PLAYBOY คุณพ่อฝึกหัด นิยาย บท 8

Chris Part

.

ผมจอดรถหน้าบ้านที่คุ้นเคย ช่วงนี้มาที่นี่บ่อยกว่าบ้านตัวเองด้วยซ้ำ มันว่าง ๆ ไม่ค่อยอยากเที่ยวหรืออยากไปคั่วสาวที่ไหน โปรเจกต์จบก็ใกล้จะเสร็จแล้ว ก็เลยใช้เวลาว่างด้วยการมากวนเพื่อนและแฟนมันเล่น

ผมดูออกหรอกว่าไอ้มาเฟียมันหึงผมกับนับดาว ไม่รู้จะหึงทำไมเพราะนับดาวก็ดูรักมันออกปานนั้น แต่ถ้าให้เดาคงเพราะผมหน้าตาดีมาก แถมคารมก็ดี มันเลยกลัวว่านับดาวอาจจะตาพร่ามาหลงเสน่ห์ผม ซึ่งแม่งโคตรไร้สาระ ถึงจะเป็นแบบนั้นจริงผมไม่มีทางสนใจนับดาวหรอก สวยแค่ไหนก็ไม่มีทางกินเมียเพื่อนเด็ดขาด

“กูโคตรเบื่อหน้ามึง” คำทักทายของมาเฟียเปลี่ยนไปทุกวัน และร้ายขึ้นทุกวัน ผมโคตรชินกับมัน มันมีใบหน้าที่เฉยชาแต่ปากโคตรจัด อยู่กับมันมาเกือบทั้งชีวิตโดนด่าโดนเหน็บจนชิน แค่นี้สบายมาก

“หวัดดีนับดาว” ผมไม่สนใจคนปากปีจอและหันไปทักทายนับดาว สาวสวยที่สุดในมหาวิทยาลัยหันกลับมาส่งยิ้มบาง ๆ ให้ผม นี่ก็อีกคน ทำหน้าเป็นอยู่ไม่กี่หน้า เพราะแบบนี้นับดาวถึงรอดจากมือผมไปได้ เธอดูไม่ค่อยรับแขกเท่าไหร่ ไปเล่นด้วยคงไม่แคล้วถูกส้นสูงปาใส่หัว ไม่รู้ไปลงเอยกับไอ้มาเฟียได้ยังไง แต่ก็เหมาะกันดี เจ้าหญิงน้ำแข็งกับเจ้าชายเย็นชา

“มาทำไมอีกวันนี้”

“มาเยี่ยมคุณย่า”

“คุณย่าพักผ่อนอยู่”

คำตอบเดิม ๆ ไม่ได้ทำให้ผมถอดใจและยอมกลับบ้านแต่อย่างใด เพราะผมเปลี่ยนเป้าหมายทันที

“นับดาว ช่วยดูผลงานลูกศิษย์คนนี้หน่อยได้ไหมว่าพอใช้ได้หรือเปล่า”

“ได้สิ” ช่วงนี้ผมกำลังสนใจเรื่องกล้อง และโชคดีที่มีคนใกล้ตัวอย่างนับดาวที่มีความรู้เรื่องกล้องหลายแบบ ทั้งกล้องดิจิตอล กล้องฟิล์ม ถึงแม้เธอจะถ่อมตัวอยู่ตลอดเวลาว่าไม่ได้เก่งอะไร แต่จากที่ได้เห็น ฝีมือถ่ายรูปของเธอดีเหมือนเป็นช่างภาพมืออาชีพ ผมเลยถือโอกาสฝากตัวเป็นศิษย์เสียเลย ซึ่งนับดาวเองก็เต็มใจ(หรือเปล่า)

มือบางรับกล้องราคาแพงของผมไปถือ ก่อนเลื่อนดูรูปในนั้นอย่างตั้งใจ ใบหน้าสวยพยักขึ้นลงกับตัวเองในบางครั้ง เธอเลื่อนดูจนไม่มีอะไรให้ดูแล้วจึงส่งกล้องตัวนั้นกลับมาพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ

“ฝีมือดีนะเนี่ย คงไม่ต้องให้สอนแล้วมั้งเพราะดูท่าจะเก่งกว่าฉันแล้ว”

“บ้า ศิษย์จะเก่งกว่าครูได้ไง” ผมตอบเธอขำ ๆ แต่ก็ยอมรับว่าฝีมือการถ่ายรูปของตัวเองดีขึ้นกว่าตอนแรกมาก เพราะนอกจากเรียนรู้จากนับดาวแล้วผมก็แสวงหาเทคนิคอื่น ๆ จากในอินเตอร์เน็ตไปเรื่อย ๆ ด้วย เพราะเอาเวลาไปทุ่มเทให้กับเรื่องถ่ายรูปช่วงนี้ผมถึงได้ห่างหายจากเรื่องเที่ยวไปพอสมควร

