ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 310

ไช่เฉียงยืนขึ้น เค้าขมวดคิ้ว

“ที่นี่มันไม่มีสิ่งที่เรียกว่าพี่ใหญ่อะไรของคุณมหรอกนะ คุณเข้ามาผิดแล้ว!”

คนขี้เมาจ้องเขม็ง “ไอ่บ้า เค้าให้ฉันเข้ามาที่ห้องนี้!” พูดจบ เค้าก็โยนขวดเบียร์ทิ้ง!

ขวดเบียร์กระทบเข้าไปที่หน้าอกของไช่เฉียงโดยตรง มันแตกกระจายแล้วน้ำเบียร์ก็กระจายไปทั่ว จากนั้นเค้าก็หันหลังและวิ่งหนีไป

“ไอ่เวร! มึงหยุดเลยนะ!”

ไช่เฉียงโกรธมาก เค้าวิ่งตามไป สองผัวเมียก็รีบตามไปด้วย

“ลูกอย่าตามมันไป! ปล่อยมันไปเถอะ!”

จะไปเอาอะไรกับคนขี้เมา ต่อให้ตามทัน มันก็ทำอะไรไม่ได้

ในตอนที่ทั้งสามกำลังยืนอยู่ข้างนอกห้องอาหารส่วนตัวนี้เอง พนักงานเสิร์ฟก็เข็นรถเข็นเสิร์ฟอาหารเข้ามา

“ขอโทษครับคุณผู้หญิง ขอผมเสิร์ฟอาหารนะครับ”

ไช่เฉียงไล่ตามไปไม่กี่ก้าว เค้าตามไม่ทัน จากนั้นเค้าก็ถ่มน้ำลายลงบนพื้นสองสามครั้งแล้วเดินกลับมาพร้อมกับด่าทอ เมื่อเห็นพ่อแม่ของเขายืนอยู่ที่ประตู ไช่เฉียงก็ตกตะลึง

“แม่ ออกมาทำไม!”

หญิงชรากับชายชราต่างก็ตกตะลึง พวกเค้าหันกลับไปอย่างรวดเร็ว “ไม่เป็นไร เมื่อกี้ยังไม่มีใครเข้าไปนะ”

มันราวกับว่าไช่เฉียงได้สติ เค้ารีบวิ่งเข้าไปในห้องอาหารส่วนตัว เมื่อเค้าเห็นว่ากระเป๋ายังคงอยู่บนโต๊ะ เค้าก็โล่งใจ

“แย่จริงๆ ร้านอาหารระดับไฮเอนด์แบบนี้ ยังมีเรื่องแบบนี้ ฉันหละโมโหจริงๆเลย”

เมื่อพูดจบ ไช่เฉียงก็เข้าไปตบเบาๆที่กระเป๋าใบนั้น

อย่างไรก็ตาม ฉากนี้เองมันก็ทำให้สีหน้าของเค้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

ที่มือเค้ารู้สึกได้มันไม่ใช่ ทำไมมันแข็งขนาดนี้!

ไช่เฉียงเปิดกระเป๋าออก เค้าหน้าชาไปหมด เงินในกระเป๋ามันไม่มีเหลือแล้ว มันกลายเป็นเพียงแค่ก้อนอิฐ!

“มีอะไรเหรอ!”

สีหน้าของไช่เฉียงดูไม่ได้เลย เงินล้านที่วางไว้ตรงนี้ทำไมมันถึงกลายเป็นก้อนอิฐไปได้?

“แม่ พ่อ! เมื่อกี้แม่กับพ่อเฝ้าเงินยังไงกัน?”

ทั้งสองผัวเมียก็งงขึ้นมา “เมื่อกี้ยังไม่มีใครเข้ามาเลยนะ มีแต่พนักงานเสิร์ฟที่เข้ามาเสิร์ฟอาหาร…”

“ใช่! มันต้องเป็นไอ่พนักงานเสิร์ฟนั่น!”

เมื่อมองไปที่จานมันบดบนโต๊ะ ทั้งสามก็เข้าใจในทันที

พวกเค้าไม่ได้สั่งมันบด พนักงานเสิร์ฟและคนเมานี่มันต้องเป็นพวกเดียวกันอย่างแน่นอน!

ทั้งสองคนร่วมมือกันและขโมยเงินหนึ่งล้านของพวกเค้า!

“จบแล้ว มันจบแล้ว เสี่ยวเฉียง นี่เราจะทำยังไงกันดี!”

ก่อนที่พวกเค้าจะเศร้าเสียใจ มันก็มีคนสองสามคนเดินเข้ามาอีกครั้ง

“ไช่เฉียง น่าสนใจดีหนิ ดูเหมือนว่าจะทำเงินได้เยอะเลยนะ?”

