ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 550

ท่าทีที่ขี้เกียจนั้นของฉินจุนทำให้น้าคนเล็กโกรธมาก นี่เป็นผู้จัดการของลูกสาวเธอ เธอมีตำแหน่งที่สูงและมีอำนาจมาก ในแบรนด์เครื่องสำอางเฉิงยวินเป็นคนที่มีอำนาจคนหนึ่ง

แต่ฉินจุนยังไม่เคารพเธอ เธอพูดกับเขาแต่เขาก็ยังไม่ลุกขึ้นยืน และนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางปล่อยตัวตามสบาย ท่าทีที่ไม่แยแส ทำให้คนหมดคำจะพูดจริง ๆ

ฉินจุนขมวดคิ้ว เหลือบมองน้าคนเล็กเล็กน้อย และก็อย่างเย็นชา

“ผมจะมีท่าทีอะไร ไม่ต้องให้คุณมาชี้นิ้วสั่งหรอก”

น้าคนเล็กหมดคำจะพูดทันที สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียด และอยากจะพูดสั่งสอนฉินจุนสักหน่อย แต่ทว่าเนื่องจากผู้จัดการซุนอยู่ที่นี่ เธอจึงไม่สะดวกที่จะพูด

เธอทำได้เพียงกัดฟันเล็กน้อย และจ้องเขม็งไปที่ฉินจุน

ผู้จัดการซุนตื่นเต้นมาก และรีบไปข้างหน้าเพื่อจับมือกับฉินจุน

“คุณฉินสวัสดีค่ะ ฉันคือผู้จัดการซุนนะคะ ก่อนหน้านี้ประธานหลิ่วได้บอกฉันไว้แล้ว”

ผู้จัดการซุนยังไม่ทันพูดจบ ความหมายของเธอก็คือประธานหลิ่วได้บอกเธอไว้ เพื่อจัดแจงงานให้หวังหรงหรง

ฉินจุนพยักหน้า “รบกวนคุณด้วยนะ”

ผู้จัดการซุนเชื่องเหมือนสัตว์เลี้ยง “ที่ไหนกัน ไม่รบกวนเลยค่ะ ๆ!”

เมื่อเห็นผู้จัดการซุนคุยกับฉินจุนอย่างนอบน้อม แต่ฉินจุนกลับไม่ค่อยจะสนใจสักเท่าไหร่ น้าคนเล็กและหวังหรงหรงก็โกรธมาก

“ฉินจุน! ทำไมนายถึงไม่รู้ภาษาเลย ยังไม่รีบรินน้ำให้ผู้จัดการซุนอีก?”

ซูฮวนเอ่ย “ไม่ต้องฉินจุน เขาไม่รู้ว่าแกอยู่ที่ไหน ฉันไปเองดีกว่า”

เมื่อเห็นเธอกำลังจะปรนนิบัติเขา ฉินจุนทนไม่ได้อย่างแน่นอน เขายืนขึ้นและเอ่ยว่า

“คุณน้านั่งลงเถอะครับ เดี๋ยวผมไปเอง”

เมื่อเห็นว่าฉินจุนยืนขึ้นเพื่อที่จะรินน้ำให้เธอ ผู้จัดการซุนก็ตกใจทันที

นี่คือแฟนของประธานหลิ่ว และเป็น แพทย์แผนจีนที่มีชื่อเสียงในประเทศ ปรมาจารย์ฉิน!

“คุณฉินคะ ไม่ต้องรบกวนคุณหรอก มาค่ะ ฉันทำเอง!”

ผู้จัดการซุนรินน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้ว หลังจากนั้นก็นั่งรออยู่ที่นั่นอย่างเรียบร้อยมาก

น้าคนเล็กหมดคำจะพูดแล้วจริง ๆ “ขอโทษนะคะผู้จัดการซุน เด็กน้อยที่บ้านของพวกเราไม่ค่อยจะรู้ภาษา เมื่อคุณเห็นแล้วก็ทำให้คุณเยาะเย้ยได้”

ผู้จัดการชนอึ้งเล็กน้อย ในใจเอ่ยว่าใครกัน? ที่บอกว่าปรมาจารย์ฉินไม่รู้ภาษา?

เธอไม่กล้าที่จะเดาไปเรื่อย เธอคิดในใจว่าปรมาจารย์ฉินอยู่ที่บ้านก็น่าจะมีตำแหน่งที่สูงเช่นกัน นี่คือญาติของปรมาจารย์ฉินควรจะเคารพปรมาจารย์ฉินถึงจะถูกต้อง

“เหอะ ๆ ” ผู้จัดการซุนยิ้มและไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

หน้าคนเล็กเห็นว่ามันบรรยากาศค่อนข้างอึดอัดเล็กน้อย จึงหาหัวข้อที่จะมาพูดคุย

“ผู้จัดการซุนคะ ตอนนี้มีคนที่มีความสามารถค่อนข้างเยอะใช่มั้ย การแข่งขันก็ค่อนข้างที่จะถุงใช่รึเปล่า หรงหรงของพวกเราสามารถเข้าไปที่บริษัทของพวกคุณได้ คงเป็นเพราะว่าพวกคุณเห็นความสามารถของเธอใช่มั้ย?

