ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 67

ซูเหวินฉีในฐานะนักร้องระดับแนวหน้าของประเทศ เป็นเรื่องยากที่จะได้รับบัตรเข้าชมคอนเสิร์ตของเธอ

แต่ในฐานะนักร้อง คุณไม่สามารถควบคุมคนขายตั๋วได้จริง ๆ

เป็นเพียงว่าซูเหวินฉีใหญ่เกินไป ที่จะมีส่วนร่วมในการขายตั๋ว

เพื่อเป็นการตอบแทนแฟน ๆ คอนเสิร์ตครั้งนี้ได้ทำตั๋วพิเศษออกมาห้าร้อยใบ และนำไปใส่ในเว่ยป๋อให้ทุกคนได้ใช้ลุ้นรับของรางวัลราคาถูก ๆ ในงาน แฟน ๆ หลายคนก็แสดงความดีใจในกิจกรรม

อย่างไรก็ตาม ฟังความหมายของลวี่จื้อแล้ว ตั๋วห้าร้อยใบนี้อยู่ในมือเขาจริงเหรอ?

เมื่อซูเหวินฉีถอดแว่น สายตาของทุกคนก็เบิกกว้าง

สวยมาก …

ใบหน้าใต้แว่นกันแดดไร้ตำหนิใด ๆ ก็ล้นหลาม

มองใกล้ ๆ ซูเหวินฉีสวยกว่าในทีวีมาก และวันนี้เธอยังไม่ได้แต่งหน้าเลย …

ลวี่จื้อตกตะลึง เมื่อมองแวบแรก เขาจำได้ว่านี่คือซูเหวินฉี ท้ายที่สุดเธอเป็นเพื่อนร่วมงาน เขาเคยเห็นซูเหวินฉีเป็นการส่วนตัว ดังนั้นเขาจึงตอบสนองเร็วกว่าคนอื่น ๆ

“ซู … พี่ซู! มาที่นี่ได้ยังไง!”

เขาไม่เคยคาดหวังว่าจะได้เห็นซูเหวินฉีในแผงขายเล็ก ๆ เช่นนี้!

เธอมากินข้าวกับผู้ชายที่นี่ได้ยังไง?

อารมณ์ของซูเหวินฉีในเวลานี้เหมือนกับในทีวี มีเสน่ห์และครอบงำ แม้ว่าเธอจะนั่งอยู่ที่นั่นโดยไม่พูดอะไรเลย เธอก็รู้สึกเหมือนเป็นราชินี

จู่ ๆ ทุกคนก็หันไปมอง

ซูเหวินฉี! มันคือซูเหวินฉีจริง ๆ!

ฉันต้องบอกว่า บุคลิกที่เย็นชาของซูเหวินฉียังคงให้ประโยชน์บางอย่างกับเธอ

อย่างน้อยผู้เห็นเหตุการณ์เหล่านั้นเห็นว่าซูเหวินฉีโกรธในเวลานี้ และพวกเขาไม่กล้าที่จะเข้ามา นี่คือออร่า

แต่หวังซิ่งเจียและคนอื่น ๆ ก็ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

ตอนแรกฉันคิดว่าแฟนสาวของฉินจุนคนนี้ต้องน่าเกลียด หรือไม่ก็พิการ ไม่อย่างนั้นจะออกมาสวมแว่นกันแดดตอนกลางดึกได้ยังไง?

แต่คาดไม่ถึงว่า แฟนสาวจะกลายเป็นดาราดัง!

ก่อนหน้านี้หวังซิ่งเจียเสียดสีฉินจุน โดยบอกว่าเขาไม่สามารถหาแฟนที่ดูดีได้เลย ไม่ต้องพูดถึงหน้าตาของเธอ

ปัจจุบัน การปรากฏตัวของซูเหวินฉีอยู่ห่างจากหวังซิ่งเจียไปหลายร้อยช่วงตึก!