คนที่เข้ามาก็คือพี่หวง

สีหน้าของไช่เฉียงก็เปลี่ยนไปในทันที พี่หวงเค้ามาทวงเงินตามปกติ ตอนแรกไช่เฉียงก็ยังมีเงินอยู่ แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว

สีหน้าของไช่เฉียงซีดลง เค้าพูดด้วยสีหน้าที่มืดมน

“พี่หวง ฉันขอโทษ ตอนนี้ฉันไม่ค่อยสบาย อีกสองสามวันฉันจะเอาเงินมาใช้พี่ แบบนี้ได้ไหม?”

สีหน้าของพี่หวงก็จมลงไปในทันที “แกบ้าไปแล้วหรือยังไง แกคิดว่าฉันเป็นเพื่อนเล่นของแกอย่างงั้นเหรอ?”

แอพเงินกู้พวกนี้มันใช้ร่วมกับธนาคาร หากไช่เฉียงไม่หาเงินมาคืน มันจะถูกรวมเข้ากับรายการหนี้เสีย เมื่อจะซื้อบ้าน ซื้อรถ หรือแม้แต่จะขึ้นรถไฟฟ้ามันก็จะมีปัญหา

ไช่เฉียงรู้สึกราวกับว่าชีวิตของเค้ามันได้ขึ้นสวรรค์แล้วตกลงนรกในทันที

“แม่ ฉันจะแบกหน้าไปหาพี่สาวอีกครั้ง!”

สองผัวเมียก็ดูหดหู่มาก โชคร้ายมันมาพร้อมกันแบบนี้ได้ยังไงกัน เสียเงินหนึ่งล้าน? ในตอนที่ออกมาจากคฤหาสน์ มันก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเลย หรือว่าพวกเค้าจะถูกจับตามองมาตั้งแต่แรก?

“เอาหละ พวกเราไปหาพี่สาวของเธอก็แล้วกัน ยังไงฉินจุนก็รวยมาก การที่เค้าจะให้เงินมาอีกซักล้านมันก็คงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”

ทั้งสามพร้อมไช่เฉียงก็ตัดสินใจและเตรียมที่จะไปหาฉินจุนอีกครั้ง พวกเค้านั่งแท็กซี่และเดินตรงไปยังภูเขาชิงเหมย

อย่างไรก็ตาม ที่เชิงเขาชิงเหมยซึ่งอยู่ห่างออกไปจากคฤหาสน์ราวๆเจ็ดหรือแปดกิโลเมตร รถแท็กซี่ก็หยุดลง

คฤหาสน์ชิงเหมยเป็นพื้นที่ส่วนบุคคล ที่นี่ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้ามา

ในตอนที่ไช่เฉียงลงมาจากรถ พวกเค้าทั้งสามก็เดินทีละก้าวทีละก้าวเป็นระยะทางกว่าเจ็ดหรือแปดกิโลเมตร มันใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่งโมง มันเป็นเรื่องยากมากที่จะต้องเดินขึ้นเนิน

ที่ประตูทางเข้า ประตูเหล็กขนาดใหญ่มันถูกปิดไว้อย่างแน่นหนา ไช่เฉียงมองดูอยู่นาน ในที่สุดเค้าก็พบกริ่งแล้วกดมัน

จากนั้นแม่บ้านก็มาบอกฉินจุน

“คุณฉินค่ะ มีคนมากดกริ่ง พวกเค้าคือสามคนที่มาเมื่อตอนเที่ยงค่ะ”

ฉินจุนยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา เค้าเองก็รู้แล้วว่านักล้วงกระเป๋าทั้งสองคนทำสำเร็จแล้ว เค้าก็เลยพูดขึ้นมาว่า “ไล่พวกเค้าไปซะ ต่อไปคนพวกนั้นไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาที่นี่อีก”

“ค่ะ!”

ไช่เฉียงกับพ่อแม่ก็กำลังรอให้ฉินจุนออกมา แต่กลับกลายเป็นมีบอดี้การ์ดหลายคนที่ออกมา แม้ว่าฉินจุนจะจ้างบอดีการ์ดเยอะมาก แต่ตอนนี้มีคนอื่นๆก็อยู่ตามมุมด้านอื่นของบ้าน พวกเค้าต่างก็ไม่มีอะไรทำแล้วการจัดการไล่พวกเค้ามันก็ไม่ต้องใช้คนมากเลย ดังนั้นฉินจุนก็เลยส่งบอดี้การ์ดที่กำลังรู้สึกเบื่อหน่ายพวกนี้มาที่ประตู

“พวกแกสามคนหนะ ออกไปจากคฤหาสน์ชิงเหมยซะแล้วห้ามเข้ามาใกล้ที่นี่ในระจะเจ็ดกิโลเมตรอีก!”

ไช่เฉียงจ้องเขม็ง “อะไรนะ! เมื่อเช้าพวกเราก็พึ่งจะมาที่นี่เอง พี่สาวของฉัน เธอเองก็อาศัยอยู่ที่นี่ ไปตามคนที่ชื่อคุณฉินออกมา เค้ากล้าที่จะไล่ฉันเหรอ? แล้วก็ไอ่งั่งนั่น มันเป็นลุงของฉันนะ!”