ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 467

ฉินจุนหัวเราะสองครั้ง และไม่พูดอะไร

เพื่อนร่วมเดินทางคนอื่น ๆ อิจฉากันมาก

“ผมอยากไปมัลดีฟตลอดเลย พี่อู่ มัลดีฟเป็นยังไงบ้าง? มีอะไรน่าสนุกเหรอ?”

อู่ต้าจินกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า “เหตุผลหลักคือทัศนียภาพดี มีเกาะ ให้พักผ่อน ฉันได้เรือประมงที่มาตกปลา ไม่มีอะไรก็ออกไปตกปลา จับปลาปลาแมคเคอเรลได้ตั้งสองตัวนะ

“ฉันไม่รู้ว่าคุณกินปลาแมคเคอเรลรึเปล่า นั่นคือลักษณะของมัลดีฟส์ มีเพียงทะเลนี้เท่านั้นเท่านั้นที่มีปลาแมคเคอเรล”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉินจุนก็อดหัวเราะไม่ได้

อู่ต้าจินขมวดคิ้วไม่พอใจเล็กน้อยกับปฏิกิริยาของฉินจุน

“คุณหัวเราะอะไร คุณไม่เคยไปที่นั่นด้วยซ้ำ”

ฉินจุนหัวเราะเยาะ “ไม่ว่าจะเคยไปที่นั่นหรือไม่ก็ตาม ก็น่าจะมีความรู้รอบตัวบ้างนะ”

“ปลาแมคเคอเรลเป็นปลาทะเลในซีกโลกใต้ เฉพาะซีกโลกใต้เท่านั้นที่สามารถมีปลาหายากนี้ได้”

“มัลดีฟส์เป็นเกาะในซีกโลกเหนือ พื้นที่ส่วนใหญ่อยู่ในซีกโลกเหนือ ถ้าคุณสามารถจับปลาจากซีกโลกใต้ในซีกโลกเหนือได้ ทำไมไม่ลองหานกเพนกวินในอาร์กติกดูล่ะ?”

ตูม …

ครั้งนี้ไม่เพียงแค่เฉินเค่อเอ๋อร์เท่านั้น แต่คนอื่นๆ ก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

ฉินจุนตลกมาก การจับนกเพนกวินในซีกโลกเหนือทำให้ทุกคนหัวเราะจริง ๆ

แต่เมื่อเห็นใบหน้าของอู่ต้าจินที่น่าเกลียด พวกเขาไม่กล้าที่จะหัวเราะอย่างเกรงใจเกินไป และพวกเขาเกือบจะหายใจไม่ออกกับอาการบาดเจ็บภายใน

ใบหน้าของอู่ต้าจินอับอายอย่างยิ่ง เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะอวดเรื่องนี้ และถูกคนอื่นเปิดเผย เด็กคนนี้ยังเชี่ยวชาญด้านชีววิทยาและภูมิศาสตร์?

“หึ ฉันอาจจะจำผิด มันไม่ใช่ปลาแมคเคอเรล มันอาจจะเป็นปลาอื่นก็ได้”

ทุกคนก็ร่วมมือกับเขา หัวเราะอย่างเคอะเขิน และไม่พูดอะไร

อู่ต้าจินคนนี้ไม่เคยไปมัลดีฟเลย แค่คุยโว ราวกับว่าทุกคนรับรู้โดยปริยาย พวกเขาเป็นเพื่อนเดินทางทั้งหมด

เฉินเค่อเอ๋อร์เกือบจะหัวเราะจนตาย และยื่นนิ้วโป้งให้ฉินจุนจากเบื้องล่างอย่างเงียบ ๆ พี่เขยยอดเยี่ยมมาก!

“พี่อู่ ได้ยินมาว่าปีนี้คุณไปต่างประเทศมาหลายครั้งแล้ว นอกจากมัลดีฟแล้ว คุณไปประเทศไหนมาบ้าง?”

อู่ต้าจิน ยิ้มอย่างแผ่วเบา แสร้งทำเป็นว่าสบาย ๆ หยิบหนังสือเดินทางที่เขาเตรียมไว้นานแล้ว วางลงบนโต๊ะ แล้วยื่นให้ทุกคน

“ก็ไม่ได้ไปหลายประเทศนักหรอก สิบกว่าประเทศมั้ง”

พาสปอร์ตทองของอู่ต้าจินเต็มไปด้วยตราประทับ และแสตมป์ของประเทศต่าง ๆ ในสีต่าง ๆ ดูแพรวพราว

ทุกคนแสดงความอิจฉาในทันที “ว้าว ฉันเคยไปหลายประเทศแล้ว เลยต้องได้เห็นขนบธรรมเนียมประเพณีมามากแล้ว อิจฉาจริง ๆ!”

