“นายจะทำอะไร” ซูอวี่ฉีรีบก้าวขึ้นไปขวางหน้าซูเหวินจงไว้ แต่เวลานี้ เฉินผิงได้ชักมือกลับมาเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่เฉินผิงกดลงไปตามจุดต่างๆ แล้ว ซูเหวินจงรู้สึกหายใจได้สะดวกขึ้นทันที สีหน้าของเขาก็ยังดูมีเลือดฝาดขึ้นด้วย “ผมเพียงควบคุมอาการของคุณไว้ชั่วคราว หากจะรักษาให้หายขาด จะต้องใช้เวลา โรคที่แฝงของคุณนี้เป็นมานานมากแล้ว จึงต้องค่อยๆ รักษา” เฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ขอบคุณน้องชายที่ยื่นมือเข้าช่วย ขอบคุณมาก...” ซูเหวินจงก้าวเข้าไปจับมือของเฉินผิงด้วยความดีใจ พร้อมทั้งกล่าวขอบคุณไม่หยุดปาก ซูอวี่ฉีรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่งยวด เมื่อเห็นสีหน้าของซูเหวินจงมีเลือดฝาดขึ้น และสภาพร่างกายก็ดูดีขึ้นมาก “ที่ผมช่วยคุณก็เพราะผมรู้มาว่าคุณมักจะทำการกุศลอยู่บ่อยๆ แล้วยังบริจาคเงินให้โรงเรียนประถมหลายแห่งอีกด้วย ด้วยเหตุและผลนี้ เพียงพอให้ผมยื่นมือเข้าช่วยเหลือคุณ” ที่เฉินผิงยื่นมือเข้าช่วยก็เพราะรู้ว่าซูเหวินจงเป็นคนจิตใจดี หากเป็นคนอื่นที่เจอกันโดยบังเอิญหรือไม่รู้จักกันเลย เขาอาจจะไม่สนใจจะช่วยเหลือก็ได้ ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อครู่นี้ ซูอวี่ฉีปฏิบัติต่อเขาได้ร้ายกาจมาก เธอขับรถชนเขาเกือบตาย เฉินผิงเองก็ไม่ใช่พ่อพระที่จะช่วยเหลือทุกคน! เมื่อซูเหวินจงได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเคอะเขินขึ้นมา “ผมเพียงทำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น ยังห่างไกลจากคำว่าการกุศลมากนัก น้องชายช่วยชีวิตผมไว้ หากต้องการอะไรรีบบอกผมได้เลย ตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว ผมขอเชิญน้องชายไปทานอาหารที่โรงแรมฟู่เหาด้วยกันสักมื้อ ดีไหมครับ” “ไม่ต้องหรอกครับ ผมมีเรื่องที่ยังต้องสะสางอีก!” เฉินผิงส่ายหัวปฏิเสธเขา เขาต้องไปพบเกิ่งซานซานเพื่อถามให้รู้เรื่อง ซูเหวินจงรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นเฉินผิงปฏิเสธ ในฐานะมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของหงเฉิง มีบุคคลมากมายนับไม่ถ้วนที่ต้องการเชิญเขาไปทานอาหารด้วย คนที่สามารถร่วมโต๊ะทานข้าวกับเขาได้นั้นล้วนแล้วแต่เป็นบุคคลผู้ทรงอิทธิพลทั้งสิ้น แต่ตอนนี้ เขาเป็นคนออกปากเชิญเฉินผิงไปทานอาหาร คาดไม่ถึงเลยว่าเฉินผิงจะปฏิเสธ นี่ถือเป็นเรื่องเกินความคาดหมายจริงๆ! “น้องชาย ถึงยังไงเราสองคนก็ควรจะนั่งทานอาหารด้วยกันสักมื้อ ถือเป็นการตอบแทนบุญคุณคุณด้วย!” ซูเหวินจงดึงแขนของเฉินผิงไว้แน่น เฉินผิงมองออกว่าที่ซูเหวินจงพยายามจะเชิญเขาไปร่วมมื้อเที่ยงด้วยให้ได้ ก็เพราะต้องการจะรู้เกี่ยวกับการรักษาโรคที่เขาเป็นอยู่ เฉินผิงเห็นว่าซูเหวินจงเป็นคนจริงใจคนหนึ่ง จึงพยักหน้าและบอกว่า “เอาอย่างนี้แล้วกันครับ ผมขอไปจัดการธุระก่อน เสร็จแล้วจะไปหาคุณที่โรงแรมฟู่เหา!” เมื่อเห็นเฉินผิงพูดเช่นนั้น ซูเหวินจงจึงปล่อยมือ “ก็ได้ครับ ตกลงตามนั้น เมื่อน้องชายมาถึงแล้ว โทรหาผมได้เลย!” เฉินผิงพยักหน้า