ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 428

ชายคนหนึ่งเดินออกไปและพูดอย่างเด็ดขาด

“ซุนไป่ว่าน นับตั้งแต่วันนี้ เหมืองถ่านหินซินหยวนของเราจะขอยุติความร่วมมือกับคุณ”

“ประธานซุน ฉันก็ด้วย ทีมงานขนส่งเซิงซินของเราก็ขอยุติความร่วมมือกับคุณเช่นกัน”

“ในอนาคต การขนส่งทั้งหมดในเมืองหลวงของจังหวัดจะหยุดให้บริการพวกคุณ”

“ฉันจะถอนคนงานเหมืองถ่านหินของคุณภายในสามวัน โปรดชำระค่าจ้างของคุณให้ตรงเวลาด้วย”

“สวัสดีครับประธานซุน ฉันคือธนาคารกวางต้า เนื่องจากพฤติกรรมของคุณ ธนาคารจะหยุดให้คุณกู้ยืม โปรดชำระเงินกู้ที่เหลือภายในสามวันนี้ด้วย”

“……”

ในชั่วพริบตาเดียว ผู้บังคับบัญชาและผู้นำหลายสิบคนจากทุกสาขาอาชีพที่เคยทำงานใกล้ชิดกับซุนไป่ว่านต่างลุกขึ้นยืนและยุติความสัมพันธ์กับซุนไป่ว่านทันที

เดิมทีพวกเขาทั้งหมดตกลงความร่วมมือทางวาจา ซุนไป่ว่านยังคงทำสิ่งต่างๆได้ดีด้วยผลกำไรเพียงเล็กน้อยแต่มีการหมุนเวียนที่รวดเร็ว ดังนั้นทุกคนจึงยินดีที่จะร่วมมือกับเขา

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าซุนไป่ว่านจะไปทำให้ตระกูลไห่ขุ่นเคืองใจ

เมื่อไห่เหยาเหยาพูดเช่นนี้ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ แล้วยังจะมีใครไม่เข้าใจอีก?

ถูกต้องแล้ว ถึงแม้ซุนไป่ว่านไม่ใช่ลูกน้องของเขา แต่ถ้าเขาต้องการที่จะกำจัดซุนไป่ว่าน มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกเหรอ?

ด้วยคำสั่งของไห่เหยาเหยา ทำให้ซุนไป่ว่านเปลี่ยนจากหัวหน้าถ่านหินการเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลยในชั่วพริบตา

ยกเว้นถ่านหินที่ขายไม่ออกหลายร้อยตันในเหมืองแล้ว ก็เหลือเพียงเงินกู้จากธนาคารหลายสิบล้านเท่านั้น

ขายบ้าน ขายรถ และเหมืองถ่านหิน ยังไม่พอที่จะชำระหนี้เงินกู้ธนาคารไดเลย

ซุนไป่ว่านตอนนี้คือการทำงานอย่างหนักและสูญหายไปในทันที

เมื่อเห็นการจ้องมองที่ไม่แยแสของทุกคน ใบหน้าของซุนไป่ว่านก็รู้สึกละอายใจอย่างมาก

“ประธานไห่! ประธานไห่ ผมผิดไปแล้ว! ประธานไห่ได้โปรดเมตตาด้วย!”

ไห่เหยาเหยายิ้มเยาะ “นายกำลังขอร้องให้ฉันช่วยอะไรงั้นเหรอ? ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรกับคุณ ทางที่ดีคุณอย่าพูดเรื่องไร้สาระเลยดีกว่า คุณพูดเช่นนี้เหมือนกับว่าตระกูลไห่ของฉันกำลังรังแกคุณอยู่เลยนะ”

ซุนไป่ว่านตอบทันทีและรีบเดินไปหาฉินจุนและเฉินหยวนพร้อมคุกเข่าลงบนพื้นทันที

“พี่ชาย พี่สาว มันเป็นความผิดของฉัน ฉันไม่ควรอวดเบ่งกับคุณ ได้โปรด ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ!”

เฉินหยวนขมวดคิ้ว ด้วยความรังเกียจ เธอไม่เต็มใจที่จะสนใจผู้ชายคนนี้ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้

เป็นซุนไป่ว่านเองที่ยืนกรานว่าจะเข้ามาเบ่ง และก็เป็นภรรยาของเขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ถ้าไม่ใช่เพระพวกเขาหาเรื่องใส่ตัวเอง เรื่องแบบนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น

เฉินหยวนหันหน้าไปและไม่สนใจเขา และฉินจุนก็กล่าวอย่างเย็นชา

“ไซหัวไปซะ อย่ามาทำให้ตัวเองอับอายอยู่ที่นี่เลย”

ตอนนี้ใบหน้าของซุนไป่ว่านซีดไปหมด เขารู้ว่ามันจะจบลงแล้ว และไม่มีทางให้หลบเลี่ยงได้

ซุนไป่ว่านเดินถอยหลังทีละก้าว และกลับไปช่วยพยุงเม่ยเอ๋อแล้วบอกว่า

“ที่รัก เรากลับบ้านกันเถอะ”

สีหน้าของเม่ยเอ๋อเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “กลับบ้าอะไรล่ะ คุณยังมีบ้านที่ไหนอีก?”

ซุนไป่ว่านผงะไปครู่หนึ่งและขมวดคิ้ว

“ถึงแม้ฉันซุนไป่ว่านจะล้มละลาย แต่ฉันก็ยังต้องมีบ้านอยู่!”

เม่ยเอ๋อเยาะเย้ย “บ้านงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ บ้านนั้นเป็นชื่อฉันและนั่นคือบ้านของฉัน!”

ซุนไป่ว่านตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วใบหน้าของเขาก็ดูน่าเกลียดเล็กน้อย

“ที่รัก คุณหมายความว่ายังไง?”

ก่อนหน้านี้ซุนไป่ว่านทำเงินได้เยอะมาก ตอนที่เขาซื้อบ้านก็อยากให้เธอมีความสุข เขาจึงเขียนชื่อเม่ยเอ๋อเป็นผู้ซื้อ คิดว่าตัวเองจะทำเงินได้อีกมากในอนาคต และมันก็เป็นแค่บ้านเขาเลยไม่สนใจ

แต่ตอนนี้ฟังน้ำเสียงของเม่ยเอ๋อ เหมือนมีบางอย่างผิดปกติไป

เม่ยเอ๋อเยาะเย้ย “หมายความว่าอย่างไรงั้นเหรอ? ซุนไป่ว่านฉันเคยชอบคุณเพราะคุณเคยเป็นหัวหน้าเหมืองถ่านหิน แต่ตอนนี้คุณไม่มีอะไรเลย คุณคิดว่าคุณยังคู่ควรกับฉันอยู่อีกเหรอ? ไซหีวไปซะ!”

หลังจากพูดจบ เม่ยเอ๋อก็ตบหน้าของเขาและตบตรงไปที่บนใบหน้าของซุนไป่ว่าน