ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 557

ใบหน้าของเจียงเหลียงซีดเซียว เขาไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตเขาจะถูกเงิน ‘ทุบจนตาย’

เงินสดเหล่านี้รวมกันแล้วน่าจะหลายร้อยล้าน มันเหมือนกับกองอิฐที่ทุ่มลงมาบนตัวของเจียงเหลียงอย่างรุนแรง

เขาอยากจะอ้าปากด่าฉินจุนแต่ก็ทำไม่ได้ หมดสติไปเสียก่อน

“คุณชายเจียง!” สีหน้าของหลิวฮว๋าฮว๋าเปลี่ยนไปทันที รีบพยุงคุณชายเจียงไปส่งโรงพยาบาลทันที

ฉินจุนโบกมือให้ต้วนเป่าตง และต้วนเป้าตงก็เข้าใจทันที รีบเรียกคนมาช่วยกันเก็บเงินทั้งหมดขึ้นไปไว้รถบรรทุก และนำกลับไปฝากที่ธนาคารอีกครั้ง

หลิ่วชิงชิงจับแขนของฉินจุนไว้ และทั้งสองคนก็ออกจากร้านอาหารไปอย่างเงียบๆ

“พี่นี่ก็จริงๆ เลย เงินจำนวนมากขนาดนั้นเอามาเพื่อทุ่มใส่เขาน่ะเหรอ?”

ฉินจุนยิ้ม “ก็เขาร้องขอเองไม่ใช่เหรอ?”

หลิ่วชิงชิงก็ยิ้มออกมาทันที จูงมือฉินจุนไว้และทั้งสองคนก็เดินไปเรื่อยๆ

เดินซื้อของนิดหน่อย จากนั้นก็กลับบ้าน และก็พบว่าที่บ้านมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาหนึ่งคน

เจียงเหลียง!

ตอนเวลานี้เจียงเหลียงนั่งอยู่บนรถเข็นในสวนของบ้านตระกูลหลิ่ว

บริเวณที่บาดเจ็บถูกพันด้วยผ้าพันแผลเรียบร้อย แม้ว่าจะยับเยินมาก แต่ก็ดูเหมือนว่ายังมีเรี่ยวแรงดีอยู่

เมื่อเจียงเหลียงเห็นทั้งสองกลับมา เขาก็พูดทันที

“ชิงชิงอย่าไปหลงกลเขา ผมรู้มาว่าตงไห่ของเรามีแบงก์ปลอมจำนวนมาก และผมก็สงสัยว่าที่เขาทำเมื่อกี้เป็นแบงก์ปลอม!”

แน่นอนว่าเจียงเหลียงไม่เชื่อ นั่นมันเงินสดหลายร้อยล้านเลยนะ ใครจะถอนก็ถอนได้งั้นเหรอ?

ร้อยล้านนะไม่ใช่ร้อยหยวน

แม้แต่หลิ่วชิงชิงที่เป็นตระกูลที่ร่ำรวยอย่างนี้ การถอนเงินสดหลายร้อยล้านก็ยังต้องมีการจัดการหลายอย่าง รวมถึงการปรึกษากับธนาคาร และการนัดหมายต่างๆ

ทุกคนต่างก็รู้ดี

การถอนเงินมากกว่า 150,000 หยวนขึ้นไปถือว่าเป็นการถอนเงินจำนวนมาก ธนาคารรายใหญ่ทุกแห่งจำเป็นต้องมีการนัดหมายล่วงหน้า

แต่เงินหลายร้อยล้านของฉินจุนไม่จำเป็นต้องนัดล่วงหน้า? ถอนออกมาได้ภายในเวลาสิบกว่านาที?

คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?

ผู้บริหารซุน?

ตอนที่เขาอยู่ในโรงพยาบาล เจียงเหลียงยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ต่อมาเขาก็เห็นข่าวว่าในตงไห่มีแบงก์ปลอมแพร่ออกมาจำนวนมาก เขาจึงตระหนักได้ว่าไอ้เด็กแซ่ฉินนั่นเล่นเขาแล้ว! มามุกนี้นี่เอง!

หลิ่วชิงชิงขมวดคิ้ว พูดไม่ออกทันที ทำไมเจียงเหลียงไม่ตายๆ ไปสักที?

“เจียงเหลียง เรื่องเงินน่ะไม่ต้องพูดแล้ว คุณคิดว่าฉันหาแฟนมาเพื่อขอเงินเหรอ?”

ตอนนี้ชิวหยวนฮวาและคนอื่นๆ ต่างก็พากันออกมาข้างนอกแล้ว พวกเขารู้จักเจียงเหลียง พวกเขาชอบเจียงเหลียงตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว ชายหนุ่มที่รู้จักพูด และรู้จักประจบประแจง ไม่เหมือนฉินจุน เย่อหยิ่งและไม่สนใจใคร

“ชิงชิงค่อยๆ คุยกันดีๆ เถอะ เสี่ยวเจียงกลับมาจากต่างประเทศก็เพื่อมาหาแกโดยเฉพาะเลยนะ”

หลิ่วชิงชิงขมวดคิ้ว “แม่ อย่าเพิ่งยุ่ง”

เจียงเหลียงรีบเสริมทัพ “คุณน้าพูดถูกครับ ถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องเงิน แต่เป็นเรื่องของความจริงใจมากกว่า”

หลังจากพูดจบ เหลียงเจียงก็หยิบสร้อยข้อมือสีสันสดใสออกมาจากกระเป๋าของเขา

บนสร้อยข้อมือมีทอง เงิน มรกต และเพชร ซึ่งดูงดงามมาก

และสร้อยข้อมือนี้ไม่เพียงแต่เป็นเครื่องประดับที่มีราคาเท่านั้น แต่กรรมวิธีการทำยังเป็นเอกลักษณ์อีกด้วย

คล้ายกับหยกฝังทองของจีน แต่กระบวนการทำนั้นซับซ้อนกว่า

เจียงเหลียงหยิบสร้อยข้อมือนี้ออกมาแล้วยื่นให้

“ชิงชิง สร้อยข้อมือเส้นนี้เรียกว่าสร้อยนางกำนัล ที่เมืองนอกเป็นสร้อยข้อมือที่ราชินีมอบให้กับเหล่านางกำนัลของเธอ การเก็บรายละเอียดต่างๆ นั้นยอดเยี่ยมมาก และตอนนี้ก็ยากมากที่จะหาสร้อยข้อมือด้วยมือจริงๆ ”

“นี่เป็นสิ่งที่มีชิ้นเดียวไม่มีใครเหมือน ชิงชิง เมื่อคุณสวมใส่มันก็จะหมายความว่าคุณเป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนใครในโลกนี้ เป็นสัญลักษณ์ของมิตรภาพของผมที่มีต่อคุณ”

หลิ่วชิงชิงขมวดคิ้วแต่ไม่ได้รับสร้อยข้อมือนั้นไป แต่ชิวหยวนฮวานั้นชอบมาก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น