ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 85

ซูเหวินฉีสูดลมหายใจอยู่สองสามครั้งถึงสงบอารมณ์ลงได้

ก็ไม่รู้ว่าใครต้องการจะหาเรื่องเธอ ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ยินคำถามของฉินจุน ไม่รู้แน่นอนว่าเป็นหวังจื่อ

แต่ว่าแค้นนี้ ฉินจุนกลับจำมันได้

แต่ไหนแต่ไรแล้วบทบาทเล็กๆแค่นี้ฉินจุนไม่อยากจะสนใจ แต่ในเมื่อเขาใช้วิธีหน้าเนื้อใจเสือทำเลวทรามแบบนี้ ก็อย่าหาว่าฉินจุนไม่เกรงใจก็แล้วกัน

ทั้งสองมาถึงยอดเขาที่มองลงไปก็เห็นทั่วทั้งตงไห่ ซูเหวินฉีอารมณ์ดีมาก ลืมเรื่องไม่ดีก่อนหน้านี้ไปหมด

สายลมพัดมา กลิ่นดอกชิงเหมยตลบอบอวลไปทั่ว

” ฉันชอบที่นี่ที่สุดเลย น่าเสียดายที่มันยังไม่กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยว ต่อไปถ้ากลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแล้วได้นอนที่นี่สักคืนหนึ่งคงจะดีมากๆเลย ”

ฉินจุนยิ้ม ทิวทัศน์ของที่นี่ถือว่าไม่เลวเลย แต่ถ้าเทียบกับทิวทัศน์ที่เขาซวนหยวนของท่านอาจารย์แล้วยังห่างไกลกันมาก

ฉินจุนและซูเหวินฉีนั่งอยู่บนหินก้อนหนึ่ง มองไปยังทิวทัศน์ยามราตรีของตงไห่ รับลมและสูดดมกลิ่นหอมของดอกชิงเหมย ทำให้รู้สึกเงียบสงบและผ่อนคลายมากๆ

ซูเหวินฉีค่อยๆเอนตัวลงและค่อยๆเอาหัวซบที่บนไหล่ของฉินจุน

” ยืมใช้ไหล่ของคุณหน่อย ”

สายลมพัดผ่าน ซูเหวินฉีค่อยๆหลับตาลง

ในเมืองที่พลุกพล่านและวุ่นวาย เธอไม่ค่อยได้รู้สึกผ่อนคลายแบบนี้มากเท่าไหร่

หลังจากผ่านไปสองสามนาที ทันใดนั้นซูเหวินฉีก็ลืมตาขึ้น

” จู่ๆฉันก็คิดเพลงใหม่ออก ”

ขณะที่พูดซูเหวินฉีก็ลุกขึ้นยืนบนยอดเขา มองไปยังทิวทัศน์แล้วอ้าปากร้องเพลง

“สายลมแสงแดดในฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่น เสียงหัวเราะยามค่ำคืน ”

” เธอกับฉันพบกันใต้แสงดาว ลมหนาว อบอุ่นใจ ”

“……”

ไม่มีเสียงดนตรี และไม่มีเสียงคอรัส มีเพียงซูเหวินฉีผู้เดียวยืนร้องสดอยู่บนยอดเขา

เสียงนุ่มนวลไพเราะดังก้องกังวาน บนภูเขาสูงแห่งนี้ ประกอบกับดวงดาวระยิบระยับมากมายราวกับมีปาฏิหาริย์

หลังจากร้องไปได้ไม่กี่ท่อน ซูเหวินฉีผายแขนออกมาหมุนตัวอย่างช้าๆแล้วเต้นรำ

ฉากนี้มันช่างสบายตา

ไม่นานซูเหวินฉีก็ร้องจบเพลง มองฉินจุนด้วยความตื่นเต้นแล้วพูดว่า

” เป็นไงร้องเพราะไหม ? ”

ฉินจุนพยักหน้า ” ไม่เลว ”

ซูเหวินฉีดีใจมากที่ได้รับคำชมจากฉินจุน

ครั้งที่แล้วที่บ้านของฉินจุน ซูเหวินฉีฮัมเพลงที่ฮอทฮิตของเธอ ฉินจุนยังพูดแค่ก็พอได้ ดูสิว่านายนี่จู้จี้จุกจิกแค่ไหน

วันนี้เขาพูดว่าไม่เลวก็ถือว่าเป็นคำชอบสำหรับเธอแล้ว

” เยี่ยมเลย กลับไปจะได้มีเพลงใหม่ในคอนเสิร์ตแล้ว ”

ซูเหวินฉีมีความสุขมาก ราวกับสาวน้อยที่พึ่งซื้อตุ๊กตามาแล้วกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

” นี่ เจ้าตอไม้ ไปเด็ดดอกชิงเหมยกับฉันสิ ! ”

ขณะที่พูด ซูเหวินฉีก็หมุนตัวเดินลงจากภูเขา

ฉินจุนลูบจมูกตัวเอง ทำอะไรไม่ถูก

เจ้าตอไม้ ?

