ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 485
สรุปบท บทที่ 485 อย่าเสียมารยาท: ผู้รักษาสุดแกร่ง
อ่านสรุป บทที่ 485 อย่าเสียมารยาท จาก ผู้รักษาสุดแกร่ง โดย Internet
บทที่ บทที่ 485 อย่าเสียมารยาท คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายการโต้แย้ง ผู้รักษาสุดแกร่ง ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
เมื่อก่อนก็มีแบบนี้ ดาราดังๆ หลายคนมักจะบูชาอาจารย์เพื่อเรียนศิลปะ แต่พวกเขาไม่มีใครบรรลุเป็นอาจารย์เลย มีแต่พวกโกหก พวกเขาถูกปั้นขึ้นมาเท่านั้น
ฉินจุนเองก็คล้ายๆอยู่นิดหน่อย
เมิ่งเหวินกังขมวดคิ้ว “หุบปาก ! อย่าพูดอะไรไร้สาระ ลูกศิษย์ของอาจารย์น่ะอยู่ทั่วโลก และเราทุกคนล้วนเป็นคนพิเศษ เราพึ่งได้รับการชี้แนะจากอาจารย์สิบวันถึงเดือนครึ่งเท่านั้น แต่ศิษย์พี่นั้นติดตามท่านอาจารย์มาสิบปี ชีวิตของเขาแตกต่างไปจากเราอย่างสิ้นเชิง ”
เมิ่งเหวินกังเคารพฉินจุนมากและเชื่อในความสามารถในการสอนของอาจารย์
แต่คำพูดของผู้ช่วยของเขาก็ได้กระตุ้นความสงสัยบางอย่าง
ศิษย์พี่คงมีความสามารถพิเศษที่แตกต่างจากคนอื่นสินะ ?
ไม่นาน ฉินจุนและคนอื่นๆ ก็มาถึงสถานีเป่ยจ้านของเมืองหลวง
ที่นี่คือสถานีรถไฟเก่าของเมืองหลวงของจังหวัด ตั้งแต่เปิดรถไฟความเร็วสูง คนก็ไม่ค่อยมาที่นี่แล้วก็กลายเป็นสถานีรถไฟร้างไปโดยปริยาย มีรถไม่กี่คันที่จะผ่านมาที่สถานีนี้่
ผู้บริหารซุน หวังจินไห่ เมิ่งเหวินกังและคนอื่นๆ มาถึง ทั้งสถานีรถไฟก็อยู่ภายใต้การเคอร์ฟิว และเมื่อทุกคนอยู่บนชานชาลา หวังจินไห่กล่าว
“เสอเกอมันฉลาดมาก เหมารถไฟไว้หนึ่งตู้แล้ว และกำลังจะแยกตัวออกจากสถานีเป่ยจ้าน ! ”
สถานีรถไฟสายทางเหนือเป็นเพียงสถานีรถไฟที่กำลังจะถูกทิ้งร้าง สิ่งกีดขวางบนถนนและสิ่งอำนวยความสะดวกอื่น ๆ จึงไม่สมบูรณ์นัก ที่เสอเกอทำแบบนี้เขารู้ดีว่าวันหนึ่งเขาจะถูกจับจึงไม่ขึ้นเครื่องบินหรือรถไฟความเร็วสูง แต่เป็นการเหมาตู้รถไฟแทน แล้วเตรียมพุ่งชน !
ทุกคนมองไปที่ชานชาลาที่ธรรมดาแห่งนี้ ถ้ารถไฟวิ่งชน พวกเขาก็จะทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ
“หัวหน้า ! หรือเราจะขับข้ามไปขวางกลางทาง
น่าจะสามารถหยุดพวกเขาได้ ”
ฉินจุนส่ายหัว “ไม่จำเป็นหรอก ”
เมื่อเห็นฉินจุนปฏิเสธ หวังจินไห่ก็ขมวดคิ้ว “คิดหาวิธีอื่น ”
การขวางรถไฟสำหรับหวังจินไห่นั้นไม่ใช่เรื่องยาก แม้แต่เฮลิคอปเตอร์เขาก็ยังหยุดเอาไว้ได้ นับประสาอะไรกับอีแค่รถไฟ
แต่ปัญหาคือเวลามันกระชั้นชิดเกินไป ตอนนี้เหลือเวลาเพียงไม่กี่นาทีที่รถไฟจะวิ่งผ่าน และเขาไม่มีเวลามากพอที่จะเตรียมการ
เลขาหลิวพิจารณาเกี่ยวกับมัน แม้ว่ารถไฟสีเขียวนี้จะไม่เร็วเท่ารถไฟความเร็วสูง แต่ก็เป็นรถไฟโลหะ รางธรรมดาไม่สามารถหยุดได้เลย และอาจหยุดมันไม่ได้ด้วยรถ
“เอาแบบนี้แล้วกัน เราเปลี่ยนรางรถไฟกันเพื่อไม่ให้รถไฟวิ่งไปตามเส้นทางปกติ แล้วไปรอที่ชานชาลาถัดไป ! ”
ฉินจุนยังคงส่ายหัว “ไม่ต้องหรอก ”
เลขาหลิวรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย
“อันนั้นก็ไม่ได้อันนี้ก็ไม่ดี คุณเลือกสักวิธีได้ไหม ? ”
สำหรับเลขาหลิวเขาไม่พอใจฉินจุนเช่นกัน
ผู้บริหารซุน หวังจินไห่และเมิ่งเหวินกังเป็นใคร ? ถูกคุณเรียกมาที่นี่ ตื่นเช้ากลับดึกเพื่อช่วยเขา ในขณะที่คุณยืนอยู่ตรงนี้ไม่ทำอะไรเลย และยืนทำท่าสูงส่งแค่นั้น
หากคุณมีความสามารถจริงๆ อย่าให้หัวหน้ามาช่วยสิ !