ในขั้นต้น บรรยากาศนั้นน่าอายเล็กน้อย หลังจากที่คนเล็กพูดประโยคนี้จบ ก็อึดอัดมากยิ่งขึ้น

มองเห็นความสามารถของเธอ?

สองแม่ลูกนี่เป็นอะไร เข้าไปในบริษัทได้ยังไงในใจของตนเองยังไม่รู้เหรอ?

เห็นความสามารถอะไรกัน?

ถ้าไม่ใช่เพราะการบอกมาจากปรมาจารย์ฉิน เธอจะถูกรับคัดเลือกเหรอ?

ผู้จัดการซุนอดไม่ได้แต่ก็ไม่พูดอะไร เธอคิดว่าญาติกันคงจะรู้กันในใจ

“เหอะ ๆ ในอนาคตก็แสดงออกที่บริษัทดี ๆ ล่ะ อย่าให้คุณฉินต้องขายหน้านะ”

หวังหรงหรงตะลึงงัน “ทำให้เขาขายหน้า? เกี่ยวอะไรกับเขาเหรอ?”

น้าคนเล็กอึ้ง กล่าวว่า “ผู้จัดการซุน คุณคงไม่คิดว่าเขาก็อยากเข้าไปในบริษัทของคุณใช่มั้ย?”

คิดไม่ถึงว่าผู้จัดการซุนจะโกรธได้ขนาดนี้ และสิ่งที่คิดไม่ถึงยิ่งกว่าคือ การที่สามารถรับหรงหรงได้นั้น ก็เป็นเพราะว่าฉินจุนโทรไปหาใครสักคนแบบธรรมดามาก

เขาพูดเพียงไม่กี่คำเท่านั้น ฝ่ายตรงข้ามคือประธานของบริษัทเครื่องสำอางแบรนด์เฉิงยวินเหรอ?

น้าคนเล็กตะลึงงัน หวังหรงหรงก็ตะลึงเช่นกัน

“เป็นไปไม่ได้ นี่มันเป็นไปไม่ได้ แค่รถคันเดียวเขายังไม่มีเลย ออกเดินทางไปไหนมาไหนยังต้องโบกรถ เขาจะมีความสามารถขนาดนี้ได้ยังไง?”

ผู้จัดการซุนหมดคำจะพูด หัวเราะเยาะ “เธอบอกว่าผู้จัดการซุนซื้อรถไม่ไหวเหรอ? เธอนี่มันคือคนที่มีตาหามีแววไม่มากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา ไม่มีความสามารถจริง ๆ ”

ฉินจุนยิ้มและเอ่ยอย่างเย็นชา “ฉันว่าพวกเธอน่าจะมีเบื้องหลังที่แข็งแกร่ง หากเป็นแบบนี้ ฉันก็คงไม่จำเป็นต้องช่วยเหลือแล้วให้พวกเธอไปสัมภาษณ์แบบปกติเถอะ”

ผู้จัดการซุนกลับมามีสติอีกครั้ง และเอ่ออย่างเย็นชาว่า

“หวังหรงหรง ตามประวัติย่อและภาพของเธอ บริษัทไม่สามารถรับเธอเข้าทำงานได้ตอนนี้เธอโดนไล่ออกแล้วเอาเสื้อผ้าของบริษัทถอดออกซะ”

หวังหรงหรงตกตะลึง ใบหน้าของเธอแตกกระจุยกระจาย

“ผู้จัดการซุน หรือว่า … คุณให้โอกาสฉัน ฉันจะทำมันอย่างดี ฉันไม่เป็นหัวหน้าแล้ว ฉันเป็นพนักงานคนหนึ่งก็ได้”

ผู้จัดการซุนเยาะเย้ย “พนักงานเธอก็ไม่สมควรเป็น ไปเถอะ กลับไปดำเนินการกับฉันซะหน่อย”

หลังจากพูดจบ ผู้จัดการซุนก็ลุกขึ้นยืน และออกไปทันที

หวังหรงหรงเดินตามไปข้างหลังอย่างเสียหน้า และเดินไปกับน้าคนเล็กราวกับศพที่เหลือแต่เนื้อและเดินได้ยังไงอย่างนั้น สีหน้าเต็มไปด้วยความอึดอัด

ในขณะนี้ในใจของพวกเธอก็รู้สึกผิดหวังอย่างมากจริง ๆ ถ้าเมื่อครู่นี้มีท่าทีที่ดีกับฉินจุนสักหน่อย หวังหรงหรงก็อาจจะไม่ใช่แค่หัวหน้าธรรมดา ๆ คนหนึ่ง

แม้ว่าจะเพิ่งเข้ามาและมีท่าทีที่ปกติกับฉินจุน ฉินจุนก็ไม่ได้รู้จักกับพวกเธอเป็นธรรมดา หากไว้หน้าแม่ของหวังตงเสวี่ยหรือช่วยพวกเธอบ้างเล็กน้อยก็น่าจะดี

แต่ตอนนี้ มันจบลงอย่างสมบูรณ์แล้ว

แม้แต่งานก็ไม่มีแล้ว ไม่ต้องพูดถึงหัวหน้าแผนก งานธรรมดายังไม่ได้เลย!