……

ตอนนี้ครอบครัวของป้ารองใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย จะไปร้านอาหารระดับไฮเอนด์แบบนี้ก็ถือเป็นเรื่องปกติ แต่ว่าภัตตาคารแห่งนี้เป็นของเพ่ยเหลียง คิดว่าไปครั้งนี้คงไม่เสียค่าใช้จ่ายอะไร

เมื่อมาถึงห้องส่วนตัวของภัตตาคาร หลังจากที่ฉินจุนเข้ามาแล้วก็พบว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย

ชายหนึ่งคนหญิงหนึ่งคน ดูแล้วเหมือนแม่ลูกกัน

” ป้ารอง ”

ถังหมิ่นรีบแนะนำตัว ” พี่ซุน นี่หลานชายฉันเองฉินจุน ”

หลังจากที่แนะนำตัวเสร็จฉินจุนจึงรู้ว่า วันนี้ถังหมิ่นเป็นคนนัดซุนต้าเหมยมา และเหตุผลที่เรียกฉินจุนมาก็เพื่อช่วยหางานให้เขา

” เสี่ยวหยาง ได้ข่าวว่าเธอทำงานที่บริษัทในวงการบันเทิงใช่มั้ย? คงได้เงินเยอะเลยใช่มั้ย ? ”

” หยางซินเฉิงทั้งตัวผอมตัวเล็ก ดูๆไปเหมือนกับคนขาดสารอาหาร ใบหน้าซีดและดวงตาสีดำ ฉินจุนมองแค่แวบเดียวก็รู้ว่าเด็กคนนี้ปล่อยเนื้อปล่อยตัวเกินไป และการใช้ชีวิตของเขามีปัญหา ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หยางซินเฉิงก็ยิ้มอย่างมีชัย

” ก็พอได้ครับ ผมก็เป็นแค่ผู้จัดการให้กับดาราภาพยนตร์แนวหน้า รายได้ก็ไม่เลว ปีหนึ่งประมาณ 8 แสนหยวน ”

เมื่อถังหมิ่นได้ยินก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ ” ดูท่างานนี้ดีจริงๆเลยนะ เธอดูสิฉินจุนหลานชายของน้าก็หน้าตาดีนะ พอจะมีโอกาสได้ทำงานบ้างไหม ? ”

หลินเยวี่ยเหยาสีหน้ามืดลงและกล่าว่า

“แม่อย่าพูดอะไรไปทั่ว วงการบันเทิงเข้ากันได้ง่ายๆซะที่ไหน ”

เมื่อเห็นว่าหลินเยวี่ยเหยาพูด ดวงตาของหยางซินเฉิงก็เป็นประกาย ตอนเด็กๆก็คิดว่าหลินเยวี่ยเหยสวยมาก ตอนนี้โตแล้วยิ่งสดใสเข้าไปใหญ่

หยางซินเฉิงรีบตอบ ” วงการบันเทิงนั้นเข้ายากก็จริง แต่ในเมื่อเป็นลูกพี่ลูกน้องของเยวี่ยเหยาแล้ว ผมจะช่วยอย่างเต็มที่แน่นอน ”

หลินเยวี่ยเหยาพยักหน้าอย่างอึดอัด บอกตามตรงว่าเธอไม่ได้สนใจหยางซินเฉิงมากนัก ไทม์ไลน์ของนายคนนี้มักจะโพสต์แต่รูปสาวสวยอยู่บ่อยๆ ดูแล้วไม่ค่อยซื่อสัตย์เท่าไหร่ เธอชอบแบบรักเดียวใจเดียวมากกว่า

เพื่อที่จะให้ตนเองได้รับความสนใจ หยางซินเฉิงมองไปที่ฉินจุนและถาม

” นายจบชั้นอะไรมา เคยเรียนการแสดงมาก่อนไหม ?”