ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 97

ฉินจุนรู้จักหมอมากมาย แต่เขาไม่ต้องมองหาคนอื่น มีหมอเก่ง ๆ อยู่ในโรงพยาบาล

ฉินจุนโทรหาค่งฝานหลิน

“ฉันต้องการซื้อโสมเป็นของขวัญ คุณสามารถหาให้ผมได้มั้ย?”

เมื่อค่งฝานหลินได้ยิน “พอดีเลยผมมีโสมป่าอยู่พอดี ปีนี้ขายหกล้านกว่าหยวน ตอนแรกว่าจะเก็บไว้ใช้ ผมจะส่งให้คุณก็แล้วกันครับ”

“ได้”

เนื่องจากมีสำเร็จรูป ฉินจุนจึงใช้ของพวกเขา

โสมป่าเป็นเพียงชื่อเท่านั้น ประสิทธิภาพของโสมป่ามานานหลายทศวรรษได้มาถึงจุดสูงสุดแล้ว ที่เรียกว่าโสมป่าที่ใช้มาหลายร้อยปี มีค่าสะสมมากกว่า และนำไปใช้ในการแพทย์ทางคลินิก มันค่อนข้างสิ้นเปลือง

ค่งฝานหลินส่งโสมป่าโดยตรง โดยไม่ต้องการเงินใด ๆ

“เหอะ ๆ ปรมาจารย์ฉินช่วยสอนผมก็พอครับ ผมไม่ต้องการเงิน ผมไม่ขาดเงิน”

ที่ค่งฝานหลินพูดนั้นเป็นความจริง เดิมทีเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์แผนจีน และเขามีชื่อเสียงมากในเมืองหลวง หลังจากหลายปีมานี้ มีคนมาขอการรักษาจากเขามากขึ้น พวกเขาทั้งหมดเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง เขาจึงไม่ขาดแคลนเงินทองโดยธรรมชาติ

ถ้าฉินจุนชี้แนะเขาอย่างไม่เป็นทางการ ก็คงดีกว่าสิ่งอื่นใด

ฉินจุนนำโสมป่ามามอบให้จู้หลินหลิน

จู้หลินหลินส่งไปที่มือของหวังหยุนอย่างเงียบ ๆ และพูดว่า “แม่คะ โสมนี้ค่อนข้างแพง แม่ต้องการให้ของขวัญใครกัน?”

หวังหยุนไม่ได้คิดมากว่าโสมมีราคาแพงแค่ไหน เพราะลูกสาวของเธอซื้อมา ฉินจุนไม่สามารถจ่ายได้แน่นอน

“ไม่ต้องถาม มันเป็นเรื่องของธุรกิจ”

ตอนนี้จู้หลินหลินดื้อรั้นมาก ดังนั้นหวังหยุนจึงไม่กล้าพูด รอให้ของขวัญที่จะส่งให้ประธานที่อยู่เบื้องหลัง

หวังหยุนพอใจกับโสมมาก ๆ โสมนี้ได้รับการอัปเกรดเป็นเกรดสูงทันที และมันจะช่วยรักษาหน้าไว้ได้อย่างแน่นอนเมื่อส่งออกไป

หวังหยุนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และเริ่มติดต่อ

หลังจากสอบถามหลายครั้ง ในที่สุดก็พบข้อมูลติดต่อของหวังหรุ่ย

หวังหยุนเพิ่มเพื่อนในวีแชทกับหวังหรุ่ย และถามอย่างสุภาพ

“รองผู้อำนวยการหวังใช่มั้ยคะ? สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหวังหยุน พอดีมีเรื่องรบกวนคุณเล็กน้อยน่ะค่ะ”

น้ำเสียงของคำพูดของหวังหยุนนั้นสุภาพมาก

แม้ว่าหวังหรุ่ยจะเป็นรองผู้อำนวยการ แต่เธอก็ไม่มีความเย่อหยิ่งและเข้ากับคนง่าย

“คุณต้องการจะพูดอะไรคะ?”

“คืออย่างนี้ค่ะ ฉันมีของขวัญหนึ่งชิ้น อยากจะส่งให้กับท่านประธานของพวกคุณ แต่ว่าติดต่อไม่ได้คุณช่วยฉันติดต่อซะหน่อยได้ไหมคะ?”

สิ่งที่หวังหยุนคิดคือทางที่ดีน่าจะขอหมายเลขโทรศัพท์ เพื่อที่เธอจะได้ติดต่อกับเจ้านายได้โดยตรง หากประธานสนใจจู้หลินหลินจริง ๆ เธอก็จะเป็นแม่ยายจริง ๆ

หวังหรุ่ยขมวดคิ้ว “ขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่สามารถให้ข้อมูลติดต่อของเจ้านายของเราแบบลวก ๆ ได้ ถ้ามีบางอย่าง ฉันสามารถช่วยคุณส่งต่อได้”

ผู้อำนวยการฉินเป็นคนแบบไหน? แน่นอน คุณไม่สามารถให้ข้อมูลติดต่อแบบลวก ๆ ได้

หวังหยุนถอนหายใจโดยรู้ว่าสิ่งนี้จะได้ผล และเตรียมพร้อมทางจิตใจ

“โอเค รองผู้อำนวยการหวัง งั้นฉันจะส่งของขวัญให้คุณ คุณช่วยฉันส่งต่อสักหน่อยนะคะ คุณมีเวลาว่างตอนไหน ที่จะสะดวกช่วยฉันส่งให้เขา?”

หวังหรุ่ยกล่าวว่า “ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ฉันมีเวลา คุณสามารถให้สิ่งของกับผู้ช่วยของฉัน และฝากข้อมูลติดต่อไว้ได้ค่ะ”

“โอเค ๆ ๆ ค่ะ ขอบคุณค่ะ!”

เห็นได้ชัดว่าหลังจากใช้โทรศัพท์มือถือ หวังหยุนรู้สึกประหม่าแทบตาย การพูดคุยกับรองผู้อำนวยการนั้นประหม่ามาก ถ้าเธอได้คุยกับประธานเบื้องหลังจริง ๆ เกรงว่าเธอจะประหม่าจนตาย

หวังหยุนหยิบโสม และรีบออกจากบ้านไปจนถึงซวนหยวนกรุป หวังว่าจะบรรลุการแต่งงานครั้งนี้โดยเร็วที่สุด

ถ้าท่านประธานมีความประทับใจที่ดีต่อจู้หลินหลิน คุณควรเข้าใจความหมายของการรับของขวัญจากเธอใช่ไหม?