PLAYBOY คุณพ่อฝึกหัด นิยาย บท 6

Pream Part

 .

ก๊อก ก๊อก

“คุณครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เสียงเคาะกระจกที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ฉันค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น เมื่อกี้รู้สึกเวียนหัวหนักจนเผลอซบลงกับพวงมาลัย แต่หน้าผากเจ้ากรรมกลับไปโดนแตรรถเสียอย่างนั้น และเสียงแตรรถที่ดังลั่นแบบนั้นคงทำให้คนแตกตื่นไม่น้อยจนต้องมีคนเดินมาดูแบบนี้

“คุณครับ”

“ค่ะ...” ฉันลดกระจกลงและเอ่ยตอบรับยามรักษาความปลอดภัยด้วยเสียงที่แผ่วเบา

“ไหวไหมครับ หน้าคุณซีดมากเลย”

“ไหวค่ะ ขอฉันพักซักครู่นะคะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่เวียนหัวเท่านั้น”

“ได้ครับ ๆ” ยามวัยกลางคนพยักหน้ารับก่อนจะเดินจากไป แต่ยังไม่วายหันกลับมามองเรื่อย ๆ ด้วยความเป็นกังวล และพอฉันเห็นตัวเองในกระจกก็ไม่แปลกใจเลยที่ลุงยามคนนั้นจะเป็นห่วง เพราะหน้าของฉันซีดขาวจนแทบจะไร้สีเลือดเหมือนคนป่วยหนัก

“สองแสบ เล่นงานแม่หนักเลยนะวันนี้” ฉันลูบหน้าท้องแผ่วเบา เอ่ยดุลูกแต่ไม่ได้จริงจังมากนัก ก่อนจะแกะลูกอมรสเปรี้ยวที่แวะซื้อระหว่างทางเข้าปาก รสชาติเปรี้ยวจัดของมันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก ความพะอืดพะอมเริ่มจางหายไป ฉันจึงเอนกายลงกับเบาะรถพร้อมกับลูบหน้าท้องของตัวเองไปมา

“เด็กดี วันนี้แม่มีงาน อย่าเพิ่งรังแกแม่นักเลยนะลูก”

วันนี้ฉันมีบรรยายเรื่องการเรียนต่อที่ออสเตรเลียที่มหาวิทยาลัยนี้ มันเป็นงานที่ใหญ่จนไม่กล้ายกเลิกแม้ร่างกายและจิตใจจะไม่พร้อมแค่ไหน และที่สำคัญงานนี้มีเรื่องของนามสกุลเข้ามาเกี่ยวข้อง... แม่เป็นคนสั่งให้ฉันมาบรรยายที่นี่เพราะอธิการบดีรู้จักกับแม่เป็นการส่วนตัว ฉันไม่อยากให้ตัวเองเป็นกลายคนที่ไร้ความรับผิดชอบในสายตาแม่ และนามสกุลที่วางอยู่บนบ่าไว้ทำให้ฉันต้องแบกร่างมาทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด ต่อให้ใกล้จะตายฉันก็ต้องมา

พอได้ลูกอมเปรี้ยว ๆ ร่างกายก็สดชื่นขึ้น เวลาที่ใกล้เที่ยงครึ่งเต็มทนเป็นสัญญาณว่าหมดเวลาพักผ่อนแล้ว ฉันหยิบเครื่องสำอางมาเติมใบหน้าให้พอมีสีสันขึ้นมาบ้าง ก่อนจะหยิบของสำคัญที่ต้องใช้และก้าวลงจากรถอย่างสง่างามตามที่ถูกสั่งสอนมา ตอนนี้ฉันเป็นพริมาตา ลูกสาวคนเดียวของตระกูลเก่าแก่และมีชื่อเสียงในประเทศไทย ไม่ว่าภายในฉันจะอ่อนล้าและพังแค่ไหน แต่ฉันก็ต้องดูดีและไร้ข้อผิดพลาดในสายตาของคนที่พบเห็น

“สวัสดีค่ะ” ฉันเดินเข้าไปในตึกคณะ ก่อนจะเอ่ยทักเจ้าหน้าที่ที่นั่งทำงานอยู่อย่างสุภาพ โชคดีที่อาการเวียนหัวและพะอืดพะอมหายไปแล้วจึงสามารถพูดคุยได้ปกติ

“สวัสดีค่ะ ติดต่อเรื่องอะไรคะ”

“ที่จะมาบรรยายเรื่องการเรียนต่อที่ออสเตรเลียวันนี้ พริมาตาค่ะ”

“อ๋อ คุณพริมาตา เดี๋ยวเชิญที่ห้องรับรองก่อนนะคะ” เจ้าหน้าที่สาวผายมือไปที่ห้องที่มีป้ายติดไว้ว่าเป็นห้องรับรอง ก่อนจะบอกให้ฉันไปนั่งรออยู่ในนั้น ฉันทำตามอย่างว่าง่าย เพียงแค่หย่อนกายลงนั่งน้ำเย็น ๆ ก็ถูกเจ้าหน้าที่คนเดิมยกมาเสิร์ฟ ฉันส่งยิ้มให้อย่างขอบคุณ ก่อนจะหันมาสนใจงานตัวเองต่อ

ฉันเปิดโน้ตบุ๊คคู่ใจขึ้นเพื่อเช็กพรีเซนเทชั่นว่ามีอะไรต้องปรับแก้หรือเปล่า เมื่อเช็กจนแน่ใจแล้วจึงหยิบมือถือขึ้นมาท่องไปตามโลกอินเตอร์เน็ตเพื่อฆ่าเวลาและขจัดความฟุ้งซ่านของตัวเอง