“พี่อู่รวยมาก เพราะมันจะต้องใช้เงินเป็นจำนวนมากในการไปหลายประเทศ?”

“ยิ่งไปกว่านั้น นอกจากค่าเดินทางแล้ว ยังต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อสัมผัสขนบธรรมเนียมประเพณี พี่อู่ไม่เพียงแต่รวย แต่ยังมีพลังด้วย”

“…”

เห็นตราประทับต่าง ๆ บนหนังสือเดินทางเล่มนี้ ทุกคนอิจฉาจริง ๆ ถือเป็นความปรารถนาสูงสุดสำหรับนักเดินทางที่จะเดินทางไปประเทศต่าง ๆ เพื่อชื่นชมขนบธรรมเนียมประเพณี

ในที่สุด อู่ต้าจินก็ฟื้นคืนชีพด้วยรอยยิ้ม ที่เต็มไปด้วยความเหนือกว่าบนใบหน้าของเขากล่าว

ฉินจุนฟังคำบรรยาย และส่ายหัวอย่างแรง เขาพูดไม่ออก

อู่ต้าจินขมวดคิ้ว และถามว่า “คุณส่ายหน้าทำไม? คุณคิดว่าเธอไม่มีปัญหาเหรอ?”

อู่ต้าจินมองไปที่ฉินจุนด้วยการเสียดสี เขาเคยไปหลายประเทศ และมีความเข้าใจในประเพณีต่าง ๆ เป็นอย่างดี ฉินจุนจะไปรู้อะไร?

ฉินจุนชี้ไปที่ช้อนส้อมบนโต๊ะ และพูด

“เมื่อดูการจัดวางภาชนะบนโต๊ะอาหาร บวกกับภาษามาเลย์บนภาชนะบนโต๊ะอาหาร ก็ชัดเจนว่าตำแหน่งที่เราอยู่นั้นเป็นแบบสิงคโปร์”

“ในสิงคโปร์ การให้ทิปไม่เป็นที่นิยม และการให้ทิปก็เป็นพฤติกรรมที่ดูถูก ถ้าคุณคิดว่าเธอให้บริการได้ดี คุณเพียงแค่ต้องขอบคุณ”

“คุณเคยไปประเทศอื่น ๆ ในโลกมารึเปล่า คุณแน่ใจเหรอว่า เมื่อตอนที่คุณอยู่ที่สิงคโปร์ คุณไม่ได้ละสายตาไปจากตรงนั้น”

หลังจากฉินจุนพูดจบ ทุกคนก็ตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นหลายคนก็ก้มหน้าลง และเริ่มตรวจสอบโทรศัพท์ของพวกเขาทันที

ทุกคนเริ่มค้นหาด้วยโทรศัพท์มือถือของตน สิงคโปร์ ให้ทิปได้มั้ย?

ผลลัพธ์ที่ได้คือสม่ำเสมอมาก สิงคโปร์ให้ทิปไม่ได้ การให้ทิปเป็นพฤติกรรมดูหมิ่น และจะทำให้เขากลอกตาใส่

ทันใดนั้น สีหน้าของทุกคนก็น่าสนใจมาก

ไม่สามารถให้ได้จริง ๆ เหรอ?

อู่ต้าจินคนนี้ก็น่าสนใจมากเช่นกัน พาสปอร์ตล้วนเป็นตราประทับวีซ่าจากประเทศต่าง ๆ ที่สิงคโปร์ไม่สามารถให้ทิปได้ก็ไม่รู้ แล้วมาบอกว่าบริกรไม่มีมารยาท คนที่ไม่มีมารยาทคือเขาเองนั่นแหละ!

อู่ต้าจินไม่สามารถจับใบหน้าของเขาได้อีก และยิ้มอย่างเชื่องช้า

“อ่า ฮ่า ๆ ที่แท้เป็นสไตล์สิงคโปร์นี่เอง ฉันเพิ่งเริ่มอ่านข้อความมาเลย์นี้ และนึกว่าเป็นมาเลเซีย ฮ่า ๆ ๆ …”