ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 457

ซ่งหยานหลิงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากไปเยี่ยมสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ทุกครั้งที่ไปที่นั่น เธอนำอาหารอร่อยและเสื้อผ้าใหม่มาให้ฉินญาญ่า แม้ว่าฉินญาญ่ายังเด็ก แต่เธอก็รู้ว่ามีน้าผู้ใจดีต่อเธอ

พฤติกรรมแบบนี้จะยังคงถูกค้นพบโดยไม่ได้ตั้งใจ หลังจากการค้นพบแต่ละครั้ง ซ่งหย่งเฉียงจะขังซ่งหยานหลิงไว้ ไม่ให้เธอออกไป

ซ่งหยานหลิงถูกกักบริเวณในบ้าน

ส่งผลให้ ทั้งสามครอบครัวใหญ่ล้มเหลือสองตระกูลลงในคราวเดียว ซึ่งถือเป็นความหายนะโดยสิ้นเชิง และไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะเกี่ยวข้องกับตระกูลฉิน

นอกจากนี้ ฉินญาญ่ายังมีมรดกจำนวนมหาศาล ในที่สุดซ่งหยานหลิงก็เข้ามาใกล้เธอ เพื่อใช้ประโยชน์จากฉินญาญ่า!

ฉินญาญ่าและซ่งหยานหลิงแลกเปลี่ยนคำทักทาย และซ่งหยานหลิงมองไปที่ฉินจุน และกล่าวว่า

“คุณเป็นพี่ชายคนโตของญาญ่า ฉันเคยได้ยินชื่อคุณ คุณเป็นคนดี ญาญ่าจะสามารถอยู่ได้ดีโดยการดูแลจากคุณ”

คำพูดของซ่งหยานหลิง ทำให้ซ่งหย่งเฉียงโกรธทันที

“เธอกำลังพูดเรื่องบ้าอะไร! ตามเขามา! เธอเป็นน้าของญาญ่าใช่มั้ย ญาญ่าจะอยู่กับเธอไม่ดีกว่าเหรอ?!”

ใบหน้าของซ่งหยานหลิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอมองไปที่ขาของเธอ และใบหน้าของเธอก็เศร้าในทันใด

“น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถเลี้ยงเด็กผู้หญิงได้อีกต่อไป ฉันไม่สามารถแม้แต่จะดูแลชีวิตของตัวเองได้ด้วยซ้ำ”

ซ่งหย่งเฉียงจ้องไปที่เธอ “เธอเลี้ยงไม่ได้หรอก แต่เธอยังมีเราอยู่ใช่มั้ย ครอบครัวของเรามีฐานะดี และมีผู้คนมากมาย เราจะสามารถให้การศึกษากับญาญ่าได้เป็นอย่างดี หากไม่ดีเลยจริง ๆ ฉันสามารถจ้างครูส่วนตัวให้ญาญ่าได้”

ซ่งหย่งเฉียงนำซ่งหยานหลิงออกมา เพื่อต่อสู้เพื่อเรื่องการดูแล จะเอาไปให้ฉินจุนได้อย่างไร?

ฉินญาญ่าไม่สนใจมากนัก เมื่อเห็นขาของน้าขยับไม่ได้ เธอก็ร้องไห้ออกมาทันที น้ำตาไหลเป็นสายน้ำ และเธอก็เศร้ามาก

เมื่อฉินจุนเห็นสิ่งนี้ เขาก็ทนไม่ไหวจึงถาม

“ขาเป็นอะไรไป ผมจะช่วยดูให้นะ”

ซ่งหยานหลิงถอนหายใจ และส่ายหัว “โรคกระดูกพรุน ปกติร่างกายของฉันไม่ค่อยดีนัก เห้อ … แถมมันยังเป็นมาสักระยะหนึ่งแล้วด้วย ช่างมันไปเถอะ ฉันรักษามันไม่ได้แล้วล่ะ”

ซ่งหยานหลิงพูดไม่จบ จริง ๆ แล้ว เธอถูกซ่งหย่งเฉียงกักบริเวณในบ้าน และทุบตีเธอเป็นระยะ ๆ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้

ฉินจุนเหลือบมองซ่งหย่งเฉียงอย่างเย็นชา แน่นอนว่าเขารู้ดี

“ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ผมจะฝังเข็มให้คุณก่อน”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็หยิบเข็มเงินออกมา แล้วเจาะจุดฝังเข็มของซ่งหยานหลิงผ่านกางเกงของเธอ

การฝังเข็มด้วยมือขวา และนวดด้วยมือซ้ายบนน่องและเข่า ไม่กี่นาทีต่อมา ใบหน้าของซ่งหยานหลิงเปลี่ยนไปอย่างมากในทันใด

“ขาของฉัน! ขาของฉันรู้สึกแล้วเหรอ? ฉันรู้สึกร้อนนิดหน่อย!”

มือของฉินจุนถูน่องของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า และซ่งหยานหลิงไม่รู้สึกอะไรเลยในตอนแรก แต่หลังจากที่ฉินจุนร่วมมือกับการฝังเข็มและการรมยา หลังจากนั้นไม่กี่นาที เธอทำให้ขาของเธอฟื้นคืนสติได้!

นี่ก็น่าทึ่งเช่นกัน!

ขาทั้งสองข้างถูกบงการในลักษณะนี้ ซ่งหยานหลิงขยับเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะยังยืนไม่ได้

ใบหน้าของซ่งหยานหลิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ!

“ขอบคุณมาก ขอบคุณมาก!”

ในแง่ของความอาวุโส ซ่งหยานหลิงถือเป็นน้าของฉินจุน แต่ทั้งสองอายุใกล้เคียงกัน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ถูกเรียกว่าตามรุ่นพี่

ฉินจุนพยักหน้า “ไม่เป็นไร ผมจะสั่งยาให้คุณ คุณมาหาผมสัปดาห์ละครั้ง และผมจะทำให้คุณลุกขึ้นได้ภายในเดือน”