.​

itsmenapdao : ทำไมเป็นคนมือใหญ่ @fiamafia

fiamafia : มือใหญ่จะได้ไว้กุมมือคนแถวนี้ @itsmenapdao

.​

ฉันอมยิ้มให้กับคู่รักแห่งปีที่พอคืนดีกันก็หวานจนเพื่อนพากันแซวเต็มไปหมด ฉันเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ว่านับดาวและพี่มาเฟียเป็นดาวและเดือนที่ดังมาก แม้แต่ละปีจะมีดาวเดือนใหม่ ๆ แต่ก็ยังไม่มีใครลบกระแสของสองคนนี้ได้ ไม่ใช่ดังแค่ในมหาวิทยาลัย แต่แม้แต่คนนอกก็รู้จัก จะว่าเป็นเน็ตไอดอลก็ไม่เชิง เรียกว่าเป็นคนหล่อสวยที่มีคนรู้จักมากมายดีกว่า อินสตราแกรมของทั้งสองมีคนติดตามเกือบห้าแสนคน และส่วนมากก็ลุ้นให้สองคนนี้ลงเอยกันทั้งนั้น พอนับดาวกับพี่มาเฟียเปิดเผยว่าคบกัน เหล่าคนที่เชียร์ก็ดูจะชอบออกชอบใจใหญ่ นับดาวเล่าให้ฟังว่าถึงกับมีคนสร้างเพจคู่ยอดติดตามตั้งหลายหมื่นขึ้นมาด้วยซ้ำ เห็นได้ชัดว่าคนรักคู่นี้มากแค่ไหน แต่ก็ไม่แปลก...เพราะไม่ว่าจะมองกี่ครั้งนับดาวและพี่มาเฟียก็เหมาะสมกันมากจริง ๆ

ฉันไล่อ่านคอมเมนต์ที่เข้ามาแซวสองคนฆ่าเวลาเพลิน ๆ เวลาที่รู้สึกแย่ ๆ ได้อ่านอะไรที่มันน่ารักแบบนี้ทำให้ผ่อนคลายและยิ้มได้จริง ๆ แต่แล้วชื่ออินสตราแกรมของคน ๆ หนึ่งก็ทำให้รอยยิ้มของฉันจางหายไป

.

chrisxxd : อิจฉาคนมีแฟนว่ะ

.

พอกดอ่านคอมเมนต์ย่อยก็เห็นว่ามีสาว ๆ น่ารัก ๆ หลายคนมาเสนอตัวเป็นแฟนเขาเกือบร้อยคอมเมนต์ ฉันกดปิดแอพนั้นลงทันที ไม่อยากเห็น ไม่อยากสนใจ

ความสัมพันธ์แค่คืนเดียวมันควรจะจบลงถาวรและไม่ควรมาพบเจอกันอีก แต่เพราะผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของพี่มาเฟีย ช่วงที่ฉันไปเยี่ยมคุณย่าจึงได้เจอเขาบ่อย ๆ ตอนที่เจอกันครั้งแรกเขาทำเหมือนไม่รู้จักฉัน ฉันเองก็ทำเหมือนไม่รู้จักเขา เราสองคนแทบจะไม่มีพิรุธให้ใครเห็นเลยว่าเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยกันมาก่อน แม้บางครั้งมันจะอึดอัดไปบ้างที่ต้องแสร้งคุยกันเพื่อไม่ให้คนสงสัย แต่ก็ยังดีกว่าให้คนอื่นมารับรู้เรื่องน่าอายแบบนั้น

แต่เมื่อกี้ที่เจอเขาที่โรงพยาบาลฉันตกใจมากจริง ๆ ถ้าเจอในเวลาปกติฉันคงทำเป็นไม่รู้สึกอะไรเหมือนที่ผ่านมาได้ แต่พอมาเจอหลังจากรู้ว่าตัวเองกำลังอุ้มท้องลูกของเขาอยู่ฉันเลยทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าเขาเห็นรูปอัลตราซาวน์หรือเปล่า แต่ถ้าเขาเห็นฉันก็ได้แต่ภาวนาให้เขาคิดว่าฉันท้องกับคนอื่น ไม่ได้ท้องกับเขา

ฉันไม่มีวันกลายเป็นผู้หญิงไร้ศักดิ์ศรีที่ไปอ้อนวอนขอความรับผิดชอบจากใครเด็ดขาด ให้เขาไม่รู้ว่ากำลังจะมีลูกแหละดีแล้ว ลูกแค่สองคนฉันเลี้ยงได้

“คุณพริมาตาคะ พร้อมหรือยังคะ”

“คะ...ค่ะ” ฉันสูดลมหายใจเข้าปอด วันนี้เป็นครั้งแรกที่จะได้มาบรรยายอะไรที่เป็นการเป็นงานแบบนี้ และอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายเช่นกัน เพราะฉะนั้นต้องลืมเรื่องที่ทำให้เสียสมาธิและทำหน้าที่ออกมาให้ดีที่สุด

“พักเบรกสิบนาทีนะคะ”

สิ้นเสียงนักศึกษาก็พากันเดินออกไปนอกห้องเหมือนผึ้งแตกรัง การบรรยายชั่วโมงแรกผ่านไปด้วยดี นักศึกษาที่นี่ให้ความสนใจรวมถึงถามตอบเป็นอย่างดีฉันเลยใจชื้นขึ้นมาบ้าง