เขาอยากจะไปตระกูลเกิ่งเต็มแก่แล้ว! ……………… “เกิ่งซานซานล่ะ ผมต้องการพบเธอ” หน้าบ้านหรูที่ดูเก่าๆ หลังหนึ่ง เฉินผิงกำลังพูดกับหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง! หญิงวัยกลางคนผู้นี้คือจย่าเหม่ยลี่ แม่ของเกิ่งซานซาน หากเป็นเมื่อก่อน เฉินผิงคงไม่กล้าใช้น้ำเสียงแบบนี้กับจย่าเหม่ยลี่ แต่หลังจากที่ได้รับฟังเรื่องราวจากแม่ของตนแล้ว เฉินผิงรู้สึกโกรธจนทนไม่ไหว ไม่ได้ลงไม้ลงมือก็ถือว่าบุญแล้ว จย่าเหม่ยลี่ในชุดกี่เพ้าท่าทางยิ่งผยอง สองมือกอดอก จ้องมองเฉินผิงด้วยสีหน้ารังเกียจ “แกรีบไสหัวไปออกไปเลย วันนี้ลูกสาวของฉันจะแต่งงาน แกไอ้ขี้คุก มายืนอยู่ตรงนี้อัปมงคลจริงๆ...” “แต่งงานหรือ” เฉินผิงขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าสิ่งที่ไอ้หัวล้านพูดจะเป็นความจริง “เกิ่งซานซานอยู่ที่ไหน เธอจะแต่งงานกับใคร ให้เธอออกมาพูดให้รู้เรื่อง…” สีหน้าของเฉินผิงเย็นชา เขาพุ่งตรงเข้าไปด้านในบ้าน! “หน็อย...แกมันบ้า บุกบ้านคนอื่นตามใจชอบแบบนี้ได้ยังไง” จย่าเหม่ยลี่พยายามลากเฉินผิง! แต่เธอจะเอาแรงที่ไหนมาสู้เฉินผิง เธอกลับถูกเฉินผิงลากเข้าไปในบ้านแทน! เฉินผิงวิ่งเข้าไปด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ขณะนั้นเองหญิงสาวนางหนึ่งในชุดเจ้าสาวเดินออกมาด้วยสีหน้าคร่ำเครียด! เมื่อเห็นหญิงสาว เฉินผิงก็หยุดชะงัก “เกิ่งซานซาน สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ มาพูดกันให้รู้เรื่องก่อน!” เฉินผิงถามเกิ่งซานซานด้วยสายตาโกรธเคือง! “เฉินผิง นายกลับไปเถอะ แล้วก็ไม่ต้องมาหาฉันอีก ฉันตัดสินใจแต่งงานกับเซียวเหล่ยแล้ว!” เกิ่งซานซานพูดกับเฉินผิงด้วยสีหน้าเรียบเฉย! ดวงตาทั้งคู่ของเฉินผิงหรี่ลง มือของเขากำหมัดแน่น แม้ว่าจะรู้มาก่อนหน้าแล้ว แต่เมื่อได้ยินจากปากของเกิ่งซานซานเอง หัวใจของเฉินผิงยังคงกระตุกอย่างรุนแรง ที่ต้องติดคุกก็เพราะเซียวเหล่ย แต่ตอนนี้แฟนสาวของตนกลับจะไปแต่งงานกับเขา นี่มันตบหน้ากันชัดๆ ทันใดนั้น เฉินผิงก็หัวเราะเยาะตัวเองอย่างขมขื่น เขารู้สึกว่าตัวเองนั้นต่ำต้อยจริงๆ... “นี่เป็นความต้องการของเธอเองจริงๆ ใช่ไหม” เฉินผิงมองเกิ่งซานซาน บนใบหน้าของเขาไม่หลงเหลือความโกรธอีกแล้ว มือทั้งสองข้างค่อยๆ คลายออก “ใช่!” เกิ่งซานซานพยักหน้า “ฉันอยากมีชีวิตที่มั่งคั่ง นายให้ฉันไม่ได้” “นอกจากนี้นายก็แค่ไอ้ขี้คุก แม้จะออกมาแล้ว ลำพังตัวนายเองยังยากจะเอาตัวรอดเลย แล้วจะเอาอะไรมาเลี้ยงดูฉัน” “เห็นแก่ความสัมพันธ์ครั้งก่อนของพวกเรานะ เงินไม่กี่ร้อยนี่ นายเอาไป จะได้ไม่ต้องนอนข้างถนน!” เมื่อพูดจบ เกิ่งซานซานก็หยิบแบงก์ร้อยออกมาสองสามใบ แล้วปาใส่หน้าเฉินผิง เวลานี้ เฉินผิงมองไปที่เกิ่งซานซาน หัวใจของเขาตายด้านไปแล้ว ผู้หญิงตรงหน้า ไม่ใช่แฟนของเขาอีกต่อไป “แล้วเธอจะต้องเสียใจ!” เมื่อเฉินผิงพูดจบก็หันหลังเดินจากไปโดยที่ไม่ได้แตะต้องเงินของเกิ่งซานซานเลย “เชอะ แต่งงานกับไอ้ยาจกอย่างแกสิถึงจะต้องเสียใจ!” จย่าเหม่ยลี่ที่อยู่ด้านหลังถ่มน้ำลายออกมาด้วยความรังเกียจ!