หวังจินไห่ขมวดคิ้ว “เลขาหลิว อย่าเสียมารยาท ! ”
เลขาหลิวพูดอย่างเย็นชา “หัวหน้าครับ ผมพูดจริง ทุกคนกำลังช่วยเขา แล้วคุณดูท่าทางของเขาสิ อะไรกัน ? ”
“อันนั้นก็ไม่ได้อันนี้ก็ไม่ทำ แล้วตัวเองยังไม่คิดหาวิธีอีก ! ”
ฉินจุนหันศีรษะกลับมา เหลือบมองเลขาหลิวอย่างเย็นชาและกล่าวว่า
“ฉันมีวิธีของฉัน ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ”
เมื่อฉินจุนพูดแบบนั้นออกมา บรรยากาศในที่นั้นก็สงบลงทันที
ซุนเจี้ยนหมินก็เงียบเช่นกัน
“ปู๊น……”
เสียงร้องของรถไฟดังเข้ามา
เมื่อเห็นว่ารถไฟกำลังจะเข้าสู่ชานชาลา แต่ไม่มีท่าทีที่จะชะลอตัว ทุกคนก็ขมวดคิ้ว
“ศิษย์พี่ ”
ซุนเจี้ยนหมินร้องเตือน แต่ฉินจุนยังคงนิ่งเฉยและไม่ได้ออกคำสั่งใดๆ
ซุนเจี้ยนหมิน หวังจินไห่และคนอื่นๆ พากันขมวดคิ้ว หรือว่าศิษย์พี่จะไม่มีความสามารถจริงๆ ?
หรือว่าเขาไม่ได้อยู่กับอาจารย์เลยในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ?
หากพวกเขาไม่เห็นความสามารถที่แท้จริงของฉินจุนในวันนี้ ท่าทีที่จะมีต่อเขาในอนาคต พวกเขาคงจะต้องพิจารณากันอีกที
ถ้าศิษย์พี่มีความสามารถจริงๆ ก็ควรค่าแก่การนับถือ แต่ถ้าติดตามอาจารย์มาสิบปีแล้วไม่รู้อะไรเลย คนแบบนี้ก็ไม่คู่ควรแก่การนับถืออย่างยิ่ง
ขณะที่รถไฟกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉินจุนก็กระโดดขึ้นไปบนราง หันหน้าไปทางรถไฟ และยื่นมือของเขาออกมา
หวังจินไห่และคนอื่นๆ เปลี่ยนสีหน้าและพูดอย่างรวดเร็วว่า “ศิษย์พี่ อย่ามาล้อเล่นนะ รีบขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ! ”
เมิ่งเหวินกังก็ขมวดคิ้วเช่นกัน “ใช่แล้วศิษย์พี่ เสอเกอมันพร้อมที่จะพุ่งชนแล้ว มันคลั่งไปแล้ว ไม่ว่ามันจะเห็นใครอยู่ข้างหน้า ก็จะไม่มีทางหยุด คุณจะตายเอาเสียเปล่านะ ! ”
การกระทำของฉินจุนทำให้ทุกคนสับสน และผู้ช่วยพร้อมของเมิ่งเหวินกังพร้อมด้วยเลขาหลิวพ่นลมหายใจอย่างร้อนรน
เขาจะทำอะไรน่ะ ? ต้องการจะหยุดมันเหรอ ?
อีกฝ่ายคือเสอเกอที่เคยเป็นผู้มีอิทธิพลในเมืองหลวงของจังหวัดและเขาพร้อมที่จะพุ่งเข้าชนแล้ว หยุดรถไฟรถไฟตอนนี้มันจะไปมีประโยชน์อะไร ?
แล้วที่ผู้ทรงอิทธิพลทั้งหลายบอกว่าฉินจุนเป็นคนใหญ่คนโตและเคารพเขามาก มาได้แค่นี้เหรอ ?
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้รักษาสุดแกร่ง