ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 545

หวังหรงหรงที่อยู่อีกด้านหนึ่งอึ้งไป เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหวังหรงหรง ยอมรับฉันจริง ๆ เหรอคะ?”

“ใช่ ฉันผู้จัดการฝ่ายบุคคล นามสกุลของฉันคือซุน เรียกฉันว่าผู้จัดการซุนก็ได้”

“อ่าผู้จัดการซุนสวัสดีค่ะ ๆ ขอบคุณมาก ๆ นะคะที่ยอมรับฉัน!”

แม้ว่าหวังหรงหรงจะวางมาดได้ แต่เธอก็ต้องสุภาพกับผู้นำ

“ขอโทษนะคะ ฉันสามารถเข้าไปทำงานที่แผนกใดได้บ้าง?”

ผู้จัดการซุนเงียบไปพักหนึ่ง หวังหรงหรงไม่ได้เขียนข้อกำหนดของงานในเรซูเม่นี้ และไม่ได้ระบุว่าต้องการเข้าร่วมแผนกใด

พิจารณาจากการศึกษาและประสบการณ์ของหวังหรงหรง เธอได้เป็นพนักงานทำความสะอาดก็ไม่เลวแล้ว

แต่นี่คือผู้สมัครที่ประธานหลิ่วกำชับมาด้วยตนเอง ดังนั้นเขาจึงประมาทไม่ได้

“ตอนนี้แผนกลอจิสติกส์ของเรายังขาดหัวหน้าฝ่ายนั้นอยู่ งั้นเดี๋ยวช่วงบ่ายมาทำการรับรองการเข้าทำงานก่อนก็แล้วกัน แล้วมาทำตำแหน่งหัวหน้าต่อเลย คุณโอเคมั้ย?”

ผู้จัดการซุนเก่งเรื่องงาน ประมาณว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นญาติของคุณหลิ่ว ให้เธอเป็นหัวหน้าฝ่ายไปก่อน ผู้จัดการด้านลอจิสติกส์ไม่ค่อยยุ่งกับงาน และเงินเดือนค่อนข้างสูง หลายคนมาอ้อนวอนเธอ เพราะมันเป็นเรื่องที่ดี

หวังหรงหรงรู้สึกมีความสุขทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนี้

“จริงเหรอคะ! เยี่ยมมาก ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!”

หลังจากวางสาย หวังหรงหรงรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก

“แม่! หนูได้รับการว่าจ้างเรียบร้อยแล้ว และพวกเขาบอกว่าพวกเขาต้องการให้หนูเป็นหัวหน้าแผนกโลจิสติกส์!”

น้าคนเล็กก็ตื่นเต้นเช่นกัน

“จริงเหรอ! ลูกสาวของฉันเก่งเกินไปแล้ว หัวหน้าแผนกโลจิสติกส์ แผนกโลจิสติกส์ก็ดี งานนี้ดีจริง ๆ ”

“ลูกสาวของฉันมีความสามารถมาก!”

“ก็ใช่น่ะสิ บอกแล้วว่าไม่ต้องขอก็ได้”

“ไม่สิ ถ้ารู้ว่าเขาจะรับเข้าทำงานตั้งแต่ตอนแรก พวกเราก็ไม่ต้องบากหน้าไปขอความช่วยเหลือหรอก มันน่าเกลียดจริง ๆ!”

“เดี๋ยวหนูจะเข้าไปรับงานที่นั่นสักหน่อย ไปให้พวกเขาเห็นถึงที่บ้าน”

“ได้!”

ความมั่นใจในตนเองของแม่และลูกสาวที่ดีที่สุดก็ปะทุขึ้นทันที โดยคิดว่างานนี้ได้มาจากความแข็งแกร่งของหวังหรงหรง

พวกเธอไม่ได้จริงจังกับการโทรครั้งก่อนของฉินจุนจริง ๆ พวกเธอคิดเกี่ยวกับการโทร และพูดสองสามประโยคเพื่อจัดการงานให้หวังหรงหรงได้แล้วเหรอ? มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

หวังหรงหรงนั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานแบรนด์เครื่องสำอางเฉิงยวินทันที และมาที่ประตู ซึ่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็สุภาพ

“หัวหน้าหวังมาแล้ว”

เสียงเรียกว่าหัวหน้าหวัง และทัศนคติที่เคารพนับถือของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ทำให้ความมั่นใจในตนเองของหวังหรงหรงปะทุขึ้นในทันที

นี่เป็นช่องว่างในสถานะ ตอนที่มาครั้งก่อน รปภ. มีท่าทีที่ไม่แยแส พวกเธอยังต้องทำท่าเกรงใจต่อพวกเขา ตอนนี้ที่เธอสามารถเข้ามาบริษัทและเป็นหัวหน้าแผนกได้โดยตรง ก็เป็นคิวของ รปภ. ที่ต้องมาเคารพและสุภาพต่อเธอแล้ว

หวังหรงหรงยิ้มและพยักหน้า ยืดเอวของเธอ ด้วยความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของเธอ และเดินเข้าไปในบริษัท

เมื่อเธอมาที่สำนักงานของผู้จัดการซุน เธอได้ทำการรับเข้าทำงานอย่างรวดเร็ว และออกชุดชุดทำงานอย่างเป็นทางการ โดยพูดคุยสั้น ๆ เกี่ยวกับข้อกำหนดของงาน

