พยศรักซาตาน นิยาย บท 1

สิบสามปีผ่านไปเวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก จากคืนเป็นวันจากวันเป็นปี กอหญ้า มนัสสุกานต์

เด็กหญิงกอหญ้าปฏิเสธที่จะใช้นามสกุลเมื่อสิบกว่าปีก่อน ตรีรินทร์จึงได้ขอให้ใช้นามสกุลเดิมของเธอ

เด็กหญิงกอหญ้าอยู่ในความดูแลของธมกานต์และตรีรินทร์ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา

เธอไม่เคยทำความเดือดเนื้อร้อนใจมาให้ มีแต่จะทำให้ชื่นใจภูมิใจเมื่อเธอสำเร็จด้านการบริหารธุรกิจด้วยเกรดเฉลี่ย 3.83

เด็กหญิงกอหญ้าเจริญเติบโตซึ่งตอนนี้กลายเป็นสาวสวยสุดฮอตของวงการนางแบบ

เธอทำงานควบคู่ไปกับการเรียนมาสี่ห้าปีแล้ว จากการชักนำของออกาไนซ์เซอร์ชื่อดัง คุณตุ๊ดตู่ ตรีนาถ

ชายในร่างหญิงที่แอบเห็นแววเธอตอนที่เธอมาเดินเล่นกับพี่น้องตระกูลพิพัฒนพงค์ จนเชิญชวนให้ไปถ่ายแบบเล็กๆ

จนกระทั่งโฆษณาและไต่มาเป็นนางแบบบนแคทวอร์คที่เจ้าของสินค้าเรียกใช้งานเป็นประจำ

แต่เธอก็ไม่ทิ้งการเรียนยังเรียนปริญญาโทด้านการตลาดควบคู่ไปกับการทำงาน

ซึ่งเหลืออีกแค่ปีเดียวเธอก็จะได้ปริญญามาเชยชม

“ ญ่า ญ่า อย่าพึ่งไป รอด้วย”

เสียงพยาบาลสาว เด็กหญิงต้นน้ำในอดีต

ปัจจุบันกลายเป็นพยาบาลสาวร่างเล็กกำลังวิ่งตามมาอย่างกระหืดกระหอบ

“รอด้วย ไปด้วย” ต้นน้ำพูดน้ำเสียงยังหอบเหนื่อย

กอหญ้าหยุดเดินก่อนยิ้มหวานให้ต้นน้ำ หญิงสาวที่มีศักดิ์เป็นพี่สาว

“ พี่น้ำ จะไปกับญ่าเหรอ”

“ ใช่ รถพี่เอาไปเช็ค มีเรื่องจะขอร้องด้วย”

“ เรื่องอะไร”กอหญ้าทำหน้าฉงน

“ ไปนอนค้างที่คอนโดฯ เป็นเพื่อนหน่อยนะ พลีส พลีส คืนนี้มีเวรตอนเที่ยงคืนกะว่าจะไปค้างที่คอนโดฯ

แต่ไม่กล้านอนคนเดียว นะญ่านะไปนอนเป็นเพื่อนหน่อย”

“ ได้สิ แต่เอ๊ะ ญ่าคงกลับดึกนะ วันเกิดพี่ตุ๊ดตู่ต้องเอาของขวัญไปให้ก็คงมีสังสรรค์เล็กน้อย พี่น้ำรอญ่าได้ไหม”

“ ได้ได้ พี่จะนอนดูซีรีย์เกาหลีรอนะ กำลังติดเรื่อง What’s wrong with Secretary Kim กำลังฟินเลย”

“ เอาอีกแล้ว ดูแล้วก็บ่นว่านอนไม่พอ”

“ เห้อญ่า เมื่อไหร่เธอจะเปลี่ยนรถสักที คันนี้กี่ปีแล้วน่ะเก่าซะ เห็นคุณแม่ว่าจะซื้อให้เธอวันเกิด

สงสัยจะทนเห็นสภาพไม่ไหว”

“ ไม่เอาหรอก เกรงใจป้ารินทร์ แค่ส่งเสียเลี้ยงดูมาจนป่านนี้ก็เป็นบุญคุณจนไม่รู้จะตอบแทนไงแล้ว”

กอหญ้าพูดพลางสตาร์ทรถ

“ แล้วนี่ออกเวรกี่โมงล่ะ” กอหญ้าหันไปถาม

“ เก้าโมงเช้า ฉันล่ะเกลียดเวรกะดึกนี้จริงๆ นะ แต่มันคือหน้าที่”

“ ให้ญ่าไปรับไหม”

“ ไม่ต้องหรอกจะนั่งแท็กซี่กลับบ้านเลย บอกตรงๆ นะ ถ้าไม่ต้องเข้าเวรดึกไม่ชอบนอนหรอก คอนโดฯเนี่ย

ยังไงมันก็ไม่เหมือนบ้าน ญ่าว่าไหม”

“ค่ะ”

บนเครื่องบินที่บินมาจากประเทศอังกฤษ

กริชชัยสูดลมหายใจเมื่อได้ยินเสียงประกาศว่าอีกไม่ถึงชั่วโมงเครื่องจะลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิ

สิบสามปีผ่านไปอย่างรวดเร็วกริชชัยในวัยยี่สิบแปดปี

กลายเป็นหนุ่มหล่อมาดเข้มมีเคราจางเล็กน้อยเนื่องจากไม่ได้โกนหนวดมาหลายวัน หลังจากจบปริญญาโทจากสแตมฟอร์ด

กริชชัยก็มาต่อที่มหาวิทยาลัยแคมบริชอีกเป็นปริญญาโทใบที่สอง ชายหนุ่มถามใจตัวเองว่าเรียนจบแล้วทำไมไม่กลับบ้าน

แต่ดูเหมือนชายหนุ่มก็ไม่ทราบคำตอบแน่นอน แต่ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองจะพร้อมที่จะเผชิญกับทุกสิ่ง

การเดินทางกว่าสามสิบชั่วโมงทำให้กริชชัยรู้สึกเบื่อหน่ายและเหนื่อยล้า

ชายหนุ่มดื่มวิสกี้ไปอีกสองแก้วเพื่อเรียกความกล้าหาญ

ตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อสิบสามปีก่อนชายหนุ่มไม่ได้กลับเมืองไทยเลยแม้แต่ครั้งเดียว

มีแต่ธมกานต์และตรีรินทร์หรือแม้กระทั่งคุณหญิงมณีจันทร์ที่แวะเวียนไปเยี่ยมตลอดทุกปี ชายหนุ่มกลับจากเที่ยวที่บราซิล

กลับมาเอาสัมภาระที่ประเทศอังกฤษแล้วบินต่อมาเมืองไทย การเดินทางกว่าสามสิบชั่วโมงทำให้กริชชัยเมื่อยล้า

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ กริชชัยยืนนิ่งมองผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ ก่อนจะตัดสินใจ ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือ

ก่อนกดเปิดเครื่องแล้วเลื่อนไปที่ชื่อที่ตนเองต้องการ

On call room

กริ๊ง กริ๊งๆๆ เสียงโทรศัพท์ดังใกล้หู

“ฮัลโหล”

“ ยัยน้ำ นี่พี่นะ”

“ ว่าไง พี่กริช นี่มันกี่โมง”

“ตีห้า หกโมงแล้ว”

“ โห โทรมาทำไมแต่เช้า”

“ คอนโดฯ พ่อที่ริมน้ำยังอยู่ไหม”

“ อืม”

“ คีย์การ์ดอยู่ที่เดิมใช่ไหม”

“ อืม”

“ ถามทำไมพี่”