พอไม่ได้เที่ยวไม่ได้นอนกับใครผมกลับไม่ได้รู้สึกโหยหาขนาดนั้น เมื่อก่อนก็เคยคิดว่าตัวเองเจ้าชู้และต้องขาดเซ็กส์ไม่ได้แน่ ๆ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเพราะตอนนั้นยังไม่ได้มีงานอดิเรกมาดึงความสนใจเหมือนตอนนี้ เรื่องเซ็กส์เลยกลายเป็นเรื่องที่น่าสนใจที่สุดและขาดไม่ได้ไป เมื่อก่อนผมต้องออกไปเที่ยวขั้นต่ำอาทิตย์ละครั้ง และต้องได้สาวกลับมากอดด้วยทุกครั้งไม่เคยขาด แต่ตอนนี้ผมแค่ออกไปเที่ยวบ้างถ้าเพื่อนชวน ทว่าไม่ได้คิดจะหิ้วสาวไปต่อด้วยเหมือนเคย ผมจำได้แม่นว่าเซ็กส์ครั้งล่าสุดของผมเกิดกับผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงที่เคยเป็นคู่หมั้นของเพื่อนสนิทผมเอง

เรื่องราวในคืนนั้นสร้างความประทับแบบที่ต่อให้ตายผมก็ไม่สามารถลืมได้ลง เธอวิเศษจนไม่มีใครมาแทนที่ได้ หรือนี่อาจจะเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมเริ่มเบื่อเซ็กส์? ไม่รู้สิ... ผมไม่ได้ชอบเธอจนถึงขั้นอยากจริงจังด้วย แต่ก็ยอมรับว่าทุกอย่างในคืนนั้นยังติดอยู่ในความทรงจำทุกขั้นตอน ทุกครั้งที่เราได้เจอกันผมต้องข่มอารมณ์ที่อยากดึงเธอมาทำเหมือนกับคืนนั้นเอาไว้ เพราะไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราพิเศษกว่าคนอื่น

ผมยังไม่พร้อมที่จะหยุดที่ใคร

“ภาพนายสวยมากจริง ๆ นะคริส ถ่ายวิวออกมาเหมือนว่าได้ไปเห็นด้วยตาตัวเอง แต่ทำไมไม่มีรูปคนเลยล่ะ” ผมกลับมาสนใจนับดาวอีกครั้งหลังจากปล่อยความคิดให้ลอยล่องไปไกล นั่นสิ...ทำไมผมถึงไม่มีรูปผู้คนเลยนะ ทุกครั้งที่ยกกล้องขึ้นเพื่อที่จะถ่ายใครมันก็มักจะหมดอารมณ์เอาซะดื้อ ๆ ทุกที ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ทำไม่ได้ สุดท้ายก็เลยถ่ายได้แค่วิวกับสัตว์ อาจจะเป็นเพราะ...

“เพราะยังไม่เจอคนที่ถูกใจจนอยากกดชัตเตอร์น่ะ”

ใช่ ผมยังไม่รู้สึกถูกใจใครจนอยากถ่ายรูปเก็บไว้ รูปถ่ายมันเป็นเหมือนกล่องความทรงจำที่แสนมีค่า ทุกครั้งที่อยากถ่ายรูปก็เพื่อจะเก็บสิ่งที่มีค่านั้นไว้ให้อยู่ตลอดไป และผมยังไม่เจอคนนั้น คนที่อยากเก็บบันทึกไว้ในกล่องความทรงจำของผม

“อืม...ซักวันก็จะเจอเองแหละ”

“หวังว่านะ”

“คุณพิมพ์คะ! คุณพิมพ์! คุณหนูยังมีแขกนะคะ เข้าไปไม่ได้ค่ะ”

“เสียงอะไร” ผมตั้งตำถามเป็นคนแรก แต่ไม่มีใครให้คำตอบได้เพราะทุกคนก็นั่งอยู่ในห้อง และไม่มีใครเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างนอกเหมือนกัน

“ฉันจะเข้าไป วันนี้ฉันต้องคุยกับมาเฟียให้รู้เรื่อง!” เจ้าของชื่อลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น ผมและนับดาวตัดสินใจลุกตามไปด้วย

“น้าพิมพ์”

ผู้หญิงสวยสง่าดูคุ้นหน้าคนหนึ่งยืนอยู่กลางโถงของบ้าน ใบหน้าสวยแดงด้วยความโกรธ มือข้างหนึ่งกำบางอย่างไว้แน่น

“ออกมาได้แล้วเหรอ ยังดีที่เป็นลูกผู้ชายพอ”

“นี่มันอะไรกันครับน้าพิมพ์”

“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ หึ!” เธอปาของที่กำไว้เข้าที่หน้าหล่อ ๆ ของมาเฟีย มันไม่ได้หลบ แถมยังก้มลงไปเก็บสิ่งที่อีกฝ่ายปาใส่ขึ้นมาอ่าน

“นี่มัน...”

“ใช่ ยาบำรุงครรภ์ของลูกสาวฉัน”

“คุณน้าต้องการจะพูดอะไรครับ”

“แม่พรีมไม่เคยปล่อยตัวกับใคร ผู้ชายที่ลูกสาวฉันใกล้ชิดด้วยมีแค่เธอ ช่วงที่คุณนงนาถเข้าโรงพยาบาลพวกเธอเอาเวลาว่างไปทำอะไรกัน ลูกสาวฉันถึงท้องแบบนี้”