ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 430

ใบหน้าของเฉินเหยียนซือเต็มไปด้วยความเสียใจ

“หลิงหลิง! แกทำอะไรลงไป! โอกาสที่ดีแบบนี้ แกโยนนามบัตรของประธานไห่ทิ้งไปแบบนี้ แกบ้าไปแล้ว!”

เฉินหลิงก็รู้ว่าเธอสร้างเรื่องวุ่นวายเข้าให้แล้ว แต่ก็ยังพูดออกมาหน้าตายว่า

“พ่อ อย่าไปเชื่อเขา แม้ว่าจะได้นามบัตรของประธานไห่แล้วจะทำอย่างไรได้ล่ะประธานไห่ไม่รู้จักพวกเรา มีคนมากมายที่สามารถรับนามบัตรของประธานไห่มาได้ บางทีประธานไห่อาจทำตกไว้หรือพวกเธอขโมยมันมาก็ได้!”

เฉินหลิงใส่อารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เธอพูดราวกับว่าเธอไม่มีเหตุผลในทันใด

“ใช่แน่ๆ พวกเธอต้องขโมยหรือหยิบมันขึ้นมาแน่ๆ มิฉะนั้นพวกเขาสองคนจะได้นามบัตรของประธานไห่ได้อย่างไร?”

เมื่อเฉินหลิงกล่าวเช่นนี้ เฉินเหยียนซือก็สงบลง ที่จริงแล้วเขาไม่ควรหุนหันพลันแล่นเกินไป

แม้ว่าจะได้นามบัตรมาแล้วแต่ก็ยังต้องหาที่มาของนามบัตรก่อน

ถ้าไห่เหยาเหยาเป็นคนให้ มันก็สมบูรณ์แบบมาก

แต่ถ้าไม่ใช่ ถ้าเป็นนามบัตรของไห่เหยาเหยาที่ทำหล่นหายหรือพวกเขาไปหยิบมาจากที่อื่นนามบัตรใบนี้ก็ไม่มีความหมายอะไร

ไร้ประโยชน์ที่จะติดต่อไม่มีใครรู้จักเรา

เฉินหยวนกล่าวอย่างอดทน

“ประธานไห่เป็นคนมอบสิ่งนี้ให้ฉันด้วยตัวเอง”

เฉินหลิงหลิงพูดอย่างเย็นชา “ประธานไห่มอบมันให้งั้นเหรอ? พี่อายุเท่าไหร่? พี่เป็นแค่หมอคนหนึ่งเป็นคนธรรมดา ประธานไห่เป็นถึงผู้นำอุตสาหกรรมถ่านหิน อย่าว่าแต่พี่เลยต่อให้เป็นพ่อที่ไปด้วยตัวเอง ประธานไห่คงไม่ไว้หน้าแบบนี้หรอก!”

เฉินหยวนพูดไม่ออก “เชื่อหรือไม่”

เธอได้ทำเต็มที่แล้วและได้พูดทุกอย่างที่ควรพูดส่วนพ่อและน้องสาวจะเชื่อหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ

เฉินเหยียนซือขมวดคิ้วแต่ก็ผิดหวังเล็กน้อย

“เสี่ยวหยวน ดูแกสิ เข้าไปแล้วแต่มันไม่ได้ช่วยให้ตระกูลเฉินของเราได้รับผลประโยชน์ใดๆ เลย ตั๋วสองใบถูกทิ้งทั้งเป็นนั่นเป็นเงินสองล้านเลยนะ แกถือว่าตระกูลเฉินของฉันเป็นตระกูลที่ร่ำรวยหรือไม่? ”

เฉินหยวนขมวดคิ้ว “สองล้านอะไร พ่อ ฉันเข้าไปแล้วพ่อจะไม่ใช้เงินของตระกูลเฉินหรอกเหรอ?”

เฉินเหยียนซือพูดถึงนวนิยายไป่ตู้อย่างเย็นชา

“แกไม่เคยใช้เงินของตระกูลเฉินของฉันหรอกเหรอ?”

เฉินหยวนพูดไม่ออกและไม่เข้าใจกับคนอย่างพ่อของเธอจริงๆ

“โอเค ฉันไม่อยู่ที่นี่แล้ว ฉันไปละเกรงว่าพวกคุณจะรำคาญ”

เฉินเหยียนซือพูดอย่างเย็นชา “รีบออกไปเลย! ต่อจากนี้ไปอย่าพูดว่าเป็นลูกสาวของฉัน!”

หลังจากสาปแช่งประโยคดังกล่าวโทรศัพท์มือถือของเฉินเหยียนซือก็ดังขึ้นและเมื่อเขาเห็นหมายเลขแปลก ๆ บนนั้นเขาก็รับสายโดยไม่รู้ตัว

“ฮัลโหล?”

“คุณเฉินเหยียนซือใช่ไหม? ฉันไห่เหยาเหยา”

เฉินเหยียนซือตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

“ไห่เหยาเหยา? ประธานไห่?”

“ใช่แล้ว ฉันเอง ฉันเคยให้นามบัตรกับหลิงเฉียนจินมาก่อน และเห็นว่าคุณไม่ได้ติดต่อฉันมา ฉันมาลองคิดดูเลยติดต่อคุณเองเลย ฉันมีโครงการบางอย่างที่นี่ แต่ไม่มีผู้รับเหมาเข้ามารับช่วงต่อ ฉันไม่รู้ว่าคุณสนใจไหม?”

“สน สน สนใจ!? สนใจแน่นอน ประธานไห่โทรหาฉันเองแบบนี้ ฉันปลื้มใจจริงๆ!”

ไห่เหยาเหยายิ้ม “ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะขอให้ผู้ช่วยของฉันคุยกับคุณเกี่ยวกับเรื่องโครงการนี้นะครับ”

“ขอบคุณมากประธานไห่ครับ!” ใบหน้าของเฉินเหยียนซือแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น

ไห่เหยาเหยากล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ถ้าคุณจะขอบคุณก็ต้องขอบคุณแฟนของลูกสาวคุณ”