ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 583

จากมุมมองของฝูหรงหรง ฉินจุนผู้นี้ไม่ต้องการเงินใด ๆ แต่เขาต้องการมาใช้ชีวิตแบบสบาย ๆ ในตระกูลของเธออย่างแน่นอน

หลังจากที่เข้ามาในครอบครัวแล้ว เขาไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้าอีกต่อไป และเขาต้องการที่จะได้กินมื้ออาหารดี ๆ ตลอดไป

เป็นเพียงว่าฝูหรงหรงไม่มีความสุขมาก ระดับของเขาจะคู่ควรกับคุณหนูฝูได้อย่างไร?

ฝูหรงหรงแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา สิ่งที่เธออึดอัดที่สุดคือรูปลักษณ์ของฉินจุนที่ซื้อของถูกและดูเป็นคนซื่อบื้อ

ถ้าเขาอยากเป็นลูกเขยของตระกูล แสดงว่าเขากำลังขอทาน

ไม่ว่าสุดท้ายจะสำเร็จหรือไม่ ก็ต้องแสดงตนเป็นคนน่าสงสารสักหน่อยสินะ?

แต่ฉินจุนดูสงบเช่นนี้ ราวกับว่าเขาเป็นเจ้านาย และไม่ขอความช่วยเหลือเลย ซึ่งทำให้ฝูหรงหรงไม่มีความสุขมาก

เธอไม่เข้าใจคนจนและไร้กระดูกสันหลังแบบนี้ นายคิดว่านายคือนายน้อยแบบไหนกันนะ?

ฉินจุนขมวดคิ้ว และมองอย่างเย็นชา

ฝูเสี่ยวเฟิงรีบนำบรรยากาศรอบ ๆ กลับมา และไม่ต้องการทำให้อึดอัดเกินไป เมื่อฉินจุนถูกกวาดออกจากบ้าน มันจะกระจายออกไปในภายหลัง และมันก็ยังคงเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าตระกูลฝูของพวกเขาไม่มีความชอบธรรม

ฝูเสี่ยวเฟิงกล่าวว่า “เอาล่ะ อย่าเอะอะไป เราจะคุยเรื่องนี้กันทีหลัง พ่อของเสี่ยวฉินเคยเป็นเพื่อนที่ดีกับฉัน วันนี้เสี่ยวฉินอยู่ที่นี่ ดังนั้นฉันจะให้เขาอยู่ต่ออีกสองสามวัน และฉันจะต้อนรับนายอย่างดีเอง ตกลงมั้ย พี่หวัง หาห้องพักสำหรับเสี่ยวฉินก่อน”

บรรยากาศตึงเครียดมาก ถ้าคุณบอกว่าคุณต้องการหย่าทันทีที่คุณเข้ามา มันอาจทำให้ฉินจุนไม่พอใจ และมันจะไม่ดีที่จะออกไปคุยเรื่องไร้สาระให้คนภายนอกรู้

ปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ก่อนดีกว่า ให้ความช่วยเหลือเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ คุยกับเขาหลังจากที่ตั้งสติแล้ว

ฉินจุนอ้าปากพูด และต้องการทำให้ชัดเจน แต่เขาก็คิดแบบเดียวกัน การพูดคุยเรื่องการหย่าร้างในการพบกันครั้งแรกนั้นค่อนข้างจะไม่เหมาะสม และยังไม่สายเกินไปที่จะรอสองหรือสามวัน

ยังมีอีกหลายสิ่งที่ตระกูลฝูยังไม่ได้จัดการ แม้ว่าปัญหาของถงฟางโจวจะได้รับการแก้ไข แต่ก็ยังมีศัตรูมากมาย

ฉินจุนได้สั่งให้ถงฟางโจวแก้ปัญหาโดยเร็วที่สุด หลังจากทั้งหมดเหล่านี้ได้รับการแก้ไข ฉินจุนจะประลองกับพวกเขา ท้ายที่สุดความโปรดปรานนี้ยังคงอยู่ และฉินจุนยังต้องขอมัน

หลังจากจัดห้องพักสำหรับฉินจุนแล้ว เขาก็เข้าไปในห้อง และพักผ่อน

ในห้องนั่งเล่น ฝูหรงหรงขมวดคิ้ว และพูดว่า

“พ่อคะ พ่อทำอะไร! ทำไมพ่อไม่บอกเขาตรง ๆ แล้วปล่อยเขาไป ทำไมพ่อถึงให้เขามาอยู่กับพวกเราอีก!”

ฝูเสี่ยวเฟิงกล่าวว่า “อ่อ ยังไงก็ตาม เขาเป็นลูกของเพื่อนเก่าฉัน มันยากที่จะทำให้แข็งกระด้างเกินไป ดังนั้น อีกสักพักเธอจะออกไปเที่ยวเล่นไม่ใช่เหรอ พาเขาไปด้วยนะ ให้เขาเห็นว่าชีวิตปกติของของการได้ใกล้ชิดกับเธอเป็นยังไง ทำให้เขารู้ว่าพวกเราไม่ใช่คนระดับเดียวกับเขา ให้เขาตัดใจ”

ฝูหรงหรงพูดไม่ออก “หนูไม่ต้องการที่จะพาเขาไปด้วยหรอกค่ะ … ก็ได้ พาเขาไปด้วยก็ได้”

ฝูหรงหรงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่ต้องการให้ฉินจุนคนบ้านนอกนี้ออกไปเที่ยวเล่นด้วย แต่เมื่อเธอคิดเกี่ยวกับมัน พ่อก็มีเหตุผล ให้ฉินจุนดูช่องว่างระหว่างพวกเขา เขาไม่ใช่คนระดับเดียวกันเลย

ด้วยวิธีนี้ ฉินจุนอาจจะคิดออกด้วยตัวเอง และจากไปเพราะความเขินอาย นั่นก็ดีแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน ฝูหรงหรงก็เคาะประตูห้องฉินจุน

ก๊อก ๆ ๆ

ฉินจุนเปิดประตู และเห็นใบหน้าที่ไม่แยแสของฝูหรงหรง

“อีกหน่อยไปเที่ยวบาร์กับฉัน”

หลังจากพูด ฝูหรงหรงก็ออกไปทันที

เธอเพิ่งมาแจ้งฉินจุน จากมุมมองของเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่สวย และเป็นเกียรติของฉินจุนที่ได้พาฉินจุนออกไปเล่น เขาจะปฏิเสธได้ยังไง?

อย่างไรก็ตาม ฝูหรงหรงเดินเพียงไม่กี่ก้าว และได้ยินเสียงที่ไม่แยแสของฉินจุนจากด้านหลัง

“ไม่ไป”

ฝูหรงหรงตกตะลึงครู่หนึ่ง แล้วเธอก็หันศีรษะด้วยความประหลาดใจ ทั้งหน้าแสดงออกว่าเธอพูดไม่ออก

“นายฉิน นายจะไม่ไว้หน้าฉันหน่อยเหรอ …” ฝูเสี่ยวเฟิงเดินเข้ามา และจ้องไปที่เธอโดยไม่พูดคำที่ไร้ยางอาย

เขายิ้มและพูดกับฉินจุนว่า “เสี่ยวฉิน พวกนายสองคนอายุไล่เลี่ยกันและน่าจะคุยกันสนุก เป็นการดีที่ได้รู้จักเพื่อนมากขึ้น และฉันไม่สบายใจที่จะให้เธอออกไปคนเดียวในที่สาธารณะแบบนั้นในตอนกลางคืน นายไปกับเธอเถอะนะ”

ฉินจุนขมวดคิ้ว และลังเล “ก็ได้ครับ”

ดังนั้น ความทรงจำของฉินจุนที่ว่า ชีวิตของคนรุ่นที่สองที่ร่ำรวยอาจจะยังคงอยู่เมื่อสิบปีก่อน เธอจึงเตือนเขา เกรงว่าฉินจุนจะอับอาย

เมื่อฉินจุนได้ยินคำพูดนั้น เขาก็พยักหน้าอย่างไม่โต้ตอบ

ฝูหรงหรงกลอกตาอย่างหงุดหงิด โดยคิดว่าเขาไม่ได้ฟัง และนายเองนั่นแหละที่ต้องอับอายอยู่ดี

ไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงทางเข้าบาร์ และเห็นรถดี ๆ กำลังมา คนเฝ้าประตูก็รีบเข้าไปทักทาย ช่วยหยุด และนำทาง

หลังจากนั้น ฉินจุนและฝูหรงหรงได้ลงจากรถ และฉินจุนก็เดินเข้าไปในบาร์โดยตรง

ฝูหรงหรงเปิดปาก และต้องการเรียกเขา แต่ฉินจุนเข้าไปแล้ว

ฝูหรงหรงพูดไม่ออก ฉินจุนนี้ดื้อดึงเกินไป และไม่รู้จักการให้ทิปคนเฝ้าประตูเมื่อลงจากรถเลยด้วยซ้ำ คนจนแทบจะไม่ติดต่อกับสังคมเลยสินะ

ฝูหรงหรงต้องนำทิปร้อยทิปไปมอบให้คนเฝ้าประตู ซึ่งขอบคุณเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

แน่นอนว่า ฉินจุนไม่ได้ขาดการติดต่อกับสังคม นอกจากนี้ เขายังรู้กฎการให้ทิปเมื่อไปสถานที่ระดับไฮเอนด์เช่นนี้

เฉพาะเมื่อฉินจุนเข้าและออกจากสถานที่ดังกล่าว เขาถูกรายล้อมไปด้วยผู้คน ไม่ว่าจะเป็นต้วนเป่าตงหรือเมิ่งเหวินกัง เมื่อไหร่กันที่ฉินจุนจะต้องจัดการกับการให้ทิปเป็นการส่วนตัว?

เขาไม่มีนิสัยแบบนั้น

ฝูหรงหรงโกรธ และเข้าไปในบาร์ และขอให้ฉินจุนติดตามเธอ และทั้งสองคนก็มาถึงดาดฟ้าที่กว้างขวางเป็นพิเศษบนชั้นสอง

มีผู้ชายหล่อและสาวสวยนั่งอยู่บนดาดฟ้าแล้ว ทุกคนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหรูหรา พวกเขาดูเหมือนเด็กที่ร่ำรวย และไวน์แดงระดับไฮเอนด์และของว่างง่าย ๆ วางอยู่บนโต๊ะ

เมื่อเห็นฝูหรงหรงกำลังมา ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว พร้อมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“หรงหรง เธอมาแล้ว”

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นฉินจุนถัดจากฝูหรงหรง ใบหน้าของเขาก็มืดลงทันที

“คุณคือใคร?”