ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 4

น้าเฝิงตกตะลึง สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ดึงฉินจุนไว้แล้วพูดว่า

“เสี่ยวจุนอย่าใช้อารมณ์ในการแก้ไขปัญหา ตงไห่ตอนนี้ ไม่เหมือนตงไห่ปีนั้นแล้ว คนอย่างพวกเรา เพียงแค่พูดคำไม่น่าฟัง ก็ไม่ต่างอะไรจากหมาจรจัด”

ในช่วงเวลานี้ เฝิงจวนต้องทนทุกข์ทรมานไม่น้อยเลย

ตั้งแต่เหตุการณ์นั้นเมื่อสิบปีก่อน เฝิงจวนหลบๆซ่อนๆมาโดยตลอด ลำบากอย่างมาก

หลายปีก่อน เหมือนจะอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข เฝิงจวนจึงแอบกลับมาดูบ้านเก่า แต่บ้านหลังนี้ได้กลายเป็นจุดชมวิวไปแล้ว ดังนั้นต่อให้มีนักท่องเที่ยวในวันปกติ ก็แค่มองอยู่ข้างนอกเท่านั้น ไม่มีใครเข้ามา

เฝิงจวนจะหาเวลามาทำความสะอาด ในวันตรุษจีน ก็ยังติดกลอนคู่ใหม่ ในบ้านยังมีป้ายวิญญาณของคุณท่านกับคุณผู้หญิงอยู่ ทำพิธีการเซ่นไหว้เป็นเป็นครั้งเป็นคราว

ผลปรากฏว่าเมื่อหลายเดือนก่อน มีคนเห็นการกระทำของเฝิงจวน

ได้ขังเธอไว้ในกรงสุนัข มีสุนัขหลายตัวอยู่ข้างนอก ทําให้เธอไม่สามารถออกไปได้

ทุกๆสามถึงห้าวัน จะมีคนมาโยนเศษอาหารให้เธอ

หากอารมณ์ดี ก็จะโยนหมั่นโถวและเศษอาหารเข้าไปในกรง ให้เธอได้กินอิ่ม

หากอารมณ์ไม่ดี ก็จะโยนไว้ข้างนอก เฝิงจวนก็ต้องแย่งอาหารกับสุนัขกิน

มือของเฝิงจวนเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนและคราบเลือด เป็นเวลาหลายเดือน ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เหมือนตาย

คนพวกนั้นไม่ฆ่าเธอ และไม่ปล่อยเธอ ก็เพื่อทรมานเธอนั่นเอง

ฉินจุนประคองนน้าเฝิง สีหน้าสงบลงมาก แต่ยิ่งสงบมากเท่าไหร่ ความโกรธในใจของเขาก็ยิ่งลึกขึ้นเท่านั้น

เมื่อเข้ามาในห้อง สิ่งที่ปรากฏให้เห็นคือความยุ่งเหยิง ราวกับถูกขโมย ดูรกหูรกตาไปหมด

ฉินจุนประคองน้าเฝิงเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง และทำความสะอาดที่นอนให้เรียบร้อย ให้น้าเฝิงนอนลง

มือซ้ายจับข้อมือของเธอและใช้มือขวาสามนิ้วจับชีพจร

“เสี่ยวจุน คุณ……”

ฉินจุนเป็นผู้เชี่ยวชาญในการดูชีพจร ทําให้เฝิงจวนประหลาดใจเล็กน้อย

“หลายปีมานี้ คุณหายไปไหนมากันแน่?คุณรอดมาได้ยังไง?”

ในตอนนั้นตระกูลฉินมีสิบแปดคนถูกฆ่าตาย ถ้าไม่ใช่เพราะน้าเฝิงพาฉินจุนออกไป พวกเขาทั้งสองก็ไม่อาจรอดชีวิตได้

ต่อมา เมื่อคนเหล่านั้นรู้ว่าฉินจุนยังไม่ตาย พวกเขาเริ่มไล่ล่าอย่างบ้าคลั่ง

ทั้งสองก็ได้แยกจากกันขณะหลบหนี น้าเฝิงเร่ร่อนไปเรื่อยๆ หลบหนีกลับมายังบ้านเกิดในชนบทหลายปี แต่ฉินจุนกลับหายตัวไป หลายปีมานี้ คิดว่าเขาถูกคนฆ่าไปแล้ว

ฉินจุนพูดว่า “ตอนนั้นผมได้รับการช่วยเหลือจากน้องสาวตระกูลเย่ หลบไปช่วงหนึ่ง หลังจากนั้นผมได้ออกจากตงไห่ แล้วได้พบกับอาจารย์ท่านหนึ่งและได้ตามขึ้นเขาไป เรียนวิชาอยู่สิบปี”

คำพูดของฉินจุนนั้นง่ายมาก อารมณ์และหน้าตาตอนพูดก็ดูผ่อนคลาย

แต่เฝิงจวนรู้ว่า ฉินจุนต้องทนทุกข์ทรมานมาไม่น้อยแน่

ไม่นาน ฉินจุนก็ยกข้อมือขึ้น

“น้าเฝิงไม่ต้องเป็นห่วง ร่างกายน้ำแข็งแรงอยู่แล้ว เพียงแต่หลายเดือนมานี้ต้องทนทุกข์ทรมานมาไม่น้อย บวกกับถูกสุนัขพวกนั้นกัด ร่างกายก็อักเสบนิดหน่อย เดี๋ยวผมจะให้ยาสมุนไพรไปกินก่อน ผ่านไปสักพักจะกัวซาและฝังเข็มให้ ก็น่าจะไม่มีปัญหาแล้ว”

เฝิงจวนพยักหน้านิ่งๆ เธอไม่กล้าจินตนาการว่า ตอนนั้นที่ไม่ต้องกังวลเรื่องกินกับเรื่องเสื้อผ้า คุณชายที่แค่ยื่นมือก็มีอาหารมาเสิร์ฟ ต้องลำบากแค่ไหนถึงจะฝึกวิชาการแพทย์นี้ได้

ฉินจุนซื้ออาหารจากข้างนอกให้น้าเฝิง เธอกําลังป่วยอยู่ ไม่เหมาะที่จะกินของหมักดอง ของมันๆ เลือกกินของจืดๆอย่างโจ๊กไข่ไก่ และยังต้มยาสมุนไพรให้เธอดื่ม

“น้าเฝิง ตอนนี้น้าบอกมา ว่าใครขังน้าไว้ที่นี่?”

ฉินจุนเหมือนจะถามส่งๆไป แต่น้ำเสียงยังคงเต็มไปด้วยความโกรธที่ปิดไม่อยู่

ทั้งบ้านสิบแปดชีวิตโดนฆ่าปิดปาก ญาติพี่น้องบนโลกนี้ของฉินจุนเหลือแค่ไม่กี่คน ถูกทรมานขนาดนี้ เขาต้องแก้แค้นกลับเป็นร้อยเท่าแน่นอน

น้าเฝิงดึงมือฉินจุนไว้ แววตาฉายแววกังวล

“คุณชายน้อยอย่าไปเลย คุณสู้พวกเขาไม่ไหวแน่!”

ฉินจุนยิ้มบางๆ “วางใจเถอะน้าเฝิง ผมประมาณตนได้”

คําพูดของฉินจุน ไม่มีความน่าสงสัย

เฝิงจวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากพูดว่า

“เป็นตระกูลถัง…”