ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 414

เติ้งเจียขมวดคิ้วและทำหน้างุนงง

“เป็นไปไม่ได้หรอก ถ้าเกิดว่าเป็นพี่เปียวจริงๆ จะเป็นแบบนั้น…… ”

สิ่งที่เธอต้องการจะสื่อก็คือ เจ้าอ้วนคนเมื่อครู่ดูยังไงก็เป็นพวกกระจอก ถ้าเกิดว่าเป็นพี่เปียวจริงๆ จะเข้ามาคุยเล่นได้อย่างไร ?

ถ้าเป็นพี่เปียวจริง ๆ แค่เขาพูดสักสองสามคำเติ้งเจียก็อาจจะทิ้งตัวลงในอ้อมอกเขาไปแล้ว

เติ้งเจียเหลือบมองกลับไปและก็เห็นว่าชายอ้วนกำลังดื่มกับคนอื่น เขามองมาที่เติ้งเจียด้วยหางตาด้วยท่าทางขี้เล่น ราวกับว่าเขาเต็มไปด้วยความสนุก

เติ้งเจียพ่นลมหายใจ เธอกำลังคิดว่าชายอ้วนคนนี้ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนใหญ่คนโตเลยสักนิด เหมือนกับพวกชอบวางมาดใหญ่โตอวดเบ่งใส่คนอื่น

ถ้าเป็นพี่เปียวจริง เขาคงจะจัดการพวกนั้นไปนานแล้ว รปภ.แค่ไม่กี่คนคงไม่อยู่ในสายตาเขาหรอกมั้ง ?

เพื่อนนักเรียนชายคนนั้นไปเลื่อนดูไทม์ไลน์ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เปิดรูปหนึ่งขึ้นมายื่นให้เติ้งเจียดู แล้วพูดว่า

“เจียเจีย ดูสิ นี่คือพี่เปียวไงหละ ! ”

ในภาพนั้นมีพี่เปียวแล้วก็ยังมีเหลยหง และพวกนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงอีกหลายคนในเมืองหลวง

พวกเขาไม่รู้จักคนอื่น แต่ผู้นักธุรกิจเหล่านี้เคยออกทีวีกันอยู่บ้าง พวกเขาจึงรู้จักดีเลยหละ

คนที่สามารถถ่ายรูปกับนักธุรกิจเหล่านี้ได้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน หรือว่านี่คือพี่เปียวจริง ๆ ?

เติ้งเจียหน้าเสียเล็กน้อยและรีบเอ่ยว่า

“พวกนายช่วยยืนยันให้แน่ใจนะ ถ้าเป็นพี่เปียวจริงๆหละก็เดือดร้อนแน่ ! ”

“ใครมันจะไปแน่ใจ จะเข้าไปถามเขาได้หรือไง ? ”

“เติ้งเจีย เธอไปขอโทษสักหน่อยดีไหม ？”

เติ้งเจียขมวดคิ้ว เธอไม่อยากไปขอโทษ แต่ถ้าหากชายผู้นั้นขุ่นเคืองจริงๆ หละจะทำยังไง ?

เติ้งเจียฝืนยืนขึ้นมา เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาแล้วเดินไป

“เอ่อ…… คุณคือพี่เปียวใช่ไหมคะ ? เมื่อครู่ฉันแค่…… ”

ยังไม่ทันที่เติ้งเจียจะพูดจบ ทันใดนั้นพี่เปียวก็หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาและสาดใส่หน้าเติ้งเจียอย่างจัง !

“กรี้ด ! ”

สีหน้าของเติ้งเจียเปลี่ยนไปอย่างมาก เธออุทานออกมาด้วยความตกใจ และรีบถอยหลังออกมา

พี่เปียวยิ้มเยาะ “อย่าพึ่งรีบร้อนไป อีกเดี๋ยวออกไปแล้วเรายังมีเรื่องต้องคุยกัน ”

ที่นี่เป็นถิ่นที่เพื่อนของพี่เปียวคุมอยู่ ดังนั้นหากสร้างปัญหาที่นี่อาจจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ของกับผู้อื่นได้ พี่เปียวจึงได้แต่อดทนและไม่สะสางเรื่องที่เกิดขึ้นในทันที

เติ้งเจียเนื้อตัวเปียกปอนกลับมานั่งที่เดิม ตอนนี้เธอตื่นตระหนกอย่างมาก

“ทำยังไงดี พวกนายช่วยฉันหาทางแก้ทีสิ ! ”

เติ้งเจียคาดไม่ถึงว่าการสาดไวน์ครั้งนี้จะกลายเป็นการทำให้ผู้มีอิทธิพลขุ่นเคืองใจ ถ้าพี่เปียวโกรธขึ้นมา ชะตากรรมของเธอคงจะเลวร้ายยิ่งกว่าความตายเสียอีก

“นายน้อยโต้ว ! คุณมีเส้นสายมากมาย คุณช่วยหาวิธีแก้ปัญหาให้ฉันได้ไหม ? ”

