ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 577

เมื่อเสียงของฉินจุนลดลง ถงฟางโจวก็ขมวดคิ้ว และแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา

“นายเป็นใคร เรามาคุยกันอยู่ นายมีคุณสมบัติอะไรมาขัดจังหวะ นายเป็นใคร?”

ถงฟางโจวเห็นว่าพวกเขาไม่ได้มาด้วยความปรานี ดังนั้นเขาจึงไม่ถูกไว้หน้า ยังไงซะ ณ ที่แห่งนี้ ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไร

ฉินจุนเยาะเย้ย “ไม่สำคัญว่าฉันเป็นใคร ไม่สำคัญว่าฉันมีคุณสมบัติหรือไม่ ฉันแค่บอกคุณตอนนี้ว่า ความคับข้องใจของนายและตระกูลฝู สิ้นสุดลงตรงนี้ซะ”

ถงฟางโจวเยาะเย้ย “เจ้านี่ตลกจริง ๆ นายคิดว่าเจ้าเป็นใคร นายบอกให้มันจบแล้วมันจบงั้นเหรอ? นายคิดว่าคนอย่างฉันนายถงจะตกใจกลัวงั้นเหรอ?”

ฉินจุนกล่าว “ทำไมนายถึงไม่กลัวความตายล่ะ?”

สีหน้าของถงฟางโจวยิ่งล้อเล่นมากขึ้นไปอีก “กลัวตาย ใครไม่กลัวตาย แต่จะทำอย่างไรถ้ากลัวความตาย ในฝูงชนนี้ นายต้องการต่อสู้กับฉันเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า นายคิดได้ยังไง นายมีพลังนี้เหรอ?”

ฉินจุนยิ้มจาง ๆ และหยิบเข็มเงินบาง ๆ ออกมาจากระหว่างนิ้วของเขา เข็มเงินนี้สั้นกว่าและบางกว่าเข็มฝังเข็มทั่วไป และดูเหมือนเส้นผม

มีรอยดำเล็กน้อยบนเข็มเงิน ราวกับว่ามีบางอย่างเปื้อนอยู่ แล้วเช็ดออก

ถงฟางโจวขมวดคิ้ว การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“นายหมายถึงอะไร?”

ฉินจุนกล่าว “การฆ่าคนมีหลายวิธี ใครบอกว่าต้องใช้ความรุนแรงอย่างเดียวล่ะ?”

ถงฟางโจวดูน่าเกลียดเล็กน้อย เขาจะถูกวางยาพิษงั้นเหรอ?

เมื่อมองดูเบอร์เกอร์และเฟรนช์ฟรายบนโต๊ะ ถงฟางโจวก็โล่งใจ เพราะถึงแม้เขาจะสั่งของพวกนี้ แต่เขาก็ไม่ได้กินอะไรสักคำ ฉินจุนก็แค่เอาแฮมเบอร์เกอร์ไปกินเอง

บนโต๊ะทั้งหมด มีเพียงโค้กเท่านั้นที่เขาจิบ

แต่เขาซื้อโค้กนี้เอง ฉินจุนไม่ได้แตะต้องสิ่งนี้เลยเมื่อครู่นี้ เขาต้องการวางยาพิษที่นี่ใช่มั้ย?

และถึงแม้ว่ามันจะถูกวางยาพิษจริง ๆ เขาก็จิบเล็กน้อยทั้งหมด มันจะเป็นพิษขนาดไหนกันนะ?

เข็มเงินของฉินจุนนั้นบางราวกับผม และไม่มีหมึกมากนัก

ฉินจุนยิ้ม เหลือบมองขวดโค้กอย่างแผ่วเบา แล้วพูด

“มีพิษที่เรียกว่าน้ำตาของซางหลง พิษนี้มีสีดำ ไม่มีรส และมีพิษสูง พิษเพียงหยดเดียวสามารถทำให้ช้างโตเต็มวัยได้ล้มทั้งยืนได้”

“แม้ว่าจะเจือจาง แต่ก็ยังเป็นอันตรายถึงชีวิตสำหรับผู้ใหญ่”

“แต่ถ้านายต้องการได้มันด้วยเข็มสีเงิน ให้เจาะเข้าไปในโค้กแล้วปล่อยให้คนอื่นกินไป ปริมาณของยานี้ยังไม่เพียงพอ”

“เว้นแต่ผู้ป่วยจะทนทุกข์ทรมานจากอาการปวดข้อที่เกิดจากภาวะกรดยูริกในเลือดสูง ซึ่งเป็นที่รู้จักกันทั่วไปว่าเป็นโรคเกาต์”

“ผู้ป่วยโรคเกาต์มีความต้านทานต่ำมากต่อพิษน้ำตาลของซางหลง ยาจำนวนเล็กน้อยสามารถฆ่าเขาได้ภายในครึ่งชั่วโมง”

“คนที่ได้รับสารพิษ จะปากแห้ง ลิ้นสั่น สูญเสียรสชาติ นิ้วก้อยสีดำ และเส้นสีดำที่ฝ่ามือจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย”

เมื่อฉินจุนพูดอะไรบางอย่าง ใบหน้าของถงฟางโจวก็ซีด และเขาก็ตรวจสอบสถานะของเขาอย่างรวดเร็ว

ริมฝีปากของเขาแห้งมาก เขาอยากลองชิม แต่เขาไม่กล้าที่จะขยับอาหารบนโต๊ะเลย ลิ้นของเขาดูเหมือนจะชามาก ดังนั้น การรับรู้รสชาติน่าจะหายไปหมดแล้ว

เมื่อเหยียดมือออก และมองที่นิ้วก้อย เส้นสีดำจาง ๆ ยืดออก ราวกับเส้นเลือดฝอยสีดำที่ขยายไปถึงนิ้วที่สามแล้ว

“แกมันเลวมาก!”

ในเวลานี้ ถงฟางโจวรู้สึกไม่สบายในร่างกายของเขาจริง ๆ กลัวว่ามันจะถูกวางยาพิษจริง ๆ

เขาเหลือบมองที่แก้วโค้ก มีรูเล็กมาก รูนี้เล็กมากจนโค้กไม่รั่วไหลออกมา

ใบหน้าของถงฟางโจวน่าเกลียดอย่างยิ่ง และเขาไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะมาตายน้ำตื้นด้วยการเตรียมการที่เพียงพอเช่นนี้

เด็กคนนี้เป็นตัวละครแบบไหนกัน!

ถงฟางโจวยืนขึ้น และลูกน้องที่โต๊ะข้างหลังเขาก็ลุกขึ้น

ฝั่งของเหลยหงก็มีผู้คนมากมาย ทั้งสองกลุ่มยืนเผชิญหน้ากันแบบนี้ และไม่มีใครกล้าทำอะไร

ท้ายที่สุดแล้ว ในสถานที่เช่นนี้ ถ้าคุณทำอะไรลงไปจริง ๆ มันจะไม่ดีสำหรับใครก็ตาม

ฉินจุนยิ้มจาง ๆ “ลงมือเหรอ จริง ๆ ฉันก็ชอบนะ เพียงแค่ไม่ชอบให้มันเป็นเรื่องใหญ่โตแค่นั้นเอง”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็หยิบไฟแช็ก Zippo ของถงฟางโจวขึ้นมาจากโต๊ะ