้ายคุณฉินอยู่แล้ว แบบนี้จะปล่อยไปได้อย่างไร?

ต้วนเป่าตงที่อยู่ข้างๆฉินจุนก็เห็นฉินจุนกำลังปลอบใครอยู่คนหนึ่ง ท่าทางของเขาดูทุกข์ใจมาก

“คุณฉิน คนนี้คือ…”

ฉินจุนพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “อาคนที่สองของฉัน”

ต้วนเป่าตงตกใจ ไม่แปลกเลยว่าทำไมฉินจุนถึงโกรธขนาดนี้ ดูท่าแล้วอาคนที่สองคนนี้คงจะถูกรังแกมาไม่น้อย