ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 555

พูดจบ ฉินจุนก็เดินออกไปนอกร้านอาหาร

ตอนที่ฉินจุนเดินออกมา ใบหน้าของคนอื่น ๆ ก็เต็มไปด้วยความสงสัย

พวกเขาอยากจะเห็นนักว่า ฉินจุนคนนี้จะรักษาคนขาเป๋ที่เป็นมาตั้งแต่กำเนิดให้หายได้ยังไง

ทุกคนต่างรู้ดีว่าแพทย์แผนจีนนั้นเป็นอะไรที่มหัศจรรย์มาก แต่ก็ไม่น่าจะมหัศจรรย์ขนาดนั้น

ต่อให้สามารถรักษาอาการขาเป๋ตั้งแต่กำเนิดให้หายได้จริง มันก็จำเป็นต้องใช้เวลา

เขาว่ากันว่าการบาดเจ็บที่กล้ามเนื้อหรือกระดูกต้องใช้เวลาหนึ่งร้อยวัน นี่เป็นคำที่บรรพบุรุษของการแพทย์แผนจีนทิ้งไว้

ขนาดอาการบาดเจ็บที่กระดูกหรือกล้ามเนื้อยังต้องใช้เวลาตั้งหนึ่งร้อยวัน แต่นี่เป็นการขาเป๋ตั้งแต่กำเนิดเลยยังไงก็ต้องใช้เวลานานกว่านั้น

ชายเร่ร่อนคนนั้นนั่งอยู่ที่พื้น ใบหน้ามีความหยอกล้อ เขาไม่มีทางเชื่อว่าฉินจุนจะสามารถรักษาเขาให้หายได้เลยในทันที

มันไร้สาระเกินไปแล้ว

พอออกมาจากประตูร้าน ฉินจุนไม่ได้ทำการรักษาให้ชายเร่ร่อนคนนั้น แต่กลับตรงไปขึ้นรถ หยิบกุญแจออกมาสตาร์ทรถ

เจียงเหลียงและคนอื่น ๆ ต่างก็มึนงง ฉินจุนสตาร์ทรถทำไมกัน หรือว่าจะหยิบอะไรบนรถ？

ฮึ่ม！

เขาเหยียบคันเร่ง บรื้นรถอยู่ครู่หนึ่ง เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม ทำเอาคนแถวนั้นตกใจกันหมด

จากนั้น ฉินจุนก็เข้าเกียร์และรถก็ค่อย ๆ เคลื่อนที่ช้า ๆ

จากนั้นก็เหยียบคันเร่งอีกครั้ง

บรื้น！

พอเสียงบรื้นดังขึ้น รถก็พุ่งออกไปทันที！พุ่งไปทางขอทานคนนั้น！

ทุกคนต่างตกใจช็อก เหล่าสาว ๆ ที่อยู่รอบข้างต่างกรีดร้องออกมา

นี่จะทำอะไรกัน จะฆ่าคนหรือไง！

แม้แต่หลิ่วชิงชิงเองก็ยังตกใจ รีบลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าเป็นกังวล

เจียงเหลียงประหลาดใจยิ่งกว่า นี่มันทำบ้าอะไรเนี่ย? บ้าหรือเปล่า?

คนที่หวาดกลัวที่สุดคือชายเร่ร่อนคนนั้น

หลังจากที่ฉินจุนเหยียบคันเร่งแล้ว ชายเร่ร่อนคนนั้นก็ร้องตะโกนออกมา พลิกตัวลุกขึ้นยืนทันที จากนั้นก็วิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย วิ่งเร็วอย่างกับเหาะได้!

ไหนกันล่ะท่าทางของคนพิการขาเป๋?

เขาวิ่งเร็วยิ่งกว่าวัยรุ่นอีก!

เอี๊ยดด!

หลังจากนั้นฉินก็หยุดด้วยการเหยียบเบรก

ฉินจุนควบคุมรถได้อย่างดีเยี่ยม ต่อให้ชายขาเป๋คนนั้นหลบไม่ทัน ก็ไม่มีทางโดนชน

จากนั้นฉินจุนก็ลงมาจากรถ สีหน้าเต็มไปด้วยความล้อเลียนแล้วเอ่ย

“หายดีแล้วใช่ไหม？”

ทุกคนต่างตะลึง ขอทานคนนี้แกล้งทำเป็นพิการงั้นเหรอ？

สมัยนี้พวกที่ชอบหลอกว่าพิการนั้นมีอยู่จริง ซึ่งไม่ได้เป็นเรื่องแปลกอะไร แต่เมื่อกี้นี้เจียงเหลียงตรวจชีพจรของเขานี่นา

ทั้งตรวจชีพจรทั้งฝังเข็มให้ กลับดูไม่ออกเหรอว่าชายเร่ร่อนแกล้งทำพิการ？แบบนี้มันน่าตลกเกินไปมั้ง？

พอชายเร่ร่อนเห็นว่าทุกคนต่างมองเขาอย่างเหยียดหยาม ก็รู้ว่าเขาคงอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว จึงเอามือล้วงกระเป๋าเดินข้ามถนนไป เขาเดินไปด้วยท่าทางอย่างสง่าผ่าเผย ไม่ได้มีท่าทางเหมือนคนขาเป๋ใด ๆ ทั้งนั้น

ถ้าบอกว่าขาเจ็บ ก็คงเป็นเพราะว่าเมื่อครู่เจียงเหลียงได้ทำการฝังเข็มให้เขา

เจียงเหลียงเบิกตากว้างใบหน้าซีดเซียว

“เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้！เมื่อกี้ตอนที่ตรวจก็เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาเป็นเส้นลมปราณอุดตันตั้งแต่กำเนิด ทำไมจะไม่เป็นอะไรล่ะ？”

ฉินจุนยิ้มเย็นชา “ฉันบอกแล้วไง ว่าที่นายเรียนมาน่ะมันเป็นความรู้เล็กน้อยมาก เขาไม่ได้เป็นเส้นลมปราณอุดตันตั้งแต่กำเนิด เขาแค่ขาชาเฉย ๆ ”

ขาชาเหรอ……

คิกคิก อุ๊บ

หลิ่วชิงชิงเป็นคนแรกที่กลั้นหัวเราะไม่ไหว จากนั้นคนอื่นๆ ก็หัวเราะออกมาตาม ๆ กัน

คนที่ไม่รู้จักยิ่งไม่แคร์อะไร พวกเขาหัวเราะจนตัวโยน เกือบหงายหลังเลยด้วยซ้ำ

เมื่อมีอาการขาชา มันก็จะมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในชีพจร

ถ้าหากไม่ได้เชี่ยวชาญทางด้านการแพทย์มากนัก ก็จะมีความเป็นได้สูงมากว่าจะวินิจฉัยไปว่าเป็นเส้นลมปราณอุดตันตั้งแต่กำเนิด เหมือนที่เจียงเหลียงคิดว่าใช่ เขาคิดว่าคนอื่นเป็นเส้นลมปราณอุดตันตั้งแต่กำเนิด เลยทำการฝังเข็มแบบปัญจธาตุให้เขาเพื่อทำการรักษา