โต้วหมิงหยางขมวดคิ้ว

“เอาล่ะ เธอไม่ต้องห่วง ฉันรู้จักคนเยอะอยู่ ฉันจะหาคนมาช่วยเธอก็แล้วกัน ”

เฉินหยวนเองก็ถามด้วยความเป็นห่วง “พี่เปียวมีอำนาจมากในซีเฉิง ฉันเคยได้ยินมาว่าเขาเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น คงไม่ได้รับมือกันง่ายๆแน่ ”

เมื่อฉินจุนได้ยินอย่างนั้นเขาก็พูดว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะช่วยเอง ”

เมื่อฉินจุนเสนอตัวว่าเขาจะช่วย โต้วหมิงหยางก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

“นายช่วย ? นายจะช่วยอะไรได้ ? นายเป็นคนนอก หรือว่าแม้แต่ผู้อำนาจมากที่สุดในเมืองของเรานายก็ยังรู้จัก ? นายถูกฝังไว้ที่นี่แน่ ! ”

เติ้งเจียเองก็ทำหน้าโกรธ “ใช่ ! นายพูดอะไรออกมา นายน้อยโต้วช่วยฉันได้ นายจะมาทำให้วุ่นวายหละสิไม่ว่า ! ”

เดิมทีเติ้งเจียก็โกรธมากอยู่แล้ว ไม่คิดว่าฉินจุนเข้ามาวุ่นวายอีก นี่มันหาเรื่องด่ากันชัดๆ ?

หลังจากที่นายน้อยโต้วได้สอบถามมา เขาก็ได้รับไอดีผู้ใช้วีแชทรายหนึ่ง

“พวกนายไม่ต้องกังวล ฉันติดต่อพี่ใหญ่ที่สามารถต่อรองกับพี่เปียวได้แล้ว ”

หลังจากพูดจบโต้วหมิงหยางก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและส่งข้อความวีแชทออกไปสองสามข้อความ รอให้อีกฝ่ายตอบกลับ

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ทันใดนั้นก็มีชายคนหนึ่งสูงราวๆ 190 ซม.ลุกขึ้นยืนจากโต๊ะของพี่เปียว เขาไม่ใส่เสื้อ ถือแก้วเบียร์ และเดินมาหยุดตรงหน้าโต้วหมิงหยาง จากนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาวางตรงหน้าเขาแล้วพูดว่า

“ช่วยผมจัดการพี่เปียวหรอ ? แกก็กล้าพูดแบบนี้ออกมาได้นะ ! ”

เมื่อสิ้นเสียงลง ชายร่างกำยำก็สะบัดแก้วไวน์สาดใส่หน้าโต้วหมิงหยาง จากนั้นจึงกลับไปนั่งที่เดิม

ใบหน้าของโต้วหมิงหยางน่าสมเพชมาก เขาคิดไม่ถึงว่าเขาลำบากหาคอนแทคติดต่อกับพี่ใหญ่คนหนึ่งมาได้แล้ว แต่กลับกลายเป็นลูกน้องของพี่เปียวซะงั้น !

จบเห่แล้ว คนที่ช่วยเขาได้มีจำกัดเพียงเท่านี้ และเขาไม่มีคนอื่นให้ติดต่ออีกแล้ว

เติ้งเจียน้ำตาแทบไหลออกมา “จะทำยังไงดี ไม่งั้นให้แจ้งตำรวจเลยแล้วกัน ! ”

คนอื่นๆ พากันส่ายหน้า “ตำรวจจะทำอะไรได้ ตอนนี้เขายังไม่ได้ทำอะไรเราสักหน่อย จะไปขอให้ตำรวจปกป้องเราตลอดได้หรอ ? ”

เติ้งเจียปาดน้ำตา “แล้วฉันควรทำอย่างไรดี ? ”

ฉินจุนตอบ “ไม่ต้องกังวล อีกเดี๋ยวจะมีคนมาช่วย ”

เติ้งเจียเมื่อเขาได้ยินคำพูดของฉินจุนก็หงุดหงิด ถ้าไม่ใช่เพราะเขา พวกหล่อนคงไม่ดื่มมากขนาดนั้น และก็คงจะไม่ดึงดูดพี่เปียวเข้ามาด้วย

สรุปสั้นๆก็คืออคติกับฉินจุน เพียงแค่ได้ยินเข้าพูดก็จะรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

“หยุดพูดจาไร้สาระตรงนี้สักทีได้ไหม ! ช่วยอะไรไม่ได้แล้วยังพูดจาไร้สาระ นั่งรออยู่เฉยๆเป็นไหม ? จะรอให้พระเจ้าจะมาช่วยฉันหรือไง ? เอาแต่ยืนพูดอยู่นั่น ! ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าเฉินหยวน ฉันก็ไม่อยากจะคุยกับนายหรอก ! ”

หลังจากที่เติ้งเจียพูดจบ สีหน้าของเฉินหยวนก็ไม่ค่อยดีนัก เธอคิดไม่ถึงว่าตนมีน้ำใจจะช่วย แต่เติ้งเจียกลับไม่รับมันไว้

ฉินจุนตอบ “ถ้างั้นเราไปกันเถอะ ”

“อืม ”