ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 485

เมื่อก่อนก็มีแบบนี้ ดาราดังๆ หลายคนมักจะบูชาอาจารย์เพื่อเรียนศิลปะ แต่พวกเขาไม่มีใครบรรลุเป็นอาจารย์เลย มีแต่พวกโกหก พวกเขาถูกปั้นขึ้นมาเท่านั้น

ฉินจุนเองก็คล้ายๆอยู่นิดหน่อย

เมิ่งเหวินกังขมวดคิ้ว “หุบปาก ! อย่าพูดอะไรไร้สาระ ลูกศิษย์ของอาจารย์น่ะอยู่ทั่วโลก และเราทุกคนล้วนเป็นคนพิเศษ เราพึ่งได้รับการชี้แนะจากอาจารย์สิบวันถึงเดือนครึ่งเท่านั้น แต่ศิษย์พี่นั้นติดตามท่านอาจารย์มาสิบปี ชีวิตของเขาแตกต่างไปจากเราอย่างสิ้นเชิง ”

เมิ่งเหวินกังเคารพฉินจุนมากและเชื่อในความสามารถในการสอนของอาจารย์

แต่คำพูดของผู้ช่วยของเขาก็ได้กระตุ้นความสงสัยบางอย่าง

ศิษย์พี่คงมีความสามารถพิเศษที่แตกต่างจากคนอื่นสินะ ?

ไม่นาน ฉินจุนและคนอื่นๆ ก็มาถึงสถานีเป่ยจ้านของเมืองหลวง

ที่นี่คือสถานีรถไฟเก่าของเมืองหลวงของจังหวัด ตั้งแต่เปิดรถไฟความเร็วสูง คนก็ไม่ค่อยมาที่นี่แล้วก็กลายเป็นสถานีรถไฟร้างไปโดยปริยาย มีรถไม่กี่คันที่จะผ่านมาที่สถานีนี้่

ผู้บริหารซุน หวังจินไห่ เมิ่งเหวินกังและคนอื่นๆ มาถึง ทั้งสถานีรถไฟก็อยู่ภายใต้การเคอร์ฟิว และเมื่อทุกคนอยู่บนชานชาลา หวังจินไห่กล่าว

“เสอเกอมันฉลาดมาก เหมารถไฟไว้หนึ่งตู้แล้ว และกำลังจะแยกตัวออกจากสถานีเป่ยจ้าน ! ”

สถานีรถไฟสายทางเหนือเป็นเพียงสถานีรถไฟที่กำลังจะถูกทิ้งร้าง สิ่งกีดขวางบนถนนและสิ่งอำนวยความสะดวกอื่น ๆ จึงไม่สมบูรณ์นัก ที่เสอเกอทำแบบนี้เขารู้ดีว่าวันหนึ่งเขาจะถูกจับจึงไม่ขึ้นเครื่องบินหรือรถไฟความเร็วสูง แต่เป็นการเหมาตู้รถไฟแทน แล้วเตรียมพุ่งชน !

ทุกคนมองไปที่ชานชาลาที่ธรรมดาแห่งนี้ ถ้ารถไฟวิ่งชน พวกเขาก็จะทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ

“หัวหน้า ! หรือเราจะขับข้ามไปขวางกลางทาง

น่าจะสามารถหยุดพวกเขาได้ ”

ฉินจุนส่ายหัว “ไม่จำเป็นหรอก ”

เมื่อเห็นฉินจุนปฏิเสธ หวังจินไห่ก็ขมวดคิ้ว “คิดหาวิธีอื่น ”

การขวางรถไฟสำหรับหวังจินไห่นั้นไม่ใช่เรื่องยาก แม้แต่เฮลิคอปเตอร์เขาก็ยังหยุดเอาไว้ได้ นับประสาอะไรกับอีแค่รถไฟ

แต่ปัญหาคือเวลามันกระชั้นชิดเกินไป ตอนนี้เหลือเวลาเพียงไม่กี่นาทีที่รถไฟจะวิ่งผ่าน และเขาไม่มีเวลามากพอที่จะเตรียมการ

เลขาหลิวพิจารณาเกี่ยวกับมัน แม้ว่ารถไฟสีเขียวนี้จะไม่เร็วเท่ารถไฟความเร็วสูง แต่ก็เป็นรถไฟโลหะ รางธรรมดาไม่สามารถหยุดได้เลย และอาจหยุดมันไม่ได้ด้วยรถ

“เอาแบบนี้แล้วกัน เราเปลี่ยนรางรถไฟกันเพื่อไม่ให้รถไฟวิ่งไปตามเส้นทางปกติ แล้วไปรอที่ชานชาลาถัดไป ! ”

ฉินจุนยังคงส่ายหัว “ไม่ต้องหรอก ”

เลขาหลิวรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

“อันนั้นก็ไม่ได้อันนี้ก็ไม่ดี คุณเลือกสักวิธีได้ไหม ? ”

สำหรับเลขาหลิวเขาไม่พอใจฉินจุนเช่นกัน

ผู้บริหารซุน หวังจินไห่และเมิ่งเหวินกังเป็นใคร ? ถูกคุณเรียกมาที่นี่ ตื่นเช้ากลับดึกเพื่อช่วยเขา ในขณะที่คุณยืนอยู่ตรงนี้ไม่ทำอะไรเลย และยืนทำท่าสูงส่งแค่นั้น

หากคุณมีความสามารถจริงๆ อย่าให้หัวหน้ามาช่วยสิ !

หวังจินไห่ขมวดคิ้ว “เลขาหลิว อย่าเสียมารยาท ! ”

เลขาหลิวพูดอย่างเย็นชา “หัวหน้าครับ ผมพูดจริง ทุกคนกำลังช่วยเขา แล้วคุณดูท่าทางของเขาสิ อะไรกัน ? ”

“อันนั้นก็ไม่ได้อันนี้ก็ไม่ทำ แล้วตัวเองยังไม่คิดหาวิธีอีก ! ”

ฉินจุนหันศีรษะกลับมา เหลือบมองเลขาหลิวอย่างเย็นชาและกล่าวว่า

“ฉันมีวิธีของฉัน ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ”

เมื่อฉินจุนพูดแบบนั้นออกมา บรรยากาศในที่นั้นก็สงบลงทันที

ซุนเจี้ยนหมินก็เงียบเช่นกัน