ไม่น่าแปลกใจที่ฉินจุนเพิ่งบอกว่าไม่ชอบเธอ ที่จริง เขาเป็นชายหนุ่มที่มั่งคั่งและอายุน้อยมาก่อน และดูถูกหวังซิ่งเจีย

ตอนนี้ แฟนสาวของเขาคือซูเหวินฉี และเธอก็ไม่ดูถูกเธอมากไปกว่านี้

ในเวลานี้ ใบหน้าของหวังซิ่งเจียแดงก่ำ และเธอรู้สึกว่าแก้มของเธอร้อนผ่าว เธออึดอัดราวกับว่าเธอถูกตบสองสามครั้ง

และใบหน้าของลวี่จื้อ ก็เป็นสีเขียว

เดิมเขาหยิบตั๋วห้าร้อยใบนี้ออกมาเป็นการส่วนตัว และเตรียมขายโดยเอาเงินเข้ากระเป๋าของเขาเอง เมื่อตั๋วของซูเหวินฉีถูกขาย พวกเขาสามารถสร้างรายได้จากตั๋วหลายพันใบ กำไรของตั๋วห้าร้อยใบนี้คือหลายแสน

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะถูกจับได้

“พี่ซู นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำเรื่องแบบนี้ ฉันจะไม่กล้าทำอีก ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่กล้าทำอีก!”

ซูเหวินฉีกล่าวอย่างเย็นชา

“สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือ มีคนใช้แฟน ๆ ของฉันทำเงิน”

“พรุ่งนี้ รอตำรวจมาหาถึงที่เถอะ”

เกี่ยวข้องกับจำนวนห้าแสนหยวน ลวี่จื้อก็เพียงพอที่จะถูกตัดสินว่ามีความผิดทางอาญา

เมื่อคำพูดลดลง ลวี่จื้อก็โง่เขลา

เขากำลังจะติดคุก …

ซูเหวินฉียืนขึ้น จับแขนของฉินจุน แล้วพูด

“ไปกันเถอะ”

อันที่จริง เธอไม่อยากถูกคนอื่นเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์กับฉินจุน แต่เรื่องตอนนี้ และทุกคนได้เห็นแล้ว แม้ว่าจะไม่มีปาปารัสซี แต่พรุ่งนี้ก็มีข่าวลือมากมายอย่างแน่นอน

พวกอันธพาลหลายคนแสดงออกอย่างดุเดือด และก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว

“คนสวย เธอพลาดแล้ว”

ลวี่จื้อมีรอยยิ้มเคร่งขรึม หากเธอไม่ทำให้ฉันใช้ชีวิตได้ดี เธอก็อย่าใช้ชีวิตด้วยเลย!

จับซูเหวินฉีมา ให้เธอเอาเงินเก็บของเธอออกมาทั้งหมด หลังจากนั้นลวี่จื้อจะนำสุกส่วนที่อยู่เบื้องหลังของบริษัทเป็นเส้นทางการหลบหนี!

อีกอย่าง … ก่อนจากไป ฉันยังสามารถเล่นกับเทพธิดาองค์นี้ที่ใคร ๆ ก็นึกถึง

ไร้สารพิษและไร้สามี หากนั่งรอตาย เขาทำได้เพียงต้องเผชิญหน้าในคุกเท่านั้น

ซูเหวินฉี! อย่าโทษฉันที่โหดร้าย!

ใบหน้าของซูเหวินฉีเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอจะมีบอดี้การ์ดของเธอในวันธรรมดา และสิ่งนี้ไม่ค่อยเกิดขึ้น ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่พักพิงเย่ไป่

พวกอันธพาลหลายคนเห็นฉินจุน และพ่นออกมาอย่างเย็นชา

“ไอ้หนู ถ้ารู้ภาษาก็ออกไปซะ! ไม่งั้นก็อย่าว่าพวกเราที่หยาบคาย!”

ฉินจุนเยาะเย้ย “ไอ้พวกปลาและกุ้งเหม็นหลายตัว ยังจะคิดว่าตัวเองเก่งอีกเหรอ”

เมื่อกล่าวเช่นนั้น ฉินจุนก็ก้าวไปข้างหน้า เตรียมตัวจะลงมือ

ทันใดนั้น ก็มีเสียงมาจากด้านหลัง

“ปลาเหม็นกุ้งเน่าพวกนี้ ต้องให้ปรมาจารย์ฉินทำด้วยตัวเองเหรอ?”

ฉินจุนมองย้อนกลับไป และเห็นต้วนเป่าตงเดินมาพร้อมกับลูกน้องสองสามคน

ต้วนเป่าตงเกิดที่เมืองจิ่ง แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่เขามักจะพาพี่น้องของเขากลับไปที่ตลาดกลางคืนเพื่อทานอาหาร

คิดไม่ถึงว่า วันนี้ได้พบกับคนที่มาหาเรื่องกับปรมาจารย์ฉิน คนพวกนี้รนหาที่ตายจริง ๆ!

พวกอันธพาลหลายคนตกตะลึง

“ตง … พี่ตง?”