ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 481

เมื่อฉินฮ่าวได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้างและเอ่ยตอบ

“สวมรอยเป็นปรมาจารย์ฉินเหรอ ? คุณกำลังพูดอะไรไร้สาระ คุณคิดว่าตัวตนของผมสามารถถูกคนอื่นสวมรอยได้ง่ายๆงั้นเหรอ ? ”

ฉินจุนจึงตอบว่าที่พูดไปก็แค่ล้อเล่นเท่านั้น และทุกคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกับพูดอย่างขุ่นเคือง

“ก็ใช่น่ะสิ ใครมันจะกล้ามาสวมรอยเป็นปรมาจารย์ฉิน คุณนี่มันจริงๆเลยนะ ”

“ปรมาจารย์ฉินเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านแพทย์แผนจีนเชียวนะ จากสองประโยคที่พูดไปเมื่อครู่นี้พวกเราก็ได้รับความรู้ตั้งมากมาย จะเป็นตัวปลอมได้อย่างไร ปรมาจารย์ยังไงก็คือปรมาจารย์ ”

“ปรมาจารย์ฉิน ท่านพอจะสละเวลามาทานอาหารด้วยกันกับพวกเราได้ไหม ? ”

ฉินฮ่าวยิ้มบาง ๆ สายตาของเขามักจะล่องลอยออกไปหยุดที่ร่างของหลินเยวี่ยเหยา และทันใดนั้นเขาก็เอ่ยตอบ

“ทานข้าวเหรอ ได้สิ ไม่รู้ว่าคุณเยวี่ยเหยาว่างหรือเปล่าครับ ? ”

หลินเยวี่ยเหยาชะงักไป เธอไม่คิดว่าปรมาาจารย์ฉินจะเจาะจงถามเธอคนเดียวและใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ดูเหมือนว่าปรมาจารย์ฉินเองยังคงมีความรู้สึกรักใคร่กับเธออยู่

เธอพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ว่างค่ะ เราไปกันเถอะ ”

“ได้ ”

ฉินฮ่าวเดินออกไปท่ามกลางวงล้อมของทุกคน ขณะที่ทุกคนต่างก็กำลังเข้าแถวเดินออกจากสถานที่แห่งนั้นอย่างเป็นระเบียบ เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้นมา

“ข้างหน้าหลีกทางให้หน่อย ! ให้ปรมาจารย์ฉินออกไปก่อน ! ”

เมื่อทุกคนได้ยินว่าเป็นปรมาจารย์ฉิน พวกเขารีบหันกลับมามองและเห็นฉินฮ่าวถูกรายล้อมไปด้วยฝูงชน จากนั้นพวกเขาก็หลีกทางให้

หลายๆคนไม่เคยเห็นปรมาจารย์ฉินมาก่อน เคยเห็นแต่เขาตอนสวมหน้ากาก และคิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงหลังจากลงจากตำแหน่ง

เมื่อพวกตำรวจหันกลับมามอง จึงพบว่าฉินจุนเองก็อยู่ในฝูงชนด้วย แน่นอนว่าพวกเขารู้จักปรมาจารย์ฉินดี เมื่อกี้ฝูงชนตะโกนดังขนาดนั้น พวกเขาจึงรีบมาดู และก็เป็นตามที่คาดไว้ปรมาจารย์ฉินกำลังออกมาจริงๆ จึงรีบจัดระเบียบฝูงชนเพื่อหลีกทางให้เขา

และด้วยเหตุนี้ ทุกคนที่รายล้อมรอบๆฉินฮ่าวที่กำลังเดินออกมา แม้ว่าฉินจุนจะอยู่ในฝูงชนด้วย แต่เขาก็ไม่ได้เป็นที่สังเกตของผู้คน

ฉินฮ่าวชอบความรู้สึกนี้มาก สาวสวยรายล้อมเขาทั้งหน้าทั้งหลัง โดยเฉพาะหลินเยวี่ยเหยาที่ตอนนี้อยู่ข้างกายเขา รูปร่างหน้าตาแบบนี้น่าชื่นชมจริงๆ

พวกของเสอเกอที่อยู่ไกลๆเมื่อได้เห็นภาพนั้น พวกเขาก็เปลี่ยนท่าทีเป็นจริงจังขึ้นมาทันที

“คนคนนั้นคือปรมาจารย์ฉินใช่ไหม ! ”

“ต้องเป็นเขาแน่ มีคนมากมายล้อมตัวเขาอยู่ แล้วก็เป็นชายหนุ่มด้วย ต้องเป็นปรมาจารย์ฉินแน่ๆ ”

“ดี พวกเราเฝ้ามันอยู่ตรงนี้แหละ ส่งคนลงไปดูหน่อย ถ้าใช่ปรมาจารย์ฉินจริงๆ เราค่อยหาโอกาสจับเขากัน ”

เสอเกอออกคำสั่งและลูกน้องคนหนึ่งก็แอบเข้าไปในฝูงชนอย่างเงียบ ๆ ทุกคนล้อมรอบตัวปรมาจารย์ฉินเต็มทางเดินไปหมด ต่างก็พากันถามคำถามเกี่ยวกับยาและสุขภาพ

หลังจากลูกน้องคนนั้นได้ฟังไปสองประโยค เขาก็ยืนยันได้ว่าคนนี้คือปรมาจารย์ฉิน จากนั้นจึงแอบส่งข้อความถึงเสอเกอ

ขณะที่ส่งข้อความอยู่นั้น ฉินจุนยืนอยู่ข้างหลังเขาและเห็นเนื้อหาข้อความบนโทรศัพท์ทั้งหมด และมุมปากของเขาก็กระตุกเพราะนึกอะไรสนุกๆออก

“ทุกคนขึ้นรถเถอะ ฉันจองร้านอาหารไว้แล้ว ไปกันได้เลย ”

หลังจากที่ฉินฮ่าวพูดจบ เขาก็พูดกับหลินเยวี่ยเหยาว่า “เยวี่ยเหยา คุณนั่งกับผมไหม ”

หลินเยวี่ยเหยาลังเลอยู่ครู้หนึ่ง เธอก็อยากนั่งไปรถคันเดียวกันกับปรมาจารย์ฉิน แต่ก่อนหน้านี้เธอเองก็รู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องของซูถิงถิง ดังนั้นเธอจึงยังคงลังเลอยู่

ในขณะเดียวกันฉินจุนก็ก้าวมาข้างหน้า จับมือของหลินเยวี่ยเหยาไว้และกล่าวว่า

“น้องฉันก็ไปกับฉันเถอะ ”

และตอนที่หลินเยวี่ยเหยากำลังลังเล ฉินจุนก็ดึงเธอขึ้นมาด้วยทันที

ทั้งสองขึ้นรถแท็กซี่คันเดียวกัน ส่วนฉินฮ่าวอยู่ในรถอีกคัน และทุกคนก็รีบมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารกันอย่างพร้อมเพรียง

ระหว่างทางฉินจุนและหลินเยวี่ยเหยาก็ไม่ได้คุยกันเลย เขาดูออกว่าหลินเยวี่ยเหยาเป็นกังวลมาก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถือและไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

ฉินจุนก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน และเธออาจจะไม่เชื่อหากเขาบอกความจริงกับเธอตอนนี้

ติ้งต่อง

โทรศัพท์มือถือของหลินเยวี่ยเหยาดังขึ้นและเมื่อมองมันก็พบว่าเป็นข้อความจากฉินฮ่าว

“เยวี่ยเหยา อีกสักครู่ทานข้าวเสร็จคุณจะมีเวลาเดินเล่นกับผมสักหน่อยไหม ? ”