POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 49

เอี๊ยด!!!

เสียงเบรครถดังสนั่นไปทั่วหน้าโรงพยาบาล พร้อมกับร่างสูงที่เปิดประตูรถออกมาอย่างรีบร้อน

" หมอ!!! ช่วยเมียผมด้วย!!!!" เสียงร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ พร้อมกับอุ้มร่างบางที่หมดสติอย่างวิตกกังวล เจ้าหน้าที่เห็นชายหนุ่มอุ้มร่างคนเจ็บมาอย่างรีบร้อน

เจ้าหน้าที่จึงรีบเข็นเปลเพื่อให้ชายหนุ่มบางร่างคนเจ็บนอนลง ก่อนจะรีบเข็นเปลเดินตรงไปที่ห้องฉุกเฉินทันที

ผมที่วางร่างส้มหวานบนเปล และเจ้าหน้าที่ก็รีบเข็นเปลไป ผมไม่รอช้าจึงรีบวิ่งจากเจ้าหน้าที่ไปที่หน้าห้องฉุกเฉินทันที

"เข้าไปไม่ได้นะคะ!!?? ญาติคนไข้รออยู่ข้างนอกก่อนนะคะ??" นางพยาบาลที่ดูแลห้องฉุกเฉิน ก็รีบเดินเข้ามาขวางทางผมทันที ก่อนจะบอกให้ผมรออยู่ข้างนอก

ผมที่คิดจะเดินตามเข้าไปด้านในก็ถูกนางพยาบาลห้ามไว้ ผมได้แต่ยืนมองเป็นรถเข็นเข้าไปด้านใน หน้าประตูห้องฉุกเฉินก็ปิดลง

ผมได้ไปที่เก้าอี้นั่งเพื่อรอ ผมได้แต่ยกมือขึ้นภาวนาขอให้ลูกและเมียปลอดภัย จังหวะที่กำลังนั่งรอ เสียงฝีเท้าจำนวนมากก็เดินมาทั้งที่ผมนั่ง

"พี่คะเพื่อนหนูเป็นยังไงบ้าง??" เสียงฮาโมนี่ ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง หลังจากที่เดินมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน

"ตาเรน!!?? หนูส้มหวานเป็นยังไงบ้างลูก??" คุณหญิงเพียงขวัญที่เห็นลูกชายของตนไม่ยอมตอบอะไรเลย ท่านจึงถามขึ้นมาอีกคน

"ตกลงน้องเป็นยังไงบ้างวะ!!?"

"พี่คาเรนตอบพวกหนูมาเถอะค่ะว่า ตอนนี้ส้มหวานมันเป็นยังไงบ้าง??" แอปเปิ้ลถามขึ้นเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเอาแต่นั่งเงียบ ไม่ยอมตอบคำถามอะไรเลย

"ตาเรน!!??"

"ฮือฮือฮือ" ผมที่ถูกทำถามยิงเข้ามา และไม่รู้จะตอบอะไร ได้แต่เอามือขึ้นปิดไปหน้าตัวเองและร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ

"ใจเย็นๆลูก!!??" คุณหญิงเพียงขวัญที่เห็นลูกชายของตนร้องไห้ออกมา ท่านก็รู้สึกสะเทือนใจจึงเดินเข้าไปปลอบโยน

"ผมจะทำยังไงดีครับแม่ ฮือฮือฮือ ลูกเมียผม...." ผมที่ได้รับคำตอบปลอบโยนจากคุณแม่ก็ร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ เอาแต่คิดว่าถ้าลูกกับเมียไม่ปลอดภัยเขาจะทำใจได้อย่างไร

"ไม่ร้องลูก ตอนนี้ลูกเมียของลูกอยู่ในมือหมอแล้ว คนทั้งคู่ต้องปลอดภัย"

"ฮือฮือฮือ....ผมกลัวเหลือเกิน"

"ใจเย็นๆมึง เมียมึงกับลูกมึงต้องไม่เป็นอะไร"

"ฮือฮือฮือ อีส้มหวานมึงอย่าเป็นอะไรนะเว้ย!!!??" เสียงอีรีซี่ดังขึ้นอย่างเสียใจ ก่อนที่มันจะเดินเข้าไปกอดฮาโมนี่

"ฮือฮือฮือ มันก็ไม่เป็นไรอยู่แล้ว!!!" ฮาโมนี่ ปลอบโยนอีรีซี่และตัวเองไปด้วย

หลังจากที่พวกเรานั่งรอ 3 ชั่วโมง ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกพร้อมกับคุณหมอเดินออกมา

"คุณหมอครับ!!?? ลูกและเมียผมเป็นยังไงบ้าง??" ผมที่เห็นคุณหมอเดินออกมา จึงรีบลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปถามคุณหมอทันที

"คุณหมอคะ!! เพื่อนของหนูเป็นยังไงบ้าง??"

"ใจเย็นๆก่อนครับ คุณแม่และเด็กปลอดภัยดีครับ แต่ถ้าพามาช้ากว่านี้ คุณแม่อาจจะแท้งได้ครับ"

"จริงหรอครับ ว่าลูกเมียของผมปลอดภัยดี" ผมถามขึ้นอย่างดีใจที่ได้รู้ว่าลูกและเมียของผมปลอดภัยดี

" ครับ เรากำลังจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพิเศษ งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ"

หลังจากที่คุณหมอเดินมาแจ้งข่าวดีให้กับพวกเราและขอตัวออกไปทันที ไม่นานเจ้าหน้าที่ก็เข็นเปลออกมา พร้อมกับร่างบางที่นอนสลบอยู่ เจ้าหน้าที่เข็นเปลไปที่ห้องพักฟื้น พวกเราทั้งหมดจึงเดินตามเจ้าหน้าที่ไป

หลังจากเจ้าหน้าที่เคลื่อนย้ายส้มหวานมาที่ห้องพักฟื้นเรียบร้อยแล้ว และเจ้าหน้าที่พยาบาลก็มาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย พวกเราถึงจะได้เข้าไปเยี่ยม

"ปลอดภัยแล้วนะเมีย ลูกของพ่อ....ฮือฮือฮือ" หลังจากที่นางพยาบาล​ออกมาจากห้องคนไข้และอนุญาต​ให้เข้าไปเยี่ยมได้ ผมไม่รอช้ารีบเดินไปในห้องทันที ผมเดินตรงไปที่เตียง​คนไข้ที่นอนหลับอยู่