ในความเป็นจริง หัวหน้าแผนกลอจิสติกส์มีงานเยอะ แต่หวังหรงหรงเป็นครอบครัวที่เกี่ยวข้องกัน และเธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรในแวบแรก เรามาสอนประเด็นที่ง่ายที่สุดให้เธอ

หวังหรงหรงคิดว่างานของเธอเรียบง่ายอย่างนั้น และเธอก็รู้สึกดีขึ้นในทันใด

ใครว่าการหางานมันเหนื่อยและทำงานหนัก นี่ไม่ดีเหรอ การได้นั่งในสำนักงานที่หรูหราเช่นนี้ สวมชุดมืออาชีพที่สวยงาม แล้วตะโกนใส่คนอื่นห้าหรือหกคนก็ไม่เจ๋งเกินไป

หลังอาหารเย็นตอนเที่ยง หวังหรงหรงเข้าไปในโรงอาหาร และรู้สึกเหมือนกับว่าเธอเป็นคุณยายที่เข้ามาอยู่ในการ์เด้นท์

มีโรงอาหารขนาดใหญ่เช่นนี้เลยเหรอ?

มีอาหารหลักมากกว่ายี่สิบชนิด นี่มันสุดยอดมากเลยใช่มั้ย?

หวังหรงหรงไปทำงานในวันแรก เธอตื่นเต้นมาก เธอแตะใบหน้าและคิดว่า ‘ความสวยมีประโยชน์จริง ๆ ‘

แม้กระทั่งตอนนี้ หวังหรงหรงยังคงรู้สึกว่าเธอสามารถหางานนี้ได้เพราะหน้าตาของเธอ

“โอ้ หรงหรงน่าทึ่งมาก เธอเข้าไปในแบรนด์เฉิงยวินนี้แล้วจริง ๆ เหรอ?”

น้าคนเล็กหัวเราะเล็กน้อย และไม่สามารถซ่อนความสุขของเธอได้

“แน่นอน ลูกสาวของฉันคือใครกัน ที่สามารถเข้าบริษัทใหญ่ด้วยความพยายามของเธอเอง และเธอจะเป็นผู้นำทันทีที่เธอเข้ามา!”

ซูฮวนไม่ได้คาดหวังว่าหวังหรงหรงจะหางานทำได้

“ฉันมีความสุขมากสำหรับเธอ หรงหรงมีข่าวดีแล้ว”

อย่างไรก็ตาม หวังตงเสวี่ยขมวดคิ้วเมื่อมองไปที่ชุดของหวังหรงหรง เธองงงวยเล็กน้อย

“เธอเป็นหัวหน้าแผนกลอจิสติกส์ของแบรนด์เครื่องสำอางเฉิงยวินเหรอ? เท่าที่ฉันรู้ แม้แต่พนักงานธรรมดาก็ต้องมีวุฒิปริญญาตรีเป็นอย่างน้อย หากเธอต้องการเป็นหัวหน้าฝ่าย เธอต้องมีผลงานที่โดดเด่น และประสบการณ์การทำงานที่โชกโชน เธอ ..”

ก่อนที่หวังตงเสวี่ยจะพูดจบ น้าคนเล็กก็ไม่มีความสุขในทันใด

“เธอหมายความว่ายังไง เธอจะบอกว่าลูกสาวของฉันทำไม่ได้งั้นเหรอ! อย่างที่ฉันพูด ลูกสาวของฉันแตกต่างจากคนอื่น และสามารถเข้าสู่บริษัทใหญ่ได้โดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากครอบครัวของเธอเลย

“อย่างไรก็ตาม บริษัทใหญ่นี้ไม่สามารถเข้ามาแบบลวก ๆ ได้ใช่มั้ยล่ะ พวกเธอเขียนเรซูเม่ยังไงกัน …”

“พอแล้ว!” น้าคนเล็กไม่พอใจ

“หวังตงเสวี่ย ไม่ต้องคำพวกนี้แล้ว ขอความช่วยเหลือจากพวกเธอก็ไม่ได้รับความสนใจ ตอนนี้ลูกสาวของฉันใช้ความสามารถของตัวเองเข้าไปในบริษัทแล้ว พวกเธอยังพูดต่าง ๆ นานาอีก ทำไม อิจฉาเหรอ?”

หวังหรงหรงเยาะเย้ย และกล่าวว่า

“แม่ หนูคิดว่าลูกพี่ลูกน้องของหนูอาจจะอยากเข้าไปทำงานที่แบรนด์เครื่องสำอางเฉิงยวินด้วย เพราะตอนนี้เธอเป็นสมอเรือเล็ก ๆ และงานของเธอก็ยังไม่มั่นคง บางทีมันอาจจะเสี่ยงได้ตลอดเวลา นี่คืองานประจำ มันต่างออกไป”

น้าคนเล็กสีหน้าเปลี่ยนไป “อะไรนะ เธอต้องการพาพี่สาวของเธอใช้เส้นสายเข้าบริษัทเหรอ ไม่ดีเลย ลูกสาวของฉันเพิ่งได้เป็นหัวหน้า ฉันจะเลือกที่รักมักที่ชังได้ยังไง ถ้าเรื่องนี้รู้ไปถึงหูผู้นำคนอื่น ๆ คงจะโดนด่าไม่ใช่น้อยนะ!”

“ไม่มีทาง ๆ ”

น้าคนเล็กคิดว่าหวังตงเสวี่ยต้องการเข้าร่วมบริษัทด้วย แต่เธอปฏิเสธ

เธอไม่สามารถช่วยเหลือความโปรดปรานนี้ได้ และเธอก็ยืนหยัดที่จะไม่ช่วย